Ik zag Lucas voorbij stormen. Wat ging hij nou weer doen? Ineens hoor ik de gedempte schreeuw van Jane.
Snel ren ik achter Lucas aan. "Gast, als Jasper en Cwen stoffen en mensen kunnen ruiken waarom probeer jij het dan ook niet eens?" Vraag ik verbaast aan hem. Lucas remt af. Cwen kwam ook aanstormen.
"Of waarom laat je het Cwen niet gewoon proberen?" Vraag ik. Lucas en Cwen kijken elkaar kort aan.
Cwen steekt snel haar neus in de lucht en rent ervandoor. "Kijk dat bedoel ik. Rennen!" Grijns ik. Lucas stuift achter Cwen aan.
Cwen komt hijgend naast me tot stilstand. "Hier is het" mijn hart slaagt snel en mijn adem is gejaagd. Beiden transformeren we terug en ik bind de kleren rond mijn nek los en trek ze aan. "We gaan ervoor" Cwens stem klonk schril, waarom we hadden toch al zoveel mannen afgeslacht. Voorzichtig open in de deur die krakend open gaat. Ee,n enkele kaars brand in het midden van de kamer, er liggen twee gedaanten de ene voorover gebogen over de andere. Ik schreeuw en trek mijn pistool. Snel haal ik de trekker over maar de man was me voor. In een waas staat hij voor me, zijn ogen glommen donkerrood in het flakkerende kaarslicht, ik deins achteruit als ik zijn adem ruik, de roestige geur van bloed. Deze man was, een kannibaal ...
Hard bijt ik op mijn lip. Wat moest ik doen? Jane helpen? Of Bovenop deze engerd springen en zijn hoofd eraf trekken? Dat kon Lucas waarschijnlijk ook doen. Vlug sloop ik naar Jane.
Hè jek wat zag ze er eng uit. Ik tilde haar op. Voorzichtig liep ik terug langs Lucas.
"Verander gewoon. Hij kan je toch niks doen." fluisterde ik zacht toen ik langs hem liep.
Op het dek is het nog steeds een drukte van jewelste. Ineens staat er iemand voor me.
"Hallo moppie." Grijnst hij. Achter hem staat Jasper al. Hij veranderd terug en geeft hem een mep met de achterkant van zijn pistool. "Wie noem jij hier moppie?" Grijnst hij. "Bedankt Jazz. Als het lukt vanavond oke?" Ik geef hem een knipoog en ren verder. Ik beuk een van de deuren van een kajuit in en wankel naar binnen. Voorzichtig leg ik Jane op het bed en ga naast haar zitten.
Ik opende mijn ogen. Jack was in slaap gevallen en lag in een ongelukkige houding.
"Jack wordt wakker," fluisterde ik. Hij kreunde en rekte zich uit.
"Dat lag niet fijn," bekende hij. Ik glimlachte. De hoofdpijn was al een stuk minder en ik kon normaal recht op zitten. Ik wilde de kajuit uit lopen maar Jack hield me tegen.
"Wat is er nou?" vroeg ik.
"Je kan daar niet heen! De piraten zijn nog niet weg!"
Ik keek hem verbaasd aan. Nog steeds niet? Onze crew had ze nog steeds niet verjaagd?
"Huh... wat... maar... hè?" pruttelde ik, terwijl Jack me terug op de hangmat zette.
"Ik blijf wel bij je," fluisterde hij.
Mijn hoofd bonkt, maar mijn benen doen nog ergere pijn.
"Wat is er?" vraagt Cwen als ze mijn gezicht ziet.
Ik zeg niks. Het enige wat ik doe is met trillende handen mijn jurk optillen. Mijn kousen zijn helemaal doorweekt. Donkerrood.
"Ze wilden me ontvellen." zeg ik toch maar. "Jullie waren net op tijd. Ik ben jullie eeuwig dankbaar."
xx- Jane -xx
Laatst gewijzigd door Hikari-desu op ma 14 feb 2011, 17:33, 1 keer totaal gewijzigd.
Stefan was niet weg te slaan, "ga gewoon de rest helpen!"
Stefan schudt eigenwijs zijn hoofd, ik kreun en staar naar het plafond, mijn rug deed een stuk minder zeer, had Stefan was geflikt toen ik sliep? Ik weet het niet.
Ik zit in een flits overeind als ik een gil hoor. Stefan duwt me terug, maar ik bleef spartelen. "Die..Mensen....Pijn...Dood!"
"Willow! Kalmeer!"
Ik staar als een bezetene voor me uit, ik was heel stom geweest, ik had door kunnen vechten, ik had alleen een mes in mijn rug gekregen, ik was gewoon zo..zo zwak!
Ik barst in tranen uit, "Willow?" Stefan's stem klinkt angstig, "ik...ik had gewoon ...... gewoon...door kunnen.....kunnen....vechten...."
"Niet, Willow, je hebt geluk gehad, je had net zo goed dood kunnen zijn!"
Dan was ik maar dood, ik heb mensen in de steek gelaten, terwijl ik ze gewoon had kunnen beschermen! Sukkel, Loser, idioot! Je had mensen kunnen redden!
