Ik was al vroeg wakker geworden. Ik ging uit bed en ging naar beneden. Ik keek om me heen en zag dat er gelukkig nog niemand was. Ik wou wat wijzer worden dus ik ging naar het kantoor van de inspecteur, de studeerkamer. De deur zat op slot, maar ik was personeelslid van dr. Swart geweest dus had ik de sleutels

Ik gluurde eerst naar binnen of er niemand was. Er was gelukkig niemand in de kamer. Dus ik ging de kamer in en zocht naar de aantekeningen van de inspecteur. Uiteindelijk vond ik ze in een la. Ik ging ze lezen, maar de inspecteur schreef zo onduidelijk dat ik bijna niks kon lezen. "Zo schiet ik er niks mee op" zei ik tegen mezelf. Dus ik legde de aantekeningen terug waar ik ze gevonden had. Ik wou de studeerkamer uitlopen, maar toen ik de kamer uitliep botste ik tegen iemand op.

Rex bruin

'Ik vertrouw hem, Elanoire. Hij was één van Alexander' beste vrienden, en ook die van Peter.' zei Stephania.
Stan stond nog steeds in de deuropening. Ik kende hem zo goed, hij was dan ook de beste vriend van mijn man, maar... Wie kan je nu nog vertrouwen?
'Met zijn drieën staan we sterker?' vroeg Stephania.
Ik knikte, 'Oke' Misschien kwam het met de tijd wel weer terug, maar na wat mijn man mij had aangedaan, had ik ook automatisch het contact met zijn vrienden verbroken. Stephania was natuurlijk een uitzondering, dus als zij hem vertrouwde, deed ik dat ook.
Een beetje ongemakkelijk gebaarde ik naar de eetkamer en daar gingen we aan tafel zitten. Ik ademde diep in en zei: 'Dus... Om op mijn vraag terug te komen...'. Ik keek van Stan naar Stephania en weer terug. Nu we zo met z'n drieën hier zaten, voelde ik me best goed, samen stonden we sterker en dat gaf meteen een veilig gevoel.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

“…misschien rot, maar wie denk jij dat de moordenaars zijn?" vroeg Elanoire aan Stephania terwijl ik de keuken binnen kwam lopen, ik bleef in de deuropening staan. Stephania wilde antwoorden,toen Elanoire zich omdraaide. Ik keek wat verward. "Ik vertrouw hem, Elanoire. Hij was één van Alexander' beste vrienden, en ook die van Peter." begon Stephania. Ik begon te glimlachen. Het was fijn om te horen dat ze me vertrouwde. En hetzelfde gold voor mij, ik vertrouwde Stephania ook. "Met zijn drieën staan we sterker?" zei ze. Ik knikte en ook Elanoire leek het eens te zijn, hoewel ik een lichte twijfel aan haar zag. Begrijpelijk ook,je kan hier immers niet zomaar iemand vertrouwen. Er lopen hier drie moordenaars rond. Elanoire gebaarde om naar de eetkamer te gaan, en we gingen met z’n drieën rond de tafel. “Dus... Om op mijn vraag terug te komen...” We keken elkaar aan. “Wie denken jullie wie de moordenaars zijn?” Ik had werkelijk geen idee, het zou iedereen wel kunnen zijn, dacht ik.

Dominee Stan Groenwoud

Het was alweer middag, en de regen kwam met bakken uit de lucht.
Elke dag, elk uur, elke minuut werd het grauwer in dit huis.
Toeval dat Inspecteurtje IkVindMezelfBelangrijk ook zo heet.
Wie zegt trouwens dat hij mijn broer niet heeft vermoord?
Ik denk dat hij het heeft gedaan, en hier nu alles zit te bekokstoven.
Ik moet en zal dit papieren in handen krijgen, en kijken wat hij allemaal heeft opgeschreven.
Ik liep naar de keuken, daar had mijn broer namelijk de reserve sleutels liggen van alle kamers.
Dit wisten gelukkig niet veel mensen, want anders zou alles hier dadelijk open staan.
Maar toen ik de keuken in wilde lopen, zag ik drie mensen staan, onder andere Fucksia.
Ik besloot het gesprek maar af te luisteren.
“Wie denken jullie wie de moordenaars zijn?”

