Ik zag wat er gebeurt was met Jerrel, ik liep naar Avalon en hun groep. "Hoe kunnen jullie zo harteloos zijn?" Mompelde ik. Een traan gleed over mijn wang. "Waarom?"
Ik barste in huilen uit en rende naar de hal van de school ik keek op het prikbord en pakte het papiertje. Ik verfrummelde het en gooide het in de prullenbak
Rachel kwam huilend langs rennen.
"Rachel? Rachel wat is er?" vroeg ik. Ze draaide zich om en keek me verbaasd aan.
"Wat moet je?" vroeg ze vol argwaan.
"Hoe bedoel je? Ik vraag hoe het met je gaat. Is er iets aan de hand?"
"Waarom bemoeid een Elite zich met een Kerkrat?"
Vooroordelen
Rachel liep door. Ik schudde mijn hoofd en ging naar de kantine. Ik plofte neer tussen Bianca en Keira.
"Iemand zag je praten met Rachel," siste Bianca. Ik knikte.
"Waarom in vredesnaam," fluisterde Bianca.
"Dat zijn mijn zaken Bianca"
CHLOE
Laatst gewijzigd door maike0090 op zo 27 feb 2011, 15:07, 2 keer totaal gewijzigd.
Ik liep stilletjes langs een heel spektakel beneden. Ik keek even snel, en zag Jerrel, Rachel, Chloé en Avalon staan.
Ik was niet heel erg bang dat ze me zouden zien, omdat mensen mij bijna nooit zagen. Op de één of andere manier viel ik niet op, ik was onzichtbaar. En ik was er tevreden mee.
Ik liep langs Avalon en bleef iets achter haar staan. Daarna liep ik naar de kantine, waar ik plotseling iedereen heen zag lopen.
~Ashi York
Laatst gewijzigd door nonnieven1 op zo 27 feb 2011, 15:05, 1 keer totaal gewijzigd.
"Uuuhm, ja..." fluister ik zacht.
"Je bent te laat, ren snel naar de kantine." hoorde ik een geest zeggen.
Ik stond snel op, en pakte Tiffany bij haar arm.
"Kom snel, ik leg je zo wel uit hoe ik het weet!" schreeuw ik zacht.
We renden zo snel mogelijk uit de bibliotheek die redelijk groot was, naar beneden richting de kantine.
We hijgde heel erg, en namen snel plaats.
Ik liep zacht door de gang, iedereen zat in de kantine behalve ik, Mike lag in de tent te slapen. Ik leunde tegen de muur en zakte naar beneden, ik pakte een oud stoffig boek en las er wat in. Ik wou gewoon vrienden, maar iedereen zou mijn vrienden haten.. Jerrel, hij was zo aardig, maar Avalon en die hele bende deden zo gemeen. Ik trok mijn kniekousen weer wat beter op, en deed mijn rokje goed, toch moest ik nogsteeds huilen
"Jackson komt niet opdagen," fluisterde Keira. Ik grinnikte. Had ie ons voor niets naar de kantine laten komen.
Het werd steeds rumoeriger in de kantine, en de eerste leerlingen begonnen al te vertrekken.
"Kom we gaan," zei Bianca. Iedereen stond op. Ik kon hier moeilijk in mijn eentje blijven zitten. Samen met Bianca en Keira liepen we voor op. Ik voelde me machtig, als ik zo tussen deze groep liep. Maar niet op mijn gemak. Wilde ik wel machtig zijn? Wilde ik wel elite zijn? Waarschijnlijk niet. Jackson kwam inderdaad niet opdagen. Met zijn allen gingen we in de kantine zitten. Ik ging op een tafel zitten en had zo uitzicht over de hele kantine.
CHLOÉ
Mijn schuldgevoel wordt met de seconde groter. Misschien had ik niet zo moeten doe tegen Jerrel. Hoewel, hij hoort bij de elite! Hij is een achterbakse kakker! Maar, als dat zo is, waarom huilde hij dan bij Rachel?
Ik strijk een zwart-roze haarlok uit mijn oog. "Ik ben zo terug."
"Moet je alweer naar de wc? Die meiden toch weer." lacht Jacob.
Ik steek mijn tong uit. Die Jacob weer. Als ik me weer naar Jerrel wil wenden staat rachel voor mijn neus. Ze vraagt waarom we zo harteloos kunnen zijn en rent met tranen in haar ogen weg. Oké, die spreek ik later wel.
Een paar meter verderop staat Jerrel met zijn rug naar me toe. Ik leg mijn hand op zijn schouder, maar hij weet natuurlijk al met wie hij te maken heeft. Gelik schudt hij mijn hand van zich af.
"Jerrel, je moet geen verkeerde dingen gaan denken. Ik heb het niet doorverteld. Je geheim, wat dat ook mag zijn, is veilig."
