Mijn t-shirt spande zich rond mijn hals door mijn zithouding wat het ademen nog moeilijker maakte.
"Bedankt Sophia" uit ik zwakjes. Ze legde een hand op mijn schouder, "Dat is graag gedaan". Ik zucht opnieuw, "het vreselijkste is dan nog dat ik niet compleet eerlijk tegen haar ben geweest" Sophia kijkt me vragend aan maar ik ontwijk har blik, niemand mocht hierover weten, zelfs Keira niet. "Je kunt het tegen me vertellen" sprak ze serieus en hield mijn blik gevangen in haar diepliggende ogen. " Ik ... had nog gevoelens voor iemand anders "

- Heath Byrle (k) -

Ik hoor wat. Gepiep. Wacht. Huh? Ik woor wat? Ik wil mijn ogen openen. Dat kan niet. Oké waar ben ik? Ik probeer mijn lichaam te beweging maar ik heb geen gevoel. Ben ik verlamd? Wat is er gebeurd? En waar ben ik? In de verte hoor ik vaag wat stemmen. Ik herken ze. Maar ik kan ze niet thuis brengen. Ik weet het niet. Geen namen meer. Niets. Ik prbeer nog eens mijn ogen te openen. Doe zo mijn best. Maar het lukt gewoon niet. Ik kan alleen maar horen. Ik hoor meerdere voetstappen.
"Het is nog geen bezoekuur, ga terug naar je kamer," zegt een bevelende stem.
"Mogen we alsjeblíeft even bij Chloé kijken?" vraagt een smekende stem.
"Alstublieft?!" nog een andere stem.
Oh wat wil ik er graag heen. Mijn ogen openen. Hen gedag zeggen. Dat ik leef. Dat alles goed komt. Dat ze niet verdrietig hoeven te zijn. Ik kan het niet. Mijn lichaam doet het niet meer. Praten dan? Nee, ook mijn mond en tong doen het niet.
"Niet nu," zegt de stem, "vanavond kan je terug komen."
Ne, wil ik gillen, nee! Maar dat kan niet. Ik probeer uit alle macht mijn arm te bewegen. Of mijn vinger. Wacht. Een kleine tinteling. Mijn vinger. IK VOEL MIJN VINGER! Oké beweeg, beweeg vinger, beweeg. Beweeg beweeg beweeg! Ik voel een dekbed. Dit gaat me lukken. Zachtjes wrijf ik met mijn vinger over de stof. IK BEWEEG! Laat iemand het alsjeblieft zien! Ik beweeg ook mijn andere vingers. Nu zijn het er twee. Dit is vermoeiend. Oké drie vingers. Plots hoor ik een luid gepiep.
"ZE BEWEEGT!" hoor ik iemand gillen. Ja, ja ik beweeg!

CHLOÉ
~elite~

Ik zit in de kleermakerszit onder mijn favoriete boom. Hoewel het al lente wordt, krijgt de boom geen bladeren. Net als alle andere bomen. Die smog ook.
Ik laat mijn vingers over het geschilferde boomschors glijden. Er kruipt een klein torretje uit. Het groene schild glimt in het licht.
"Hallo kleine vriend." Ik probeer het beestje op mijn hand te krijgen, maar het loopt telkens weg van mijn hand. Dan niet.
Mijn hoofd steunt tegen de boom en mijn ogen slaan naar beneden. Was Ray hier nu maar. We hebben elkaar zo lang niet meer gezien, zo lang niet meer gesproken. Zou hij ook aan mij denken op dit moment?
Mijn hand graait naar mijn ouderwetse LG. Ik klap het open en gelijk weer dicht.
Zal ik hem een sms'je verzenden? Of toch niet? Lijk ik dan odpringerig? Of zit hij nu ook op iets van mij te wachten?
De display schiet weer omhoog. Wat boeit het, ik stuur het gewoon.
"Misje x"

-*- Avalon -*- KR -*-

Vanmiddag ben ik druk in de weer geweest in het muzieklokaal, ik heb nog een laatste nummer gemaakt voor Tiffany. Ik heb wat met de bass en drums gespeeld en alles genoteerd, dit is het dan.
Ik slaak een diepe zucht, van opluchting. Ik was blij dat dit af was, nu moesten Heath en Av dit nog horen. Ik sloot de deur achter me en ging op zoek. Ik liep eerst naar buiten.

