Ik lig op mijn bed. Denkend aan Lorna. Het is alweer een tijdje geleden dat ik zonder haar heb geslapen. Het voelt leeg. Ik rek me even uit, en loop naar het raam. Door het donker van de avond kijk ik naar de tentjes op het grasveld. De tent van Lorna kan ik net niet zien. Ik mis haar. Haar zachte huid, haar geur, haar lach. Haar lach... Boos sla ik op het vensterbank. Stomme school, stomme rangen, stomme directeur. Ik loop naar mijn mobieltje en begin te typen. Het is leeg zonder jou. Ik mis je. x
Terwijl ik haar nummer, die ik al helemaal uit mijn hoofd ken, intyp denk ik aan gister. Gister lagen we nog samen in één bed. Nu is het te gevaarlijk voor dat. Weer vervloek ik de hele school en loop richting de Eliten woonkamer. Ik plof neer op de bank en zet de radio aan. Meteen klinkt er een beat uit. Ik pak wat chips van een plank en begin chagerijnig op de bank aan de zak.
Ik lig in mijn tent een beetje te lezen met een zaklantaarn als opeens mijn mobiel begint te piepen. Het is leeg zonder jou. Ik mis je. x
Staat er op het scherm. Ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen. Snel typ ik een berichtje terug. Ik mis jou ook. We kunnen iets afspreken? xx'
Ik kan dan niet bij hem op de kamer komen.. Maar als we voorzichtig zijn, kunnen we elkaar ontmoeten ergens op het schoolplein. Waar we op onze eerste ontmoeting ook hebben gezeten bijvoorbeeld. Als ik terug denk slaak ik een diepe zucht. Waarom mogen we niet gewoon bij elkaar zijn? Mijn beltoon gaat af. Verrast neem ik op.
"Met mij", neem ik op. Ik zag al dat het Dylan was.
"Hai schat", zegt Dylan.
"Heey, saai hè? Zullen we afspreken waar we de eerste avond zijn geweest?"
Het is even stil. "Sorry, er liep een elite voorbij, ja is goed. Zie ik je daar", hij geeft een kus door de telefoon en dan hoor ik de piep die meld dat er is opgehangen. Ik trek een sweater aan en een trainingsbroek. Het is tenslotte nog winter. Ik pak een zaklamp uit mijn koffer en kruip de tent uit. Ik rits het doek dicht en sluip tussen de tentjes door naar de bosjes. Dat is alvast gelukt.
Ik leunde tegen de muur van de school. "Waar blijven die twee." Bromde ik.
Ineens kwamen ze aanlopen. Emily en Max. Elkaar duwend en lachend.
Toen zagen ze me staan. Max gaf me kort een knipoog en kwam toen samen met Emily dreigend op me af.
Ik kroop inelkaar. Net zoals ik vroeger had gedaan. Emily greep mijn armen en duwde me tegen de muur.
"Zeg heb je het een beetje leuk gehad toen we weg waren? 'Fluisterde ze zacht tegen me. "Beetje Leren. Vooral huiswerk van anderen maken." Grinnikte ik.
Max greep mijn staart en sleurde me mee. Dan staan we achter de school bij het meer.
"Moet het nu echt elke week zo? 'Vraag ik kreunend. Zacht wrijf ik over mijn hoofd.
"Als je niet zo wilt eindigen als Heith en Chloé dan ja." Grijnsde Max naar me.
"Gekke Masochist van me." Grinnikte Max. Ik wierp mezelf in zijn armen.
Samantha is in slaap gevallen. Van al dat liggen op bed de laatste tijd krijg ik een beetje krampachtige benen, dus ik besluit een ommetje te maken. Voorzichtig maak ik me los van Samantha, en loop ik het penthouse uit. Ik loop over het plein en even later hoor ik stemmen. De stemmen worden steeds luider. Dan hoor ik: ''Hey Wade!'' Ik kijk om. Wie het is, weet ik niet. Hun gezichten zijn verborgen achter ijshockey-maskers. ''Ik hoor dat je wat met Samantha hebt. Ze heeft een slechte smaak, moet ik zeggen, pestjong.'' gaat de leider verder. ''Wat moeten jullie?'' zeg ik terug. De jongens zeggen niets, maar lopen op me af. Ik kan geen kant meer op. Een paar rake beuken later lig ik bewusteloos op het plein.