Hij draait zich om. ik voel een klein schokje in mijn benen als zijn ogen de mijne ontmoeten.
"Victoria, je moet zo naar Rachel toe gaan, ze.. ze voelt zich heel slecht...." hoorde ik in mijn hoofd.
Soms haatte ik dit soort dingen, dat ik andere moest helpen dus.
Ik bedoel van, ik ben tog geen superman? Ik besloot Rachel te helpen als de preek waar ik eigenlijk niks van wist ophield.
Ik zuchtte, en keek rond in de kantine veel gebeurde er niet. Ik keek even naar Tiffany, die zat een hele fles Cola op te drinken. ik begin te lachen.
Ik was te laat in de kantine aan gekomen ik moest nog snel even wat dingen regelen maar gelukkig waren er nog een aantal mensen aanwezig.
Aandacht graag.. iedereen even stil ik wil even wat zeggen.
'Bianca!!? Wil jij ook even stil zijn?' ' Jaa meneer' antwoorde Biance met een zachte stem.
Er zijn heel wat geheimen hier op school, iedereen heeft geheimen. De een zijn wat leuker dan de ander maar sommige geheimen MOET je delen.
Bijv. Als je je niet helemaal lekker voelt in je vel, wees er dan niet bang voor om er met mensen over te praten, soms moet je gewoon even je verhaal kwijt ookal vind je dat het je grootste geheim is en loop je er alleen maar over te piekeren, het is ten eerste niet goed voor je gezondheid en ten tweede kun je je niet meer goed focussen op de lessen die zo belangrijk zijn voor je examen.
Bij deze wil ik dus laten weten dat als iemand problemen heeft of een 'geheim' en het niet tegen iemand anders durft te zeggen. Kom gerust naar mij toe, bij mij is je geheim veilig. Het gaat er dus om dat als je je verhaal kwijt moet dan ben ik er voor jullie.
Dankjullie wel voor het luisteren!
Als je nog vragen heb dan kan je die nu nog stellen.
Ik wachtte geduldig op de vragen die zouden komen.
Ik hoorde iemand al naar me toe lopen en daarna voelde ik getik op mijn schouder en zei: "Jerrel, je moet geen verkeerde dingen gaan denken. Ik heb het niet doorverteld. Je geheim, wat dat ook mag zijn, is veilig." het was Avalon ik dacht niet zei weer ik kan haar niet vertrouwen en ik draaide me om en zei:
"meen je dat? sorry maar ik kan je nog steeds niet vertrouwen en wat je gezien hebt is ook al erg"
daarna liep ik weg en ik kreeg me "stoere" ik weer en ik liep naar meneer Jackson en ik zei: "dan ben ik maar de eerste die vraagt. Waar bemoei je je eigenlijk mee!?"
hij keek me boos aan
Langzaam en moeilijk sta ik op. Mijn mascara lichtjesu uitgelopen, en een huilgezicht gekregen, Ik rende door de gang en liep naar de deur van de elitten. Ik klopte aan, maar niemand deed open. Ik zuchtte. "Waar is Jerrel..." Mompelde ik, ik liep naar het plein van de kerkratten, geen Jerrel, ik rende naar de kantine. Met een grote knal opende ik de deur, iedereen keek me aan, en zag me met mijn uitgelopen make-up, ik schaamde me rot en zag Jerrel. Ik schrok van zijn vertoning, hij zag mijn verbaasde gezicht en ik barste in huilen uit en rende weg..
------------------------------------------------
Ik vond het stiekem wel jammer dat we niet in de kantine waren gebleven. Ik was wel benieuwd wat Jackson ging zeggen. Maar ik wilde daar niet in mijn eentje blijven. Ik was best bang voor sommige kerkratten. Sommigen waren zo... wreed! Het gesprek van de Elite ging eigenlijk nergens over. Van jongens, tot rugby, tot kleren tot leraren. Vooral veel roddels. Maar ik wist alles wel ongeveer... want deze roddels hoorde je gemiddeld 3 keer per dag. Er gebeurde hier niet veel. Buiten was wéér een rel. Vredebewakers er weer bij. Deze rel was groter, dat kon je horen. We stormden naar het raam en gingen op onze tenen staan, om een klein stukje boven de muur uit te kunnen kijken. Waarom keek ik hier naar? Het was verschrikkelijk. Het ging niet goed met de wereld.
Ik luisterde naar het verhaal van de leraar zonder echt iets te horen. Geen idee waarom, maar ik was de laatste tijd ongelofelijk afwezig. Ik probeerde weer op te letten, maar werd afgeleid door een vlekje op de muur. Dat moest schoongemaakt worden.. Wie zou dat eigenlijk doen? Ohja, opletten.. Ik zuchtte, geïrriteerd door mezelf.
