Een meisje keek naar me, ik had alles zien gebeuren. Ze schuilde voor de conducteur, was ze haar kaartje vergeten? Zal ik? nee, nee, doe ik niet. Of? misschien, misschien...
misschien kon ze me niet helpen, maar niet geschoten is altijd mis. Ik stond op, liep door naar de ingang van de trein. Hij reed nog niet, de deur stond nog open. Er kwam toch niemand meer binnen? Ik liep even naar buiten en daar, vol verrassing zag ik een papiertje tussen het spoor steken. Ik raapte het op en bekeek het. Een kaartje van ene Lilly, zou dat dat meisje dan zijn?

Ik liep weer naar binnen, rechtstreeks naar haar toe. Ik hield het kaartje voor de gene die ik voor Lilly aanhield, want zij zat wanhopig onder de bank voor de conducteur, maar goed. Ik hield dat kaartje dus voor haar neus en vroeg: "is dit misschien van jou?"

-Piet-

Gauw staat de jongen op en loopt weg. Zuchtend sla ik mijn ogen ten hemel. Dat krijg je er nou van.
Wacht eens even, wat is er mis met mij? Ik ben een volwassene, ik moet niet zo stom doen als een teiner. Waar heb ik het eigenlijk over? Niet over verliefdheid, dat nooit. Of toch? Verschillende gedachten scheuren door mijn hoofd, alsof ze een of ander wereldrecord voor Formule 1 willen halen.
Aargh! Ik word gek van mezelf!
Geïrriteerd bons ik met mijn hoofd tegen het raam. Dat mensen mij gek aan beginnen te kijken, kan me niks schelen.
Dan voel ik een warme hand op mijn schouder.
"Pardon mevrouw, is deze misschien van u?"
Geschrokken kijk ik de persoon aan. Het is die jongen, die een treinkaartje onder mijn neus duwt.
"Uhm, ja, dankjewel."

Lily~

Ik smeet mijn pen op de grond en die klapte kapot. Er druppelde inkt uit en verveeld leunde ik achterover. Ik legde mijn gezicht in mijn handen en staarde droogjes voor me uit. Hier was ook niks te beleven. Zo bleef ik een tijdje voor me uitstaren. uiteindelijk werd ik het zat en leunde weer achterover. Er klonk zacht gegrinnik. What the?


-Tina-

Een oude man tegenover me was aan het lezen. Ik was benieuwd wat hij aan het lezen was, maar ik durfde het niet te vragen. Hij leek me nog al een mopperkont. Geïnteresseerd keek ik naar de vrouw naast me. Ze leek nog niet zo oud, maar toch droeg ze een strak mantelpak, en keek ze nogal geïrriteerd. Of kwam dat door mij? Mijn moeder zei altijd dat ik erg goed was in het irriteren van mensen. Ik haalde mijn schouders dan altijd op, maar zouden mensen mij echt zo vervelend vinden? Ik beet op mijn lip, ik hoopte van niet.
Plotseling kwam er een jongen aanlopen die iets jonger was dan ik, hij legde zijn hand op de schouder van de vrouw naast me. Hij gaf haar een kaartje. Ze kijkt hem verlegen aan, en ik zit vol verbazing.
'Dus je had toch een kaartje!' roep ik uit.
Snel legt de vrouw een hand om mijn mond. 'Wil je niet zo schreeuwen, idioot!' sist ze naar me. 'Oh sorry,' fluister ik snel. Ze kijkt snel de andere kant op, maar ik ben nog niet klaar.
'Wat is uw naam, als ik vragen mag,' vraag ik nieuwsgierig. De vrouw rolt met haar ogen.

- Zoë

Hihi, Hannie had gelijk, met het openbaar vervoer beleef je nog wat. Ach, dat wil je toch als je oud bent? Niets is erger dan je je vervelen in een bejaardenflat... He, wat schandelijk, die jongedame aan de overkant moet gegrinnkt horen hebben. Nouja, ze zullen er wel niks van zeggen...

Er heerst hier wel een spannende sfeer, ik denk erover na om weer uit te stappen. Maar daar is het veel te interressant voor. Misschien moet ik maar met iemand een praatje houden...?

En net op dat moment zit dat meisje tegenover me naar me te kijken, met een nieuwschierige maar vriendelijke blik. Niet echt mijn leeftijd, maar je kan toch ook met jonge mensen praten over het wel en wee van de maatschappij?