[youtube]uIO8SskSe60&feature=channel_video_title[/youtube]

-=- Jacob Orchid -=-
KR

"Weg jullie!" zei de stem tegen de anderen. Ze begonnen beledigd te mompelen maar ik hoorde voetstappen en een sluitende deur. Zachtjes kreunde ik. Om me heen begon de verpleegster allerlei dingen te doen. Ik hoorde gepiep van machines en gerommel in kastjes. Langzaam opende ik mijn ogen. Eerst was alles wazig en de witte tegels bewogen. Mijn mond voelde kurkdroog en ik knipperde een paar keer tegen het licht. Zachtjes kreunde ik. Nu kon ik redelijk helder zien.
"Heath..." mompelde ik zachtjes.
"Wat zeg je meisje?"
"Heath!" gilde ik bijna. Waar was hij? Ik wilde naar hem toe! Ik probeerde overeind te komen. Meteen begonnen er een heleboel machines luid te piepen en twee sterke handen duwden me terug op bed.
"Rustig maar, rustig, ga liggen," zegt ze zachtjes.
"Ik wil naar hem toe!" Tranen welden op in mijn ogen. Ik moest hem zien! Laten zien dat ik nog leefde! Dat er niets aan de hand was!
"Niet in paniek raken, je ziet hem snel genoeg," suste ze. Wauw. Het had zelfs effect. Langzaam werd ik weer rustiger. De machines stopten met piepen. De zuster begon met een onderzoek en braaf deed ik wat me gezegd werd. Ik kon alles bewegen en was niet verlamd. Een flinke meevaller, het had heel anders kunnen zijn. Alleen had ik nogal rugpijn. Er zat ook een groot verband om mijn rug heen. Na de test was ik doodmoe. De verpleegster zag het.
"Ga slapen," fluisterde ze vriendelijk. Maar ik schudde mijn hoofd. Ik kon toch niet slapen. Ik wilde mijn vrienden zien. Naar ze toe rennen en ze omhelsen. Ze nooit meer loslaten. Oh wat miste ik ze. Maar dat kon niet. Zucht.

CHLOÉ
~elite~

Ik voelde mijn ogen langzaam groter worden. Ik knipperde kort.
'Maar. Jij. Ik. Wow.' Fluisterde ik. 'Met wie?' Fluisterde ik zacht.
Heath keek weg. Ik legde mijn vinger onder zijn kind en trok zijn gezicht terug.
'Vertel.' Fluisterde ik. 'Keira.' Fluisterde Heath. 'Keira?' Piepte ik.
Ik dacht aan het stokje dat Keira was. 'Wow.'

~*Sophia*~
KR

ik zat al heel lang aan een rap te werken maar het lukte gewoon niet , en Avalon had ik ook al een tijdje niet meer gezien mischien had ik daarom wel geen inspiratie , opeens hoorde ik mijn mobel trillen ik pakte mijn mobiel en zag dat het een smsje was ''Misje X'' stond erin de afzender was avalon , ik smste terug '' ik jou ook , waar ben je nu ? x'' ik hoorde een kort piepje '' bericht verzonden'' stond er op het scherm , ik haalde opgelucht adem.

ray note
K

Chloe leefde!!! ze was een klein beetje uit coma ontwaakt! Ik rende naar de kamer toe en hoorde:
"Heath!" en daarna wat geroezemoes, en ik hoorde slaap geluiden. Ik besloot ter zelf verdediging nog wel een wapen te hebben, maar dan gewoon een simpel handpistooltje, in mijn zak. Chloe wou natuurlijk naar Heath, dat kon ik me ook wel voorstellen. ik zette alles in mijn hoofd op een rijtje,
Chloe neergeschoten maar leeft nog, dader in school (moest wel want alle uitgangen zijn geblokkeerd). Maar wie zal Chloe vermoord kunnen hebben, euuhh... ik kon op niemand opkomen, ik besloot te wachten tot Chloe weer de oude was, dan zou ik het vragen of ze nog iemand gezien kon hebben

