Aan alle passagiers
"Zo, zijn jullie allemaal op het dek? Dat is mooi. Want zal ik eens wat vertellen, mijn lieve mensen.. De moordenaars staan in ons midden. Wat zeg ik? Ons? Juist ja. Ik sta er namelijk ook tussen, gek hè? Wij zijn geniaal, dat weten we. In herhaal het nog even voor de stommen onder ons: We staan tussen jullie, we zijn doelgericht. En waarom wil ik zeggen, wij zijn dorstig, we hielden ons gedeisd, maar nu slaan we terug!", en opnieuw breekt de paniek los, maar deze keer is het anders. Er wordt op al deze mensen gejaagd en niemand blijft op het dek staan. Op het dek zullen ze niet veilig zijn, ze zullen zich moeten verstoppen.

We wachten op een nieuw bericht door de intercom. Nog steeds sta ik in de armen van Dick die me warm houden. Waarom zouden we dood gaan als we door de gangen lopen? Ik kijk om me heen en zie Helen en Dave uit de lift lopen. Dave is bezig zijn broek aan te trekken en Helen loopt er naast. 'Kom we gaan naar Helen en Dave', zeg ik en sleurt Dick aan zijn hand mee naar de twee. 'Helen wat is er aan de hand?', vraag ik bezorgd. Op dat moment klinkt er een nieuw bericht door de intercom: 'Zo, zijn jullie allemaal op het dek? Dat is mooi. Want zal ik eens wat vertellen, mijn lieve mensen.. De moordenaars staan in ons midden. Wat zeg ik? Ons? Juist ja. Ik sta er namelijk ook tussen, gek hè? Wij zijn geniaal, dat weten we. In herhaal het nog even voor de stommen onder ons: We staan tussen jullie, we zijn doelgericht. En waarom wil ik zeggen, wij zijn dorstig, we hielden ons gedeisd, maar nu slaan we terug!'. Meteen breekt er chaos uit op het dek. Niemand is meer veilig. Iedereen rent in het rond. Ik sta verstijfd op het dek. 'We moeten hier weg!', Dick pakt mijn hand nog steviger vast waardoor ik in beweging kom. 'Helen, Dave kom mee', roep ik. Met z'n vieren rennen we weg. Helen en Dave rennen voorop. Bij de stiltekamer staan we stil. Helen opent de deur we gaan allemaal de kamer in en beginnen meteen met het barricaderen van de deur.

- Anouk Mooij

Bang kijken James en ik elkaar aan. Beiden springen we op, en weten niet wat we moeten doen. 'Laten we snel naar mijn hut gaan, die is het dichtste bij.' James knikt, en zo snel als we kunnen rennen we door de gang. Eenmaal in mijn hut, draai ik de deur op slot, en schuif de lage kledingkast tegen de deur. Dan blijf ik hijgend staan. Nu pas drong het tot me door wat ik gehoord had.

Amy~

Wat? Staan de moordenaar hier ook in ons midden? We waren hier niet veilig. Er brak nog meer paniek uit en de passagiers probeerde zich te verstoppen. Samen ren ik, Anouk, Helen en Dave naar de stiltekamer. Helen opent de deur, we gaan allemaal de kamer in en beginnen meteen met het barricaderen van de deur. Alle stoelen, tafel, kasten en noem maar op, schoven we tegen de deur aan zodat de deur werd geblokkeerd en de moordenaars er niet in konden. Of … Of was de moordenaar misschien al binnen? Zou Anouk, Helen of Dave een moordenaar zijn? Nee, dat kan niet. Zo moet ik niet denken Dick.

~Dick Walcom

Ik ren achter Amy aan, volgens mij is niemand ons gevolgd. Maar... de moordenaars zouden toch als eerst alle kamers gaan doorzoeken? Dat is toch de meest logische plek waar mensen zullen zitten? Misschien hebben ze wel een loper of is het personeel. Nee zo mag ik niet denken. Zo moet ik niet denken. Dan klopt er iemand op onze deur, ik kan het niet laten om toch door de deurspleet te kijken wie het is, of zijn.

- James Mequari
* wie voegt zich bij dit gezelschap?

Hijgend zak ik op de grond. 'Wat is hier nou aan de hand? Ik snap er niets van!' Niemand reageert. 'Heb ik wat gemist ofzo? En wat is die stem? Waar slaat dit op.' Anouk slaat haar handen voor haar gezicht, Dick slaat zijn armen om haar heen, dus kijk ik Helen vragend aan. 'Nou... De moordenaars zijn gek geworden, ze nemen heel het schip over!' Brand Helen plotseling los. 'Ze kunnen door de intercom praten, ze verspreiden vreselijke berichten, en zorgen ervoor dat iedereen in paniek is. Niemand is veilig, niemand is te vertrouwen, het is vreselijk!' Geschrokken staar ik haar aan. Dan merk ik dat ik vergeet adem te halen, en vlug neem ik een hap. 'Dus.. dus eigenlijk... Wat moeten we doen?'

