Zacht geklop op de deur. "Binnen", een dienstmeid komt binnen met een plateau. "Uw bestelling, mijnheer". Ik knik wanneer ze het glas op mijn nachtkastje neerzet. Plots schiet me iets binnen, "Zou ik u iet mogen vragen?" vraag ik aan de dienstmeid. "Natuurlijk mijnheer" ze maakt een kleine overbodige buiging. "Zou u me de naam kunnen geven van een meisje met donkergroen haar, ze is ongeveer van mijn leeftijd".
"Nou, ik denk dat u Dani Broertjes bedoelt, ze slaapt in kamer 318". Ik knik en stuur haar weg. Peinzend staar ik naar mijn muur en maak een beslissing, sta op en sluit de deur achter me.

-Jeroen Right-

Na het heerlijke eten gaan we samen naar het dek om van de sterren te genieten. Zonder iets te zeggen staan we samen naar de sterren hemel te kijken. Ik lijk te vergeten dat we op een cruise zijn, zonder kapitein. Een cruise zonder waarschijnlijk een toekomst. We kunnen niet de hele nacht naar de sterren blijven kijken dus gaan we op een moment terug naar mijn kamer. 'Bedankt, voor vandaag', zeg ik en geef hem een kus.
Maar hij gaat nog niet weg hij gaat nog met me mee naar binnen.

- Anouk Mooij

We doen ondeugend en belanden uiteindelijk in bed. Wat een fantastische nacht, ook eng want ik werd ontmaagd maar ik wil voor altijd bij haar blijven. Uiteindelijk moet ik toch naar mijn eigen kamer. Mijn Anouk ligt al te slapen dus geef ik haar een kus op haar voorhoofd en loop naar mijn kamer.

-Edward

Na mijn laatste drankje te hebben betaald keer ik terug naar mijn hut. Ik stak de sleutel in mijn slot, maar de deur ging al open. Een gevoel van angst kwam naar boven toen ik verder mijn hut in ging. Ik keek rond en zag dat alles overhoop was gehaald. Ik schrok en deinsde achteruit, greep naar de telefoon. Oja, de lijn was dood. In paniek rende ik mijn kamer uit op zoek naar iemand van het personeel. In mijn haast botste ik tegen iemand op. Ik probeerde verder te rennen maar diegene hield mijn pols vast. 'Wat is er aan de hand,' hoorde ik de stem zeggen.

Kaylee Bratt

Klamme handen trekken zenuwachtig samen. Nerveus slik ik en probeer mijn haar in het perfecte warrig-maar-schattige kapsel te vormen. Het nummer 318 schittert in metalen letters aan een vergeelde door van Dani's deur. Hier stond ik dan ... reeds een half uur. Waarom kon ik het mezelf niet opbrengen om op de deur te kloppen, was ik bang wat er zou volgen. Nooit eerder had ik iemand mijn gevoelens getoond, me steeds verborgen achter mijn vertrouwde masker. En dat zou deze avond veranderen. Ik balde mijn vuist en bracht ze naar de deur. "Je kan het" prevelde ik mezelf toe. Maar ik weerhield me en trok terug, er was een reden waarom ik me niet meer bloot gaf, een reden waaraan ik niet meer herinnerd wilde worden. Ik liep mijn voeten achterna, tot ik me uiteindelijk begaf en een bergkot. In de stilte van de nacht weergalmde luide schreeuwen van verdriet en wrok, gesnoerd door een stoffen doek, geklemd tussen mijn kiezen.

- Jeroen Right -

Terwijl ik teleurgesteld naar mijn kamer loop denk ik na over de avond. Ik had Helen en Dick niet kunnen vinden. Het was gisteravond erg leuk en ik wilde Helen nog een aantal dingen vragen. Ze moest me bovendien ook laten zien hoe alles werkte. Ookal zou ik al snel weten waar het allemaal over ging.
Ik steek de kamerpas door de gleuf, waardoor mijn kamer open gaat. Zuchtend plof ik op bed.

René Smith.

Dave aarzelde en prevelde toen zachtjes dat hij er nog over na zou denken. Ik heb hem beveelt terug naar zijn vriendin te gaan om er eens goed over na te denken. Hij gaf toe dat Eva waarschijnlijk wel jaloers zou zijn en hij vertrok weer, zonder dat ik een duidelijk antwoord gekregen heb. Ik neem het hem niet kwalijk, ik stuur hem zelf weg. Maar ik wil duidelijkheid en daar moet hij eerst over na denken.

Ik sta op het dek en kijk naar de sterren. Het is een heldere nacht en ik kijk naar een aantal sterrenbeelden die ik ken. Opeens schiet me het weer te binnen. Deze cruise staat stil. En ik heb een nieuwe kapitein gevonden. Rene zal nu wel zitten wachten op uitleg. Of hij is met hele andere dingen bezig, maar ik hoop het eerste. Ik ren naar de keuken waar een plattegrond van de kamers. Daaronder hangt een lijst met de passagiers. Rene Smith, kamer 245. Ik ren de keuken weer uit en ga met de lift naar verdieping 2. Bij zijn kamer aangekomen klop ik onbewust keihard op de deur van kamer 245.