-Jerrel-
elite

Oké wauw. Ik wist dat hospitalen saai waren maar dit sloeg echt álles! De tegeltjes waren geteld, de verhalen van de zuster gehoord, de leuke spelletjes uitgespeeld. Mijn telefoon was ik alweer kwijt geraakt. Waarschijnlijk toen die persoon me probeerde te vermoorden... Oké niet aan denken. Mijn rug deed al minder pijn en ik was uitgeslapen. Wat moest ik nu in vredesnaam gaan doen? Ik slaakte een diepe zucht. De zuster was weg. Ik lag alleen in een ziekenzaaltje. Nou mooi niet dus! Zo erg was ik er nou ook weer niet aan toe... Ik wist dat ik mezelf voor de gek hield. Pech gehad. Ik ging overeind zitten. Dat ging prima. Benen over de rand van het bed. Kon ook nog prima. Staan...
Voorzichtig zette ik mijn voeten op de grond. Even wankelde ik. Maar ik bleef staan! Ik stond echt versteld van mezelf! Toen zag ik het groende ding waarik in lag. Ieuw! Ik keek in het kastje. Gelukkig had mijn vader wat kleren gebracht. Snel kleedde ik me om. Voorzichtig natuurlijk. Niet te veel. Hempje. Broek. Vest. Instapschoenen. Klaar. Voorzichtig glipte ik de ziekenzaal uit. Hah! Niemand kon Chloé Archibalt zomaar tegen haar zin opsluiten! HAH!
Langzaam liep ik de ziekenzaal uit. De gang op. Ja, en nu? Het schoolplein. Daar was vast wel iemand. Daar was Jacob!
"Jacob!" gilde ik. Verbaasd keek hij om. Eerst een grijns over zijn gezicht, toen een beetje een boze uitdrukking.
"CHLOÉ! Wat doe jíj nou hier?" lachte hij.
"Ohh ik ga niet meer terug naar de zaal, no way! Nooit meer! Het is daar sáái!"
Ik wankelde even en viel toen bijna om. Jacob ving me voorzichtig op.
"Misschien moet je toch maar terug gaan?" stelde hij voor. Ik schudde mijn hoofd.
"Waar is Heath?" vroeg ik. Hij haalde zijn schouders op. Inmiddels hadden meer mensen mij gezien. Oh ik wilde hier nooit meer weg.

CHLOÉ
~elite~

Ik sloeg mijn arm om Heath'schouder.
Vriendschappelijk duwde ik mijn lippen kort tegen zijn wang.
'Waarom ga je niet gewoon voor Keira?' Vroeg ik.

~*sophia*~
KR

Mijn hart slaat over als ik het vrolijke melodietje uit mijn mobieltje hoor komen. Een berichtje!
"ik jou ook, waar ben je nu ? x''
Mijn wangen krijgen de kleur van aardbeien. Hij mist me dus ook.
"Onder de boom x" sms ik gauw terug.
Ik zak onderuit en vouw mijn benen onder mijn billen. Al gauw zie ik Ray het plein op lopen.
Gelijk schieten mijn benen onder me vandaan en ik sta gauw op. Zijn gezicht lijkt te stralen, zoals gewoonlijk.
"Ray," ik vlieg hem om de hals. Wat heb ik hem gemist. Zijn armen sluiten rond mijn middel. Dolgelukkig zoen ik hem vol op zijn lippen.

-*- Avalon -*- KR -*-

Het nieuws ging als een lopend vuurtje de school rond. Chloé leefde nog. Het was een wonder. Voor mijn gevoel. Ik was helemaal ingestort toen ik hoorde dat ze dood was. En ik was vrolijk toen ik hoorde dat ze nog leefde. Ze zal voorlopig niet meer de oude zijn. Ze had immers wel een schot in haar rug. "Ik ben zo blij voor je..", fluistert Dylan voor de zoveelste keer. En volgt een kus in mijn nek. We zitten op zijn kamer op de berg kussens. Ik streel met mijn hand over zijn been. Ik kan alleen maar glimlachen. Chloé leeft nog. Zodra ze uit haar coma komt ga ik naar haar toe. En haar mijn excuses aanbieden. Waarvoor? Geen idee. Omdat ik geen contact heb gehad met haar. Maar nu even geen Chloé. Ik duw Dylan op zijn rug en leun over hem heen. Ik begin hem te zoenen. "Nu alleen even wij", fluister ik met een glimlach.

'Lorna, kerkrat.

Ik nam afscheid van Jacob en ging op zoek naar Heath. Het lopen ging niet makkelijk. Daar vond ik hem, eindelijk! Hij zat samen met Sophia te praten. Wacht even.
"Waarom ga je niet gewoon voor Keira?" stelde ze voor. Huh? Keira? KEIRA?! Mijn adem stokte.
"Keira?" stamelde ik. Verbaasd keken Heath en Sophia om. Had hij een ánder? Een traan rolde over mijn wang.
"Heath? Wat is dit?"
Sophia glipte snel weg. Heath gaf geen antwoord. Oh nee. Foute boel. De wereld draaide. Ik had niet weg moeten gaan. Mijn benen voelden als rubber. Er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen. Te veel stress. TE VEEL STRESS! Ik voelde hoe ik viel en hoe twee sterke armen me opvingen. Toen werd het weer zwart.

