Heath was gesprongen, omdat hij dacht dat Chloé dood was, maar ze leefde nog. Ik was van plan Chloé op te zoeken, als ze niet wou praten, dan zou ik weg gaan, hield ik mezelf voor.
Snel liep ik naar de kamer, in iedergeval, ik wist neit echt hoe je het zou moeten noemen, kamer, zaal?
Chloé schreeuwde tegen Sophia maar ik hoorde het niet, ik pakte en stoel en staarde voor me uit, wachtend tot ze klaar waren met elkaar afkatten.
Ik schud even met mijn hoofd als ik wat zwarte vlekken voor mijn ogen zie, gisteren is de zomer tijd ingegaan, en ik kan er niet aan wennen, ik heb er eerder slapeloosheid van gekregen, misschien zo om wat slaappillen vragen? Zodat ik niet aan 'echt' slapeloosheid zou gaan leiden?



~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

"De endorfine raakt uitgewerkt" Wazige stemmen schalden in een kale ruimte rondom me. Ik wilde kreunen, schreeuwen als het ware. Het had door me door gedrongen, ik was niet dood, zelfs mijn eigen zelfmoord was een mislukking. Een gure wind sloeg me om het lijf en gaf me de drang me op te krullen maar ik kon me niet bewegen. Geen gevoel. Waarom lieten ze me niet gewoon gaan, waarom kon ik niet gewoon bij Chloé zijn. Waaraan had ik dit verdiend. Zo liep het leven nou eenmaal, oneerlijk vrijwel altijd onterecht. Ik merkte dat ik huilde aan de zoute smaak op mijn droge lippen. Eindelijk kreeg ik het voor elkaar om mijn oogleden te openen, ze wogen lood. Het witte licht verblinde me en vormde een waas om mijn zicht. Een bende dokters stonden om me heen gebogen, het zweet parelde op hun voorhoofd. "Hij is wakker" piepte een verpleegster en ze sloeg het deken wat strakker om me. Ik voelde me loom en zwak, en nog geen halve minuut later tuimelde ik opnieuw in een dromerige slaap, met Chloé in de hoofdrol.

- Heath Byrle (k) -

Samantha was binnen gekomen. Ik besloot om sophia maar even te negeren en liep naar haar toe. We vielen elkaar in de armen.
"ik ben blij dat je er bent," fluisterde ik.
"ik ben blij dat je leeft," antwoordde ze.
Zwijgend ging ik naast haar zitten, mijn ogen op de deur van de operatiekamer gericht. Er kwam een bezwete zuster door de deur.
"Hij was even wakker," zegt ze lachend. Ik kon wel gillen! Hij was niet dood! Huilend viel ik samantha weer in de armen.
"Het komt goed chloe," fluistert ze zachjes. Ik knikte. Alles zou goed komen.

Chloe
Elite

Ik sta met Ray in de wachtruimte van het ziekenhuis. Zijn hand wordt door de mijne fijngeknepen door de zenuwen. Natuurlijk heb ik het slechte nieuws van Heath gehoord. De dood, of liever gezegd de bijna-dood van Chloe is hem te veel geweest.
Want Chloe is niet dood. Ze leeft, en zou Heath weer gelukkig kunnen maken. Als hij oke zou zijn.
Ik hoor triomfantelijke stemmen vanuit de behandelkamer komen. Zou hij het gered hebben? Of misschien enkel buiten levensgevaar? Of juichen die verpleegkundigen totaal ergens anders om?
Dan wordt Chloe naar binnen geroepen. Is dit een goed of slecht teken?
Het koude zweet breekt uit. Dit wordt me allemaal te veel.
Geruststellend legt Ray een grote hand op mijn arm.
"Het komt allemaal wel goed," fluistert hij en kust me op mijn voorhoofd.

-*- Avalon -*- KR

Ik hoorde daarnet schreeuwen buiten, ach ja het zal wel weer een gevechtje zijn. Ik zit op Tiffany's kamer, alweer. Dit was de plek waar ik alleen wilde zijn als ik me rot voelde. Ik stond op van het bed en liep zachtjes door de kamer. Mijn blik speurde de kamer rond. Het was netjes opgeruimd, dat had ik gedaan. Mijn gitaren lagen uitgestald op het tweede bed dat ooit van Victoria was geweest. Er stond een fotolijstje op het nachtkastje, met een prachtige foto van Tiffany erop. Ik pakte het lijstje op en staarde naar die prachtige glimlach en die twinkelende oogjes. Tranen rolde over mijn wangen, en ik zette het lijstje terug op zijn plek. Ik griste een akoestische gitaar van het bed en begon het nummer te spelen dat ik voor haar had geschreven. Midden in het lied hield ik het niet meer. Een woeste uithaal met mijn hand zorgde ervoor dat 3 snaren sprongen. Kwaad smeet ik de gitaar op het bed neer, en ik liet me op het andere neer vallen, met mijn hoofd in de kussens.
Overmorgen was de begrafenis, ik zag er erg tegenop. Ik kon geen afscheid nemen, waarom kon ze niet voor eeuwig bij me blijven?

