Dani had even op mijn schouder uitgehuild, maar ze had zich daarna van mij losgetrokken. Ik bleef versuft achter, maar Dani had wel van die aparte karakter trekjes. Daar hield ik wel van. Maar nooit zou ze Karien vervangen, maar Karien wil wel dat als ik dit overleef dat ik weer naar de meisjes toe ga, dat ik weer verkering zal krijgen... ze had altijd het beste met me voor.
Het schip dobberde rustig op het water. Van buiten leek er niks aan de hand. Maar op het schip, was de hel voor de mens. Mensen werden er vermoord, een gruwelijke bende gewapend met messen leek willekeurig mensen uit te kiezen, relaties werden gesmeed en vernietigd. Zal er iemand op staan, zal er iemand dit overleven?
Zelfs de media, die alles lijkt te weten, wist het niet. Afgesloten van de buitenwereld wachtten de mensen in spanning op wat er komen gaat.
"Al die mensen, waarom?" zei ik. Iemand hoorde me vast wel.
Ik zat in het café een biertje te drinken. Ik nam een slok van mijn glas en keek om me heen. Ik zat te denken.
Te denken over wat er gisteren was gebeurd. Als Edward hier achter komt zal hij razend worden!
Moeten we die kus geheim houden voor Edward? Of moeten we het hem vertellen? Ik moet naar Anouk toe om te vragen hoe zij erover denkt. Ik nam mijn laatste slok van mijn bier en liep naar haar toe.
Edward gaf me een kus. Een kus. Nee, dit klopte niet. Ik raakte in paniek.
'Nee, Edward, dit is fout,' zei ik en ik liep de deur uit. Dit mocht niet, niet na wat met Marcel gebeurde. Ik wist dat hij gewoon de enige was. Mijn pas werd steeds sneller, en uiteindelijk rende ik door de gangen. Ik hoorde Edward mij nog roepen, maar ik wou hem niet horen. De vele passagiers gingen voor me aan de kant toen ik langs rende. Ik ging de eerste en beste deur door, en kwam uit in de bar. Hijgend stond ik voorover gebogen en rustte even, toen ging ik aan de bar zitten en bestelde een glas cola. Ik zat te huilen op mijn kruk, ik kon alles gewoon niet meer bijhouden. De barkeeper gaf me het glas cola en ik dronk het meteen helemaal leeg.
'Wat heb ik in mijn hoofd gehaald...' mompelde ik zachtjes. Toen hoorde ik een stem.
Mijn gedachten zijn bij mijn gitaar. Alles om me heen negeer ik. Maar dan word er toch in mijn gedachten binnen gedrongen. Het is de stem van Dick. Ik sta op en zie hem in mijn kamer staan. 'De deur was open', zegt hij een beetje verlegen. 'Ja, voor Edward..', zeg ik. Ik zet mijn gitaar terug op de standaard. 'Hoezo? Heb je hem nog niet gesproken?', vraagt hij. 'Nee, hij is hier niet geweest. Maar, waarom ben je hier?' 'Ik wilde het met je hebben over.. onze kus', zegt hij. 'Hoe denk jij erover? Moeten we het hem vertellen of het voor ons houden?', vraagt hij dan. Hier had ik ook al over nagedacht. 'Volgens mij weet hij het al..', zeg ik terwijl ik op het randje van mijn bed ga zitten. 'Hij is hier niet meer geweest, ik ben hem gaan zoeken maar ik kan hem nergens vinden. Ik wil het hem vertellen. Niet alleen over onze kus, maar ook omdat ik twijfel of we nog bij elkaar passen.. Ik heb al even het gevoel dat we niet samen moeten zijn', zeg ik.
Stilletjes kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik ben de slankste niet, geef ik eerlijk toe, maar deze cruise heeft ook niet echt de goede werking op me gehad als gehoopt. Ik zie er slecht uit. Mijn huid is bleek geworden en mijn ogen dof. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Als ik me omdraai naar de badkamer zweer ik dat ik iemand zag staan, het kippenvel loopt over mijn rug maar dapper laat ik me in het hete water van het bad zakken.
