"Ik weet echt niet waar ik net was..." verzucht ik en ik laat mijn hoofd opnieuw vallen. Robyn mag dan een bitch zijn, ze is wel al die tijd bij me gebleven.
"Ik denk dat dat shirt strakker om mijn been moet, dan knelt het de bloedvaten af en dat is beter. Als ik het goed onthouden heb," voeg ik er wat twijfelend aan toe.
"Hm. Ik denk dat ze in de keuken aan het zoenen zijn," grijns ik en Robyn gezicht betrekt alsof ze nergens iets vanaf weet.
"Is dat jaloezie?" plaag ik haar.
'Help me nou eens, waar ben ik?'
Met een dwaas gezicht dwaalde ik rond en hoorde opeens stemmen. Geïnteresseerd liep ik door de lange gang richting de stemmen en keek rond me heen. Het leek net een kasteel, harnassen hingen op stenen mini-plateau's aan de weerszijden van de hal en het maakte het allemaal net een tikkeltje enger. Maar het was al een horror Halloween, of was het nou nog steeds 's nachts? Ik wist de tijd niet. Het zou me niets verbazen dat het al 's morgens was, of dat het nog 's nachts was want je kon het hier echt niet merken. Als we langs het huis liepen waren de ramen dichtgetimmerd en was het huis klaar voor sloop, tenzij er één of andere idioot hier kwam wonen die geen enkel besef had van de geschiedenis van het huis. Terwijl ik zo peinzend door de gang liep, begon het te rommelen. Ik draaide me om en schrok me dood.
Een harnas liep vlak achter me aan en de bijl was vooruit gestoken, klaar om te gaan slaan. De klep was omhoog zodat je het gezicht zag en tot mijn allergrootste schrik zag ik een soort wazig gezicht dat verdacht veel leek op een bleek iemand die uit de Middeleeuwen stamde, of rond 1700. Geschrokken kwam ik er achter dat dit huis in dat tijdperk ongeveer was gebouwd.. ik draaide me om en begon razendsnel te rennen, zo hard dat er steken in mijn zij kwamen en dat ik probeerde door mijn pijngrens te rennen, terwijl het harde gestommel en gekletter van het harnas mij achtervolgde.
'Je komt hier niet levend weg, meisje,' fluisterde de man spookachtig. Huilend kwam ik steeds dichterbij de stemmen en pakte ik de deurknop beet. Toen ik hem open wou doen, lukte dat niet.
Hij zat op slot, en op dat moment hoorde ik het geslinger van de bijl en daarna een soppend geluid. Het bloed stroomde uit mijn lijf en alles werd zwart. Het laatste wat ik nog hoorde was het harde wegrennende gekletter van het harnas en een harde gil die verdacht veel op die van Ally en Destiny leek.
Hand in hand lopen we door de eetkamer naar het stuk behang dat afgescheurd is. "Sorry dat ik het vernield heb..", zeg ik terwijl we er doorheen lopen. "Ik viel er doorheen", is mijn excuus en ze glimlacht heel licht. Ik haal mijn blackberry uit mijn zak en verlicht de gang. Ik heb me nooit echt bezig gehouden met mijn mobiel. Ik kocht er gewoon eentje omdat iedereen het had. We gaan de hoek om en daar ligt een grote berg puin. "Hey, zijn jullie daar?", roep ik.
"Wat zei je?" Vraag ik nieuwsgierig. Ally schrikt van me en stotterd: "Ooh oh niks hoor."
"Hmm oke." Antwoord ik bedenkelijk. "Ik ga even mijn benen strekken." Ik sta op en rek me uit, al dat zitten is niet goed voor me.
"Oke zie je straks wel weer ofzo." Zegt Ally die blijft zitten.
"Is goed." Antwoord ik. Ik struin wat door de gang heen en struikel af en toe over wat voeten van mensen. Ik wil er wel bij gaan zitten maar ik wil eerst even lopen.
"Jaloezie ja vast," lachte ik hem uit. Jaloezie, wie denkt ie wel niet dat ie is.
Braaf deed ik het shirt strakker om zijn been.