Ik leg mijn handen op Lorna's ogen. Ik voel dat ze schrikt. 'Ik ben het,' fluister ik in haar oor. Ze pakt mijn handen vast en draait zich om om me een kus te geven. We gaan zitten. 'Ik heb je gemist,' fluister ik tegen haar terwijl ik mijn arm om haar schouders leg. 'Ik jou ook,' ze geeft me een zoen.
'Ik haat deze school,' fluister ik
'Ik wou dat alles gewoon normaal was,' ze kruipt dichter tegen me aan als ze een windvlaagje voelt.
Ik zoen haar in haar nek, en meteen krijgt ze kippenvel. Hoe schattig.
'Wat zal er gebeuren als iemand ons snapt?' vraagt ze.
'Niet aan denken.'
'Dylan?'
'Ja?'
'Je zal het niet leuk vinden, maar... Misschien moeten we op school doen alsof het over is. Straks gaan er Eliten of Kerkratten vervelend doen.'
'Ik zal altijd van je houden.' fluister ik bevestigend in haar oor.
'Alles wat ik zal zeggen is een leugen, onthoud dat, Dylan.'
'Oh Lorna...' zucht ik en ik trek haar op schoot. Ik begin haar gezicht onder te stoppen met kusjes. Op haar neusje, haar wangetjes en haar kin.
-Dylan, Elite.
V Ja Nona is goed En ja is prima, ik weet onderhand dat je om half 10 naar bed gaat dus ik post meestal daarvoor nog ff een keer. Ik maak het wel af (;
Laatst gewijzigd door Nona op wo 09 mar 2011, 21:46, 1 keer totaal gewijzigd.
Het deed pijn om dat te zeggen. Maar het is beter zo, ik hou van Dylan. Maar niemand hoeft dat nog te weten. Ik zit op Dylan's schoot en hij kust mijn gezicht onder. Oh, Dylan. Was alles maar zoals de wereld vroeger was, er was vrede. En je kon doen wat je wilde. Maar dan had ik Dylan niet gehad. Opeens schiet me iets te binnen.
"Dylan, als we doen alsof het over is.. Wat moet Bianca dan denken?", vraag ik. Ik zie dat Dylan daar nu geen zin in heeft. "Laat maar zitten", ik druk een kus op zijn mond en speel met een knoopje van zijn blouse. Dylan kijkt me aan een haalt een lok haar voor mijn gezicht weg. Ik ga langzaam met mijn hand naar beneden en druk me tegen Dylan aan. Ik voel de warmte van zijn lichaam stijgen als ik onderaan zijn blouse ben.
Hij drukt een kus op mijn lippen als bevestiging. Ik voel aan de riem van zijn broek.
'Lorna Baker, kerkrat.
Ikgazo, Nona (isdatgoed?) maak jij er nog iets van?
Kreunend word ik wakker en rek me uit. "Wade?", fluister ik, geen antwoord, ik tast met mijn hand onder de dekens, alleen ik lag op bed, nu voel ik op de stoel naast me. Weer niemand, ik begin me zorgen te maken over Wade....
Ik klim uit bed, ik hoor mijn knie pijnlijk kraken.
Ik doe de lamp van de kamer aan. Even laat ik mijn. Ogen aan het licht wennen, maar Wade zien ik niet.
Ik doe de deur van de kamer open en strompel door de gangen.
"Wade?", kreun ik telkens, en telkens geen reactie...
Inmiddels sta ik voor de buitendeur, schichtig kijk ik om me heen, ik zie niemand, snel ren ik naar buiten.
Na niet zo lang zoeken zie ik Wade, hij wordt geschopt door wat jongens, maar hij doet niks meer. Misschien was mijn reactie een beetje stom;
"Wade!", gil ik en ik storm naar voren, ik duw de jongens opzij en kniel bij Wade neer.