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik mocht even bij Heath kijken. Langzaam en trillend liep ik naar binnen. Bang voor wat ik zou zien. De artsen lieten me even alleen bij hem. Ik bekeek Heath goed. Hij lag rustig te slapen. Af en toe een trekje rond zijn ogen of mond.
"waarom sprong je nou idioot," fluister ik zachtjes tegen hem, "ik leef nog gewoon. En jij moet ook blijven leven. Dan kunnen we samen verder. En al was ik dood, dan had je nog gelukkig kunnen zijn!"
Inmiddels lopen er weer tranen over mijn wangen. Ik voel dat mijn lichaam is uitgeput. Dat het eigenlijk niet meer verder wil.
"Dus niet dood gaan oké? Denk aan Jacob, aan avalon, aan iedereen. Zij kunnen jou net zo min missen als ik kan. Doorzetten. Ik blijf bij je."
Mijn oogleden werden zwaar. Er hing een klok aan de wand. Bijna twaalf uur. Maar wilde geen afscheid nemen. Voorzichtig streek ik een haarlok uit zijn gezicht. Even leek hij te glimlachen. Deze dag was heftig geweest. Ik had rust nodig. Iets gerustgesteld liep ik de kamer uit en plofte op mijn bed in de ziekenboeg. Geen zin om een pyjama aan te doen. Ik wilde gewoon slapen.

Chloe
Elite

Ik werd langzaam wakker. Ik was dus in slaap gevallen.
Waarschijnlijk waren ze zo bezig met Heath dat ze me niet weg hebben gehaald.
Ik ging staan. Mijn benen trilden. Er kwam een verpleegster aanlopen.
'Mag ik even bij hem kijken?' Kreunde ik. De verpleegster staarde lang naar me.
Toen voelde ik een traan over mijn wang rollen. 'Oke dan. Kom mee.'
Sloffend liep ik achter de verpleegster aan. Het ging zo langzaam.
En toen we er eindelijk waren leek alles nog te langzaam te gaan.
Ik keek naar het gezicht van Heath. Het zag er kalm uit. Maar ergens kon je zien dat hij hier niet wilde zijn. Ik ging op mijn knieën zitten. 'Het spijt me Heath.' Fluisterde ik.
Ik liet mijn hoofd hangen. Wat had ik toch met mensen pijn doen?
Iets wat ik niet eens wou. Na een kwartiertje kwam de verpleegster binnenlopen om te zeggen dat ik weg moet. Ik stond op en aaide Heath kort door zijn haar. Ik trok mijn jas aan en stormde zonder de knopen dicht te doen als wat Max me altijd had genoemd een vleermuis over het plein.

~*Sophia*~
KR

Wegens te weinig reacties is de stemronde verlengd tot vanavond 19.00 uur.
Mensen, als je niet stemt stem je automatisch op jezelf!
Vergeet dus niet te stemmen!

Ik zit in kantine aan een tafel met een schrift voor mijn neus en een pen in mijn hand. Ik tik met de pen tegen mijn voorhoofd. Ik ga een brief schrijven aan Chloé. Maar ik ben nog niet erg ver. Er schiet me iets te binnen en ik krabbel het er bij. Ik vouw het briefje een paar keer dubbel en stop het diep in mijn zak. Onderweg naar haar kamer lees ik het nog een keer door.
Lieve Chloé,
Ik heb jou best gemist, want jij begreep me. Weet je nog?
Jij luisterde naar wat ik zei en ik luisterde naar jou. Ik heb je zo gemist Chloé.
Het spijt met Chloé. Dat ik nooit wat van me heb laten horen. Ik hoop dat het goed met je gaat.
Ik was zo geschrokken toen ik je zag liggen. Ik had zo'n spijt. Spijt dat ik je nooit meer heb gezien. Het gaat ook zo lastig nu. Heel veel sterkte.
Liefs,
Lorna.
Was dit wel een goed briefje? Was het niet te zwak.. Zonder verhaal? Vast niet. Ik sta voor haar deur als ik besef dat ze daar helemaal niet is. Ik sla mezelf voor mijn kop en ren angstig terug uit het penthouse. Naar de ziekenboeg. Ik kijk door een ruit en zie dat ze slaapt. Ik sluit zachtjes de deur en leg het briefje naast haar kussen. Snel vlucht ik naar buiten en zak om de hoek op de vloer.

'Lorna, kerkrat.