"Ja!" Snik ik tegen de stem in mijn hoofd, ga je ze nog helpen? Of blijf je gewoon om aandacht trekken!
"Ik ga ze helpen!" Mijn stem trilt en ik sta op, Stefan ving me net optijd op, "Willow, je kan ze niet helpen, je bent nu nog echt te zwak." Zwak... Sukkel! Je bent zo'n mislukkeling!
Je bent luitenant geweest! Een hoge rang, nu ben je lager, en meteen ga je een potje zitten janken
Ja, ik ben gaan janken, was het laatste dat door mijn hoofd spookte, daarna werd alles zwart.
Ik vecht zoals ik nog nooit heb gevochten. 11.......12....13...14 steek ik er in de buik. Als ik opeens een gil hoor. Ik draai me vliegesvlug om en ren naar waar het gegil vandaan komt. Ik vind daar een van de mannen die ik mee had genomen en een man die hem probeert te vermoorden! Ik trek mijn pistool en schiet recht in zijn hoofd. "Afblijven van mijn bemanning" schreeuw ik nog net dat hij het hoort. "D..ddd...aaankjee!" zegt de jongeman. "Geeft niks!" zeg ik snel terug.
"Het was het beste wat ik kon doen." Fluister ik zacht. "Misschien moet je je kousen uitdoen." Fluister ik zacht. Voorzichtig begint Jane eraan te trekken. "Laat mij maar." Fluister ik zacht. Op mijn knieën ga ik naast Jane zitten. Zachtjes duw ik mijn vingers onder het randje en trek de randen uitelkaar. Langzaam scheurt het ding los. Het laatste stukje trek ik zacht weg. "Bedankt." Fluisterd Jane.
"Als je lang met Jasper rondhangt word je heel goed in dat soort dingen." Grijns ik voorzichtig. Langzaam trek ik de andere los. "Wat heeft die gast gedaan?" Vraag ik zacht als ik Jane's benen zie.
"Hij..." Fluister Jane zacht. "Ik zie het al." Met grote ogen staar ik naar de stukken vel die van Jane's benen zijn getrokken.
"Hoi Emerild." Grijns ik als ik langs haar loop. "Oh Hoi Richard." Mompelt ze.
"Het zijn er wel al een stuk minder." Lach ik. "Tjah. Als we een beetje opschieten zijn we vanavond klaar." Lacht ze. "Jij happy,Ik Happy,Jasper en Cwen Happy." Grijns ik. "Welk setje zou ze vanavond aanhebben." Lach ik hardop.
Cwen had op mijn aanvraag de kajuit verlaten, nu waren enkel Jane en ik er nog.
Beiden lagen we in de hangmat, onze vingers in elkaar verstrengeld en onze lippen met elkaar verzegeld.
"Ik heb je gemist vandaag" zuchte ze haast smekend. "vanaf nu aan verlaat ik je zijde nooit meer" puf ik impulsief, al zou ik eeuwig bij haar zijn, het zou me niet uitmaken. Ik hoor gegrinnik en lach mee, "Zou je dan niet hetzelfde voor mij doen" ik trek mijn wenkbrauwen geveinsd verontwaardigd op.
"Natuurlijk zal ik dat." Ik glimlach en hou mijn hoofd schuin. "Ik zat te denken of ik het mooier kan verwoorden dan jij, maar blijkbaar kan dat niet."
Ik geef hem nog een kus. Even lijkt de verschrikkelijke pijn in mijn benen te verdwijnen.
"Ik hou van je, voor eeuwig en altijd." fluister ik.
Ineens voel ik het bed onder me hevig schommelen. Het is niet alleen het bed, het is het hele schip.
"Storm!" hoor ik iemand van buiten roepen.
Ik was er gewoon vandoor gegaan. Nu kon ik Jasper eindelijk eens lekker verwennen.
Samen lagen we nu op de vloer. Zachtjes tegen elkaar fluisterend.
"Ik zei toch dat het zou lukken." Grijns ik in Jaspers nek.
"Dat zei je gisteren ook." Grinnikte Jasper zacht.
"Dat komt omdat we hier al de hele nacht liggen." Grinnikte ik zacht.
"Storm!" Klinkt erbuiten. "Nog leuker." Grijns ik.
Ik druk mijn lippen tegen die van Jasper.
Ik lig naast Jack in mijn hangmat, dicht tegen elkaar aan.
"STORM!" hoor ik buiten iemand roepen. Het schip schommelt en kraakt. Ik val bijna uit mijn hangmat en door mijn geschommelt valt Jack met een harde bons op de grond. Ik help hem overeind.
"Stomme hangmatten," klaagt hij geïrriteerd, "zo klein en zo wiebelig."
Ik druk me tegen hem aan en sla mijn armen om hem heen. Jack lijkt een beetje verbaasd om mijn uitspatting maar doet vrolijk mee.
"Laten we gaan eten," stel ik voor. Jack knikt. Tijdens het omkleden bekijk ik mezelf. Ik ben aangekomen. Huh? Nou ja, dan maar wat minder eten. Samen lopen we naar de eetkamer en pakken allebei een stuk brood en wat kaas. Kaas! Nederland! Ik kon er geen genoeg van krijgen. Helaas voel ik me weer misselijk en ik leg mijn eten aan de kant. Het schip kraakt nog steeds en het water spat over het dek.
