ik ga naast Jane zitten , 'jij krijgt mij hier niet zo makklijk weg hoor'' zei ik, ze grinnikte.
''Zo te zien smaakt de rum?'' zei ik , ''Ja'' zei ze na 16 slokken te heben genomen.
''gaat het ,het lijkt op je pijn hebt , als een van die piraten ooit aan de black Rose komt en de bemanning dan zou ik ze een koppie kleiner maken'' zei ik met eeen bozeklinkende stem.
"Alles goed?" ik was naast Lia gaan staan. Alle gewonden konden wel even zonder mijn hulp. Lucas was ook al naar haar toegegaan. Het was wel raar dat wij elkaar de hele tijd tegenkwamen, alsof we precies op hetzelfde moment dingen doorhadden.
Lia schudde woest haar hoofd. "Het gaat prima."
Waarom was ze zo rood? Ik keek even naar Lucas, en toen snel weer weg. Hij keek naar mij, nog steeds. Wachten tot ik iets zou ondernemen.
"Weet je het zeker?" vraag ik nog een keer. Opnieuw schudde Lia haar hoofd, maar dit keer uit frustratie. "Nee het gaat niet! En ik wil er ook niet over praten!" Woest stormde ze weg.
Verbaasd keek ik haar na. Toen wendde ik me weer tot Lucas.
"Waar sloeg dat op?" vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op. "Ze keek naar die gekke wond van haar, en begon toen te huilen. Ik heb geen idee waarom ze zo doet."
Ik keek weer uit over zee, en begon te neuriën. Een liedje wat ik van mijn moeder had geleerd.
"Welk liedje is dat?" vroeg Lucas.
Ik veeg mijn mond af met een zakdoek.
"Het is niks, vast een schrammetje ofzo." Waar wil hij heen?
Ik geef de fles terug, die nu een stuk leger is.
"Bedankt."
Jowl neemt zelf een paar slokken en stopt het terug in zijn zak.
"Weet jij waar Lia-King is?" vraag ik.
Jowl schudt zijn hoofd.
Eastred loopt naar me toe en begint me te verbinden, bah! Laat me toch! Ik klem mijn lippen opelkaar om niet te gaan schelden, ik negeer haar volkomen, dat ging niet eens zo makkelijk! Eastred raakte soms mijn wond aan, dat brandde. Ik was blij toen ze weg liep.
Ik stond op en liep naar mijn hut, daar liet ik me vallen en viel in slaap.
Het werd me allemaal te veel. Ze waren hier allemaal zo lief! Maar het waren piraten! De zelfde monsters die ooit mijn lieve opa hadden vermoord. Ik wilde hier helemaal niet zijn maar ik kon niet terug. Ik liep tot ik niet meer verder kon en zakte toen snikkend onderuit, tegen de wand van de kajuit aan. Ik deed mijn mouw terug naar beneden. Ik had nog veel meer van die littekens. Niet wetend waar ze vandaan kwamen. Ik zag Eastred wel naar Lucas kijken. Zij was ook verliefd. Waarom durfde zij er wel zo voor uit te komen? Waarom was ik zo verlegen?! Ik beukte met mijn hand tegen de grond
AUW!
kreunend keek ik naar mijn hand. Hij was rood en bonkte. Maar ik voelde me wel beter. Ik vreesde dat iedereen me nu raar vond. Ik veegde mijn gezicht schoon en liep terug naar het dek, waar de rest ook was. Ik zag mensen die ik niet kende. Ik was hier immers nog niet zo lang. Veel knappe mannen. Niemand zo als Lucas. Hij liep daar alleen en ik ging naar hem toe.
"Het spijt me dat ik me zo vreemd gedroeg. Het is gewoon... ingewikkeld en moeilijk uit te leggen. Ik hoop dat je het begrijpt," zei ik verlegen. Ik wachtte op zijn antwoord.
Lia liep naar Lucas toe, en maakte haar excuses. Ik slaakte een zucht van opluchting, ik kon hem moeilijk de waarheid vertellen. Ik keek dankbaar naar Lia, maar die keek mij boos aan. Toen ze weer naar Lucas keek zag ik haar dromerig naar hem kijken.
Oh.
Dat is hier dus aan de hand. Ik moet haar apart zien te krijgen en uitleggen dat Lucas en ik echt alleen vrienden zijn. Niets bijzonders. Ik stond op het punt om haar tegen te houden, toen iets me tegenhield.