- Dave Clarkson.

In paniek en helemaal geflipt rende ik door de gang. Ik struikelde over het tapijt en schaafde met mijn gezicht langs de stof. Een schaafwond ontstond en begon een beetje te bloeden. Paniekerig klopte ik bij een willekeurige deur aan en bedekte vlug mijn wond. Ik hoorde dat de deur open kraakte en een man keek tussen de kier naar mij.
'Mag ik alsjeblieft binnen komen,' smeekte ik,'mijn eigen hut is zo ver weg.' Ik zag dat hij zich nadacht en hij wendde zijn gezicht naar achteren. een jonge vrouw stond achter hem en keek me kritisch aan.
'Ik weet het niet,' antwoordde hij na een tijdje, met de deur nog altijd op een kier. Ik zag dat er een kast voor stond.
'Ik moet het even vragen.' zei hij en deed de deur dicht. Hopelijk wisten ze het snel want ze kwamen eraan en ik stond alleen in deze gang, kwetsbaar.

Kaylee Bratt

"Voorlopig blijven we hier, ik heb geen zin om alsnog vermoord te worden op die gang", zeg ik. Ik hijs mezelf op een tafel. Dave komt naast me zitten en Anouk en Dick pakken een kruk, die ze tegenover ons zeggen.
"Dan heb ik voor niks in mijn onderbroek door de gangen gerend..", bevestigt Dave mijn opmerking.
"We moeten niet te lang blijven hoor. Ik bedoel, tot het rustig is, maar niet langer. We moeten kijken wat er met die kamers gebeurt is", zegt Anouk. Ze gedraagt zich als een echte rechercheur de laatste tijd, ze trekt altijd de conclusies. Daar ben ik haar dankbaar voor, minder denkwerk voor mij.
"Als er al wat gebeurt is..", vult Dick haar aan. Ze glimlacht naar hem en legt haar hand op zijn been. Ik sla mijn ogen neer en probeer niet naar de verliefde blikken die ze wisselen te kijken. In plaats daarvan kijk ik naar Dave, die moeizaam terug kijkt. Op de gang horen we opeens een gil. Het wordt luider, iemand staat op een deur te bonzen, maar niet die van ons.
"Moeten we helpen?"
"Nee, dan riskeren we ons eigen leven. Ze wordt wel gered, hoop ik.."
~Helen Wane.

We hebben allemaal niet kunnen slapen vannacht of het komt door het gebonk op deuren of dat er af en toe een harde gil door het schip klonk.
Dave en Helen allebei in een grote stoel en ik zit samen met Dick op een bank. 'Iemand koffie?', ik duw mezelf overeind en loop naar het koffiezetapparaat. 'Ja', zegt Dave schor. 'Lekker', zegt Dick. Helen friemelt afwezig aan haar mouw. 'Helen?' 'Oh, nee bedankt ik maak wel thee'. Helen komt naast me staan. 'Hier', ze geeft me een paar pads aan. Ik knik en pak vier bekers uit het bovenste kastje. 'Hoe drinken jullie hem?' vraag ik. 'Doe maar zwart', zeggen ze in koor. Ik pak de bekers koffie en geef ze aan Dick en Dave.
'Nu we allemaal wat te drinken hebben.. Hoe moeten we verder?', vraagt Dave.

- Anouk Mooij

Ik kreeg de koffie in mijn handen gedrukt en nam een slok.
“Nu we allemaal te drinken hebben.. Hoe moeten we verder?”vraagt Dave
“Ik weet het niet” zeg ik. “We kunnen hier niet voor altijd blijven”
Ik zette mijn koffie op tafel en liep richting de deur.
“Wat ga je doen ?” vraagt Helen.
“Ik ga kijken of het veilig is op het dek.”
“Wacht Dick!” zei Anouk. “Ik ga met je mee, ik wil niet dat je alleen gaat.”
Samen duwden we alle stoelen, tafels en kastem opzij en deed ik langzaam de deur open. Ik keek om me heen. Er was niemand te zien. De kust was veilig.
“Tot nu toe is het veilig , maar voor de zekerheid loop ik samen met Anouk nog even een stukje verder om het zeker te weten. Oke?” vroeg ik aan Helen en Dave.
“Ja, is goed. Wees voorzichtig en kom zo snel mogelijk terug” antwoorden ze.
“Ik beloof het”
En samen liepen Anouk en ik langzaam over het dek en hield ik Anouks hand stevig vast.

