Heerlijk, een piratenaanval. De vlag wordt al omhoog gehesen.
Triomfantelijk kijk ik omhoog. Ik grijp stevig de twee sabels vast.
De eerste piraten komen al overboord. Vanuit mijn ooghoek zie ik een lange man met een snor en sik staan,
Snel ren ik ernaartoe. Als ik eenmaal mijn slachtoffer heb gevonden sla ik mijn slag.
Net als ik mijn sabels ophef om hem daarna neer te steken, voel ik iets scherps in mijn rug.
Hete adem wordt in mijn nek geblazen..
We vechten, en we vechten! Het lijkt nooit op te houden!
Plots komt er iemand van rechts, die ik niet had zien aankomen. Hij schiet me in m'n zij, en ik val bijna flauw. Gelukkig pakt Cwen me vast en brengt me naar m'n kajuit. Daar ligt Lucas te slapen, in alleen z'n ondergoed.
O.O
Cwen is al weggerend om het schip te verdedigen. Ik strompel naar Lucas en rol hem op het tapijt (dat heb ik omdat mijn hut wat luxer is, ben al 6 jaar op het schip). Hij slaapt onverstoorbaar door. Ookal heb ik bloedverlies, ik probeer hem toch te beschermen. Dus leg ik een kleedje over hem heen, maar hopen dat het hem warm houd. Toch zal hij snel wakker worden; het schip ligt niet stil, en het is hartstikke koud.
Ik kruip in mijn hut, en probeer te wachten tot het gevecht over is, zodat ik verzorgd kan worden. Dit gaat een pijnlijke nacht worden...
Een waas van pruiken en edele vrouwen, zakken geld en ... Ik snak naar adem,
weer een nachtmerrie, verdwaast kijk ik van links naar rechts tot ik tot het besef kom dat ik vreselijke hoofdpijn heb.
Waar was ik, voorzichtig sta ik op en open de deur van de kajuit, een zacht tapijt kietelt mijn voeten,
Schreeuwen en kreten razen me langs mijn oren, ik zie piraten vechten en lijken liggen,
Jack helpt een vrouw weg van de vechtpartij, ik herken ze als Jane.
De koele bries doet mijn haren overeind staan, ik kijk naar beneden en zie dat ik in mijn ondergoed sta,
Snel doe ik de deur terug achter me dicht en laat het gevecht achter me.
In een ruime hangmat ligt iemand, ik buig me voorover en staar strak in het duister " ...Eastred..." fluister ik en ik kniel naast haar neer, zachtjes hoor ik haar kreunen in haar slaap, ze had me gered en dat was ik niet vergeten.
"Slaapzacht ..." mompel ik en leg me neer op de mat, het maakt me niet uit of iemand me zo bloot zou zien, na al die jaren dat ik gebruikt werd als speeltje dood edelvrouwen ben ik me niet meer bewust van mijn gène, ik sluit mijn ogen weer en ga een slapeloze nacht tegemoet.
Ik zie vanuit mijn ogenhoek dat Eastred word beschoten, raak in haar heup. Ze strompeld naar haar hut toe.
Ik zie dat diezelfde persoon zijn pistool op mijn richt. Uitdagend kijk ik hem aan, 'schiet dan!' Zeiden mijn ogen. De man schoot, maar ik dook soepel weg. Ik grijns, en doe een uitval, ik sneed hem in zijn arm, hij schoot, ik miste deze op een haar na, hij had lichtjes mijn blouse gescheurt. Ik steek, raak! En nog wel in zijn buik.
De man krimpt even ineen, maar staat snel weer overeind. Ik haal nog eens uit, dit keer met minder succes. Ik sneed hem alleen maar in zijn arm.
Ik haalde nog 1x uit, Langs zijn keel! De man hapt naar adem, en richt op mij, ik voelde iets prikken in mijn buik, langzaam voert de pijn ik. Ik bijt op mijn lip en negeer de pijn, ik duw de man neer en snijd zijn keel open. Langzaam en pijnlijk, daarna jat ik zijn pistool en verstop me achter een paal. Ik richt op iemand, hopend dat ik niemand van onze 'kant' raakte schoot ik. De gene geeft een gil en valt om. Ik open mijn ogen, gelukkig, niemand van ons schip!
Al snel richt ik me op de volgende.
Ik heb ondertussen een klein half krom mesje gepakt. (Het eerste wat ik zag om me mee te verdedigen) Ik sluip langzaam de trap op maar opeens voel ik twee handen om mijn buik. Ik gil en beweeg mijn arm met het mesje in mijn hand snel naar achter, maar ik raak niks. Ik krijs: "WAAAAA!!! IEMAAAAND KOM HIIIEEEEEEEEEER!!!!!!!!!!" in de hoop dat iemand me komt helpen!