iK gaf haar een kus. 'Nee, dit is fout Edward.' riep ze en rende weg. Misschien had ik dat niet moeten doen. Het voelde wel fijn, fijner dan bij Anouk. mIsschien is Anouk niet de ware voor mij. Ik loop maar naar de bar. IK pak Kaylee's sleutels die ze heeft laten liggen, zodat ik haar deur kan afsluiten zodat er neit hetzelde gebeurt met mijn kamer. Ik loop naar de bar toe en ik zie Anouk. Dick zit langs haar. Ik slik even en loop op haar af. Anouk merkt me op 'Daar ben je.' Zeg ze. 'Niks zeggen. Ik eerst.' Ik pakte haar handen. 'Ik heb jullie gezien.' Anouk knikte. 'Ik denk neit dat het werkt tussen ons, Anouk. Het was zo mooi een relatie hebben, dacht ik. Maar niks bleek minder waar, je ging vreemd. Ik heb daar begrip, maar een tip. Als je dat vaker doet, krijg je geen liefdes leven. IK voelde niks bij je, je was pure verlangen, het spijt me dat ik dit moet zeggen. Ik ben 22 en was nog maagd, ik meost wel. Ik ken nu echte liefde, ik weet niet ofdiegene ook zo over mij denkt, maar ik weet nu echt het wat een echte kus is. Het spijt me om dit te zeggen en waarschijnlijk wil jij het liever dan ik, maar ik maak het uit.' Anouks reactie was:
Samen met Dick ben ik naar de bar gegaan. Daar is Edward ook. Hij zegt dat hij ons heeft zien.. zoenen. Ik wist het wel. Dan zegt hij. 'Ik denk niet dat het werkt tussen ons, Anouk. Het was zo mooi een relatie hebben, dacht ik. Maar niks bleek minder waar, je ging vreemd. Ik heb daar begrip, maar een tip. Als je dat vaker doet, krijg je geen liefdes leven. Ik voelde niks bij je, je was pure verlangen, het spijt me dat ik dit moet zeggen. Ik ben 22 en was nog maagd, ik moest wel. Ik ken nu echte liefde, ik weet niet of diegene ook zo over mij denkt, maar ik weet nu echt het wat een echte kus is. Het spijt me om dit te zeggen en waarschijnlijk wil jij het liever dan ik, maar ik maak het uit.' Ik ben zo opgelucht. 'Ho even, jij ging dus ook vreemd en je hebt me gebruikt. Dat zeg je net. Ik deed het niet zomaar. Ik twijfelde al tussen ons. Het is goed zo', zeg ik. 'Ja, maar jij ging eerst vreemd. En ja, ik heb je gebruikt. Als je het zo wilt noemen', zegt hij snel. 'Nou en, het is nog steeds vreemd gaan'. Daar houd het gesprek op ik draai me weer terug naar Dick en neem een slok uit mijn glas. Ik ben echt blij nu dit ook opgelost is. Het boeit me ook niet meer dat hij me gebruikt heeft. Ik ben blij.
De laatste paar dagen waren een hel geweest, woelend in mijn lakens piekerend over Dani. Steeds wanneer ik haar voor mijn geest hield zag ik ook die onbekende jongeman. Een steek van jaloezie ging door me heen.
Ik schoot in mijn schoenen en deed een ommetje om het dek. De laatste moorden hadden een indruk op me nagelaten dus had ik een zakmes in mijn broekzak gestoken. Op mijn vaste plekje aan de boeg van het schip zette ik me comfortabel tegen de leuning. De eindeloze zee sloeg onstuimig tegen het schip, de zoute frisse lucht prikte wanneer ik diep inademde. Mijn blik dwaalde langs het dek, en plots zag ik hem. De jongeman.
Ik weet niet wat me bezielde maar ik stapte op hem af, tikte hem op zijn schouder. "Oh... hoi" zei de man.
Ik knikte en viel met de deur in huis. "Hoe zit dat tussen jouw en Dani?" vroeg ik bitter. De man kreeg een rode kleur.
ik stond op het dek. De zon scheen en ik was verbrand, mijn gezicht was helemaal rood verbrand. iemand tike 'Oh... Hoi' zei ik. 'Hoe zit dat tussen jouw en Dani?' vroeg die man bitter. 'IK weet niet waar je het over hebt.' Vroeg ik verbaasd over het feit dat die man het aan mij vroeg. 'Heb jij niks met Dani?' vroeg die man, nog steeds bitter. 'nee, ik weet niet eens wie Dani is.' 'Oh sorry' Zeii de man en hj liep weg. IK ging maar eens op zoek naar Kaylee. Ik vond haar op haar kamer, blijkbaar had ze zelf een sleutel mee genomen. Ze zag me en zei '
Alleen op het schip. Niemand die mij waarschijnlijk kon helpen. Was ik vervloekt? 2 mensen hier wisten het van mijn geheim en nu, is er nog maar 1 over.... de andere vermoord. Zal het mijn schuld zijn?
