Dick besteld nog twee drankjes. We hebben allebei al veel gedronken. 'Ik ga maar weer naar Edward toe, bedankt', zeg ik en leg wat geld op de bar. 'Ja, jij ook bedankt', zegt hij. Onhandig stap ik van mijn barkkruk af en loop ik richting de deur. Ineens voel ik een stekende pijn in mijn hoofd. Met mijn hand voel ik voorzichtig waar het pijn doet. Ik zie drie handen voor me, met bloed erop. Mijn benen worden zwaar en alles draait. Ik voel een schok door mijn lichaam als ik op de grond neer kom. Allemaal verschillende kleuren zie ik voor mijn ogen tussen door nog de dronken blik van Dick en dan word alles zwart.
Ik wacht en wacht, maar ik zie hem maar niet verschijnen. De minuten, uren, kruipen voorbij. Voordat ik het weet is het alweer avond.
Ik had het kunnen weten. Hij heeft er gewoon geen zin in. Geen zin in mij. Bij dat besef lijkt mijn hart leeg te lopen, als een ballon die voor het vastknopen al wordt losgelaten.
Voordat de ober ook maar de kans krijgt om te vragen of ik toch iets wil bestellen, stop ik mijn inmiddels uitgedroogde scones van het ontbijt in een verfrommeld broodzakje. Verborgen in het ritselende plastic verdwijnt het vervolgens in mijn vol bedrukte tas.
Voordat ik mijn kajuit inga, besluit ik om nog even op het dek rond te lopen. De sterren en de golven vormen een rustgevend paar, en ik wil geen kans missen om daar nog even van te kunnen genieten.
'Help me eens met m'n shirt,' zeg ik tegen Helen onder het zoenen. Ze knoopt de paar knoopjes open en trekt dan mn shirt omhoog. Ik zie dat ze naar m'n buik kijkt. 'Het is niet echt zoals een abercrombie model...' zeg ik.
'René, het is perfect.' zegt ze glimlachend en legt haar hand op mijn buik. Voorzichtig trek ik haar blouse over haar hoofd.
'Is het eh... oke?' vraagt Helen. 'Helen... Hou op, je bent zo mooi.' Zachtjes duw ik haar tegen het bedieningspaneel, waardoor ze moet giechelen. Zachtjes geef Helen kusjes op haar sleutelbeen.
Ik ga op zoek naar Anouk. Ik weet niet wat me bezielde toen ik wegliep. Het was waarschijnlijk niks ernstigs. Ik loop naar de bar en zie Anouk op de grond liggen en Dick hangt boven haar. Met zijn lippen op die van haar. Ik loop woedend naar hem toe en vraag hem boos wat er aan de hand is. 'Ze viel opeens flauw' zegt dick. Er gaan gedachtes door mijn hoofd, ik wil daar niet aan denken! Ik geef haar mond op mond, ze doet haar ogen open. en ze zegt...
Ik sta in mijn bh, hij zonder shirt. Hij geeft kusjes op mijn sleutelbeen en ik giechel.
"René, mag ik nog één keer zeggen dat je geweldig bent?", fluister ik terwijl ik zijn riem los maak.
"Voor mijn part zeg je dat nog duizend keer, maar ik zal je tegenspreken. Want jíj bent pas geweldig", hij neemt het van me over en maakt zijn eigen gulp los om vervolgens zijn broek te laten zakken. Ik trap mijn hakken uit naar een hoek van de kajuit. René komt nog iets dichter tegen me aan staan en legt zijn handen op mijn rug. Voorzichtig probeert hij de sluiting van mijn bh los te maken. Ik lach en draai me om zodat hij kan zien wat hij doet.
"Veel makkelijker", lacht hij.
"Sorry! Dat was niet mijn bedoeling. Gaat het wel?" zei ik tegen degene waarop ik was geland. "Ja hoor, het gaat wel." antwoordde ze met een glimlach. Ze ging op een ligstoel liggen en na een tijdje kwam ik ook uit het water. "Hey, sorry van daarnet he." "Haha, is al goed hoor." Haar haar was erg mooi. Ik kreeg wat vlinders in mijn buik. "Zullen.. we... eh... anders vanavond uit eten gaan?" vroeg ik bibberend.