"Zo beter?" vroeg ik. Hij knikte
"Ik denk van wel."
Ik ging naast hem zitten.
"Niet weer in slaap vallen," zei ik streng. Zane knikte.
Hij keek naar mijn been.
"Je been geneest niet," merkte hij op. Ik keek ook naar mijn been. Hij had gelijk. De wonden waren ontstoken.
"Shit"
Niet dat ik verbaasd w dat Robyns been niet zou helen, maar dat het zou gaan ontsteken terwijl het pas amper een uur geleden was gebeurd? Nee, dat overschrijdt alle natuurwetten. Maar ja, het feit dat we in een huis zitten met muren die soppen van het bloed, waar gaten in het behang zitten en waar je nooit weet waar je terechtkomt maakt het nog geloofwaardig ook wel. Misschien is het hier wel behekst en kom je hier inderdaad niet levend uit.
"Hm, ik zal wakker blijven," zeg ik na haar strenge opmerking.
"Ik maak me meer zorgen om jouw been dan om mijn conditie. Kun je er nog op staan?" Nee, dit is echt súper. In de verte klinkt wat gerinkel maar ik besteed er geen aandacht aan, vast één of andere kandelaar die de muur afbrokkelt, dat verbaasd me immers niets meer.
- Zane Trippleton'
Laatst gewijzigd door Leonie op ma 18 jul 2011, 19:15, 1 keer totaal gewijzigd.
Over een stukje lopen gesproken, ik ga Jason maar even achterna. Ondanks mijn moeheid probeer ik Jason weer te vinden. Op een gegeven moment eindigt de gang mijn een splitsing. Op geluk dan maar naar links. Aan het eind van de gang licht een hoop puin met een harnas eroverheen. Onder al het puin zie ik een hand uitsteken. 'Nee..' Fluister ik bang en probeer wanhopig de stenen van het lichaam af te halen. Als ik Cherry's witte gezicht zie trekt ook al het bloed uit mijn gezicht weg. Zonder erbij na te denken wat ik doe ren ik weer terug naar de splitsing en ga de rechterkant op. Aan het eind van die gang zie ik iemand lopen, dat moet Jason zijn. 'Jason!' Nieuwsgierig kijkt hij achterom.
"Ally?" Zeg ik verbaasd. "Is er iets?" Ik schrok best een beetje, het was erg donker hier en ik kon haar amper zien.
"Cher..Cherry!" Stamelt ze. En tranen wellen op in haar ogen. Ik geef een bemoedigende klop op haar schouder.
"Is, ze... je weet wel?" Vraag ik voorzichtig. Ally knikt.
"Nee.. niet alweer!" Een gevoel van angst komt in me op. "Kom snel terug naar de anderen het is hier niet veilig." We rennen terug naar de rest van de groep die nog op de grond zit. Ally doet haar verhaal en ik plof naast Robyn neer tegen de muur.
"Gaat het?" Vraag ik bezorgd.
"Nee." Antwoord ze, half luisterend naar mij en half naar Ally die verteld dat Cherry dood is.
Ik voel de kilte opstijgen vanuit mijn borstkas en het grijpt me bij mijn keel. Weer een klasgenoot minder. Niet dat ik Cherry zo goed kende, bijna niet om beter te zeggen, maar het was wel een mens. Een mens van vlees en bloed wie niet ouder dan veertien was en die de dood in de ogen had gezien. Jason is bij mij en Robyn op de grond komen zitten en Robyn is totaal afwezig. Ik leg troostend een hand op haar been en we weten allebei dat het verder niets betekend dan een vriendelijk gebaar.
"Jeetje zeg. Waar zijn Destiny en Milly, eigenlijk?" Merk ik op als Jay met zijn Iphone de groep rond schijnt en ik zie dat de twee meisjes ontbreken...
na een tijd is CHerry nog steeds niet terug.
Ik zie Ally ineens wegrennen. Met mijn hand voor mijn mond loop ik de gang in. Gesschrokken kijk ik naar Cherry die op de grond ligt. Ik val op mijn knieën en voorzichtig kruip ik naar haar toe. Wat was het laatste dat ik tegen haar had gezegd? 'Domme trut.' Zong een stemmetje in mijn hoofd.