~Helen Wane.

Met moeite open ik mijn ogen. Ik lig nog alleen in bed, ik lag zeker te slapen en toen is Edward weggegaan.
Ik heb een leuk idee om te doen vandaag. Ik kleed me aan en doe mijn make-up, ga naar de bakker en haal een paar lekkere broodjes die ik mee kan nemen.
Ik probeer of de deur van zijn kamer open is, maar dat is hij niet. Dus moet ik kloppen. De deur gaat open en daar staat Edward in zijn pyjama. 'Ontbijten?', zeg ik en houd de zak met heerlijke verse broodjes omhoog. 'Ja lekker!', zegt hij en laat me binnen. Samen gaan we aan de tafel zitten en genieten we van de heerlijke broodjes. 'Ga je maar aan kleden, ik weet al wat we gaan doen vandaag', zeg ik terwijl ik Edward in zijn inloop kast duw. 'Handen voor je ogen', zeg ik als hij klaar is. Ik begeleid hem tot we bij de bestemming zijn. 'Haal je handen maar weg', zeg ik. 'Karten?', vraagt hij met een kort lachje. 'Ja, dat is een van mijn hobby's en gister gingen we squashen en daar was jij goed in, dus ik dacht laten we gaan karten'.

- Anouk Mooij

Dani kwam helemaal doorweekt aan
"is toch niet erg he?"
"nee, nee, tuurlijk niet."
Ik was even stil en dacht na. Over hoe ik alles precies zal zeggen, uiteindelijk besloot ik alles er maar uit te gooien.
"je weet al over Karien"
ze knikte, "ja, vreselijk"
Ik was even stil, nog steeds twijfelend. Maar ja, misschien kwam het omdat ze letterlijk meteen naar mij toegekomen is en haar niet eerst had omgekleed. In ieder geval, ik besloot het dus echt om advies te vragen. "Dani, moet ik het over Karien eigenlijk aan iedereen vertellen? of juist niet? wat denk jij?"
Dani was even stil, ze dacht duidelijk na.

-Jinzo-

Ik had tegen Jinzo gezegd dat ik even moest kijken of het mogelijk was dat hij ergens anders kon eten. Ik was onderweg naar de keuken toen ik tegen iemand opknalde. Ik moest echt beter uit gaan kijken, dit was al de derde keer in twee dagen dat ik dat deed.
'Excuseer,' zei hij.
'Oh Dennis! Jou moet ik hebben,' reageer ik. Hij kijkt me vragend aan.
'Ja,' ga ik verder. 'Is het mogelijk om een maaltijd te maken die ik mee naar de personeelskamer kan nemen?' Hij bleef me vragend aankijken. 'Nou, voor.. Omdat ik niet genoeg tijd heb om tussen 19:00 en 23:00 te eten, wil ik graag om half 7 alvast in de personeelskamer eten.' Ik kon mezelf wel voor mn hoofd slaan. Hij zou natuurlijk meteen doorhebben dat ik loog, maar ik kon Jinzo's geheim niet vertellen. Nee, dat zou gemeen zijn.

-- Jessica Jones --

Ik denk aan mezelf. Ik heb een grote bewondering voor Jinzo dat hij voor bepaalde mensen zo open is over zijn problemen. Waarom doe ik dat zelf dan niet? Omdat ik me ervoor schaam, natuurlijk. Hij schaamt zich ook, maar zijn probleem is iets dat misschien meer mensen zullen begrijpen.
"Ja," zeg ik ten slotte, gevolgd door een stevige knuffel. "Als ze er om vragen, dan. Je moet er zelf natuurlijk achter staan, maar ik denk dat je het in principe kunt vertellen."

Dani Broertjes...

Ik vond het zo erg dat de telefoonlijnen waren weggevallen. Nu kon ik mijn wekelijks gesprekje met mijn broertje wel vergeten. Voor het eerst vreesde ik die moordenaar. Wat als ik werd vermoord? Wat zou er dan gebeuren met mijn broertje als ik er niet meer was om geld te verdienen om hem in leven te houden? Hij kon onmogelijk voor altijd in dat internaat blijven zitten. Bovendien kostte dat en zijn geneesmiddelen ook enorm veel geld. Zou hij er buitengeschopt worden? En zou hij dan wel overleven? Ik beet op mijn lip, fronsend door de gedachten die pijn deden. Opeens deed iemand me uit mijn gepeins opschrikken.