Vannacht had ik beter geslapen, nuja, 10 minuten langer. School vandaag was saai geweest, en ik was in de les inslaap gevallen.
Peinzend staarde ik voor me uit, wat zal ik nu doen?
Ik dacht dat ik Chloé zou kunnen bezoeken, als ze het niet erg zou vinden.
Ik prop mijn boeken terug in mijn tas, huiswerk komt later wel. Ik heb er flink de pas in als ik naar de ziekenboeg, ik gluur door het raam naar Chloé, ze slaapt.
Op mijn tenen loop ik binnen en pak stilletjes een stoel en ga aan het bed zitten.
Ik staar een tijdje naar Chloé, totdat ik merk dat ik moe word, ik word moe omdat ik naar een slapend iemand kijk, Chloé die slaapt maakt mij slaperig.
Ik zak wat onderuit en sluit mijn ogen. Ditmaal slaap ik wel.



~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Zuchtend roerde ik in mijn eten. 'Ik zei toch dat je me kon vertrouwen?' Lachte ik naar Ashi.
'Chloé is niet dood.'
'Op een haar na.'
'Je hebt mij nog.' Grinnikte ik.
'Ja. Ja das waar.'
Ik sloeg mijn arm om haar schouder heen. Stevig trok ik Ashi tegen me aan.
'Ik hou van je.' Zuchtte ik tegen Ashi's haar.

-Finn-
KR

Ik zit in de fitness ruimte voor de Elite. Met een krachttrainer probeer ik weer een beetje conditie erbij te krijgen. Het zweet drupt van mijn voorhoofd op mijn wangen, en ik veeg het eventjes snel af met mijn handdoek. Ik pak het flesje water en neem er grote slokken uit. Dan sta ik op en loop naar de loopband. Langzaam begin ik te lopen en steeds sneller. Ik denk aan alle moorden. Veronica, Chloé, Heath. Niet dat ik Heath en Chloé goed ken, maar iedereen weet hun verhaal wel. Stel je voor dat Chloé Lorna was. Had ik dan hetzelfde gedaan als Heath? Misschien wel, misschien niet... Ik zet de band nog een klein beetje harder en prop de gedachten terug ver achterin mijn hoofd.

-Dylan, Elite.

"Je moet iets binnen nemen, jongeman" De verpleegsters porden bezorgd een lepel hete soep tegen mijn fijngeknepen lippen. Ik had geen honger dus ging ik ok niet meewerken. Ik had ze eigenlijk dankbaar moeten zijn, dankbaar omtrent het redden van mijn zielig leventje. Maar dat was ik niet, integendeel. Ik had mijn besluit genomen, een leven zonder Chloé was een leven dat ik niet wilde leiden. En doch mislukte mijn pogingen steeds. De vrouw duwde nogmaals de lepel tegen mijn lippen, het schoot uit haar hand en de gloeiende soep kletste op mijn benen. Ik gaf geen kik maar trok slecht een grimas. Vroeg of laat zouden ze inzien dat mij in leven houden toch geen zin had.

- Heath Byrle (k) -

Ik had vandaag de hele dag in de ziekenzaal gelegen. En ik mocht niet naar Heath toe. Plots realiseerde ik me wat. Hij wist niet dat ik leefde. VERDOMME! Ik hield een verpleegster aan.
"Ik móet nu naar Heath toe!" zei ik tegen haar.
"Dat kan niet het is nu geen..."
"Kan me niet schelen! Hij denkt dat ik dood ben! Laat me alsjeblieft eve naar hem toe!"
De verpleegster bekeek me bedenkelijk aan, zag mijn smekende ogen, zuchtte diep en bracht me naar Heath. Een andere verpleegster probeerde net een kop soep bij hem naar binnen te werken maar hij weigerde. Tranen sprongen in mijn ogen.
"Heath," zei ik zachtjes. Verbaasd keek hij om. Zijn ogen vol ongeloof. Verdriet. Verwarring.
"Ik leef nog Heath," zei ik terwijl een traan over mijn wang biggelde, "ik ben niet dood."
Zijn gezicht verbleekte. Hij geloofde het niet. En dat kon ik me voorstellen. Ik liep naar hem toe en legde voorzichtig mijn hand op zijn arm. Ik voelde hoe hij begon te trillen. Voorzichtig sloop de zuster weg, de kop soep nog in haar hand.
"Ch-Chloé," bibberde hij. Ik knikte en streek een haarlok uit zijn gezicht.
"Ik droom," piepte hij. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.
"Je droomt niet. Ik heb het overleefd. En vraag me niet hoe," zei ik glimlachend.

CHLOÉ
~elite~

De laatste tijd verveel ik me nogal, dus ik loop maar wat rond.
Dan zie ik Lorna op de grond zitten. Ze ziet er moe en verdrietig uit.
''Gaat het wel?'' vraag ik.
Lorna kijkt op.

Wade (elite)
*Sorry dat het zo weinig is.

