Het dek is verlaten, kaal. Niemand durft buiten uit angst het volgende slachtoffer te worden. Ik strompel over de krakende vloer naar mijn verste stekje aan de leuning op de boeg van het schip en kijk uit over de eindeloze zee. Enkele meters van me vandaan zit dat ene meisje, Suzy heet ze geloof ik. Onze blik kruist elkaar, ik glimlach voorzichtig en stap op haar af. " Gezellig hier hé" mompel ik sarcastisch en ik zet me naast haar op de bank. Ze zucht en rolt met haar ogen. " Vind je het erg dat ik even naast je zit" vraag ik ,
"Ik heb geen zin om mijn dag alleen door te brengen..."

- Jeroen Right -

De laatste dagen waren erg vermoeiend voor mij geweest, net zoals voor Amy. We hebben veel gepraat maar ik weet dat zij bang is net zoals ik. Als we naar de zaal lopen op samen te gaan eten is het dek verlaten. Iedereen blijft in zijn hut omdat iedereen bang is. Maar wat heeft het voor zin om in je hut te blijven, Eva is daar toch ook vermoord?

- James Mequari

De laatste dagen zijn me een beetje ontgaan, er is veel gebeurd. Ik sta op het dek, ik ga zo naar mijn kamer, ff opruimen want mijn kamer is nog niet opgeruimd ondertussen. Ik ga maar naar mijn kamer nu meteen want hier op het dek heb ik eigenlijk niks te zoeken, maar dan word ik aangesproken.


-Edward

wie????

James en ik lopen naar de zaal om te gaan eten. Het is er erg verlaten in de gangen, en soms kun je de stemmen vanachter de deuren horen komen. Iedereen houd zich daar schuil. Maar wat had dat voor zin? Eva was in haar kamer vermoord, en het had ook niet bepaald veel zin om samen ergens te gaan zitten, want de drie voudige moord was ik nog niet vergeten, en de rest ook niet. In de eetzaal is het ook niet erg druk, terwijl het etenstijd is. Een enkele ober brengt drankjes en eten naar een paar, maar op dat paar en nog wat individuelen na, is het er leeg. Zuchtend schuif ik een stoel naar achteren en ga erop zitten, terwijl James hetzelfde doet.

Amy~

Helen was net weggelopen, ik had niks geantwoord. Toch had er een bezorgde blik in haar ogen gestaan, zou ze zich zorgen maken, om mij? Vast niet.
'Gezellig hier hé', klinkt opeens een sarcastische stem, ik kijk op en kijk recht in de ogen van Jeroen. 'Vind je het erg dat ik even naast je zit?', vraagt hij. 'Ik heb geen zin om mijn dag alleen door te brengen.' Ik grinnik. 'Dat doe ik al de hele dag, je went er wel aan', zucht in en strek mijn benen. Jeroen en ik waren de enige op het dek, en er viel een ongename stilte tussen ons. 'Weet je, ik hoop dat ik de volgende ben die vermoord wordt', zeg ik. 'Dan ben ik van al deze zooi af, hoef ik nooit meer te werken, geen zeikende baas, geen stress en niet meer van hot naar her reizen. Mijn leven lijkt heel wat, heel luxe, totdat je de werkelijkheid ziet. Het suckt vreselijk.'

~°Suzy Bradley°~

"Oké mensen, bedankt voor het helpen! De avonddienst zit erop!", roep ik en gooi mijn handdoek op het aanrecht. Lachend lopend de passagiers de keuken uit, alleen Dick staat er nog.
"Wat is er Dick? Moet je geen feest vieren?", vraag ik en probeer niet sarcastisch te klinken. Hij glimlacht kort en wend zijn blik af.
"Voel jij dat ook, Helen? Die leegte?"
"Je bedoelt.. Om René?", er schiet meteen een brok in mijn keel. Dick knikt. Ik zie dat zijn ogen vochtig worden en sla voorzichtig mijn armen om hem heen.
"Ik weet precies hoe je je voelt. Ik hield van hem. Ik bedoel, nog steeds."
"Hij was mijn vriend. We gingen elke avond naar de bar. En nu is hij er opeens niet meer. Ik mis gewoon die biertjes drinken in de bar. En het is zo moeilijk om erover te praten", zucht hij. Ik wrijf over zijn rug.
"Kun je niet met Anouk praten dan?"
"Die voelt niet hetzelfde en ze heeft andere problemen, jij wel. Jij weet precies hoe ik me voel."
"Zullen we dan even naar een andere plek gaan en onze harten luchten?"