~ Helene Bordeaux ~

Ik had vannacht echt niet kunnen slapen. Het beeld van het dode lichaam van Saskia spookte door mijn hoofd. De beschuldigende woorden van de inspecteur klonken scherp. De verbaasde uitdrukkingen van de huisgenoten toen ik het uitschreeuwde stonden op mijn netvlies gegraveerd. Ik maakte mij zorgen. Ik had die uitbarsting niet moeten maken, wat als iedereen nu mij zou verdenken. Straks dachten ze dat ik samen spande met Saskia.
'Nee, nee,' mompelde ik. Ik probeerde de gedachten uit mijn hoofd te slaan. Ik was enorm in de war. Ik strompelde door de gangen, struikelde bij elke stap. Mijn haar zat door de war en ik zag er waarschijnlijk uit als een zombie. Aan het eind van de gang zag ik iemand staan. Ik kwam stapje voor stapje dichter bij de persoon.
'Halloooo,' zei ik alsof ik dronken was. 'Kan jij me helpen?'

Rosa Roodhart

Na een aantal dagen in mijn kamer in het duister gezeten te hebben, sta ik eindelijk op..
Ik loop door de gangen en loop de Studeerkamer langs.. Ik zet een paar stappen verder en kan het niet laten om er toch naar de Studeerkamer te gaan.. Ik draai me om en loop richting de Studeerkamer.. Ik heb het zo geprobeert om die deur dicht te houden maar het is genoeg zo! ik wil weten wat die Grauw allemaal doet daar.. ik wil net de deur opendoen als er iemand tegen me aan loopt.
Ik val op de grond en zie Rex staan, 'Oh, sorry Sandra!' Zegt Rex, 'Maakt niks uit, Rex 'zeg ik blij om hem weer te zien. 'Waar ben jij eigenlijk geweest?' Vraagt Rex, 'Dat weet ik ook niet precies..
Maar ik ben er in iniedergeval weer!' Zeg ik, 'Kom erven binnen.. Dan kunnen we daar verder praten!' zegt Rex. Samen lopen we naar binnnen... 'Hier hier heb je een banaan, zegt Rex die er een pakt van de fruitschaal.. je ziet namelijk erg bleekjes hoor!' 'Dank je! Rex' zeg ik blij terwijl ik hem op eet..
En dan stel ik een vraag die ik wel wil weten maar ook weer niet.. 'Zijn er ook weer doden gevallen?' Vraag ik voorzichtig terwijl Rex in het laatje van Grauw kijkt..
'Ja, 2, ik wordt er steeds zieker van.. Saskia en Van Geelen..' Zegt Rex voorzichtig, 'We zijn erachter gekomen dat Saskia een moordenaar was, en Van Geelen heeft niks gedaan.. Bij he,m weten we niet of het perrongeluk ging of express' 'Bij van Gelen schrik ik wel, maar ik ben blij dat Saskia dood is.. Wat Haatte ik haar!' 'Ja, je was niet de enige zo te zien!' Lacht Rex.. Zullen we het even hebben over die stomme Grauw.' Rex Draait de deur op slot en samen gaan we zitten.. 'Ja, goed idee.. Daarom kwam ik ook hierheen hè!' Samen doorzoeken we het bureau.. En we vinden van alles! Het wordt een erg gezellige middag daar en we doen van alles.. Zo lezen we samen de biografieën, zoeken we allebei naar sporen en gaan we allebei boeken zoeken met misschien informatie..
Het wordt een gezellige avond en af en toe geven we elkaar een knuffel van blijdschap dat we elkaar hebben! O
Op een gegeven moment hoeren we iemand de deur opendoen.. Ik verstop me gauw en Rex blijft zitten met ene boek in zijn hand.. We schuiven alles onder de bank en Grauw kom binnen.. 'Wat doe jij hier!' Zegt grauw boos.. Rex weet niet wat hij moet zeggen.. 'Kom een hier jij,' zegt Grauw die dichterbij komt.. 'Ik ehb niks gedaan.. Stefano! echt niet!' Zegt Rex.. Hij gaat zitten.. 'Nou, je mag Gaan dan.. Zegt Grauw: Hij spreekt de volgende woorden uit en vertrekt: IK Ging Af Janken En Helemaal Elkaar Lepel Piep En Naar, Sint Anders Niemand Draaien Richten Aap'
'Wat een rara vogel, zegt grauw die de deur dicht doet..
Ik weet heel goed wat hij bedoelt.. En ik hoop maar snel ook..