Het leven blijft vol geheimen, maar of je er iets tegen kan doen is een hele vraag en opgave.
Ik keek langzaam het schip rond en zag ook dat die man, die Dani hielp. Iemand op zijn schouders tikte, de naam Dani viel... maar kende Dani die andere man wel? Zouden ze? Nee toch, vast niet... maar misschien...
Ik moest haar beschermen. Ik liep naar de man toe, die Dani eens geholpen had. Ik vroeg het recht in zijn gezicht. "Wat is er met Dani?"
Ik heb mij op het terras van het verlaten zwembad genesteld. Verzonken in mijn strandstoel en met mijn kleurrijke zonnebril op mijn neus geschoven, staar ik naar de lucht.
Ik ben hier helemaal niet naartoe gekomen met het doel om bruin te worden of om te zwemmen. Ik ben hier alleen naartoegekomen om na te denken. Om tot rust te komen en het geluid van klotsende golven en waaiende zeewind mijn gevoelens te laten sussen. Om alles op een rijtje te krijgen.
Een paar dagen geleden, toen Jinzo die vraag aan mij stelde... Kreeg ik opeens een heel vreemd gevoel vanbinnen. Of het positief of negatief was weet ik nog steeds niet. Maar het leek wel alsof hij weigerde te geloven dat ik een moordenaar ben. Natuurlijk ben ik dat ook niet, maar het leek wel als ik had gezegd dat ik het wel had, dat hij het zou ontkennen. Natuurlijk zijn wij vrienden, maar toch geeft het een heel vreemd gevoel. Alsof hij iets voor me geheimhoudt. Iets waarvan hij voorlopig niet wil dat ik van hem weet.
Dan heb je ook nog Jeroen. Toen ik in gesprek was, is hij zomaar weggegaan. Natuurlijk had de man hulp nodig, maar het zou heel even duren, hooguit een paar tellen. Net op het moment dat hij weg was, sloeg Jinzo zijn armen om mij heen. Iets dat wij wel vaker gedaan hebben als vrienden, maar het voelde dit keer anders.
Een steek raast door mijn hoofd. Mijn handen drukken tegen mijn slapen en uit mijn keel ontsnappen kermende klanken. Het voelt alsof mijn hoofd door midden gaat splijten. Dat komt vast door al dat gepieker.
"Gaat het?" vraagt de barman vanachter zijn werkplaats.
"Ja, niks aan de hand. Alleen een beetje hoofdpijn."
( wow, even een misverstand, ik praatte weldegelijk tegen jouw Djon )
De man kreeg een kleur. "Hoe noem je eigenlijk" vroeg in nors. De man aarzelde,
"mijn naam is Jinzo" mompelde hij. "Wel Jinzo, hoe zit dat tussen jouw en Dani" ik zuchtte
"Ik zag jullie knuffelen, hebben jullie iets met elkaar?". Met stem klonk rauw, angstig voor het antwoord dat ik zou krijgen.
Ik zit aan de rand van het zwembad en bungel met mijn voeten in het water. Straks moet ik weer helpen in het restaurant, ze komen handen te kort. Het gaat al weer een klein beetje beter met me, ik kan mensen weer aankijken zonder in huilen uit te barsten tenminste. Ik heb het besef gekregen dat ik hier toch wel de leiding had, en nu heeft niemand de leiding. Nu denk ik alleen maar aan mezelf, terwijl hier ook een hoop andere wanhopige mensen rondlopen, ik moet voor ze zorgen. Ik duw mezelf overeind en loop naar de stilte ruimte. Ik start de computer op en begin te typen. Ik print het uit en loop ermee naar het restaurant. Op alle tafels leg ik een flyer met de volgende tekst neer:
Hulp gezocht! We komen handen te kort in het restaurant! Heb jij zin om wat goeds te doen voor deze passagiers, en je handen uit de mouwen te steken? Dan kan je bij ons helpen broodjes te smeren of soep te koken. Vast geen moeite. Wij, het personeel, hopen dat jullie allemaal een beetje willen helpen, zodat we genoeg te eten krijgen.
Als je interesse hebt komt dan maar gewoon tussen 17:00 en 22:00 de keuken in lopen, het personeel geeft instructies!