Ik pakte Cherry's bebloede hand vast. 'Cherry.' Fluisterde ik.
'Cherry.' Piepte ik opnieuw. Geen antwoord.
Natuurlijk kwam er geen antwoord. Er kwam nooit meer een antwoord van haar.
Nooit meer. Tranen rolden over mijn wangen. Cherry zag er. Zo. Gebroken uit.
Ik hoorde hoe er voetstappen klonken. Mijn schouders schokte.
Nooit meer. Nooit meer antwoorden. Nooit meer.
Ik had misschien niet de beste band met Cherry. Maar toch voelde ze alsof we hele goede vrienden hadden kunnen worden. Een druppel bloed viel op Cherry's voorhoofd. En daarna een traan. Nog een traan. En twee druppels bloed. Ik voelde de koude rillingen over mijn rug glijden.
Ik trok Cherry's hand tegen mijn borst aan en begon te schreeuwen. Ik schreeuwde door tot mijn keel in brand stond. Zelfs daarna schreeuwde ik door. Cherry nooit meer horen praten...
Ik word langzaam wakker van geroezemoes. "Wat is er aan de hand?" Mensen beginnen door elkaar heen te praten. Ik vang een paar zinnen op en concludeer dus dat Cherry dood is. "Oh nee he, niet weer. Straks gaan we allemaal dood." kreun ik angstig. Hoe langer ik daarover nadenk, hoe banger ik word. Straks gaan we echt allemaal dood. Ik ril door de gedachte. Straks kan ik Princess nooit meer zien! En mijn tas, waar is die gebleven? "Ally, weet jij wat ik met mijn tas gedaan heb?" vraag ik. Als ik m'n tas maar niet kwijt ben! Dat is een ramp!
Ik. Was. Bang.
Ookal zat ik naast twee sterke jongens.
Dat was al de tweede die dood was! En nu met mijn been was ik een makkelijk slachtoffer...
Eerst de twee mensen die altijd alleen waren, nu de gewonden? Zane legde troostend een hand op mijn been. Verdomme. Ik wil hier weg!
"Wie zal de volgende zijn..." denk ik hardop.
"Wat?" vragen Zane en Jason tegelijk.
"Niks," antwoord ik. Ik zucht. Hoe lang moeten we hier nog blijven?
Een schreeuw, zo hartverscheurend als de Dood hemzelve, galmt door het huis. Het is afkomsitg uit Milly's keel. Het geluid houdt maar aan. Er is duidelijk iets ergs aan de hand.
"Vlug, we moeten er gauw heen." Ik laat Ryans hand los om te kunnen rennen. Op lichte voeten, maar razendsnel alsof mijn leven ervan afhangt, storm ik op het gekrijs af.
Daar treffen we als eerst een grote cirkel pubers aan, met in het midden Milly met niemand anders dan... Cherry. Dood.
- Jade
Laatst gewijzigd door Hikari-desu op ma 18 jul 2011, 19:55, 1 keer totaal gewijzigd.
Zo hard als ik kan ren ik achter Jade aan, maar jeetje wat kan die meid hard rennen. Waarom deed ze eigenlijk nooit goed mee met de gymles? Meestal was ze er niet eens. We treffen daar de hele groep aan. Jade duwt ze opzij en middenin zit Milly geknield. Te huilen bij Cherry. Ik hoef het niet te vragen, ze is het tweede slachtoffer. Geschrokken deins ik achteruit en Jade knielt ook bij Cherry neer. Ze pakt Cherry's hand en begint zachtjes rare woorden te fluisteren, bijna onhoorbaar.
Ik hoor snelle voetstappen. Ik draai me om en zie dat Jade aan komt rennen gevolgd door Ryan. Ik zie dat Ryan moeite doet om haar bij te houden. Jade komt in het midden zitten van de cirkel bij Milly en Cherry.. Ze fluistert allemaal dingen die bijna onhoorbaar zijn. "Is het moeilijk om te rennen?", zeg ik zachtjes met een plaagstem. "Voor jou wel denk ik", hij kijkt naar mijn voet die openligt. "Hoe is dat nou weer gebeurd?", vraagt hij. "Oh, er viel een stuk puin op", zeg ik. Als Jade klaar is met het praten legt ze de hand voorzichtig op Cherry's voor hoofd.