"Uuhm, Tiffany ik kom zo terug ik, vertel je later wat er met mij aan de hand is, en waarom ik zoveel weet en soms vaak weg moet..."
Tiffany knikte.
Ik liep snel naar Rachel toe, maar ik zag haar rennen. "Rachel, stop, ik, ik weet misschien wat er met je is!"
schreeuw ik.
Ze keek om, en ik zag haar gezicht heel even, maar ze rende weg.
"Rachel, stop!" schreeuw ik. Ze wou niet stoppen dus had ik geen andere keus, ik wist wat ze wou doen.
Geesten, help mij op Rachel te laten stoppen! Denk ik hard in mezelf.
Rachel die stopte.
"Rachel, gaat het?" vroeg ik aan haar.
~~Victoria River
Laatst gewijzigd door xBbyTiinaa op zo 27 feb 2011, 15:37, 1 keer totaal gewijzigd.
'Jerrel, waarom zet je zo'n toon op? dat hoeft helemaal niet, met mij kun je gewoon normaal praten hoor' zei ik met een opmerkende stem. 'Jij moet je gewoon nergens mee bemoeien!! Het is mijn eigen zaak en als ik wil dat dat opgelost wordt dan doe ik dat wel op mijn eigen manier' schreeuwde Jerrel met een geheve stem.
'Oke Jerrel dan doe je dat op je eigen manier dat is ook goed' ik probeerde rustig te blijven maar ik kon het maar niet bevatten dat Jerrel zo kwaad tegen mij deed terwijl ik het alleen maar goed bedoelde.
Ik had al gemerkt dat de helft van de leerlingen niet eens luisterde naar wat ik had verteld, maar dat kwam ook gedeeltelijk omdat er weer een rel buiten was uitgebroken.
En bijna iedereen had de kantine alweer verlaten.
"Bah wat ik haat het hier. Alleen maar omdat er buiten zoveel
rellen zijn zit ik hier nu op school bij allemaal vieze kerkratten" zei ik
"Ja inderdaad"
"En nu kunnen we ook niet lekker shoppen en jongens kijken.
Want inde stad is het veels te gevaarlijk." Zij Samantha
Ik hooopte dat deze rel snel voorbij was. Het was niet fijn om te
horen. Maar ja dat kon ik niet zeggen dat gaat ten koste van
mijn imago. Het klonk echt verschrikkelijk ik wou het niet meer horen
"Laten we gaan" zei ik. " Het wordt saai om continu die gevechten te horen.
Het zijn toch alleen maar arme sloebers."
En met zijn alle liepen we weg van het raam.
Je kon nog een grote knal horen en een schreeuw voor we de hoek om gingen.
'Goed, dan niet." brom ik en loop weer terug naar Jacob en Heath.
"Eindelijk klaar met tutten?" vraagt Heath. Hij krijgt een zachte stomnp tegen zijn schouder.
"Auw." lacht hij. Natuurlijk deed het geen pijn.
"Eigen schuld." grijns ik. Ik haal mijn basgitaar uit mijn versleten tas, veeg een stofje weg en doe de band om mijn schouder. Dan begin ik wat te tokkelen, uit wanhoop.
"Dat klinkt niet slecht!" zegt Jacob.
"Ach, ik doe maar wat."
"Drums erbij!" Jacob wijst naar Heath. Meteen slaat hij een ritme aan. Dan begint Jacob wat hoge noten aan te slaan.
"De basis hebben we dus al." grijns ik.
"Je ziet mij tog huilen! Tuurlijk is dan niks goed!" bruld Rachel.
"Rachel, luister even naar me, of misschien, haal even wat adem. In ademen en uit ademen." Zeg ik
Ze deed gehoorzaam wat ik zei, en werd wat rustiger.
"Wil je wat te drinken?" vraag ik.
Ze knikt, en ik haal een flesje water uit mijn tas en geef het aan haar. Ik zie dat haar handen vreselijk erg trillen.
De kantine stroomt weer leeg, dus ik loop ook maar weg. In de gang bleef ik even stil staan en keek om me heen. Ik had eerlijk gezegd geen zin om alleen te zitten, maar het was nou niet alsof ik zoveel mensen had waar ik naartoe kon. Ik begon wat rond te lopen en zag Avalon en de band een liedje spelen. Aarzelend bleef ik op een afstandje staan. Ik kon ernaartoe lopen, maar misschien wilden ze me niet in de buurt hebben. Anderzijds was Avalon één van de weinigen bij wie ik me op mijn gemak voelde.
Fijn eindelijk die waardeloze preek afgelopen.
Nou, waardeloos? Ik heb geen geheimen.
Nog niet.
Ik haal mijn iPod uit mijn zak en zet een leuk liedje op.
Ik loop de kantine uit, op zoek naar Victoria.
Ik wil weten waarom zij wist dat we te laat waren..