~Helen Wane.

Dick heb ik al even niet gesproken. We hebben ons allebei een beetje terug getrokken, hij heeft het moeilijk met de dood van René en ik met mezelf. Iedereen heeft zich eigenlijk een beetje terug getrokken. Misschien moet er weer een feest komen. We moeten niet alleen maar on verstoppen. We moeten leven zolang het nog kan. Ik sta op en loop mijn kamer uit. Mijn hand balt zich tot een vuist die zich op de eerste deur laat kloppen. Er word open gedaan. 'Hey, ik ben Anouk. Wilt U helpen met een surprise party voor Helen te organiseren?', vraag ik op een vriendelijke toon. 'Een surprise party?', vraagt de vrouw. 'Ja, dat kan ze wel gebruiken.. Iedereen eigenlijk wel'. De vrouw kijkt me bedenkelijk aan. 'Oké dan', zegt ze. 'Bedankt', zeg ik blij. 'Ik kom later wel terug'. De vrouw knikt en doet de deur weer dicht. Ik loop door naar de volgende deur waar ik vervolgens aanklop.

- Anouk Mooij

Is er iemand die die vrouw wilt zijn?

De laatste dagen op het schip waren zowat de aangenaamste in jaren. Omgaan met Suzy was zoals ademhalen, het was ontspannen, het voelde goed aan. "Het is jouw beurt" grinnikte ze en ze porde me terug tot de realiteit.
Ik glimlachte en gooide de dobbelsteen. "Een zes" riep ik opgetogen, Suzy kreunde, "Jij hebt teveel geluk in dit spel." "Of ik ben gewoon goed" verbeterde ik haar grijnzend, ze rolde met haar ogen. Er viel een stilte.
"Nog eens bedankt dat je me wat hebt bezig gehouden de laatste dagen" mompelde ik plots serieus, ze haalde haar schouders op, "Het was niet alsof ik iets beter te doen had."

- Jeroen Right -

Ik droog mijn tranen met de binnenkant van mijn mouw. Met mijn vingertoppen sluit ik de ogen van Jinzo.
"Vaarwel, Jin," weet ik tussen het huilen door te hikken. Er komt geen antwoord terug. Ik leg zijn hoofd op mijn benen en woel door zijn stugge haar. Zijn gezicht voelt koud aan tegen mijn knie.
Dan pas dringt het tot me door. Hoe lang ligt hij hier eigenlijk al? Hoe is hij doodgegaan? Waarom hij?
Ik strek me uit en leg zijn kussen onder zijn hoofd. Ik moet hulp halen. Het is duidelijk dat hij al een tijdje dood is, maar wat moet ik anders doen?
Ik sta op en hol naar de ziekenboeg, in de hoop om hulp te vinden.

Dani Broertjes...

Ik help Dave overeind in zijn bed en leg het dienblad op zijn schoot. Dat gesprek met Dick heeft me opgefrist en eindelijk ben ik niet meer de hele dat aan het mokken. Achter me hoor ik de deur van de ziekenboeg met een zwaai tegen de muur aan botsen.
"Sorry!", roept de vrouw met een beetje zeegroen haar die hijgend in de deuropening staat. Ik probeer me voor de geest te halen hoe ze ook al weer heet. Het is een naam die niet bij haar paste.. Tenminste, het was geen meisjesnaam. Dani, dat was het!
"Geen probleem, niemand zal het merken", zeg ik met een geforceerde glimlach en loop naar haar toe. Ze kijkt verdrietig. "Wat brengt jou hier?"
"Nou, ik.. Een vriend.. Hij.. Hij is dood", stottert ze. Weer een dode? Het zal toch niet? Het was de afgelopen week erg rustig, geen moorden.
"Oké, leg het me even uit, want hier wordt ik niet veel wijzer van. Waar, wanneer en wie is er dood?", vraag ik. Het komt botter uit mijn mond dan ik had gehoopt. Dave kijkt me waarschuwend aan en ik sla mijn ogen neer. "Sorry, zo hard bedoelde ik het niet."

