'Een spin!' Gilde Destiny en ze stoof weg, ver van de muur vandaan. 'Destiny, wacht! Blijf hier!' Charlot rende geschrokken achter haar aan.
'Weer twee weg..' Zuchtte ik. In de verte hoorde ik voetstappen, en stil liep ik naar de ingang van de bibliotheek. Langzaam kwam de schim dichterbij tot deze volledig te zien was.
'Sammy!' Riep ik. Sammy keek me een beetje verward aan.
'Jongens, Sammy is er nu ook!'

-'x Ally

Op een of andere manier ben ik in mijn eentje bij een onbekende plek aangekomen. Ik loop wat rond en stoot mijn hoofd ergens tegen aan. "AUW!!" schreeuw ik. "Kun je niet uitkij-?!" Ik schrik me rot; Een skelet staart me een paar centimeter van me vandaan aan. Ik deins achteruit. Ik wil hier weg, dit huis zit vol 'verassingen'!
Ik loop langzaam naar achteren voordat ik flauw val.

~Cher

Terwijl ik kei en keihard de bibliotheek doorrende hoorde ik Charlot achter me. Beduusd draaide ik me om en Charlot botste tegen me op.
'Jemig Destiny!' riep ze geschrokken, 'waarom ren je weg? Het is maar een spin!'
Ik zuchtte diep en draaide me weer om. Deze kant van de bibliotheek zag er minder spookachtig uit en ik had het gevoel dat het hier wel eens opgeruimd was. Op goed geluk griste ik een boek uit de boekenkast en bekeek de voorkant.
Het leven van de d'Aurons
De titel sprak me wel aan - dit huis was volgens mij als ik het goed had van een rijke baronnenfamilie geweest. Geïnteresseerd sloeg ik hem open en tot mijn grote verbazing zat het boek vol letters die samen een fascinerend geheel vormden en een geamuseerd verhaal vertelden.
'MENSEN!' gilde ik kei en keihard, 'IK HEB EEN BOEK MET LETTERS!'
Vrijwel direct hoorde ik het goedkeurende gegil van de anderen en stoven ze één voor één op het geluid af.

De gang duurt best lang, sommige meisjes raken helemaal in paniek. We waren ondertussen al meer mensen kwijt. Het worden steeds kleinere groepjes. Ik blijf in ieder geval bij deze jongens. "AAAAAAH", hoor ik iemand roepen. We weten niet waar het vandaan kwam.. "Wacht! niet verder lopen!!", roept de zelfde stem. Maar we lopen gewoon door, straks is het een geest die ons wil pakken. We vallen met z'n allen ineens naar beneden. "AAAAAAAAAAAAAAAAAAH", Gil ik. "Sssst, ik zei toch dat jullie moesten stoppen", sist Chuck. "Wow, wat is dit?", vraagt Ryan. "Volgens mij is dit een soort van kelder ofzo", antwoord ik. "We moeten weer naar boven", zegt Chuck.

~Sterre.

- Wie gingen er ook alweer mee de gang in? Ryan, Chuck, Ik.. en dan weet ik het niet meer..

"What the.. Waar zijn we, in een kelder? Een kerker? Een Kerkkelder? En waar is Cherry!!!!" Gil ik paniekerig. Had ik in dit geval maar mijn berg schoenen mee, niet dat ik die ooit zou dragen, afschuwelijke dingen gewoon. "Wie heefter hier allemaal een piercing?" Vraag ik om het wat op te leuken. "Waarom ga je dat nu vragen.." Snauwt Chuck. "Gewoon, omdat ik dat leuk vind, en omdat we hier nooit uitkomen!" Ik probeer tegen de muur te lopen. "We komen er echt niet uit, het is zo glad als wat.."

- Mew

Als een gek kwamen ze de hoek om stoven en bekeken geïnteresseerd het boek.
'Wacht,' zei ik haastig, 'dan ga ik even om de hoek kijken of daar ook nog wat is.'
Ik rende de hoek om en struikelde over een touwtje. Daarna viel ik plat op mijn mond en krabbelde overeind. Ik rende verder en ineens vloog de vloer onder me weg.
'AAAAAAAAAAAAAAAAH' gilde ik beduusd. Ik viel op een keiharde grond en om me heen was een gang gebouwd. Boven me was het luik - was het een luik? - weer gesloten en de gang was verlicht. Als een gek rende ik door de tunnel en opende het deurtje aan de gang. Alles was donker daarachter en toen ik een stap in het duister zette voelde ik geen ondergrond. Met een vaart vloog ik de duisternis in en viel op een paar mensen. Waren hier mensen?! Het was donker.
'Fuçk,' zei ik, 'wie zijn hier?'
'DESTINY!'