"Wacht 'ns eventjes dame!", gromt een stem, ik negeer hem en strijk met mijn hand langs Wade's wang. Hij kreunt zachtjes, "rustig maar lieverd!", fluister ik."Dus jij bent Samantha!", lacht een stem. Ik slik, dat was een ongelofelijk stomme reactie.
De jongens roepen naar Samantha en schelden haar uit. Ze duwen haar heen en weer. Nu is het genoeg! Met al mijn laatste kracht kniel ik en pak ik het pistool dat ik nog had van Max uit mijn jaszak. Ik richt het op de leider. De jongens stoppen meteen en hollen hard weg. Ik probeer naar Samantha te kruipen, maar zak weer in elkaar.
Piekerend lig ik op Jerrels bed, terwijl een of ander huiswerkje doorworsteld.
" Was ik maar een elite" mokte ik zacht. Jerrel draaide zich om en grijnsde flauw, "Geloof me, dat wil je niet"
Verontwaardigd zette ik me recht, "Nouja, dat geld en die luxe kunnen heus lastig zijn" beet ik hem toe.
"Het is niet dat je nu iets te kort komt, Heath" Jerrel stond op vanuit zijn bureaustoel en zette zich naast me op bed. "Ik weet goed genoeg wat mijn vader je allemaal opstuurt" ik voelde de envelop in mijn zak branden.
"Ik hoef dat geld niet ik wil gewoon ..." 'Chloé zien" maakte hij mijn zin af en rolde met zijn ogen.
Ik trok mijn wenkbrauwen op " Vasthouden of zoenen was een beter woord geweest maar je heb gelijk"
zuchtte ik gefrustreerd.
" Kop op" ik voelde een stoot tegen mijn schouder "Ik heb wel iets achter de hand wat je wel kan opbeuren"
Hij hield een zakje met wit poeder voor mijn neus en mijn gezicht klaarde op.
"Dat meen je niet" grijnsde ik breed.
Ik staar naar de nachtblauwe hemel. In het donkere universum schieten er blauwe vogels met lange, sierlijke staarten. Het zijn net vallende sterren.
Het gras onder mijn voeten verandert van verdord geel naar beeldschoon turkoois. Aan de kale boomtakken ontpoppen er kleine, lichtroze bloemetjes omringd door groene blaadjes. Kersenbloesem.
Ooit zal de wereld net zo mooi zijn als in deze droom. Gelukkig heb ik "mijn deel" van de wereld al.
Mijn hand zit in die van Ray gehaakt, ik voel zijn andere hand over mijn arm strelen.
Van spanning trek ik Lorna tegen me aan. En begin haar hevig te zoenen. Ergens achter in mijn hoofd klinkt een stemmetje. Niet nu Dylan! Niet nu! Niet hier! Ik probeer hem te negeren door naar Lorna's onrustige ademhaling te luisteren. Ik streel haar buik onder haar sweater. Opeens, wanneer we hevig aan het zoenen zijn, stopt Lorna en kijkt ze me aan. 'Dylan, het kan niet. Niet hier en nu.' verbaasd kijk ik haar aan, zij was er immers mee begonnen. Maar ik gehoorzaam, ookal wil ik iets heel anders. 'Waarom niet?' vraag ik terwijl ik in haar ogen kijk. Ze glimmen in het maanlicht. 'Er kan zo iemand langskomen en het is nogal koud.' haar wangen gloeien rood. 'Ik begrijp je, schat.' Ik geef haar een knuffel, zodat ze met haar hoofd op mijn schouder rust. Zachtjes fluister ik iets in haar oor. 'Ik wil voor altijd bij je zijn, nooit vergeten.' Ze knijpt me een beetje fijn, alsof ze daarmee wilt zeggen dat ze me nooit meer kwijt wil. Er ontsnapt een gaap uit haar mond. 'Bed tijd.' zeg ik met een glimlach en til haar van me af. Ik knoop mijn blouse weer dicht, maar laat de bovenste 2 open. Ik zoen haar nog een tijdje en laat haar dan los. 'Welterusten, lieverd.' zegt ze en loopt dan met haar zaklamp weg. Ik ren zachtjes eventjes achter haar aan en knijp dan ik haar billen. 'Dylan! Ga slapen!' sist ze lachend. Ik kus haar nog een keer, en loop dan naar binnen, naar het penthouse.