~Dick Walcom

Ik hoorde voetstappen naderen. 'James, we moeten haar toch binnenlaten!' Snel schoven we samen de kast weg, en ze glipte naar binnen. Nu klonken de voetstappen harder. 'Snel!' fluisterde ik, en we schoven de kast terug, met nog een stoel ertegen aan. Ik hoorde hoe de voetstappen langs mijn hut liepen, en ik hield mijn adem in. Niemand zei iets, bang om betrapt te worden.

Amy~

Er is niemand, er was niemand in de gang er is niemand op het dek. Iedereen zit verstopt in z’n kamer. Dick houdt mijn hand stevig vast. We lopen nog steeds over het dek en tot nu toe lijkt alles veilig. Mijn vrije hand houd ik tegen mijn vestje gedrukt waar ik een schaar bewaar. Je weet maar nooit. Mijn hand trilt Dick merkt dat en zegt: ‘Je hoeft niet bang te zijn, ik bescherm je’. ‘Weet ik’, zeg ik en ik geef hem een kus. ‘Hoorde je dat?’, met één soepele beweging haal ik de schaar tevoorschijn. ‘Hier, jij kan er vast beter mee overweg’, zeg ik en druk de schaar voorzichtig in Dicks handen. We kijken om ons heen maar zien niks. ‘Het was de wind maar’, zegt hij geruststellend. Ik zucht van opluchting. ‘Kom, ga maar even zitten’, zegt Dick en gaat naast me op een bankje zitten. ‘Waarom dit schip? Waarom doen ze dit? Wat willen ze hiermee bereiken?’, allerlei vragen stromen uit mijn mond. Ik ben helemaal niet zo.. Ik ben bijna nooit bang. Deze cruise heeft me echt veranderd. Dick buigt naar voren en kust me waardoor ik weer een beetje kalmeer en ik hem terug kus.

- Anouk Mooij

We liepen het dek op, maar opeens kwam er een mededeling. Iedreen raakt in paniek en rennen alle kanten toe, mensen worden omver geduwd en deuren hoor je dichklappen. Ik zie anouk met helen en dick samen een kamer in gaan, ik ren naar een kamer toe en klop op de deur. Ik zie Kaylee met end een man en Amy. 'Mag ik binnen komen?' vraag ik als de man de deur open doet

"Daar zitten we dan, Dave", mompel ik en kijk door het grote scherm dat voor de vergadertafel aan de muur hangt. Het doet me denken aan René. Dave duwt nog twee tafels tegen de deur. Het moet wel makkelijk weg te halen zijn, als Anouk en Dick terug komen. Maar de moordenaars mogen er niet in komen. Dave komt zwijgend naast me zitten. Na een tijdje verbreekt hij de gespannen stilte.
"Je mist hem hè?", vraagt hij. Ik kijk hem geschrokken aan en knik voorzichtig.
"Jij mist haar, hè?", hij knikt ook. Voorzichtig slaat hij zijn arm om me heen. Even schrik ik van zijn plotselinge aanraking, maar dan leg ik mijn hoofd op zijn schouder. Ik leg mijn hand op zijn bovenbeen. "We slaan ons er wel doorheen", probeer ik hem gerust te stellen. Ik kijk omhoog naar zijn gezicht, eigenlijk is hij helemaal niet lelijk. Maar zo mag ik niet denken. Hoewel ik wel aan een beetje liefde en waardering toe ben, dat is Dave ook. Ik draai mijn gezicht naar de zijne en stop vlak voor ik hem raak. Ik voel zijn warme adem op mijn lippen tintelen. We laten onze lippen elkaar raken en delen het gemis van onze grote liefde. 'Het betekend niks', denk ik. 'Het is alleen om René te vergeten'.

~ Helen Wane.

Godverdomme. Mijn hoofd dreigt uit elkaar te spatten, het is alsof er een dwerg van binnenuit alles aan het fijnstampen is. Ik haat katers. Ik nestel me wat beter op de vloer en wrijf over mijn slapen. Ik was bang, wie niet ook niet, nergens durfde ik me meer alleen te begeven maar onder mensen was ik even goed wantrouwig.
Wie was de moordenaar, en waarom, was ik de volgende. Ik zag groene lokken als een sluier om een emotieloos gezicht, het was Dani. "Hey!" ik zwaaide vrolijk naar haar, ze beantwoorde mijn gewuif met een vernietigende blik. Ze stormde weg. Had ik iets verkeerd gedaan? Ik herinnerde me niets meer van de avond ervoor. Ik besloot haar achterna te gaan en zag haar nog net om de hoek wegglippen.