Op dat moment horen we een meisje hard gillen. "Mensen! Ik heb een boek met letters!", roept iemand. Vast Destiny of Ally. "Ryan! Sterre! Chuck!", roept Charlot en rent richting ons. "Pas op!", roept Sterre. Er volgt weer een klap. "Auw!", gilt Charlot. Sterre steekt haar hand uit en trekt haar overeind. "Wat is dit? Een of andere grap van jullie? Alweer?", vraagt ze. "Ach, ik heb geen probleem met dat stof hoor", ze bekijkt een wondje op haar hand. "Nee, deze keer is het geen grap. We zitten vast. Om hulp roepen?", stel ik voor. "Ja, is goed", antwoord Charlot en ook Sterre stemt in. "Chuck, help je ook mee?", vraag ik en wacht op antwoord. "CHUCK!", schreeuw ik en geef hem een por in zijn zij. "Hè wat?", vraagt hij geschrokken. "Jeetje Chuck. Ben je verliefd of zo?"

Iets kwam uit de lucht vallen en landde op ons. "Fuçk, wie zijn hier?", vroeg ze. "DESTINY!", riepen we en moesten lachen.

'Ryan Keynera

Ik flikker in een gat. Sterre steekt haar hand uit en helpt me overeind. '' Is dit een grap?'' vraag ik achterdochtig. Ryan zegt van niet, '' Zullen we om hulp roepen?'' Ryan begon Chuck te porren, aangezien die niet reageert. Dan opeens valt Destiny op ons en ze plet mijn been. Dat was best komisch. ''Fuçk, wie zijn hier?'' Ryan, Chuck, Sterre en ik roepen ''DESTINY!'' en lachen. Destiny schrikt zich dood.
'' Oh mijn god, jullie laten me schrikken!'' zegt ze. Nadat we zijn uitgelachen vraagt Sterre:
'' Waar gaan we nu heen?''

-Charlot-

Samen met Jason ga ik op zoek naar boeken waar wel wat in staat. De meeste boeken zijn gewoon leeg. Ik pak een dik groen boek van een plank en blader er door. Weer leeg. Terwijl ik na denk blijf ik de bladzijdes om slaan. Tot een pagina mijn aandacht trekt. Er zit een rode vlek op in de vorm van een hand. En in de vorm zijn witte letters verschenen...
"JASON!" gil ik. Ik hoor hem naar me toe rennen.
"Wat is er, heb je iets?"
Ik knik en wijs hem met trillende vinger naar de rode vlek.
"Dat is bloed," mompelt hij

~ Robyn

De boeken hier zijn waardeloos, ze stinken, zijn versleten en er staat amper iets in. Ik gooi geïrriteerd een boek terug de kast in waarna een stof wolk in mijn gezicht wordt geblazen.
"ahh." kuch ik. Terwijl ik het stof uit mijn longen probeer te krijgen word ik opgeschrikt door een gil.
"JASON!" Hoor ik Robyn roepen. Snel ga ik er heen.
"Wat is er??" Antwoord ik geschrokken. "Heb je iets?" Robyn wijst op een rode vlek in het boek, in de vorm van een hand.
"Dat is bloed." Mompel ik. In de vlek staan 2 letters. Voorzichtig sla ik de pagina om, weer een vlek, weer met letters.
"Wat is dit?" Fluisterd Robyn met trillende stem.
"Ik weet het niet." Fluister ik terug. "Maar, dit moeten we goed bewaren."