Overal om me heen werd geschoten geslagen en neergestoken. Ik hoorde een krijs van Ayme.
Ik keek om me heen maar zag haar nergens. Ik voelde een brandende steek in mijn arm.
Toen ik ernaar keek. zag ik een grote snee die mijn hele bovenarm ontsierde.
Er stroomde stroken bloed uit. Ik voelde me licht in mijn hoofd. Met mijn goede arm greep ik naar mijn hoofd. Ik struikelde naar een van de kajuiten. Ik knalde met mijn hoofd tegen de deur en en viel naar binnen. Ik krabbelde weer overeind en ging op de grond zitten.
De hele dag lag ik hier al. Toen Lucas' hoofdpijn minder was geworden is hij weer gaan vechten. Hij heeft gelukkig iemand gestuurd om mijn te verzorgen. M'n heup doet nog steeds pijn, maar ik kan weer lopen..
Hoe lang zou de strijd nog duren?
Onrustig draai ik me om. Plots knalt Cwen binnen. "Alles goed?" vraagt ze nonchalant. Ik mompel een ja, en Cwen springt weer terug het gevecht in. Ik zucht. Dit kon nog wel uren duren.
Dan plotseling wordt het heel stil boven. Wat zou er aan de hand zijn? Ik probeer te lopen naar boven, maar bij de trap kom ik niet meer verder. Gespannen luister ik wat er zich boven afspeelt...
Ik schreeuw het uit. Voorzichtig draai ik mijn hoofd om.
ik zie een donkere man met een gezicht vol littekens. Vast ooit een slaaf geweest.
Ik schuif met horten en stoten mijn sabels in zijn maag. Kreunend valt hij op de grond.
Nu pas voel ik de pijn. ik zak op mijn knieën neer en kruip, tussen de menigte door, naar de kajuit.
Hemel wat een kabaal! Ik besluit om niet te vechten maar om de gewonden te helpen. Ik had het verzorgen vroeger geleerd van mijn opa. Ik slik. Geen tijd voor heimwee. Daar zie ik Jane op de grond! Snel hol ik naar buiten en laat haar op me steunen. Haar rug! Ik leg haar op haar buik in de kajuit en bekijk de toestand. Een messteek. Verdomme!
"Rustig Jane," zeg ik kalmerend, "ik weet hier wat op. Maar het kan even pijn doen..."
Ik holde naar mijn kamer en haalde naald en draad. Hechten dan maar...
"Zo snel mogelijk," fluisterde Jane bibberend. Ik knikte en met een paar snelle bewegingen haalde ik de naald en draad door haar rug. Snel, zorgvuldig en met een vaste hand. Ik veegde het bloed weg.
"Blijf," beval ik.
"Maar ik..."
"BLIJF!"
Jane knikte en ik holde weer weg. Bang voor wat ik allemaal zou zien... onderweg keek ik door de deuren. Lucas!
"Wat is er?" vraag ik buiten adem.
"Het gaat goed met haar," hij wijst naar het meisje dat ik niet zo snel herken. Ik let alleen maar op zijn ogen. Ik voel mijn gezicht rood worden.
"L-laten we terug gaan," weet ik uit te brengen. Hij knikt en sleurt me mee naar het slagveld
Ik kwam renden het dek op , ik schrok allemaal vijanden waren op ons schip! ik pakte mijn zwaard en begon te vechten in mijn ander hand had ik een dolk , ik stak een paar piraten neer het werden er steeds minder , ik zag iedereen vechten voor zijn leven en de rest van de bamanning.
ik kreeg een klap op mijn hoofd van achtere. AU! schreeuwde ik en het werd waziger voor mijn ogen..
De groep vijanden werd steeds minder. Eerst werden het er twintig daarna tien en nu stonden er nog maar vijf. "Als ik jullie was zou ik rennen!" Grinnikte ik. Er werd gedrongen om erdoor te komen.
Ik klapte langzaam. "Dat ging goed jongens. Ga maar even pauze houden.
De bende stroomde weg. Ayme hing trillend over de rand van het schip.
"Gaat het meis?" Vroeg ik.
Ik voelde mijn been helen, en ik holde het dek weer op. Het hevigste gedeelte was afgelopen. De lafaards die nog over waren, sprongen over boord. De Black Rose had alweer een aanval overleefd.
Ik kijk om me heen. Sommigen hebben een paar wonden, maar bij de meeste valt het wel mee. Ik kijk rond of ik Lucas zie. Hij zit naast een Chinese vrouw.
Voorzichtig loop ik naar ze toe, om bedankt te zeggen: zij heeft me immers geholpen.
"Alles goed?" vraagt Lucas.
"Het gaat wel," en ik glimlach flauwtjes. "Dankzij jou, dat wel." Zeg ik terwijl ik me naar de vrouw wend.