Het leek pas net dat ik mijn ogen gesloten had, doch priemde de eerste zonnenstralen al door de kleine raampjes toen ik mijn ogen opende. Ik lag opgekruld tegen een muur in een gang, waar, geen idee.
Ik kreunde en rekte me uit. "'Al wakker" vroeg Jerrel verbitterd. Hij had duidelijk een ochtendhumeur. "Wakker is niet het juiste woord" merkte ik op en liet me weer indutten. Ik probeerde me te herinneren wat ik gister avond heb gedaan, een black-out. Zo'n zakje drugs was wel efficiënt om je problemen te vergeten.
Gisteren had ik Wade naar boven gesleurd, het had een hoop moeite gekotst. Nu liggen we op zijn kmaer, Wade had zijn armen om ne heen, hij slaapt erg vast. Ik nestel me wat dichter tegen hem aan. Gelukkig is er gisteren niks ergs gebeurd.
Ik geef mezelf wel gelijk als ik zeg dat we het gister beter niet hadden kunnen doen. Stel dat ze ons in de bosjes gevonden hadden. En daarbij was het ook nog eens hartstikke koud. Maar voor de rest had ik het natuurlijk hartstikke graag gewild. Ik rek me uit en wrijf over mijn buik. Ik heb honger, gister avond had ik niks gegeten. Ik trek mijn uniform aan en ga mijn tent uit. Onee.. Ik moet weer die vieze prut eten. In de kantine zie ik Dylan al zitten. Ik mijn mijn best doen niet naar hem te zwaaien of naar hem toe te rennen. Ik haat deze school! Ik haat dit! Van frustratie trap ik tegen een stoelpoot. Niemand lijkt er verder van onder de indruk te zijn. Ik haat het.
Langzaam open ik mijn ogen. Mijn hoofd ligt op Emily's schouder.
Max zit naast me en snurkt heel zacht. Emily's ene arm ligt om mijn schouder en haar wang op mijn hoofd. Ook zij sliep. Ik staarde voor me uit.
Het water van het meertje bewoog rustig. Een klein nieuwsgierig vogeltje hupte naar ons toe.
Ik keek naar het kleine beestje. "Hallo ukkie." Grijnsde ik.
Nu keek het vogeltje me aan alsof hij wou zeggen: "Wie noem jij hier ukkie?"
Ik giechelde kort. Emily schrok wakker. "Sophia." Krijste ze over het veld. Ik kromp inelkaar.
"Ik ben hier." Fluisterde ik zacht. Emily keek me aan. "Sorry." Fluisterde ze een beetje beteuterd.
Max zakte kreunend onderuit. "Moest je me nu echt zo wakker maken Emily?" Vroeg hij chagrijnig.
"Nou we moeten zometeen toch echt naar school." Fluisterde Emily. "Potver." Gromde ik.
"Je houd toch van school?" Grijnsde Max. "Niet van gym. Daar kan je je hersens niet bij gebruiken." Fluisterde ik. Ineens klonken er voetstappen. Ik werd in een groep bosjes geduwt en Emily en Max gingen staan. Een vredebewaker kwam de hoek om. Ik gluurde verder door de bladeren.
"Wat doen jullie hier?" Vroeg de vredebewaker. "Eerlijk?' Vroeg Emily.
"We stonden hier te zoenen,Wouden een kind krijgen en toen kwam jij langs." Grinnikte Emily.
"En nu de waarheid." Bromde de vredebewaker. "Oke we waren hier met een kerkrat en we waren haar inelkaar aan het stompen." Mopperde Max. "Laat haar zien." Snauwde de vredebewaker.
Emily kwam naar me toe en sleurde me ruw naar voren. Ik kneep mijn ogen dicht.
"Wat deed je hier." Klonk er in mijn oor. "Hoorde je dat niet? Ik werd overhoop gemept." Siste ik.
"Heb je bewijs?" Gromde hij. Ik tilde mijn arm op. De vredebewaker greep hem vast. Ruw begon hij aan de korsten op mijn armen te trekken. Ik schreeuwde.