~ Helen Wane.

'Het was niet alsof ik iets beter te doen had', zeg ik tegen Jeroen. 'Ik stop met het spel, je blijft winnen, wissel je die dobbelstenen niet om ofzo? Dat die bij jou alleen maar op de 6 kan komen?' Jeroen grinnikt en schudt zijn hoofd. 'Het is dezelfde dobbelsteen', ik kijk hem aan. 'Echt waar', zegt hij. 'Het zal wel', zucht ik en pak de dobbelsteen en gooi. Een 3 gooi ik. 'Wedden dat jij die dobbelsteen omwisselt!', zeg ik verontwaardigt. Jeroen lacht zachtjes. 'Ik ga even wat drinken halen, ik neem aan dat ik wat moet meenemen zodat jij op je reet kan blijven zitten?', bij het laatste gedeelte grijns ik.

~°Suzy Bradley°~

Gister ben ik langs de deuren geweest om te vragen of er mensen willen helpen voor een surprise party. Er zijn een stuk of 10 mensen die dat wel willen. Morgen ga ik er verder mee aan de slag. Nu ga ik toch maar naar Dick toe.
Ik pak mijn zwemspullen en loop naar Dicks kamer. 'Anouk', zegt hij blij als hij de deur open doet. 'Heb je zin om te zwemmen?', vraag ik. Ik zie hem denken. 'Onder de sterren..', ga ik verder. Hij doet een stap naar voren en geeft me een knuffel. 'Met jou altijd', fluistert hij in mijn oor. Hij loopt zijn kamer weer in en komt terug met een tas. Samen lopen we naar het zwembad.
'Waar zijn de kleedkamers?', vraag ik terwijl ik om me heen kijk.

-Anouk Mooij

Ik miste René, Ik miste het gevoel dat we samen een biertje gingen drinken in de bar en samen gingen poolen. Ik vond het moeilijk om er over te praten. Anouk voelde die leegte niet zoals ik en die had andere problemen, maar Helen ... Helen voelde die leegte wel. Gelukkig kon ik bij haar, haar hart luchten en er over praten en zij bij mij.

"Heb je zin om te zwemmen, onder de sterren?" vroeg Anouk
Ik deed een stap naar voor en knuffelde haar. "Met jou altijd" zei ik.
Ik pakte mijn zwemkleding, deed ze in een tas en liepen samen naar het zwembad. We kleedde ons om. Ik was al lang klaar met me omkleden, maar Anouk deed er weer eens ontiegelijk lang over. Maarja, zo zijn vrouwen. Die doen over alles heel lang. Na lang staan wachten was ze eindelijk zo ver. “hèhè dat duurde lang zeg.” zei ik en we liepen naar het zwembad.
"Bommetje!!" riep ik en plonsde in het water.
"Aa! Het water is koud!" gilde Anouk
"Wel nee joh! Dat valt wel mee" Ik ging uit het water en duwde Anouk het zwembad in. Ze gilde en plonsde in het water. Tegelijkertijd stapte ik ook in het water en kuste haar.
"Ik hou van je"
"Ik hou ook van jou"

~Dick Walcom

Aan alle spelers.
Alle passagiers zijn bezig met hun eigen ding. Opeens klinkt er een schrille stem door de intercom.
"Alle passagiers, inclusief het overige personeel moet zich nú verzamelen op het dek! Wij zoeken alle kamers af, wie niet onmiddellijk vertrekt gaat eraan. Jullie hebben tien minuten om op het dek te komen. Latere informatie volgt", over het hele schip wordt het bericht verspreid en de paniek barst los. Alle passagiers rennen gillend door de gangen en proppen zich wanhopig in de liften of struikelen en duwen elkaar de trap op.