"Ach, het is niets." antwoordt ze.
Ik plof aan de andere kant van Lucas, om te wachten op orders.
Voorzichtig ga ik rechtop zitten. Lia-King is even weg, maar als er iemand binnenkomt wil ik niet dat diegene denkt dat ik hulpeloos ben.
De steken in mijn rug zijn onverdraaglijk.
Ik bal mijn vuisten zo hard mogelijk om de pijn te verzachten, maar het enige wat ike rmee bereik is dat mijn nagels kleine wondjes in mijn handpalmen maken.
Dan komt Jowl binnen.
Ayme geeft over en gaat zitten.
Ik ga languit op het dek liggen. "Zeg Lucas kom es hier." Ik zet mijn hand tegen mijn voorhoofd tegen de zon.
Lucas staat op en loopt naar me toe. Naast me gaat hij op zijn knieën zitten "Ga es effe een fles rum halen. Kheb dorst." Ik draai mijn hoofd naar hem toe en lach dan geef ik hem een klap op zijn rug. "En schiet op." Dan leg ik mijn handen achter mijn hoofd en Lucas loopt weg.
Ugh...Ik ben nog net gered en ik moet overgeven, plus ik kan me niet veel herinneren van toen iemand zijn handen om mijn buik sloeg. Dat alleen en verder niks meer totdat ik opeens hier zat te kotsen.. Ik hoor Cwenburg achter me aan iemand vragen om drinken. Ik wil iets zeggen maar besluit het niet te doen.
De bende was weg, onze kapitein beval zei dat we pauze hadden. Ik leun tegen een paal en laat me zakken. Ik leg mijn kin op mijn knie en kijk naar de gewonden, best veel. Die konden dus echt niet vechten! Ze waren zwak, vond ik. Ik kijk naar mijn arm, een lichte straal bloed loopt eruit. Mijn huid was iets bleker dan normaal, maar verder was er niks eigenaardigs, iniedergeval niet dat ik zag.
Ik kijk hoe iedereen geholpen word, natuurlijk gaf niemand om mij. Wie gaf nu om een vervloekt iemand?
Ik knipte met mijn vinger. "Schiet eens op Lucas!! Ik heb dorst. Kan iemand trouwens onze gewonden verzorgen. Ik heb geen verstand van verbindingen." Lucas kwam aanhollen met een fles. Ik griste hem uit zijn hand en klokte het naar achter. Toen ging ik weer liggen en liet een boer.
"Lucas ga liggen en rust uit!" Grinnikte ik. Lucas ging zitten. "Ik zei liggen!" Knalde ik.
Lucas legde snel zijn rug op het hout.
"Ga weg," sis ik.
Jowl leek niet echt onder de indruk van mijn reactie, hij moest grinniken.
"Verstond je me niet?!"
"Jawel, maar verwacht niet dat ik ga luisteren," hij hield een fles omhoog. "Rum?"
Normaal gesproken zou ik hem een flinke stomp in zijn maag geven, maar ik kan me door mijn gewonde rug niet goed bewegen en daarnaast heb ik wel zin in een flinke slok.
Ikneem de fles van hem over en begin te drinken.
Jakkes.
Ik haat bloed.
Maar ja, het zijn de orders van de kapitein. Met een diepe zucht loop ik naar het galgenmeisje die aan het bloeden is. Zonder iets te zeggen, of haar aan te kijken, begin ik haar te verbinden. Het was niet dat ik bàng was. Ze was gewoon zo gesloten. Met die rare strepen op haar gezicht, en die priemende ogen.
Na haar verbonden te hebben, ga ik de andere bemanningsleden helpen. Een vieze stank komt van de wonden.
Ik haat bloed.
Ik loop naar de rand van de reling en kijk over de zee. Een roeibootje gaat haastig de andere kant uit. Vast de overig mannen die hadden geprobeerd ons team te veroveren. Het leek me praktisch onmogelijk om van ons te winnen. We waren sterk. Ik stroopte mijn mouw op en keek naar mijn arm. Een lang litteken bedekte een groot deel van mijn arm. De beste dokters hadden er naar gekeken. Maar niemand wist het. Ook ik niet. Ik wist niet hoe ik er aan kwam. Het leek onmogelijk. Een traan rolde over mijn wang toen ik aan thuis dacht. Boos veegde ik ze weg maar ze bleven stromen. Nee hè! Ik hoorde voetstappen.
"Gaat het?"
Ik keek om. Lucas. Waarom praatte hij tegen me? Alle meisjes waren verliefd op hem. Overduidelijk. Waarom zou hij iets met mij willen? Ik knikte terwijl ik nog een traan weg veegde. Hij keek me aan met zijn scheve glimlach. Ik werd weer rood. Verdomme!