CHLOÉ
~elite~

Na een paar uur was de pijn weg. Ik heb geen idee hoe. Volgensmij had ik dit ookal een paar weken geleden.. Misschien had ik me de pijn wel ingebeelt? Maar op dit moment wilde ik niet meer daaraan denken. Ik was met Lorna, en op dit moment ging het een leuke kant op. Terwijl ze mijn knoopjes open maakt zoent ze mijn hals en borst. Er springt een knoopje van mijn blouseje af. Meteen begint Lorna te grinniken. Glimlachend kijk ik haar aan en streel haar haren. Ze schopt haar schoenen uit. Dan buigt ze weer over me heen. Maar ik draai me om en ga bovenop haar liggen. Ze zucht. Ik begin haar te zoenen, terwijl ze me heel schattig aankijkt.
'Dylan... Je bent zó leuk.' Ik grinnik en heel schattig geeft ze me een stomp. Ik begin ietsjes meer te grinniken en bijt speels op haar lip.

-Dylan, Elite.

"Chloe!!!!" ik sprinte naar voren en ving haar net op, ik trok mijn vest uit en legde hem op de grond neer, daar legde ik Chloe op. ik fluisterde in haar oor: "Chloe, hoor je me? rustig alles komt goed. Het komt wel goed,het komt wel goed". Wat een wanhoop, ik blijf maar tegen haar aan praten, ik vond het raar, Chloe was er wel weer, maar die moest toch in bed? ach joh, blijkbara niet
Ik wiegde haar langzaam heen en weer. waardoor ik besefte dat, als ik niet op jongens viel op Chloe was gevallen, dat moest wel zo zijn. Die mooie haren ook en die ogen, wat bazel je nou! je valt op jongens spookte er door me heen! maar die ogen, en haar haar, ze was zo lief. Ik streelde mijn hand door haar haar

-Jerrel-
elite

mijn handen balden zich tot vuisten en mijn gezicht trok lijkbleek weg. Enkel het idee al om na Chloés dood over tel open naar iemand anders deed mijn maag samenknijpen. Misschien was Sophia’s raad toch een slecht idee geweest, ze begreep er niets van, wist geen moer van wat er zich in mijn hart afspeelde. “Kun je me even alleen laten” zuchtte ik voorzichtig en keek weg van haar. Ik voelde haar bezorgde blik in mijn rug branden “Ben je zeker” Ik antwoordde niet maar sloeg mijn armen over mijn knieën en krulde me op tot een kleine cocon.De voetstappen stierven weg en ik was opnieuw alleen, bijgestaan door mijn maar al te bekende zielsverwanten, pijn en leed. Met de hoop die verdween kwamen er opnieuw duistere gedachten min me op. De nut van het leven, had ik die werkelijk verloren. Net zoals ik Chloé verloren had. Ze was mijn muze geweest, mijn liefde, mijn hart en ziel. En ze was verdwenen, hoe kon mijn hart dan nog verder slaan. Voor ik het goed en wel besefte hadden mijn benen me naar het open raam gedragen. Het begon te regenen. Zo mag je niet denken Heath, beet ik mezelf toe toen mijn armen naar de fremen gleden. Er zijn zoveel redenen om te blijven leven. Noem er een, sneerde ik tegen mezelf.
En ik kwam op ... niets. Mijn voetzolen wankelden op de vensterbank waar ik intussen was opgesprongen. De druppels klitte mijn haar in lokken samen en stroomde als tranen over mijn wangen, een maar al te bekend gevoel... Ik keek naar beneden, twee verdiepingen hoog stond ik, mijn voeten schoven naar voor maar ik schudde mijn hoofd. MAar het was te laat, eenmaal de gedachten aan een ontsnapping van deze ondraaglijke pijn bij me waren binnen geslopen was er geen ontkomen meer aan. Mijn blik gleed over het plein en heel even sloeg mijn hart een tel over. Dat rode jasje, was dat van Chloé ?. Tranen prikten in mijn ogen, zo erg was het al bij me gesteld. Mijn hielen vonden nog enkel grip op de granieten steen. En zorgvuldig koos ik mijn laatste woorden en bad ze stilletjes, naar de duistere hemel gericht, waar dikke rookslierten rond kolkten in een ondoordringbare massa. “Weet dat ik dit voor jouw doe, mijn liefste.” “Spoedig zullen we elkander weerzien...”. En toen gleed ik de duister in. De wind woelde door mijn haar en mijn duikvlucht gaf me even vleugels. Ik voelde mijn armen naar boven slaan, in de hoop dat ik weg kon vliegen, vrij kon zijn. Nog een laatste maal voelde ik me gelukkige en ...
Een doffe bons, luid gekraak en onverbiddelijk veel pijn. Ik hoorde schreeuwen en ik beantwoorde ze. Spoedig zou het voorbij zijn. Mijn wangen gloeiden en een stroperige rode vloeistof vormde een plas onder mijn gezicht. En toen ... toen wist ik dat ik dood was.
Het ronde gezichtje met die heldere ogen, betraand en angstig. “Chloé” prevelde ik een laatste maal en sloot mijn ogen. Ik was opnieuw bij haar, en dat betekende dat ik dood was ...