~Sandra de la beige~

het was Sandra tegen wie ik opbotste. ik was blij dat het haar was want als het grauw was geweest dan was ik nog lang niet jarig. "oh sorry Sandra, ik zag je niet zei ik". ik had haar al een lange tijd niet gezien dus vroeg ik waar ze was geweest. "dat weet ik ook niet precies", zei Sandra. dat vond ik eigenlijk best verdacht, want hoe kun je nou niet weten waar je bent geweest. Desondanks ging ik met haar naar binnen want misschien kon zij het onduidelijke handschrift wel lezen. uit beleefdheid gaf ik haar een banaan. Ze wou ook weten of er mensen dood waren gegaan. Ik legde haar alles uit. Ze was blij dat saskia dood was, want ze haatte haar.

Ik draaide de deur op slot en samen bekeken we de dingen die meneer grauw ontdekt had. het was best gezellig. Maar plots hoorden we iemand de deur opendoen, sandra verstopte snel alles onder de bank. van schrik kon ik niet bewegen en bleef met een boek in mijn hand staan. het was meneer Grauw, "wat doe jij hier" zei grauw boos. ik wist niet wat ik moest zeggen. "kom jij eens hier" ging hij verder. ik wist eindelijk iets te zeggen: "ik heb niks gedaan, ik was de verkeerde kamer in gelopen". dat leek hem wel te overtuigen en hij zei dat ik mocht gaan. Ik wou laten weten dat ik sandra zou komen helpen dus ik zie: "IK Ging Af Janken En Helemaal Elkaar Lepel Piep En Naar, Sint Anders Niemand Draaien Richten Aap' en ging de kamer uit

doordat sandra had gezegd dat ze niet wist waar ze was geweest, vertrouwde ik haar wat minder. maar ik zou haar helpen om uit de studeerkamer te komen, omdat alle papieren nog onder de bank lagen en als hij die vond zou hij zeker weten dat ik ze gelezen had. Maar ik wist alleen nog niet hoe

rex bruin

Iedereen hier wordt vermoord, maar waarom? Pientje heb ik nooit gemogen, blij kind dat ze was. Een groot nadeel, ik kan nu alles gaan schoonmaken! Raad eens wie alles kon gaan schoonmaken na de moorden en ongelukjes, ik dus! Ik snap sowiezo niet dat iedereen zo netjes in het Slot blijft. Toen zag ik in de verte iemand naar me strompelen. Het was Rosa, misschien dat zij nog een aantal sappige roddels weet. Ze kwam naar me toe:'Kan jij me helpen?'. Rosa zag er niet zo goed uit. 'Ach meisje toch, wat is er aan de hand?', vroeg ik aan haar. 'Ik snap het gewoon niet meer!' En ze ging zitten op de grond. Ik kwam naast haar zitten. 'Wil je erover praten?' Ze keek me aan, ze zij verder niks. 'Zal ik een glaasje water voor je gaan halen?' Rosa knikte en ik liep naar de keuken om wat water te halen.

Mevrouw de Wit

Ik was door mijn knieën gezakt en zat op de grond. De vrouw met witte haren was naast mij komen zitten.
'Ik snap het gewoon niet meer!' zei ik. Ze zei iets tegen mij maar ik verstond er niks van. Wazig keek ik haar aan. Haar gezicht kwam mij bekend voor, maar ik had geen idee wie het was.
'...glaasje water..?' hoorde ik haar zeggen. Ik knikte en ze stond op. Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur. Wat een chaos. Het was allemaal zo vaag. De vrouw kwam teruglopen en gaf mij het glaasje water. Ik nam een grote slok en stikte er half in. De vrouw klopte op mijn rug. Het hoesten ging over in snikken.
'Wat moet ik nou toch?' huilde ik. 'Help mij, alsjeblieft,' smeekte ik de vrouw.

Rosa Roodhart

Ik slaakte een zucht van opluchting toen Elanoire toestemde in het vertrouwen in Stan. Al was het aarzelend, het was een begin. Het voelde veiliger met zijn drieën, in zo'n groot huis. Waar bovendien een aantal moordenaars rondliepen. Elanoire gebaarde naar de eettafel, en we namen alledrie plaats. "Dus... Om op mijn vraag terug te komen..." begon Elanoire. Ik wist maar al te goed welke vraag ze bedoelde. Ook Stan leek wat overdonderd. "Ik vind het moeilijk om zomaar mensen in de wilde weg te gaan beschuldigen, er zijn zoveel mensen die ik niet vertrouw. Maar zij zullen op hun beurt mij, of ons, niet vertrouwen. Ik weet het echt niet." Stan knikte instemmend. "Misschien moeten we een poging wagen en die inspecteur gaan uithoren?" zij hij. Ik wist dat Stan het niet zo had op Grauw, en ook Elanoire leek hem de aardigste niet te vinden. "Dat lijkt me een goed idee, ons drieën kan hij niet zo gauw wegsturen." Ik keek Elanoire en Stan beurtelings aan "Wat denken jullie, hebben we een plan?"

