Iedereen geniet van het lekkere snoep. Na vijf minuten is het aanrecht weer leeg. "Het is al half twee, wat gaan we doen?", vraag ik aan de rest. "Ik zei toch da je het horloge moest bewaren", zegt Ryan met een brede lach op zijn gezicht. "Ik stel voor om nog even rond te kijken", zegt Jason. "Ik wil weten wat er achter die andere deuren zit, wie gaat er mee?", voegt hij er aan toe. "Ik vind het een goed idee. Ik ben ook wel benieuwd.", antwoord Zane. "Ik wil ook mee", Zeg ik en ga bij Jason en Zane staan.

~Sterre

''Sterre, mag ik ook mee?'' Vraag ik. Ze denkt zichtbaar. ''Ja hoor....'' zegt ze twijfelachtig. Ik ga blij naast haar staan.'' Waar gaan we als eerste heen, of wat doen we als eerste?'' Vraag ik. Zane wees naar een deur.
''Die proberen?'' zegt hij. Met z'n vieren beginnen we de deur te bekijken, die natuurlijk op slot zit.
''Wacht maar!'' Zegt iemand opeens.

-Charlot-

"Laten wij ook gaan zoeken dan. Of durven de dames en Chuck niet?", stel ik voor. "Natuurlijk durf ik wel!", zegt Destiny stoer. "Ja ik ook hoor", zegt Ally. "Als jij maar geen flauwe grapjes maakt", voegt Ally er aan toe en kijk naar mij. "Nee nee, geen flauwe grapjes", zeg ik met een glimlach. 'Maar wel goede grapjes..', denk ik. Het andere groepje is de gang al op gegaan. Ik druk de leden van mijn groep twee snoepjes in de hand. "Bewaar ze voor als het nodig is", fluister ik en wenk dat ze mee moeten komen naar de gang. Daar staat de andere groep naar de deur te kijken. "Wacht maar!", roept een persoon achter hun.

'Ryan Keynera.

De deur zit op slot, fijn. Deze deur ziet er niet uit alsof je hem zomaar in kan trappen, maar er kwam al iemand. Twee mensen om precies te zijn. Ik zag niet wie, maar wist het al gauw genoeg.
"Zeg het de volgende keer even als jullie ervandoor gaan Jason." Snauwde Robyn. Ik lachte.
"Ho het is mijn plan niet om weg te gaan, daar voor moet je bij...eh.. haar zijn." Ik wees naar Sterre.
"Ja heel fijn, als je me daar achter had gelaten he.." Zegt Robyn iets gekalmeerd.
"Maak je niet druk." Ik geef een klop op haar schouder en ga kijken wat we met de deur gaan doen.

<< Jason >>

'Lekker dan,' mopperde ik gefrustreerd toen de deur niet open kon. Ik rukte wat aan het slot maar er kwam geen beweging in. Zuchtend liet ik me op de grond vallen.
'Kom nou, Destiny, geef je het zo snel op? Dat zijn we helemaal niet van je gewend,' zei Jason. Ik zuchtte diep en stond weer op.
'Stuck.'

~ Destiny Autumn

Toen de deur niet open ging, zag ik een kast. Ik liep ernaartoe en deed de deurtjes open, kakkerlakken krioelden om een pot heen. Ongestoord pakte ik de pot en bekeek hem wat beter. Er zat rood spul in, wat over de hele pot zat. Mijn hand zat onder het bloed, maar het boeide me voor geen reet. Ik begon aan het deksel te trekken, maar het gaf niet mee. ''Wie kan dit open krijgen?'' Vraag ik.

Ryan komt aan lopen. "Ik weet wel wat om die deur open te krijgen", zegt hij en haalt iets uit zijn broekzak. Hij stopt het tussen de deur en begint te duwen. Ik en Charlot komen naast hem staan en helpen hem met duwen. Er komt beweging in de deur "Nog heel even", zegt Ryan en op dat moment breekt de deur open. Het is een grote kamer met allemaal boekenkasten. "Het lijkt wel een bibliotheek", zegt Charlot. Ik loop naar de grote kast en pak een boek eruit. "Deze bladzijdes zijn leeg..", zeg ik. Ik pak en nog een uit de kast en blaas het stof er af. "Hier staat ook niks in, ze zijn allemaal leeg", zeg ik zachtjes.