Na tien minuten vol gillende kinderen en wanhopige volwassenen, klinkt opnieuw een stem over het dek. Iedereen houdt zich gedeisd en luistert naar wat deze vervormde stem te zeggen heeft.
"We gaan nu op onderzoek uit. Blijf allemaal op het dek en schrik niet als uw kamer er straks een tikkeltje anders uit ziet. Waag het niet de gang op te gaan, dat zal Uw dood worden."

'Anouk, wakker worden!', Dick schud me uit mijn slaap. Ik ben de laatste tijd best moe. 'Wat is er?', vraag ik slaperig. 'We moeten nu meteen naar het dek anders gaan we allemaal dood!', roept hij. 'Wat?!', roep ik en spring mijn bed uit. Dick pakt mijn hand en samen rennen we naar het dek. Het staat helemaal vol met mensen. 'We gaan nu op onderzoek uit. Blijf allemaal op het dek en schrik niet als Uw kamer er straks een tikkeltje anders uit ziet. Waag het niet de gang op te gaan, dat zal Uw dood worden', klinkt er door de intercom. Dick slaat zijn armen om me heen. 'Ik ben bang', zeg ik. 'Weet ik'.

- Anouk Mooij

Als ik het geluid door de intercom hoor schrik ik meteen op, ik ren naar het dek waar het een totale chaos is. Mensen zijn ergens aan het huilen, tegen elkaar aan het schreeuwen of door de menigte een bekende aan het zoeken. Ik hoor tot die laatste groep, een bekende zoeken. Iemand tikt op mijn schouder en ik draai om, het is Amy met een gezicht vol tranen.

- James Mequari

Ik besluit weer te slapen. Ik heb geen fut, en nergens zin in. Zuchtend rol ik me op mijn zij, en prop mijn hoofd zo diep mogelijk in mijn kussen. Ik wil er niet aan denken. Het gebonk in mijn hoofd houd niet op. Ik rijk met mijn hand naar het doosje naast me. Leeg. Heb ik zoveel ingenomen de laatste tijd? Weer zie ik het vrolijke hoofd van Eva voor me. Ik knijp mijn ogen tot spleten. Plotseling merk ik dat mijn kussen weer drijfnat aan het worden is. Ik draai me op mijn buik en probeer de tranen tegen te houden. Waarom mijn lieve Eva? Langzaam voel ik me steeds slechter. Ik moet hier niet aan denken. Ik duw mijn hoofd nog dieper in mijn kussen om het huilen te smoren. Een gesmoord geluid klinkt door mijn kamer. Steeds harder, en dan ruk ik mijn hoofd uit mijn kussen. Ik maak een luide kreet wat klinkt als: "EVAAAAA-HAA-HAAA, NEE-HEE-HEE." gevolgd door een lange snik. Dan laat ik me weer uitgeput op mijn bed vallen, sluit mijn ogen, en binnen no-time ben ik weer in een diepe slaap verzonken.

- Dave Clarkson

De stem van de intercom maakte me ruw wakker uit mijn dutje. Slaapdronken luisterde ik naar de boodschap en strompelde onhandig van de bank. Snel dronk ik een glas koud water om me wakker te maken en holde een beetje angstig door de gangen van het schip. Ik kwam uit op het dek bij het zwembad en ging even zitten op een stoel. Ik keek om me heen en zag de toenemende massa van bezorgde en paniekerige passagiers. Plotseling moest ik naar de wc.
'Hou het op Kaylee, hou het alsjeblieft op,' mompelde ik en probeerde de deur naar binnen te bereiken. Misschien kon ik heel snel even naar de wc. Ik wurmde me door de menigte naar binnen en nam het eerste toilet links. Snel stormde ik een van de hokjes in en even later waste ik mijn handen af. Ik hoorde voetstappen vanaf de gang dichterbij komen en moest snel weg zien te komen. Angstig begon ik zo snel als ik kon te rennen en kwam buiten weer uit. Gelukkig had niemand me gezien, volgens mij.