Ik hoor twee stemmen ik kan even niet plaatsen van wie ze zijn.
Dan kan ik mijn ogen weer openen en ik zie Dick en Edward boven me hangen. 'Mijn hoofd', zeg ik.
'Wat is er met je hoofd', vraagt Edward bezorgt. Hij lijkt wel in een soort van shock, Dick daarin tegen is heel kalm.
Dick bekijkt mijn hoofd. 'Ze heeft er een gat in', zeg hij tenslotte. 'O, dat kan wel', zeg ik.
Samen helpen ze me overeind te komen. 'Ik ben niet invalide hoor, ik kan zelf wel lopen', zeg ik koppig.
Edward negeert het en helpt me vooruit te komen. Dick loopt ook nog even mee naar mijn kamer. 'We redden het wel', zegt Edward op niet echt een vriendelijke toon als we bij de deur staan. 'Oké, Beterschap Anouk', zegt hij en draait zich om. 'Nogmaals bedankt', zeg ik tegen hem. Daarna duw ik Edward van me af en loop zelf naar mijn bed en laat me er voorzichtig op neer vallen. 'Waarom deed je nou zo net, tegen Dick?', vraag ik 'Hij heeft me geholpen en ik had het hartstikke gezellig met de jongens, ik hoef toch niet vierentwintig zeven bij je te zijn?'. Ik ben best wel boos op hem.
Gisteravond was geweldig met Helen. Uiteindelijk had ik haar meegenomen naar mijn kamer, waar we in mijn bed in slaap waren gevallen. Vanochtend moest ze eerder als mij het bed uit, omdat ze moest werken.
Ze had haar rok en blouse gepakt, maar toen ze weg wilde gaan had ik haar tegen gehouden. Ik had haar gezoent, en uiteindelijk haar laten gaan, met tegenzin.
Nu stond ik in de bedieningskamer. Het was toch eigenlijk echt wel een probleem dat we niet konden varen. Dat zou betekenen dat we voor altijd hier vastzaten, en dat het eten uiteindelijk op zal raken, er erge paniek zal komen etc... Ik moest eerst eens zien te kijken of ik misschien toch verbinding kon proberen te maken met de satelliet. Na een tijdje op allemaal knopjes te hebben gedrukt, en een aantal codes in te voeren, lukte het nogsteeds niet. Er kwam telkens iets op een klein schermpje te staan: 'Toegang geweigerd. Typ de code in.'
Maar ik wist die code niet. Waarschijnlijk wist alleen de kapitein het. Ik probeerde vanalles, het telefoonnummer van de roomservice, de kamernummer van het personeelskamer, het telefoonnummer van de keuken, maar niets hielp. De code was niet juist. Gefrustreerd sla ik met mijn vuisten op het bedieningspaneel. Ik moet de code zien te vinden... Anders kwamen we hier nooit weg...
De eerste stemronde Vanaf nu mag je stemmen! Iedereen behalve de moordenaars stuurt mij een pm, met wie hij/zij verdenkt als moordenaar. De gene met de meeste stemmen zal sterven. Jullie hebben een dag de tijd om mij een bericht te sturen. Stemmen kan vanaf nu tot donderdag 17:00
Gefrustreerd laat ik mijn hoofd in mijn handen zakken, de bonkende hoofdpijn verdween niet maar lijkt telkens erger te worden. Ik kreun en leg mijn hoofd in mijn nek en staar naar de donker wordende lucht. 'Klote hoofdpijn', zucht ik en giet het glas water leeg in mijn mond. Ruw veeg ik met mijn mouw het water van mijn hand.