Ik werd wakker van een paar tere lippen die langs mijn voorhoofd streken. Klaar wakker schoten mijn ogen open en was nog steeds verbijsterd toen ik besefte dat ik nog droomde. Want Chloé zat naast me op bed en woelde met haar handen door mijn haar. "Heb ik je wakker gemaakt" klonk ze bezorgd, ik grijnsde breed. Dit was werkelijk de meest fantastische droom die ik in tijden had gehad. Ik schudde mijn hoofd en antwoorde
"Het is duidelijk dat ik nog droom". Onverwacht zuchtte Chloé en rolde met haar ogen, "Wanneer dringt het eens tot je door, je droomt niet" ik fronste "Ik leef en jij leeft en dat is wat telt". Nog steeds vol ongeloof trok ik me recht en stak mijn hand uit naar haar gelaat. Het voelde allemaal zo echt, zo realistisch. En toen besefte ik het, ik droomde niet "Je bent het echt" prevelde ik zachtjes. Maar mijn late opmerking werd gesnoerd door dat zelfde paar lippen dat me juist de ogen had doen openen.

- Heath Byrle (k) -

Geschrokken kijk ik omhoog omdat iemand me aan spreekt. Het is een jongen en hij lijkt op een Elite.
"Gaat het wel?", vraagt de jongen en ik zie een bezorgde blik in zijn ogen. Ik glimlach.
"Ja, ik maak het prima..", probeer ik zo vrolijk mogelijk te zeggen. Ik wil hem niet tot last zijn. Ik zie hem bedenkelijk kijken. Hij legt zijn hand op zijn voorhoofd en denkt na. Dan schud hij zijn hoofd.
"Nee, het gaat niet met je. Ik zie het, kom even mee", hij helpt me overeind en neemt me mee een lokaal in. Ik ben gewoon uit de les ontsnapt en hij blijkbaar ook. Hij gaat op een tafel zitten en wenkt me naast hem te komen zitten. "Ik ben Wade, jij Lorna toch? Van Dylan?", mijn hart begint te bonken. Weet iedereen het soms? Maar houdt iedereen het voor zichzelf. Ik voel mijn wangen gloeien. Moet ik hem tegen spreken? Ja, dat lijkt me het beste. "Nee, het is uit tussen Dylan en mij sinds die regel", ik probeer een droevige toon in mijn stem te leggen. Ik zie ongeloof in zijn ogen. Omdat hij het niet gelooft dat het uit is, of omdat hij niet kan geloven dat we ons laten scheiden door die regel. Ik weet het niet.

'Lorna, kerkrat.

Ik was weer eens niet naar school geweest vandaag. Om nog even uit te rusten. En mijn bedoeling: om bij Heath te kunnen zijn. Die moest natuurlijk veel slapen maar ik was zo veel mogelijk bij hem. Eindelijk waren weer samen. En eindelijk geloofde Heath dat ook.
Gelukkig ging het herstellen van Heath sneller, omdat hij zich niet meer zo depressief voelde. Alleen mocht hij nog niet uit bed.

"Ik ben zo blij dat je nog leeft," fluisterde ik.
"Ik ben zo blij dat jíj nog leeft," antwoordde Heath. Ik glimlachte en drukte mijn lippen op zijn mond. Voorzichtig, zodat ik hem geen pijn deed. Dit voelde als een droom. Een hele fijne droom. Alles kwam weer goed. Tenminste dat dacht ik...

"Chloé?!" hoorde ik ineens achter me. En god wat kende ik die stem goed. Verschrikt trok ik me los van Heath en draaide me om. In de deur opening stond niemand minder dan mijn vader. Terwijl mijn vader me weg sleurt van Heath, mee naar buiten, weg van het ziekenhuis, weg van de mensen, zie ik een een briefje naast mijn bed liggen. Snel gris ik het mee en stop het in mijn zak. Die zou ik later wel lezen

CHLOÉ
~elite~

''Ik geloof je niet.'' zeg ik direct.
Lorna kijkt me aan met een blik waar ik niet uit kan opmaken wat ze bedoelt.
''Heath en Chloé zijn toch ook gewoon nog samen? Al is het in het geheim...''
''Ja, okay...'' antwoordt ze. ''Maar ik begrijp het als je het me niet wilt vertellen.
Dat gaat me eigenlijk ook niks aan. Het is gewoon dat ik zag dat je verdrietig was,
en dat je er misschien over wou praten...'' ga ik verder.

Wade (elite)

"Attentie, attentie. Bij deze wil ik iemand feliciteren met het hebben van de mooiste foto, genomen door de schoolfotograaf," klinkt een vrouwenstem door de intercom. "De gelukkige winnaar is Bianca Rosewood. Van harte gefeliciteerd. De tijdschriften worden overal gratis uitgedeeld zodat je haar foto kunt bewonderen."