- Jeroen Right -

Langzaam drukt Helen haar lippen op de mijne. 'Het betekend niks', denk ik. 'Het is alleen om René te vergeten'. Een kriebel schiet door mijn buik. Dit kan niet. Helen is een goede vriendin, meer niet. Maar dat gevoel. Ik druk mijn lippen nog eens op de hare. 'Echt niet.' zucht ik. Ik sla mijn armen om haar heen, Eva. Mijn liefste Eva, Helen doet me gewoon onwijs aan haar denken. Terwijl ik aan haar denk voel ik al een traan over mijn gezicht lopen. Tegelijkertijd voel ik dat mijn shirt langzaam nat begint te worden. Ik knijp mijn ogen stijf dicht om het tranen te stoppen. Dat laat ik Helen los en kijken we elkaar aan. Dan beginnen we te lachen. 'Wat een onzin.' fluistert ze door haar tranen heen. Ik knik. Maar het voelde fijn, vertrouwd. Een warm plekje, op deze rotplek.

- Dave Clarkson.

Nee. Ik wil hem nu echt niet zien. Niet nu. Nooit niet. Hij speelde een stom spelletje met mij, en ondetussen gaat hij er met andere vrouwen vandoor. Ik heb hem wel door.
Ik draai me om, weg van hem, en loop naar mijn kamer. Haastig, voet voor voor voet, in een stijgend tempo.
"Dani!" ik hoor dat zijn voetstappen achter mij ook steeds sneller achter elkaar volgen. Ik zet mijn looppas om in een sprint en graai in mijn zak. De sleutel prikt in mijn duim. Als ik voor mijn deur sta doe ik deze behendig open en sluit het zo gauw ik mijn voeten binnen heb gezet. Omdat er binnenin geen slot is schuif ik een stoel onder de deurkruk, en glijd zelf ernaast op de grond neer, met mijn rug tegen de deur.
Terwijl ik zijn vuisten tegen het hout voel bonken en zijn voet tegen mijn rug aan voel schoppen, laat ik het zoute vocht over mijn wangen rollen.
"Ga we-heg!" snik ik.

Dani Broertjes...

Mijn hart begon wild te kloppen toen ik voetstappen hoorde. Gelukkig hoorde ik ook geschuif en even later ging de deur open. Snel wurmde ik me door de deuropening en kwam in de kamer. De man en de vrouw schoven de kast terug.
'Heel heel heel erg bedankt,' zei ik buiten adem en keek ze dankbaar aan,' mijn naam is Kaylee.'
'Amy,' zei de vrouw en probeerde te glimlachen.
'James,' zei de man en gaf me een hand. De voetstappen op de gang kwamen dichterbij en een klop op de deur liet me schrikken. Langzaam liep James naar de deur en deed hem voorzichtig open.
Een bekend gezicht liet zich zien.

Kaylee Bratt

Het was fijn, een goed gevoel. Even dacht ik weer samen te zijn met René, daardoor stroomden er tranen van geluk over mijn wangen. Maar ook van verdriet. Nog een tijdje zaten we in elkaars armen en probeerden ons verdriet te verwerken. Dat was lastig en uiteindelijk hebben we de tafels aan de kant geschoven en zijn naar de ziekenboeg gegaan. Daar schoven we een aantal bedden voor de deur en vielen meteen in slaap op een bed.

"Dave, wakker worden. Het is ochtend en Anouk en Dick kunnen zomaar voor de deur staan", fluister ik en streel met mijn hand over zijn wang. Zo deed mijn moeder dat ook altijd. Dave kreunt en duwt zichzelf overeind. Ik glimlach en draai me om om me aan te kleden.
"Helen?", vraagt hij schor. Ik kijk hem vragend aan. "Dit vertellen we aan niemand, hè?", lachend schud ik mijn hoofd.
"Dit is ons geheim. Niemand komt erachter."
"Zelfs Anouk en Dick niet?"
"Nee, zelfs Anouk en Dick niet", en op dat moment wordt er op de deur geklopt. *Wie?

~ Helen Wane.

De uren kruipen voorbij. "Zeg godverdomme wat er scheelt, Dani!". Ik zit met mijn rug tegen de deur geleund en bonk met mijn achterhoofd er zachtjes tegen. Ze piept iets tussen haar snikken door, zo hoog dat ik denk dat enkel honden en katten haar zouden verstaan. "Hoe kan ik me verontschuldigen als ik niet eens weet waarover het gaat." ik schreeuw mijn stem schor, geen antwoord. Woedend spring ik overeind. "Barst maar" brom ik tegen de deur en ik stamp weg, meiden...

- Jeroen Right -