Het was laat in de avond en ik liep op mijn hoge pumps naar onze suite. Ik deed de deur open en liep een klein gangetje door, naar de slaapkamer. Op bed zat Dave, met zijn hoofd in zijn handen. Ik probeerde naar hem toe te lopen, maar viel meteen op de grond, door de pijnlijke voeten die ik had. Dave keek op. Shit, dacht ik. Ik probeerde niet te laten merken dat ik zijn blik had opgevangen, maar onze ogen keken elkaar aan. Ik schrok. Dave had betraande ogen en ik wist niet wat er met hem was. 'Gaat het?' vroeg hij. Moeiteloos stond ik op en zei: 'Dat kan ik beter aan jou vragen, wat is er aan de hand?' Begripvol ging ik naast hem zitten. 'Niks, niks, ik maak me gewoon een beetje zorgen?' Ik wist waarom hij zich zorgen maakte, natuurlijk over die vreselijke dingen die op de boot gebeurden. 'Om wat?' vroeg ik toch maar voor bevestiging. Hij zuchtte. 'Om jou Eva, om jou!' 'Ik ben hartstikke bang over wat er hier allemaal gebeurd en jij zit er gewoon om te lachen?' Ik keek hem aan. Natuurlijk, het was logisch dat hij dat dacht. Ik hield gewoon de dingen waar ik mee zat voor mezelf. Ik wist dat dat geen goed idee was, omdat we juist in die tijd samen moesten strijden voor het leven, Dave en ik, maar ook samen met de anderen op de boot. 'Dave, natuurlijk, ik weet....' Dave hield een vinger tegen mijn lippen. 'Zeg maar niets meer Eva, ik weet hoe je bent.' 'Maar ik wil gewoon duidelijk maken dat je goed op jezelf moet passen.' Ik knikte instemmend. Het was een hele tijd stil en ik zat te denken om even naar Amy te gaan. Gewoon, zomaar. Ik had niet zo heel veel contacten op de boot, dus het werd weleens tijd. 'Ik...ik ga even.' Zonder antwoord liep ik de suite uit, naar de suite van Amy.
Ik was erg verrast toen Marcel dat vroeg.
''J.. ja, is goed! Vanavond in de bar wat drinken ofzo?'' antwoordde ik met een rode gloed over mijn gezicht.
Marcel's gezicht klaarde een beetje op, de twijfel was weggetrokken.
''Goed! Dan zie ik je vanavond.'' Hij liep weg. Ik keek hem na en kon alleen maar over vanavond denken.
'Sorry, ik dacht dat hij je aan het zoenen was. HEt spijt me! Ik wil jou en alleen jou! Niemand anders kan mij zo gelukkig maken als Jouw.' En ik geef haar een kus op haar hoofd. 'Laat de wond is zien' Vraag ik aan haar. 'Hoe is het eigenlijk gebeurd?' vroeg ik terwijl ik de wond inspecteerde.
Gisteravond was geweldig. Nu breng ik de laatste borden rond in het restaurant. Ik zit alweer met mijn gedachten heel ergens anders. Ik moet nog steeds antwoord van Dave krijgen en bedenk me nu waar hij zou kunnen zijn. Misschien in het café of op zijn kamer?
"Cindy, ik ga nog even langs de kamers. Misschien kan ik wat bedden verschonen", zeg ik terwijl ik borden in het rek zet. Ze knikt afwezig en loopt de keuken uit. Het gaat niet erg goed met haar, merk ik. Maar ik heb al zo veel aan mijn hoofd. Ik loop het magazijn in en pak een kar met schone lakens. Vervolgens rijdt ik het ding de gang op. Ik ben niet erg ervaren met deze dingen en botst constant tegen de muur op.
"Au! Kijk eens uit!", schreeuwt iemand achter de kar. Ik heb dus iemand aan gereden. Ik zet de kar stil en ga snel kijken wie het is.
"Oh, sorry. Gaat het? Kan ik u helpen?", vraag ik bezorgd aan de persoon. *
Edward legt uit waarom hij zo deed. Het komt er eigenlijk gewoon op neer dat hij jaloers is. 'Hoe is het eigenlijk gebeurd?', vraagt hij terwijl hij mijn wond inspecteert. 'Oh, ik weet het eigenlijk niet zo goed.. Ik heb veel gedronken, en toen wilde ik terug naar jou en toen stootte ik mijn hoofd of zo', zeg ik. 'Oké, ik ga even kijken of ik iets kan halen voor je wond', zegt hij en staat op.