<< Jason >>

Pffft, die meiden met hun gegil ... ze worden nog mijn dood. Chagrijnig trek ik me op aan de rotswand van de kelder en probeer recht te staan. De kelder is laag en vochtig en draagt een muffe geur van rottingsgas met zich mee. Ik haal mijn neus op en kuch "Ik heb het gehad hier". Ryan grinnikt naast "Ben jij dan nooit vrolijk?" ik trek mijn wenkbrauwen op "Jawel maar deze omgeving maakt mijn humeur er niet beter op". Met handen en voeten klauter ik me een weg naar boven. "Waar is de rest?" vraag ik aan Ryan. "In de Bibliotheek" "En die is ...?" Hij glimlacht "Deze deur in en je bent er". Ik knik en sta op.

-Chuck-

De dood van Mew Planet

Voorzichtig taste Mew met haar hand over de muren van de bibliotheek. Er klonken stemmen aan de andere kant van de grote ruimte en dit stuk was flauw verlicht en schemerig. Ze schuifelde langzaam door en raakte alles aan wat ze maar aanraken kon. Het ene was smerig maar door deze aanrakingen wist ze ongeveer welke kant ze op moest en ze haalde opgelucht adem toen ze de hoek van de kamer voelde. De stemmen kwamen dichterbij en ineens trapte ze op iets glibberigs. Het glom in het flauwe licht en daarna viel ze plat op haar buik voorover. Een plank schoot omhoog en de klein gebouwde Mew vloog in het gat waar eerst de plank nog had gestaan. Doordat het gewicht van Mew niet meer op de plank stond sloot de plank het gat netjes weer. En helemaal beneden knalde Mew op een vlijmscherp spijkerbed.

Haar dubbelrol was klasgenoot.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Driftig zoeken Jason en ik alle boeken uit de kast van het boek met de vlek uit. We vinden nog twee andere boeken met dezelfde soort vlekken. En een paar letters. Toen we alle boeken hadden gehad legden we de bladzijdes bij elkaar.
"Ik denk dat de letters een woord vormen," opperde Jason. Dus we begonnen te puzzelen. Maar er kwam geen enkel logisch woord uit. Plots hoorden we voetstappen. Chuck kwam binnen.
"Wat doen jullie?" vroeg hij.
"Verdachte bloedvlekken onderzoeken en in de letters die er in staan enige logica zoeken," zei ik nerderig. Chuck glimlachte.
"O ja, dat. Eens zien of ik kan helpen."
Maar ook met Chucks hulp kwamen er alleen onzin woorden uit.
"Dit zijn vast niet alle letters," mompelde ik.
"Zou je denken?"
"Nou wie riskeert zijn of haar bloed voor dit onderzoek?" opperde Jason. Maar Chuck en ik hadden daar allebij geen zin in.
"Wat nu?" vroeg ik.

~ Robyn

Een doffe bonk aan de andere kant van de bibliotheek deed me ontwaken uit mijn gedachten. 
Macy is druk in gesprek met de andere meiden en let niet op mij terwijl ik nieuwsgierig naar de schemerige ruimte loop. Ik probeer in te schatten waar de klap ongeveer vandaan moet zijn gekomen, en zie dat één plank niet mooi aansluit op de andere. Verbaasd duw ik de plank naar beneden en zie het levenloze lichaam van Mew liggen. Ik sla een hand voor mijn mond en ga op mijn knieën voor de plank zitten. De kamer is nauw verlicht, dus ze zal moeten zijn uitgegleden. Zonder ook maar één ding te zeggen blijf ik ademloos naar Mew kijken.

-'x Ally

Ik kletste met een paar andere meiden. 'He, Al-' Ik wil Ally aantikken, maar kom erachter dat ze niet meer naast me staat. 'Ally! Al?' roep ik. Ik keek verschrikt naar de anderen. 'Jongens, weten jullie waar Ally is?' Zeg ik bang. Iedereen schudt zijn hoofd. 'Ik ben zo terug.' Ik loop weg van de anderen, op zoek naar Ally. 'Ally!' Voorzichtig loop ik naar de andere kant van de bibliotheek, het licht wordt steeds slechter en ik schrik me rot als ik tegen iets aanbots. 'Aah! Een skelet!' gil ik en ik ren weg. 'Macy! Mace!' 'Aaaaah! Een levende skelet! Wacht, die bestaan niet eens.' Verward kijk ik om en zie Ally. 'Oh god, Ally, je liet me schrikken.' Ally lachte even, maar toen wees ze naar een of ander gat. 'Kijk eens, Mace.' Ik zuchtte en ging naast haar zitten. 'Een gat, wat boei-, AAAAAAAH! EEEN LIJK!' Gil ik.