Stephania Blaauw van Draet.

Ik heb me een tijdje stilgehouden. Kwam alleen naar beneden om te eten. Ging dan weer terug naar mijn kamer. Waarom? Ik heb het niet zo op mensen. Met mensen praten is niet mijn sterkste kant. En al helemaal niet met de mensen hier.

Ik kom dus aanlopen in de keuken om wat te eten en vervolgens terug naar mijn kamer te gaan. Maar Rosa zit op de grond. Half huilend nog wel. Die huishoudster staat erbij en heeft een half glas water in haar hand.
'Gaat het, Rosa?' vraag ik aardig. Ik weet niet of ze eigenlijk wel wil dat ik een gesprek met haar begin, misschien moet ik maar gewoon terug naar mijn kamer gaan? Ze heeft toch al hulp van deze huishoudster? Nee, dat kan ik toch niet maken?

~ Professor Siegfried Pimpel ~

"Misschien moeten we een poging wagen en die inspecteur gaan uithoren?" stelde ik voor. Ik heb die Grauw vanaf het begin niet gemogen. Hij mag misschien de leiding nemen van dit alles, maar wie zegt dat hij zelf geen moordenaar is? “Dat lijkt me een goed idee, ons drieën kan hij niet zo gauw wegsturen." begon Stephania. "Wat denken jullie, hebben we een plan?" “Ja” antwoordde ik en Elanoire knikte ook instemmend. Met z’n drieën stapte we op en liepen richting de deuropening. Mijn hand bewoog naar de deurklink en draaide hem open, toen Helene plots voor de deur stond. “Zeg, was je ons nou aan het afluisteren?” vroeg ik.

Dominee Stan Groenewoud

We hadden besloten om de inspecteur uit te gaan horen. Hij wist waarschijnlijk meer dan wij en wij, met z'n drieën, konden vast wel wat informatie uit hem losweken.
We wilden net naar hem toe gaan, toen Hélène voor de deur stond. De feeks, die, op een of andere manier, familie was van mijn lieve Alexander.
'Zeg, was je ons nou aan het afluisteren?' vroeg Stan.
'Jij weer!' viel ik tegen haar uit. Ik had het onderhand echt met haar gehad. 'Wie denk je wel niet dat je bent?!'
Volgens mij hadden we Hélène een beetje overdonderd, want veel zei ze niet. Na even van de een naar de ander te hebben gestaard, herstelde ze zich en daar verscheen haar gebruikelijk, achterbakse grijns weer.
Wat moest Hélène in de keuken, waardoor ze ons gesprek kon horen. Was ze ons al die tijd al gevolg? Of was er iets wat zij wilde hebben voor er anderen achter kwamen? Gelukkig was zij niet de enige die alle verstopplekjes van Alex kende...

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Terwijl ik weer op adem aan het komen was, kwam de professor aanlopen. Hem kon ik me nog wel herinneren.
'Gaat het Rosa?' vroeg hij vriendelijk? Ik knikte en schudde vervolgens toch mijn hoofd.
'Het gaat wel iets beter dan net,' antwoordde ik. Ik kon me vreemd genoeg weinig van de dag ervoor herinneren, maar ik wist dat er iets vreselijks gebeurd was.
'Wat is er gister gebeurd? Is er weer iemand dood? Denken jullie dat ik het heb gedaan?' ratelde ik. Ik staarde naar mijn handen. 'Nee, ik heb niks gedaan toch?' jammerde ik.
'We zullen je eerst op een fatsoenlijke stoel zetten,' zei de vrouw. Ik knikte en Pimpel hield mij opstaan.
'Vertellen jullie me dan alles?' vroeg ik hoopvol.