-Klaas-

'Mmm, ik dacht toch dat ik je ergens van kende, maar dan verwar ik je vast met iemand anders..' mompelde ik tegen het meisje. Het was allemaal zoveel in een keer, het kwam vast door de zenuwen. Ondertussen was de trein begonnen met rijden. Het landschap raasde voorbij, en een tijd lang deed ik niks anders dan naar buiten staren. Uiteindelijk pakte ik mijn boek en begon te lezen, maar ik schrok op toen iemand riep: 'Maar het bier was toch gratis!'

Simone~

Ik schreeuwde of het bier gratis was, toen ik ergens zag dat je er voor moest betalen. Man, wat
een oplichters. Maar het was te laat, ik kon nu niet meer weg.
Dat werd dokken, wou ik nog wat bier zuipen.
Nu viel me pas de vrouw weer op die was binnengekomen alsof ze de Mount Everest wou beklimmen, ze
schrok van mijn stem.
'Hee, moppie' je moest het toch blijven proberen..

-Dirk.

"Ach, kaartjes kwijtraken. Dat kan gebeuren, toch?" Iemand vroeg naar mijn naam. "Piet, ik ben Piet, en u bent?" "Zoë, aangenaam kennis te maken." ik gaf haar een klein knikje en ik hoorde dat het meisje van wie het kaartje was, wat wou zeggen. "zeg maar niks, Lilly heette je toch?" Ik knikte nog is vriendelijk naar de twee meisjes/vrouwen, tja... wist niet zo goed hoe oud ze waren. Maar goed, ik knikte dus nog is en liep rustig terug. Eigenlijk merkte ik nu pas toen ik met Lilly en Zoë aan het praten was, er de bank tegenover, een oude man zat. Ik begon te grinniken, als die is zou weten wat ik allemaal had uitgespookt, kreeg hij meteen een hartaanval. Ik ging zitten en er kwam een vrouw langs, ze droeg een karretje met eten voor haar uit. Ik klapte het tafeltje uit en kreeg een kop en daarna gewoon, een: 'FLETZZ' ik keek naar wat erin zat, een bruin gelige boel. Ik kreeg een lepel in me hand gedrukt en ze liep verder. Na 1 hap, moest ik half kokhalzen. "Man, dit is niet te eten!!!" schreeuwde ik dwars door de trein heen.

-Piet-

het eten wat ik in mijn hand kreeg gedrukt liet ik doodleuk vallen.
'Langleve de warmhoud zakjes en pizza' Brulde ik door de trein.
Ik zocht in mijn tas. en daar was het andere stuk pizza. Kortingsbonnen voor de pizzahut kwam dus heel erg van pas. 'Wil er iemand?' Vroeg ik beleefd.

-Tina-

Krijg nou de pips!!? Lust die arme jongeheer geen brokkepap?! Hij moest eens weten hoe lekker het is! Nouja, het zal wel weer de aanstellerij van tegenwoordig zijn he...
Bovendien, waarom loopt iedereen hier toch te brullen en te schreeuwen? Goed, goed, deed ik vroeger ook, en ik zong maar mijn oren zijn niet veel meer gewend.

Ik loop naar een vrouw, niet zo oud als ik en ik vraag: "Mag ik u misschien vragen waar u die koffie koopt?" Ik hoopte dat ik daarna naast haar kon gaan zitten, zij zat het dichtst bij mijn leeftijd en het leek me een vriendelijke vrouw.

-Klaas-

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik naar de jongen die me zojuist had aangesproken met 'Hee, moppie!' Ik besloot dat het beter was als ik er niet op in zou gaan, maar de jongen kwam naast me zitten en sloeg zijn arm om me heen. Geïrriteerd duwde ik zijn arm van me af, en besloot dat ik maar beter ergens anders kon gaan zitten. Gelukkig was er nog een plaats vrij, en nadat ik daar was neergezakt, kwam er een man op me af, die me vroeg waar hij koffie kon kopen. 'Ik geloof dat er daar een automaat staat, maar dat weet ik niet zeker.. Ik heb zelf nog geen drinken gehaald, maar nu je het zegt.' Ik grijnste en besloot om ook maar wat te drinken te pakken.

Simone~

Ik snapte niet wat alle dames hier hadden. Hadden ze geen zin in een lolletje?
Ik volgde de vrouw naar de automaat, en omdat ik niet wou opgeven vroeg ik zo beleefd
als ik kon; 'Schat, weet jij waar ze bier verkopen?'
Als er al geen vrouwen hier waren die een beetje normaal reageerden, dan maar weer bier.
Bier wees me nooit af.