= Cindy Sand =

(Wie? :])

'Karten, wat een leuk idee.Ik weet alleen niet of ik het aankan, ik heb namelijk last van mijn oren als er veel geluid doorheen komt dan gaat het verder stuk' zei ik lachend. ' Jaja, je durft niet' Zei Anouk uitdagend. 'Haha, als je me nou al doorhebt hoe moet dat dan in onze verdere relatie???' vroeg ik en gaf haar een por. 'loop maar met me mee naar mijn kamer dan kleed ik me even om.' We lopen naar mijn kamer en doe mijn pasje door de gleuf ik doe de deur open en ik en Anouk schrikken ons kapot. 'Wat....' strompelde Anouk uit.

-Edward

'Wat kijk je eng', zeg ik en trek mijn wenkbrauwen op tegen het meisje dat voor me staat. Het is het ene dienstmeisje.. Cindy. Volgens mij. 'Ciny heet je toch?', vraag ik, Cindy kijkt me verschrikt aan en knikt dan. 'Gaat het?', Cindy's ogen leken wat waterig, maar het kon ook van de zon komen. Cindy beet op haar lip en keek me aan.

~°Suzy Bradley°~

'Juist' mompelde ik, en ik rolde met mijn ogen. Ik vroeg me echt af wat er mis was met deze man. 'Dit is gewoon mijn kamer oke, hier, kijk.' Ik gaf hem mijn ticket waarop stond dat kamer 666 van mij was. Nu moest hij me toch wel geloven?

Amy~

Elke dag liep ik naar de bar op het dek en probeerde nieuwe drankjes uit te oefenen en kunstjes met de cocktail glazen. Ik kon al een beetje jongleren en ik leerde veel van de mixoloog. Hij gaf me veel tips waar ik veel aan had.

Ik had René vandaag en gisteren nog niet gezien. Tot nu toe was het een aardige gozer. Eerst dacht ik dat hij zo'n nerdy type was die alleen maar van boeken en leren hield, maar dat was hij dus niet. Ik zal hem maar eens opzoeken om samen wat leuks te gaan doen.

~Dick Walcom

'Gaat het?'
Ik raakte in paniek. De vrouw - Suzy Bradley, geloof ik, ik kende haar artikels - had me blijkbaar bijna zien wenen. Verwoed wreef ik de tranen uit mijn ogen met mijn mouw en beet op mijn lip. Ik knikte haastig. 'J-ja - natuurlijk hoor.' Personeelsleden mochten geen gevoelens tonen, toch?
Ik beet onzeker in de zijkant van mijn wang. Het kon me nu eigenlijk niet zoveel meer schelen. Ik had te veel behoefte aan een luisterend oor. 'Nou - het is gewoon - ik heb een broertje met een gehandicap en hij zit nu in een soort instelling en - als ik geen geld kan opsturen - dan vliegt hij eruit - en... en... Dan gaat hij zo'n beetje dood. En nu de telefoonlijnen weggevallen zijn - kan ik nu ook geen contact krijgen met de instelling en wie weet hoe lang we hier nu nog gaan blijven...' zei ik heel snel, vechtend tegen de tranen. Het was raar dat je je zo kon laten gaan bij een vreemde - nou ja, vreemde... Het was Suzy Bradley dan nog! Zoiets kon alleen mij weer overkomen. Opeens liepen de tranen over mijn wangen en voor ik het wist viel ik in haar armen om troost te vinden.

= Cindy Sand =

'Zeshonderdzessenzestig is het getal van de duivel' ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Dat heeft in ieder geval een vrouw ooit tegen me gezegd.. '
'En wie zegt dat jij het ticket niet hebt vervalsd?' schoot opeens me te binnen. Verwachtingsvol keek ik de vrouw aan, benieuwd naar haar antwoord.
-Berntje ;D

'Ach, wat boeit dat, het is maar een getal' mompelde ik. Op zijn andere vraag wist ik niet zo snel te antwoorden. Deze man gedroeg zich net alsof hij ooit verraden was. 'Waarom zou ik in hemelsnaam proberen een ticket te vervalsen? Wat zou ik daar nou meer opschieten? Ik ben Amy Sourcy, deze kamer, kamer 666 is van mij, en deze blikjes horen bij mij. Ja, ik hou nou eenmaal van cola, en nee, ik ben niet een of andere crimineel.'

Amy~

'Wat....', strompel ik uit. We staan in de opening van Edwards kamer. 'Mijn kamer..', Edward is helemaal verstijfd.
Ik loop verder de kamer in. Het ziet er niet meer uit. Alles is overhoop. De tafel is omgegooid, de vaas met de mooie bloemen ligt kapot op de grond, alle lades lagen open en de halve inhoud ligt eruit. En dat is nog niet alles. Ik loop door naar de badkamer, iemand heeft het bad vol laten lopen en de kraan niet uitgedaan. Mijn voeten worden nat. Als ik me omdraai zie ik dat er iets op de spiegel is geschreven. "Dead is your future" staat er met bloed geschreven. 'Onee', zeg ik wat wanhopig. Ik buig naar voren om beter te kunnen kijken of het wel echt bloed is. En ja, dat is het. 'Edward!', roep ik.

- Anouk Mooij