'Au! Kijk eens uit!', hoor ik hem schreeuwen. Daarna hoor ik een vrouwen stem; 'Oh, sorry. Gaat het? Kan ik u helpen?'. Ik sta op ga kijken wat er aan de hand is.
'Wat is er aan de hand?', vraag ik aan de twee. 'Ik werd aan gereden', zegt Edward. Ik probeer mijn lach te onderdrukken. 'Hé, ben jij Helen?', vraag ik 'Ik moet even met je spreken als het kan'. 'Nou eh eigenlijk...', ze kan haar zin niet afmaken want ik onderbreek haar: 'Het gaat over de moordenaars'. Haar gezicht krijgt een andere uitdrukking. 'Oh, nou, het kan wel even', zegt ze.
Om het geknor in mijn buik te sussen neem ik een hap van de scone van gisteren. Het is een beetje taai, maar gelukkig wel te eten. De lichtzoete smaak verspreidt zich door mijn mond.
Ik richt mijn hoofd naar de zon, met mijn ogen half gesloten. Het is lekker weer vandaag.
Mijn lichaam verstijft zich, waardoor er iemand tegen mij opbotst.
"Sorry," zeg ik en kijk recht in de ogen van niemand anders dan *.
Wauw, niet gedacht dat ze ja zou zeggen. Ik vroeg het best wel onverwacht en had er niet goed over nagedacht. Ik had er wel zin in.
Ik koop een cadeautje voor haar en ga naar de reddingsboot waar mijn kleren in liggen. Onopvallend glip ik onder het afdekzeil door en begin me te verkleden. Vanavond uit eten met iemand die ik amper ken... Spannend en uitdagend!
Ik zit op mijn kamer. Ik was nogsteeds gefrustreed dat ik de code niet had gekraakt. Misschien moest ik maar eens weer mijn blog bijhouden. Maar ik had er helemaal geen zin in.. Toch druk ik op het internet icoontje. Maar ik krijg maar geen verbinding. Wat is dit? Hebben we geen internet? Of ligt het aan mijn laptop?
Ik had geen zin om het uit te zoeken, dus ik klap mijn laptop dicht.
Wat zal ik eens op deze avond gaan doen? Misschien eerst eens iets gaan eten?
Terwijl ik naar het restaurant loop denk ik nogsteeds na over de code.
Het meisje, dat Anouk blijkt te heten, neemt me mee naar het café. Ze besteld een biertje voor zichzelf en ik hou het op een Cola. Ik moet naar Dave toe, maar Anouk lijkt me al dagen te zoeken.
"Wie was die man die ik aanreed?", vraag ik om een gesprek te starten.
"Edward, dat is mijn vriend", zegt ze en staart naar haar glas. Ik kijk haar vragend aan. "Ach, daar gaat het nu niet om, toch?"
"Wat is er dan wel?"
"Nou, over die moordenaars dus hè.."
'Wat is er dan wel?', vraagt Helen. 'Nou, over die moordenaars dus hé..', zeg ik. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. 'Edward en ik gingen terug naar zijn suite..', begin ik met alle aandacht kijkt Helen me aan dus ik ga weer verder. 'Alles lag over hoop, zijn hele kamer. Ik ben toen naar binnen gegaan om te kijken of alle ruimtes van zijn suite er net zo slecht aan toe waren. Het gaat om de badkamer.. Er was met iets dat op bloed lijkt op de spiegel geschreven "Dead is your future", vertel ik. Ze heeft even nodig om dit te verwerken denk ik want het blijft even stil. Ik kijk naar mijn glas bier. Waarom heb ik bier besteld? Ik lust niet eens bier.
'Denk je dat dit van de moordenaar is?', vraagt ze. 'Nou, Edward weet bijna zeker van wel, maar ik heb er ook aan gedacht dat het misschien wat kinderen waren die een grap wilde uithalen. We hebben verder ook geen bedreigingen gekregen', antwoord ik. ' Ja, dat is inderdaad ook een optie. Goed dat je dit verteld hebt', zegt ze terwijl ze opstaat. 'En er is nog iets', zeg ik. 'Ik wil je helpen'.