Achter me klinken knisperende snoeppapiertjes, gevolgd door tienerstemmen. Ik luister al niet meer. Sterker nog: Ik negeer ze. Gelukkig hoor ik de stemmen na een tijdje wegsterven. Mijn voeten laten de traptreden kraken. Ik laat mijn handen over de houten trapleuning glijden. Soms springt er een splinter in mijn huid, maar die schud ik er in één beweging weer af. Bovenaan de trap verwelkomt een grote, donkere deur mij. Krakend gaat het open. Is het door de wind, of door iets anders? Mijn hand rust nog steeds op de trapleuning. Een verse wolk verrot hout stroomt in mijn longen. Genietend sluiten mijn ogen zich, maar springen algauw weer open. De kamer is leeg, op een houten kast na. Het is een ouderwetse ladekast. Mijn vingers trekken de laden open, op zoek naar iets bruikbaars. Vanbinnen kan je goed de leeftijd van de kast aflezen. Het hout is zo te zien slachtoffer geworden van de eetlust van houtwormen. In de lade ligt enkel een glimmend mes. Ik stop het in mijn kous. Je weet maar nooit wat zich hier schuilhoudt..

-Jade

Ik loop struinend doorhet huis, en hoor allemaal vreemde geluiden , ik zoek naar mensen om me bij aan te sluiten , waarom moet ik ook altijd verdwalen, "auw , f*ck". Schreeuw ik keihard als ik me teen stoot aan iets , ik besluit maar op pad te gaan en me vrienden te zoeken