Elke korst die hij van mijn arm trok deed meer pijn. Ik krijste en huilde.
Emily en Max keken verloren toe. Toen mijn hele arm open lag liet de vredebewaker me los en liep weg. Snikkend pakte ik mijn arm. Er stroomde bloed over mijn handen. Er verschenen zwarte vlekken voor mijn ogen en ik viel neer.
Ik opende mijn ogen en schoot overeind. Ik keek naar mijn arm.
Dik in het verband. Ik sprong uit het bed. Ineens kwam de zuster aanlopen.
Ze duwde me terug. "Blijf liggen kindje." Grijnsde ze. "Nee ik ga." Snauwde ik.
"Ik wil naar Max en Emily." Gromde ik erachteraan.
Zuchtend stond ik achter het prutterige kookstel. Ik duwde een bord in iemand zijn handen.
Ik moest doorwerken. En hard ook.
Ik schepte nog een lepel prut op iemand zijn bord. Waarom kon ik niemand wat beter maken.
Ik speurde de rij af. Sophia was er niet. Raar normaal zou ze er al zijn.
Zuchtend draaide ik me om naar de pan prut. Ik dook een stuk onderuit toen ik een elite zag lopen.
Zuchtend kwam ik overeind en schepte nog een lepel prut op.
Ik zat aan tafel met een paar andere Elite jongens. Het was vrij rustig, tot eentje iets aan me vroeg.
'Hoe zit het met die knappe kerkrat van je?'
'Gedumpt.' zeg ik droog.
'Beter bro, beter... Ze was wel lekker, maar een kerkrat. En bovendien... Ik heb gehoord dat Bianca een oogje op je heeft.' De jongen stompt met zijn vuist tegen mijn schouder.
'Ja man, ze is irritant.' zeg ik terwijl ik een beetje van mijn ei prak.
'Maar wel godse lekker.' De jongens beginnen te lachen en beginnen dan over een ander onderwerp.
Ik denk aan Lorna. Bijna wil ik gaan kijken waar ze zit, maar dat doe ik toch maar niet. Vandaag wel gym. Heerlijk. Hopelijk blijft die trut van een Bianca wel uit de buurt. Ik gooi mijn vork neer en kijk de andere jongens aan. Die mij verwachtingsvol terugkijken.
'Vanavond Eliten-feestje in de woonkamer?' De jongens beginnen de juichen en te lachen.
'Sms iedereen maar. Vanavond Eliten-feestje.'
Ik sta op en met de jongens smsen achterlatend loop ik door de kantine op naar mijn kamer om mijn gymspullen te halen. Plots zie ik Lorna daar zitten, wil naar haar toegaan en haar een kus te geven, maar ik loop door. Ik negeer haar en loop de klapdeuren door.
"Je..je werd in elkaar geslagen, toen ik kwam was je bewusteloos....", ik slik, ik vind het niet echt fijn om over te praten, hoe Wade eruit zag.... Ik slik hoorbaar.
"Ooo....", was Wade's antwoordt, ik nestel me dichter tegen Wade aan. "Ga nooit meer weg zonder me", fluister ik, "nooit?", vroeg Wade, "nooit", antwoord ik.
Ik druk een kus in zijn nek, daarna glijden mijn lippen naar zijn mond, zachtjes kussen we.
Vre-se-lijk. Zo zonder Dylan. Vanochtend negeerde hij me toen hij langs mijn tafel liep. Ik weet dat hij het niet meende, maar het voelde alsof het écht uit was. Nu wordt er apart gegymd. Nog een kwartiertje en dan is de les over. Ik sta maar een beetje in het veld en af en toe vang ik een bal en gooi hem zo snel mogelijk weer weg. Ik haat basketbal. En ik haat deze school. "Lorna!", wordt er geroepen. Er knalt een bal tegen mijn hoofd en geschrokken val ik om. De tranen springen in mijn ogen van de schrik. Er rent snel iemand op me af en trekt me overeind. *
En ja is prima, ik weet onderhand dat je om half 10 naar bed gaat dus ik post meestal daarvoor nog ff een keer. Ik maak het wel af (;