Iets liet me stoppen. Ik zag Lia weglopen, en vroeg me af waarom ik niet naar haar toe liep om het te zeggen, om het uit te leggen.
Ik keek weer naar Lucas, en voelde een bubbel in mijn keel. Ik snapte het nog steeds niet: wat is hier nou helemaal aan de hand?
Ik ging staan. De zon was verdwenen en maakte plaats voor een heldere sterrenhemel.
Ik voelde me licht in mijn hoofd en vrij. Ik ging op de rand van het schip zitten. Ik legde mijn hoofd in mijn nek en staarde naar de sterren. "Het is een heldere nacht vannacht." Lucas kwam naast me zitten.
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder. We waren al een tijd vrienden. Gewoon vrienden. Ik had al pesterige rijmpjes en bijnamen gehoord maar die had ik altijd genegeerd. Gewoon vrienden.
Lucas legde zijn arm om mijn schouder. Ik schudde hem af. Ik stond op en beende weg. Naar de andere kant van het schip. Lucas volgde. Ik zuchtte. "Ga es een fles rum halen." Ik keek hem aan en glimlachte. Lucas liep weg en ik legde mijn hoofd op het warme hout. Jack spookte door mijn hoofd.
Ik keek om me heen. WAAROM WAS IEDEREN OP DIT SCHIP VERDOMME VRIENDEN MET LUCAS BEHALVE IK?! Jemig! Ik schudde mijn hoofd. Zij hadden veel meer kans dan ik. Eastred eerst, nu Cwen! Ik had blijkbaar niets bijzonders want hij zag me niet staan. Ik keek over de rand van het schip. Stiekem wilde ik springen. Maar ik deed het niet. Ik kon het niet. Want dat beetje hoop om mijn huis weer te zien brandde nog. Ookal wist ik dat de kans immens klein was. Ik keek naar de sterren.
"Wanv an, Ai," fluisterde ik tegen mijn moeder. Ik hoopte dat de sterren mijn bericht door wilden geven.
"Wat zei je nou net?" hoorde ik een stem achter me. Ik kon de stem niet meteen plaatsen en keek wie het was.
"Wat zei je nou net?" vroeg ik verbaasd aan Lia.
Onbewust was ik naar mijn favoriete plekje aan boord gelopen, en toen ik aankwam liep Lia rare dingen te fluisteren.
"Was dat Chinees?" vroeg ik geïnteresseerd. Ik ging zitten op de reling en gooide mijn benen over de rand. Lia keek me geschokt aan.
"Wat doe jij nou?" zei ze. "Dat is levensgevaarlijk!"
Ik haalde mijn schouders op en lachte. "Er kan niets gebeuren hoor, maak je maar geen zorgen."
Ze had mijn vraag nog steeds niet beantwoord. Na een tijdje naar de zee gekeken te hebben keek ik haar vragend aan.
"Of was het een spreuk?" vroeg ik.
Lia keek weg, ging ze me antwoorden of niet?
Ach, dan niet.
Ik klop op de zitplaats naast me, het gebaar dat hij mag komen zitten.
"Je lijkt anders wel pijn te hebben." merkt Jowl op.
"Ach, zeur niet. Er is niks aan de hand,"
Jowl haalt zijn schoudrs op. Zijn onverschilligheid toch, ik snap hem niet helemaal.
"Hoe ging jouw gevecht dan?" vraag ik dan maar.
Het was Eastred. Ze stalkte me, blijkbaar. Ze stelde allerlei vragen en ging gevaarlijk doen. Ik wilde wel antwoorden. Ik zuchtte diep.
"Ik zei gedag tegen mijn moeder. Ze heet Ai. Zij zit ergens in China en..." verder kwam ik niet. Mijn keel zwelde op en ik vocht tegen mijn tranen. God wat miste ik haar!
"Het is moeiljk," wist ik te fluisteren. Eastred knikte begrijpend. Maar ze begreep het niet. Niemand begreep het. Ik wilde terug. Maar dat kon niet. Want omdat mijn moeder het voor me opnam in moelijke tijden is ze verlamd geraakt. Mijn vader heeft haar mishandeld. Ze is verstoten. Net als ik. Eastred kón het niet begrijpen!