-Dirk

Fijn ik moet een acholist volgen , een irritante acholist om precies te zijn. Maar alsnog denk ik dat ik hem ergens van ken , ik keek om me heen en het was een drukke boel in deze wagon. Pfff... Dat word nog wat ,zuchte ik.

Herman

Ik keek om me heen, er zat iemand pizza te eten. Misschien kon ik wel wat meekrijgen, misschien was ze wel het officiële pizzameisje in deze trein. Dat zal ik natuurlijk niet tegen haar zeggen. Ik liep naar haar toe, en vroeg: "eeuhhh... zou ik misschien ook wat pizza mogen" ze lachte vriendelijk naar me en zei: "tuurlijk" waarna ze in haar tas zat te wroeten. Wroeten, is dat een woord? ach, weet ik veel. School nooit afgemaakt he? Ik nam de pizza van haar en liep terug naar me plaats, waarna ik de pizza rustig begon op te eten.

Uiteindelijk begon ik een beetje weg te zakken. Ik deed onbewust mijn ogen, dicht... en opeens, daar stond ze. Het laatste meisje waar ik een woord mee heb gewisseld. ja, want ik had besloten dat de mensen hier voor de rest mannen of vrouwen waren, geen meisjes ofzo. Ik was trouwens de jongste, dacht ik. Maar goed, daar stond ze weer. Mijn vriendin, ik zakte weg dieper en dieper, ik werd weer verliefd op haar. Haar mooie lange golvende blonde haren, ze schudde zo mooi met haar hoofd en haar lach en haar ogen... en toen, alles werd donker, en ik zag hoe ze langzaam verdween in de diepe afgrond. "NEEEEEEEEEEEEEEEEE, NEEEEEEEEEEE" schreeuwde ik. En weer: "NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE, NEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!!!!!"
Ik lag midden op het gang pad te kronkelen en wild te slaan en te schoppen. "NEEEEEEEEEEE!!!!!!!!"

-Piet-

Ik stond voor de trein en zuchte. 'Wat moet dat moet.' Zei ik tegen mezelf. Ik stapte de trein in, ik zag al veel mensen. Ik ging zitten op een lege stoel. Hoezo ging ik eigenlijk mee, ik was volwassen, ik kon eigen beslissingen maken. Maar van de andere kant, veel beters had ik niet te doen. Dromerig staarde ik voor me uit, dit werd nog een lange rit.

~Karin~

De jongen irriteerde me mateloos. 'Nee, dat weet ik niet' antwoordde ik kortaf 'niet iedereen is een alcoholist, weet je.' Ik drukte op het knopje van koffie, toen ik een schreeuw hoorde. 'Neee! Neee!' Geschrokken draaide ik me om, en ik zag een man liggen. Ik had hem slechts met het instappen gezien, maar hij zag er behoorlijk slecht uit. Hij lag midden op het gangpad, en zo te zien lag hij in slaap. Ik rende naar hem toe, en schudde hem door elkaar. Zwakjes opende hij zijn ogen.

Simone~

'Heeft hij zo een aanval gekregen door mijn pizza?' Vroeg ik timide.
'Stoute pizza.' Zuchtte ik. Buweeeh ik zal hier de rest van de reis alleen zitten. Ik stond op en plofte naast een meisje met bruin haar neer.

-Tina-

Ik wou net verontwaardigd antwoorden dat ik helemaal geen alcholist was, toen een schreeuw klonk.
Iemand lag te kronkelen op de grond.
'Zie je wel, dat krijg je als je geen goed bier krijgt' mompel ik en ik ga zitten op een leeg bankje om enkele tellen later in slaap te vallen.

-Dirk.

Ik opende mijn ogen, een bezorgde oude dame zat bij me. Ik hijgde alleen wat, ze was weg. Ik wist haar naam niet eens meer! Ik begon te huilen, ik hield nog steeds van haar. Die oude vrouw vroeg of het wel ging. ik knikte alleen maar vaag en probeerde op te staan. Eerst zonder steun en ik viel om, ik hield mij nu vast aan de rugleuning van een bankje. Ik kwam overeind en baande mij een weg naar voren, tot ik bij een oude man neerviel. Toeval of niet, maar ik belande precies op zijn schoot.

-Piet-

Opeens hoorde ik een schreeuw, toen een plof. Ik keek naar waar het vandaan kwam, maar opeens merkte ik iets op.
Een jonge vrouw van ongeveer mijn leeftijd zat naast me, naar me te staren met een lach op haar gezicht.
'Uhm...hai...?" zei ik.

~Fem~