- Heath Byrle (k) -

Ik stond op het plein. In mijn ooghoeken zag ik iets van het dak af vallen.
Het was Heath! Een harde knal later lag hij op de grond.
Iedereen op het plein holde er heen.

Wade (elite)

Ik hoorde geschreeuw. Van mensen. Van Heath. Was dit een nachtmerrie? Ik opende mijn ogen. Het geschrokken gezicht van Jerrel die de andere kant op keek. Het geschreeuw was geen droom. Het was echt!
"BRENG ME NAAR HEATH!" gilde ik en ik probeerde op te staan. Meteen viel ik weer neer. Jerrel tilde me op en bracht me snel naar het geschreeuw. En toen zag ik het. Mijn adem stokte in mijn keel. Heath was gesprongen! NEE!
"HEATH!" krijste ik. Tranen rolden over mijn wangen. "HEATH!"
Er kwamen snel een hele hoop dokters en zusters aan rennen. Jerrel liet me los en ik kroop naar Heath. Ik durfde hem niet aan te raken.
"NEE! NEE!" schreeuwde ik huilend.
"Wordt alsjeblieft wakker Heath, alsjeblieft! Ik ben bij je. Niet dood gaan! Alsjeblieft!"
En toen namen de dokters hem mee. Weg. Ik wist niet of hij het zou redden. Of ik het zou redden zonder hem. Hij wist niet dat ik leefde. Tenzij me had gehoord. En die kans was erg klein.
Mijn hele lichaam voelde week. Alsof mijn botten weg waren. Toen hoorde ik voetstappen.
"Jij hoort in de ziekenzaal," zei een strenge stem. De verpleegster. Ik zuchtte. Ze had gelijk. Ik liet me meenemen door de zuster. De starende ogen negerend. Jerrel gaf me een blik vol medelijden. Maar daar had ik nu even geen behoefte aan.
In de ziekenboeg zag ik allerlei dokters in en uit de operatiezaal lopen. Toen trok ik het niet meer.
"Dokter! Hoe gaat het met hem?"
De dokter haalde zijn schouders op.
"Ik kan er nog iets over zeggen."
Zuchtend liet ik me op bed vallen. Dit zou een lange nacht worden.

CHLOÉ
~elite~

Ik liep naar de ziekenzaal. Ik had het verknald.
Ik wou Heath helpen en nu had hij geprobeerd zichzelf te vermoorden.
Ik liep de ziekenzaal in en zag Chloé. Ik schoof een stoel opzij en ging zitten.
'Chloé?' piepte ik. 'Wat?' Snauwde ze.

~*Sophia*~
KR

Zucht. Sophia. Geweldig.
"Chloé?" zei ze zachtjes.
"Wat," kapte ik haar af.
"Het spijt me echt dat ik zei dat..."
"Waarom liet je hem verdomme springen?!"
"Ik liet hem niet springen ik..."
Ik liet mijn hoofd in mijn handen leunen en zuchtte diep. Sophia stopte met praten.
"Als hij," ik slikte even, "dood gaat, zal ik je dat nooit vergeven."
"Ik mezelf ook niet," fluisterde Sophia. Zo zaten we daar even. De dokters bleven heen en weer lopen met papieren en instrumenten. Ik hield dezelfde dokter weer aan.
"Hoe is zijn toestand?"
"Het gaat de goede kant op, maar we schieten niet echt op. Gewoon rustig afwachten," zei hij en hij liep weer door. Moedeloos zakte ik op bed.
"Het gaat in ieder geval de goede kant op..." piepte Sophia.
"HIJ IS IN LEVENSGEVAAR! SNAP JE DAT NIET," schreeuwde ik. "Als die jongen dood gaat, dan spring ik hem zo achterna!"

CHLOÉ
~elite~