~Sterre
Laatst gewijzigd door Robbinn op ma 18 jul 2011, 20:02, 2 keer totaal gewijzigd.
Het blijkt dus dat de geheime gang aangesloten op andere geheime gangen en daardoor kunnen er een paar naar Cherry toe en Milly die hartverscheurend heeft gegild. Ik kijk Robyn aan, want we kunnen niets nu we zo gewond zijn. Ik heb haar net wel gehoord, maar ze lijkt niet toe te willen geven hoe bang ze is.
"Robyn," zeg ik, en ik draai haar hoofd richting mijn blik.
"Het komt wel goed, meer gewonden zullen er niet vallen. Echt waar, ik beloof het je," spreek ik rustig, plotseling verheldert. Het strakker knopen van het shirt om mijn been heeft blijkbaar toch geholpen. Ik hoor Jade's en Ryan's stem die Milly proberen te troosten en ook Sterre is achter Jason mee naar Cherry. Ik wil haar absoluut niet zien, maar ik zou wel graag Milly troosten.
"We missen alleen Destiny nog," zeg ik dan tegen Robyn waar ik alleen mee achter ben gebleven in de geheime gang.
Alles ging ineens heel snel. Ik perste het laatste beetje lucht uit mijn longen en mijn kaken klapten op elkaar. Het liefst had ik door geschreeuwd maar een massa voeten kwamen deze kant op.
Twee seconden later stond er een groep om me heen. Er werd zachtjes gefluisterd.
Ik hield Cherry's hand steviger vast. Alsof ik dacht dat ze terug zou komen als ik maar lang genoeg bleef huilen en schreeuwen. Maar ze kwam niet meer terug. Jade stond aan de andere kant van Cherry. Ze ging op haar knieën en pakte Cherry's hand.
Er vloeide woorden uit haar mond. Het was een vreemde taal. Bijna onhoorbaar.
Ik beet op de binnenkant van mijn lip. Waarom was het laatste wat ik zei zo onvriendelijk? Waarom moest ik de trut nou weer uit gaan hangen? 'Ik flikker zometeen omver domme trut' Galmde het door mijn hoofd. Mijn eigen woorden. 'het spijt me.' Ik fluisterde het zachtjes.
Ik voelde twee handen op mijn schouders. De sussende woorden van Ryan drongen niet to me door.
"Geen idee, Mace." zegt Ally. Dan zien we dat Jade en Ryan terug zijn bij de groep. "Welkom teru-, oh." Ik zie dat Jade weer bezig is met haar vreemde gedoe en Ryan zit te kijken hoe zijn liefje bezig is. "Maar Al, weet je echt niet waar m'n tas is?" zeg ik tegen Ally. Ze schudt haar hoofd. Ik vloek. "WEET IEMAND WAAR MIJN TAS IS?" gil ik dan maar. Iedereen draait zijn hoofd naar mij en zucht. "Nee, tuurlijk weten we niet waar die stomme tas van je is." bijt iemand me toe. De rest besteedt er geen aandacht aan. "Gaat niemand mij helpen zoeken naar m'n tas?" zeg ik verontwaardigt. "Ik help wel." hoor ik Ally zeggen. We doen ons best mijn tas te vinden, maar het lukt niet echt goed doordat we bijna geen licht hebben. "Ik wil m'n tas. NU." gil ik overstuur.
- Weet niet waar ik weg kom -
Gillend rende ik door het huis heen en kwam langs allemaal plaatsen waarvan ik niet eens wist dat ze er waren. Toen ik een stem van Robyn hoorde, spitste ik mijn oren. Ik volgde het geluid en toen ik een ander raar geluid hoorde gilde ik het nog een keer uit en rende als een gek op het goede geluid af. Met een bons duwde ik mezelf tegen de deur aan en vloog een kamer binnen. Daar stond Robyn.
'Godver Destiny, je liet me schrikken.'