'ik moet nu weg, ik spreek je straks wel weer.' en ze liep weer haar kamer uit. Ik ga achter haar aan, maar ik raak haar al meteen kwijt. ik ga maar eten, ik heb honger. Ik zie allemaal briefjes op de tafels liggen. Ze hebben hulp nodig in het reastuarant. Ik ga meteen de keuken in, ik wil me daarvoor wel inzetten. dan komt er en persooneelslid naar me toe, ik kan neit zien wie.
Mijn maag begint te knorren; tijd om een hapje te gaan eten. Het voedsel in mijn kajuit heb ik vanmiddag al opgegeten, dus ben ik noodgedwongen om naar het restaurant te gaan. Ik sla mijn baddoek om mij heen en loop naar mijn vertrouwde kamertje. Gelukkig begint mijn hoofdpijn al weg te zakken. Gauw trek ik een maxi dress over mijn bikini aan en drapeer mijn shorts over de stoel. Ik gris een briefje van 20 Simoleons vanonder mijn matras vandaan en stop het in mijn zak. Als ik het goedkoopste hoofdgerecht neem dat op de kaatr staat, kan het nog net. Desnoods kan ik nog altijd alleen een voorgerecht bestellen.
Als ik aan een tafel wil zitten, word ik tegengehouden door een wit vel papier dat op het tafelkleed ligt. Hulp gezocht!, een uitspraak waar ik al heel lang op sta te wachten. Aan de andere kant van de zaal zie ik de klapdeuren die kenmerkend zijn voor een restaurantkeuken. Langzaam maar zeker word ik ernaartoegetrokken.
Gisteravond was gezellig in de bar. Nu zit ik alleen op mijn kamer. In de badkamer kleed ik me uit en stap onder de douche. Ik begin mijn nieuwe liedje te zingen die waarschijnlijk nooit op een album komt te staan. Mijn gezicht is helemaal rood geworden van het warme water, zie ik als ik in de spiegel kijk. Ik kleed me aan en ga naar het restaurant. Mijn maag gaat te keer. Er ligt een wit A4-tje op mijn tafel met de tekst hulp gezocht. Helen is dus alweer bezig ik ben blij dat betekend dat het dus al weer beter met haar gaat. Ik zie Edward met zo'n zelfde papiertje in zijn handen staan en er staat nog een vrouw. Ik wil wel helpen, maar ik zoek liever de moordenaar..
Ik probeerde Edward een beetje te ontwijken na die kus. Hopelijk gebeurt dat niet meer, dacht ik. Ik liep naar de keuken om met het eten te helpen, maar ik kwam Edward tegen. Snel liep ik zonder gezien te worden terug naar mijn kamer en staarde gewoon naar buiten. Ik kon alleen maar zuchten.
Jinzo had maar even slapen, voor zijn gevoel. Toen hij wakker werd met een hele droge keel, besefte hij dat hij al uren niks meer gedronken had. Uit pure wanhoop trok hij de eerste de beste fles die hij tegen kwam open, om hem vervolgens gulzig leeg te drinken. Het smaakte niet lekker en had een hele sterke geur. Toen hij op de fles keek zag hij het staan: 80% Alcohol. Voor hij het wist viel hij om en raakte daarbij ook nog eens bewusteloos. Op hetzelfde moment zat Lauren Caribi op haar kamer. Ze staarde naar het flesje vergif op haar nachtkastje. Ze pakte nog één keer haar iPhone en typte een sms'je, zonder hem te verzenden. Ze pakte het vergif en dronk het flesje leeg. Allebei zijn ze gestorven.
Jinzo Marcer (djon black) en Lauren Caribi (Marit.) zijn gestorven. Jinzo was een passagier en Lauren de scheikundig geleerde. Zij heeft zichzelf vergiftigd, omdat ze geen tijd meer had voor dit spel.
Ik had geen zin meer om op dit schip te leven, ik moest hier weg, op welke manier dan ook. Vergif, dat was de enige manier. Ik pakte een flesje vergif en goot hem zonder na te denken naar binnen. Dag iedereen, dag mam, dag pap.
Ik schrok op uit mijn slaap door gegil op de gangen. Ik rekte me uit en gaapte, liep naar de deur en keek om het hoekje wat er was gebeurd. Mensen stonden bij een kamer aan het einde van de gang. Een paar woorden galmden door de gang naar mij toe. Dood, vergif, maar vooral dood. Weer iemand, dacht ik en deed de deur langzaam dicht. Ik keerde terug naar mijn bed, maar hoorde geklop op mijn deur. Geïrriteerd trok ik de deur weer open en zag Edward staan.
'Hoi,' zei hij en liep langs me naar binnen. Hij plofte neer op de bank en begon te vertellen.
)