Kaylee Bratt

De stem klonk door de intercom en het eerste waar ik aan dacht was Dave. Hij ligt nog steeds in de ziekenboeg en ik weet dat hij diep kan slapen. Hij is vast door de waarschuwing heen geslapen, terwijl we maar tien minuten hebben. Gelukkig ben ik in het restaurant, dat ligt vlakbij de ziekenboeg. Ik sprint er naartoe en botst bijna tegen verschillende passagiers op, die in paniek zijn en gillend rond rennen. Ik val bijna door de deur en tref daar aan wat ik verwacht had, Dave ligt vredig op zijn bed te slapen. Ik sleur hem uit bed en duw hem overeind.
"Meekomen, nu!", zeg ik en probeer mijn stem onder controle te houden.
"Wat? Wat is er aan de hand? Nee, laat me mijn broek aantrekken!", protesteert hij. Ik pak de broek van de bedrand en trek hem mee aan zijn pols. "Geen tijd, dat doe je zo maar."
"Nee Helen, dat wil ik niet!", hij probeert zich los te trekken maar mijn greep is te stevig. In zijn ondergoed trek ik hem door de gang naar de personeelskamer. Daar is een lift die naar het dek lijd.
"Je hebt niks te willen. Je gaat dood als je daar blijft", gil ik en duw hem de lift in. "En ik wil niet nog iemand verliezen."

~ Helen Wane.

Met mijn jas stevig om mij heen geslagen en met mijn haren wapperend in de wind sta ik op het dek, wachtend totdat het onderzoek is afgelopen. Ik speur de mensenmassa af. Grappig dat je aan de gezichten van mensen kunt zien wat ze denken. Sommigen staan ongeduldig op hun horloge te kijken, terwijl bij anderen het angstzweet over de rug druipt. En terecht, want waarom moest dit zo snel gebeuren? Waarom kunnen wij gedood worden als we de gang op gaan?
Ik verberg mijn gezicht in mijn jas. Mijn bevroren lippen wrijven tegen de zachte voering. Het is koud.
Mijn gedachten varen naar Jinzo.Jinzo is dood. Jinzo, mijn enige maatje hier op het schip. Naast hem is er nog Jeroen. Apart dat mijn gedachten van hun tweeen altijd gepaard gaan. Maar wat moet ik van hem denken? Zeker, hij is leuk. Heel erg leuk zelfs. Maar wat vindt hij van mij? Een ding is zeker: Ik moet hem vinden. Ik moet zorgen dat hem niks overkomt.
Ik speur de menigte af. Geen Jeroen.
Ik kijk naar links. Niks.
Dan draait mijn blikveld onwillekeurig naar rechts. Ook niks. Geen donkere haardos of lichtblauwe ogen. Geen glanzende huid waar je de stand van de zon in af kunt leiden. Geen warme handen waar je het liefst de jouwe in zou willen begraven.
Hoe kon ik ook zo stom zijn? Natuurlijk kan ik hem hier niet vinden, het staat bomvol! Ik snuif. Hij is vast ergens aan de andere kant van het schip. Ik zou hem hier nooit kunnen vinden.
Dan hoor ik een schaterend geluid van om de hoek komen. Dat is hem. Dat is Jeroen. En daar klinkt het weer.
Het geluid is niet luider dan het geroezemoes van de mensen om mij heen. Nee, een ander zou het niet eens kunnen horen. Maar ik wel. Als een Jeroen-radar weet ik het op te pikken. Het is hem, ik weet het zeker.
Ik ren de hoek om. ik zie zijn achterhoofd. Zijn achterhoofd die heen en weer schommelt op de maat van de lachende klanken uit zijn mond.
"Jeroen!"
Hij draait zich om. Zijn ogen staan wazig, het puntje van zijn neus is rood. Er loopt net een jong en bloedmooi meisje van hem weg.
"Tot zo!" roept ze hem nog na. Hij wuift haar met een vaag gebaar terug, waarvan ik niet kan plaatsen of hij dat doet omdat hij stomdroken is of omdat hij de tranen in mijn ogen kan lezen.

Dani Broertjes...