"Stomme stormen." Grom ik. Snel loop ik weg. Dan loop ik langs het raampje van Cwens favoriete kajuit.
"Emerild kom eens kijken." Grinnik ik. Emerild komt snel aanlopen. "He Gatsie Richard. Vind je het soms leuk om te kijken hoe mensen aan het rommelen zijn?" Vraagt ze aan mij. "Nou nee." Grinnik ik.
"Waarom kijk je dan." Mopperd Emerild. '" Omdat het grappig is om te zien hoe Cwen zichzelf voor schut zegt." Lach ik hardop. "Waar kijken jullie naar?" Klinkt er achter ons. Stefan staat achter ons met Willow. "Cwen is aan het rommelen met Jasper." Grinnik ik. "Laat zien." Gromt Stefan. Hij duwt me aan de kant en kijkt door het raampje.
Zacht klinkt er gegrinnik buiten. "Wacht." Grom ik. Ik zet mijn handen tegen Jaspers borst en duw hem zacht van me af. "Cwen ik zou eerst iets anders aantrekken." Grijnst Jasper. Ik kijk naar beneden. Hij had gelijk.
Het zou een giller worden als ik naar buiten zou komen in een jurk die eruitzag alsof hij aangevallen was door een leeuw. Snel trek ik de kast open en graai er iets simpels uit. Kwaad stamp ik de deur uit.
"EN WAT HEBBEN JULLIE?" Brul ik kwaad. "GA ELKAAR ERGENS ANDERS ZITTEN BEGLUREN!!" Ga ik verder.
Het groepje stuift grinnikend weg. Ik zwaai de deur weer dicht en stampt naar binnen. Jasper staat tegen de muur aangeleund. "Ben je weer terug." Grijnst hij naar me. "Helemaal." Grijns ik terug.
Ik loop op hem af en sla mijn armen om zijn nek.
Het was wel grappig om Cwen zo te zien, ik grinnik.
"Vond je het leuk om te zien? Of niet Richard!" Grinnik ik, "hahaha, tuurlijk niet!" Is mijn antwoord, Stefan grinnikt ook, we hadden het bij gelegt, ik snap nog steeds niet waarom ik boos op hem ben geworden, Stefan trok me tegen zich aan, "ben je bang met een storm?" Mompel hij in mijn oor, zijn handen gleden over mijn rug, "een beetje", geef ik toe. "Hmmm. Kom mee." Mompelt Stefan, had ik nog een keus? Stefan sleurde me zowat mee, binnen in mijn kajuit begon hij me uitbundig te zoenen, toen Stefan me op adem liet komen probeerde ik wat te praten,"hebben ze ons niet nodig?" Hijg ik. Ik voel Stefan's onhoorbare lach in mijn nek, "nee hoor." fluisterd hij. "Mooi zo!" Antwoord ik, en mijn armen krulde zich om zijn nek, ik trok zijn hoofd weer omlaag, zo stonden we, kussend, terwijl het schip op en neer deinde.
Het schommelen wordt steeds heftiger. Ik laat Lucas los.
"Dit voelt gewoon niet goed." zeg ik.
"Wat voelt niet goed?" O nee, Lucas denkt dat ik het over andere dingen heb.
"Ik bedoel de storm. Ik ga even buiten kijken."
Ik hol de kajuit uit, op de voet gevolgd door Lucas.
De lucht is intens donker, bijna zwart. De regen stort naar beneden en de zoute golven slaan neer op het houten dek.
KABOEM! Nog geen tel later volgt er een flits. Er is bijna niemand buiten.
"Mannen, allemaal op het dek komen!" schreeuw ik. In vergelijking met de woeste donderslagen lijkt mijn stemmetje op die van een muis.
Ik probeer het nog een keer, maar nog steeds reageert er niemand. Ondertussen worden de schommelingen onder mijn voeten alleen maar erger.
"Best dan niet." Verdomde storm. Kwaad trap ik de deur van de kajuit open en storm het dek op.
"MANNEN ALLEMAAL AANTREDEN!" Brul ik hard. Langzaam komt iedereen aansjokken.
"Dankje Cwen." Fluisterd jane zacht.
Ik liep giegelend met Richard mee. Eigenlijk is hij best aardig, Maar hij doet wel rare dingen. "Oh nee! Lizzy en William zijn nog bij Anderson!" schreeuw ik terwijl ik het dek afren. Richard komt achter me aan rennen. "Neee Emerild! De storm komt hier naarote! schreeuwt Richard.
"Emerild de storm!" Schreeuw ik harder. Hard bijt ik op mijn lip.
Snel maak ik een besluit en ren snel achter Emerild aan. "Em! De storm." Fluister ik snel.
"Rich! Mijn kinderen." Krijst ze terug. Ze rukt zich los en rent snel weg. Kwaad ren ik haar achterna.
"Koppig kind dat ze is." Grom ik tegen mezelf.