"Je begrijpt het niet Eastred. Niemand begrijpt me. Ik ben verstoten en verbannen. Ik wil terug maar ik kan het niet!" Ik klampte me vast aan de reling. mijn traan viel in het zoute zeewater. Er werd een arm om me heen geslagen.
Ik zag Ayme zitten in een hoekje zitten. Ik keek om me heen.
Lucas kwam er nog niet aan. Ik liep naar haar toe en ging naast Ayme zitten.
Ik sloeg een arm om haar schouder heen en drukte haar tegen me aan.
"Zo,Je bent koud meis." Ayme keek me aan. Ik woelde met mijn vingers door haar haar.
"Je mag dan wel een piraat zijn een meisje moet nog altijd haar haar borstelen." Lachte ik.
Ik bloos. "Ja mevrouw...Dat zal ik zo spoedig mogelijk doen." zeg ik. Het is een vreemde gewoonte van mij om beleefd te praten tegen de kapitein. Ik sluit mijn ogen en val in slaap tegen Cwen aan...
Ik rekte me uit dacht oh nee ik ben veel te laat. Ging maar weer extra hard het dek zwabberen. Liep ondertussen richting Cwen ''Ow nee mevrouw ik ben veels te laat''.
"Geeft niet ga maar snel aan het werk. Volgende keer eerder opstaan. Maar hoe je in vredesnaam door dat gevecht van daarnet heen heb geslapen is een raadsel." Darnell draaide zich om en liep weg.
Ik aaide zachtjes over Ayme's haar. Ik ging staan en tilde haar op. Toen bracht ik haar naar mijn kajuit en legde haar in mijn hangmat. Ik kroop er bij.
Liep langzaam verder dacht bij zich zelf was er een gevecht? Legde zwabber neer en ging een beetje met pistolen spelen. Werd wel een beetje saai. "Hey... Jongens potje kaarten?"
Ik werd wakker in een hangmat. Ik opende mijn ogen om vervolgens recht in het gezicht van een slapende Cwenburg te staren. Ze keek lief. Ik lachte en aaide haar zachtjes over haar voorhoofd. Ze voelde warm aan. Was ze ziek? Ik sprong van de hangmat af en had een harde landing vanwege mijn korte lengte. Ik kneep mijn ogen samen en liep naar het uitzicht van het schip met pijnlijke voeten.
Ik klopte Lia radeloos op haar rug? Wat kon ik anders doen? Ik kon haar moeilijk vertellen dat ik haar gevoel van verlangen naar thuis totaal niet begreep. Ik had geen huis, ik had geen familie waarnaar ik kon verlangen.
Vlak naar mijn geboorte verdronk mijn vader... mijn moeder zorgde voor me, op haar eigen manier. Maar ik had andere wensen. Ik was altijd de langzaamste... tegengehouden door mijn benen. Toen ik 18 werd heeft ze me los gelaten, waar ik blij om was.
Nooit zal ik wensen voor thuis, die donkere plek.
Ik bleef met mijn hand over Lia's rug wrijven. Ik voelde me zo alleen soms. Dit was onverwachts een fijn gevoel, om medeleven te tonen voor iemand anders. Ik keek verstrooid op naar de sterren...
~ Eastred
\/ Waarom doe je dat?
Laatst gewijzigd door Melanie op di 11 jan 2011, 19:51, 1 keer totaal gewijzigd.
Ayumii schreef:Ik werd wakker in een hangmat. Ik opende mijn ogen om vervolgens recht in het gezicht van een slapende Cwenburg te staren. Ze keek lief. Ik lachte en aaide haar zachtjes over haar voorhoofd. Ze voelde warm aan. Was ze ziek? Ik sprong van de hangmat af en had een harde landing vanwege mijn korte lengte. Ik kneep mijn ogen samen en liep naar de bovenste verdieping van het schip met pijnlijke voeten.
Na een klein gesprekje besluit Jowl er maar weer tussenuit te knijpen.
"Niks nodig?"
"Nee, niks nodig. Hoewel, geef mij je fles maar."
Jowl werpt me zijn fles toe.
"Vangen!"
Met één hand grijp ik de fels uit de lucht.
"Au!" iets te enthousiast.
"Weet je zeker dat er niks is?" vraagt Jowl.
"Nee nee, ga nou maar."
Zodra hij buiten de deur is giet ik de hele inhoud van de fles in één keer in mijn mond.