-Macy McCandy-

Ik besluit door te gaan. Dit huis is geweldig. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Ik kijk nog even de kamer rond, maar behalve een deur in de hoek bespeur ik niets dat me nog niet eerder is opgevallen. Wat zal daar achter zitten?
Voordat ik het weet heeft mijn hand de deurknop al naar beneden geduwd. De deur vliegt open, gevolgd door een rammelende lawine van rottende geraamten. Ik moet snel opzijdpringen om het te ontwijken. De schedels grijnzen me toe.
"Hallo vrienden," grinnik ik, totaal niet bewust van het feit dat dit ooit levende mensen waren. Vrolijk begin ik alle geraamten op de eikenhouten vloer uit te stallen. Sommige botten passen zelfs in elkaar, als puzzelstukken.
Net als de puzzel bijna af is, hoor ik de deur achter me krakend opengaan.

- Jade

*wie is daar?

Inmiddels hebben we al een deur gevonden die leidde tot een trap en we waren alweer terug in de bieb. "Sterre, kom even mee", zeg ik en trek haar mee de gang op. De gang lijkt nog donkerder dan daarvoor en ik kies een van de deuren uit. Voorzichtig trek ik aan de deurklink want ik wil niet dat ook deze afbreekt. Krakend gaat de deur open en daar zit Jade. "Jade? Wat ben je aan het doen?", vraag ik. Ze zit op haar knieën voor een aantal skeletten. "Ik schrok van je, Ryan. En.. Sterre", zegt ze en komt overeind. "Ik was.. Bezig", zegt ze na een tijdje na te hebben gedacht. "Oké, ik ging effe een jointje roken met Sterre. Hè, Ster?", zeg ik en trek Sterre naar binnen. "Ik ben gestopt, Ryan! Dat weet je!", zegt ze en trekt haar arm los. "Ah, kom op. Eentje", dring ik aan.

'Ryan Keynera.

We besloten de boeken aan de kant te leggen.
"Ik heb honger," mopperde ik. Jason knikte.
"Ik ook."
Ik graaide in mijn broekzak. Alleen nog wat snoepjes, een pakje kauwgom en wat sigaretten. Jason en Chuck hadden ook alleen nog wat snoep.
"Fijn," zuchtte ik. Ik at mijn snoep en nam kauwgom om nog maar op iets te kunnen kauwen. Maar na verloop van tijd begon mijn maag al weer te rommelen.
"We hebben eten nodig," zei Chuck.
"Waar wil je dat vandaan halen?"

~ Robyn

"Ik ben gestopt, Ryan! Dat weet je!", zeg ik en trek mijn arm uit Ryan's greep. Hij moet niet denken dat hij sterker is. "Hou op! Ik doe het niet!", zeg ik. "Ah, kom op. Eentje", dringt hij aan maar ik ben vast besloten. "Sterre..", Ryan. "HOU OP!", roep ik en loop de kamer uit. "Wil jij?", hoor ik Ryan nog aan Jade vragen.
"Wat is er aan de hand? hebben jullie ruzie ik hoorde jullie schreeuwen", vraagt een van de meiden. "Nee hoor er is niks aan de hand", zeg ik chagrijnig en loop richting de andere meiden. Ik hoor gehuil en gesnik. "Wat is er aan de hand?", vraag ik bezorgd. "Wat er aan de hand is?!", Roept een van de meiden. "Het is Mew..", Zegt Ally zachtjes. De tranen springen me in de ogen.

~Sterre

Ryan en Sterre gingen weg, dus liep ik maar terug naar de bibliotheek. Toen ik binnenkwam, zag ik Ally bij een gat in de grond zitten. Ze was geschrokken.
'' Ally, wat is er?'' Vroeg ik. ''Mew....'' Ze wees in het gat. Ik duwde een meisje een beetje aan de kant en keek.
Het lichaam van Mew.
'' Hoe kon dat gebeuren? Arme Mew....'' Zei Ally. Het enige wat ik kon doen wasmijn schouders ophalen en Ally troosten.

-Charlot-