#Jay

Kreunend kom ik weer overeind, nu had ik wel last van mijn hoofd, maar het bloedde niet meer. Gelukkig.
Het is in het huis nog steeds zo donker. Ik zie geen hand voor ogen.
Ik zet een paar stappen, de vloer kraakt. 'Hallo?', mompel ik, in de hoop dat er hier een paar mensen rondliepen. Ik grinnik even, dit lijkt net op zo'n horrorfilm, de hoofdpersoon zegt hallo, en dan nog een paar keer, en dan word hij aangevallen. Ik hoop dat dat niet met mij zal gebeuren. Ik ril even, maar loop dapper door.

~~~Sammy Jackson~~~

Haastig dwaal ik door de gangen. 'Shit, waar is iedereen?' mompel ik. Ik duw tegen een deur, maar hij wilt niet open. 'Ah gadverdamme!' Mijn hele hand zit onder het bloed. 'Ieuww!' gil ik. Over de muur kruipt een dikke spin. Plotseling hoor ik stemmen, ik besluit ze te volgen. Na een hele tijd dwalen zie ik eindelijk m'n klasgenoten. Ik grinnik zachtjes, loop op mijn tenen dichterbij en gil keihard: 'BOEEEEEE!'

-Macy McCandy-

We bleven rond zoeken in de bibliotheek. Maar overal het zelfde liedje: lege bladzijdes.
"Hé," opperde ik, "is er niet zo'n maniertje met citroen en een kaars om letters zichtbaar te maken?"
"Ja. Maar we weten niet of dit zo is geschreven en we hebben geen kaars," zei Sterre.
"Wel een aansteker."
"We kunnen het toch proberen?" hielp Jason me. Iedereen knikte. Ik pakte een boek en legde hem op een tafel. Voorzichtig tilde ik een bladzij op en hield mijn aansteker er onder. Er gebeurde helemaal niets. Het papier begon heet te worden en ik was bang dat het boek zou verbranden, dus ik deed mijn aansteker maar weer uit.
"Dus dit is een zaal vol lege boeken. Ik wist wel dat bibliotheken onzin waren," mopperde Chuck.
"Er moet toch een manier zijn om dit te kunnen lezen..." dacht ik hard op.
Plots worden we opgeschrikt door een harde BOEE. Ik slaak een gil, net als de meeste meisjes, en draai me verschrikt om. Daar staat Macy.
"Moest dat nou?" zuchtte ik geïrriteerd

~Robyn

Lichtelijk verveeld staarde ik naar de boeken waar geen enkele letter in te vinden was. Als er nou iets interessants in zou staan, maar nee hoor. Geen letter te bekennen. Robyn en Jason waren wat aan het klooien met een aansteker om te kijken of er toch nog een zin in zou staan, als die er al in gestaan zou hebben. Robyn gaf het op en deed de aansteker uit. Op dat moment kwam Macy binnen.
'BOEEEEE' Geschrokken keek ik achterom en zag Macy grijnzend naar ons kijken. 'Maaaace!' Gilde ik. 'Moest dat nou?' Robyn keek Macy geïrriteerd aan. Macy hing gelijk een heel verhaal op over vanalles en nog wat, maar ik kapte haar af.
'Stil eens..'

-'x Ally

Ik liep een beetje rond in de bibliotheek. Tussen twee grote kasten zat een deurtje. Ik begon aan de klink te trekken maar de deur gaf niet mee.
''Wilt iemand helpen?'' Vroeg ik. Een jongen waarvan ik de naam steeds vergat kwam eraan. Hij begon aan de deur te trekken als een bezetene, met als resultaat dat de klink afbrak. Ik zuchtte.
''Hoe gaat ie nu open?'' Vroeg ik.

-Charlot-

"Uh.. Niet?", antwoord ik en grinnik. Ik heb een klink in mijn hand en kijk ernaar. Antiek. Dat weet ik, want mijn moeder had vroeger een antiekwinkel. Dit huis is zeker heel oud. "Boeeeee!", wordt er geroepen en er volgen een aantal meisjesgillen. Ik kijk langs de boekenkast en zie Macy staan, die heeft ook wel humor. "Kom eens even helpen stelletjes keukenmeiden!", roep ik en de hele groep komt rond de deur staan. "Hij heeft de klink eraf getrokken!", roept Charlot. "'Hij' heeft ook een naam", zeg ik en kijk Charlot streng aan. Ze lijkt te schrikken van mijn blik en weet blijkbaar echt niet wie ik ben. "Ik ben Ryan, doos", zeg ik en draai me weer naar de deur waar inmiddels Robyn aan staat te friemelen. "Haal allemaal je zakken leeg. Misschien vind je iets bruikbaars!", zegt ze.

'Ryan Keynera.

Cherry en ik volgde de mensen maar gewoon. Het was hier nog steeds donker, ondanks dat het al ochtend bleek te zijn.. Ik scheen met mijn zaklamp door vele kamers. "Hé, jongens!" Roep ik, iedereen kijkt me aan. "Hier is nog een deur, maar er zit geen deurknop aan!?" Ik duw er tegen aan, en val op de grond in een andere kamer. "Het is een geheime kamer?" Hoor ik achter me..

- Mew

'Hahahahahahahhaa, jullie hadden jullie gezichten moeten zien toen ik 'Boe!' riep!' Ik stoot Ally lachend aan en begin te kletsen. 'Stil eens...' sist Ally meteen. 'Nou sorry hoor.' Boos draai ik me om. 'Euh, jongens...Wat is dat?' Ik wijs met een trillende vinger naar de muur.

-Macy McCandy-

Ja het moest weer mij overkomen. Van alle huizen in dit dorp moest juist het huis waar wij in zaten behekst zijn. Een verhaal om aan je kinderen te vertellen zou mijn oudere broer zeggen. Wat een onzin, alsof ik kinderen wil. Misschien is er dan nog een lichtpunt in deze duisternis, ik ben tenminste van mijn zagende gezin van af... Een hoge gil wekt me op uit mijn overpeinzingen, ik schrik op "Wat nu weer ?". Mew springt recht en wijst naar een pek zwart stenen hol midden in de muur. "Een geheime gang" lach ik spottend. "Misschien wel" piept Mew en ze deinst een paar meter naar achteren. Ik rol met mijn ogen en doe een stap naar voren, "Laten we eens een kijkje nemen in de 'Geheime gang'" en ik buk me voorover en verdwijn de duisternis in.

-Chuck-

'EEN SPIN!' gilde ik toen Macy naar de muur wees. Als een kip zonder kop draaide ik me om en rende de bibliotheek door, terwijl ik de geschrokken stemmen van de anderen hoorden.
'Destiny! Wacht, we moeten achter haar aan!'


~ Destiny Autumn

Dit huis is hopeloos, ik had met de andere mee moeten gaan, inplaats van alleen rond zwerven. Ik had niks bij, en ik begon nu ook honger te krijgen.
Ik laat mijn hoofd in mijn handen zakken, 'waarom ben ik zo stom?', mompel ik zacht.
Vanuit de verte hoor ik gepraat, zouden hun dat zijn? Of een stelletje monsters?
Hmm...
Ik wrijf even over mijn achterhoofd, de wond was dan wel genezen, maar en zat nog steeds wat opgedroogt bloed, ik krabde er aan.

~~~Sammy Jackson~~~