Rosa Roodhart

Oke, het gaat slechter met Rosa dan ik had verwacht.
'Vertellen jullie me dan alles?' vroeg ze hoopvol.
Was ze vergeten wat er gisteren was gebeurd? Ik was bang dat ik haar vreselijk pijn zou doen als ik het haar zou vertellen. Wat moest ik doen? Eigenlijk rolde het er vanzelf, woord voor woord uit.
'Gisteren kwam je terug van het toilet, weet je dat nog?' Begon ik.
Ze keek me glazig aan. Dat wist ze dus niet.
'Toen botste we tegen elkaar op, maar jij had haast. Dus je ging erlangs en liep naar de serre' vervolgde ik.
'In de serre troffen we haar aan. Ze leefde niet meer'
'Wie? Wie?' Jammerde ze.
Ik kon het niet zeggen. Wist ze nog van haar affaire met Saskia?
Mevrouw de Wit gaf me een porretje en voordat ik er erg in had glipte de naam uit mijn mond.
'Saskia'
Rosa's ogen werden groot. Ik slikte.
Hoe zou ze reageren?

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik had gewacht totdat de inspecteur de kamer uit zou komen. Hij was er rond 11 uur uitgekomen, hij deed de deur achter zich op slot en ging naar boven. Ik was in de bieb een boek aan het lezen en zag hem weggaan, ik keek de hoek om of hij er nog was, maar hij was uit het zicht. Ik ging naar de studeerkamer en deed de deur open.'Sandra, ik ben het' fluisterde ik. Ze kwam tevoorschijn en omhelsde me. 'Ik dacht dat je nooit zou komen' zei ze. 'Heeft hij gezien dat alles onder de bank lag?' 'Nee, hij las alleen maar een stom boek genaamd: hoe vang je een moordenaar.' Ik moest lachen en toen legden we alles weer terug zoals we dachten het 'gevonden' te hebben en gingen toen snel de kamer uit.

Rex Bruin

Rosa was telkens meer in de war. 'Vertellen jullie me dan alles?' vroeg ze hoopvol. Was ze vergeten wat er gisteren was gebeurd? Het was misschien beter om even niks te zeggen. Anders zou ze er nog erger aan toe zijn. Maar toen begon Pimpel het even haar fijn uit te leggen.
Uiteindelijk gaf ik hem een por: 'Hou op, je ziet toch dat ze het nu niet aan kan', fluisterde ik.
Maar toen glipte er een naam uit Pimels mond 'Saskia'. Saskia, bekeek in bedenkelijk. Wat is er in hemelsnaam met Saskia. Zo te zien weet Pimpel meer als ik weet. Maar toen werden Rosa's ogen rood. Dus het raakte blijkbaar wel een snaar. 'Kan ik nog iets voor je doen Rosa?'

Mevrouw de Wit

Ik ben stiekem langs geweest in het kantoor van mijn vader om wat oude papieren op te zoeken, maar ik kon geen enkel papiertje vinden? Ik keek om mij heen en ik zag een groot schilderij hangen aan de grote muur. Ik had het schilderij van de muur afgehaald en ik keek achter het schilderij, en ik vond een oud briefje. Ik had het briefje in mijn zak gestopt en liep naar de slaapkamer om het briefje te lezen, maar opeens kwam mijn moeder de kamer inlopen.....

Mandy Coraal.

Pimpel probeerde het mij uit te leggen. Wc. Serre. Troffen. Niet meer.
'Wie? Wie?' jammerde ik.
'Saskia,' antwoordde hij even later. Toen kwam het allemaal weer bij me terug. De moord van gisteravond.
'Kan ik nog iets voor je doen?' zei de vrouw tussen mijn gedachtegangen door.
'Saskia was een moordenaar!' riep ik uit. Verbaasd keken ze mij aan. Opeens klonk er een luid gerammel dat uit mijn buik vandaan kwam.
'Zullen wij eens wat eten voor je maken?' stelde de vrouw voor. Ik knikte.

Rosa Roodhart

Ik liep door de hal en kwam Mandy weer tegen. Ze negeert me. Ze zal wel geschrokken zijn van wat ik gezegd heb, ik had het nooit mogen zeggen tenminste niet nu, maar het floepte er zo maar uit. Iedereen vindt mij nu maar vreemd merk ik.

Ik moet trouwens snel mijn liefdesbrieven die ik aan Alex heb gestuurd onderscheppen. Hopelijk vinden Mandy en Elanoire die niet. Ik ren snel naar Alex' studeerkamer.

Lieve Mint