Uren zat ik daar.. Met mijn knieën omhoog en mijn rug in een rare positie..
Uiteindelijk ging de inspecteur weg! Eindelijk! En wat heeft hij iets dom's zitten lezen zeg..
Namelijk een boek! Een boek met de titel: 'Hoe vang je een moordenaar!'
Uren heeft hij daar liggen lezen.. bladzijde voor bladzijde.. uiteindelijk had hij er wel genoeg van denk ik en vertrok hij..
Ik durfde nog niet te bewegen en 2 minuten later ging de deur weer open..
'Sandra, ik ben het' Fluisterde iemand.. Ik durfde heel langzaam wat dichterbij te schuiven en zag Rex staan! 'Ik dacht dat je nooit zou komen' Zei ik terwijl ik Rex omhelsde van blijdschap..
'Heeft hij gezien dat alles onder de bank lag?' vroeg Rex snel..
'Nee, hij las alleen maar een stom boek genaamd: hoe vang je een moordenaar.' Rex moest lachen
We legden alles snel weer terug waar we dachten waar het moest liggen, en rende samen opgelucht de kamer uit.. Rex opgelucht omdat hij geen straf heeft gekregen, en ik: Omdat ik bevrijd ben!
we renden samen door de gangen en op een gegeven moment ging Rex een andere kant op omdat ik naar mijn kamer ging.. Alleen liep ik naar mijn kamer....
Eenmaal in m'n kamers had ik een vreemd gevoel in mijn buik: 'Wat heb ik die 4 dagen gedaan.. Ik werd wakker in mijn kamer.. Was bleek had een beetje honger.. Ik moet dus wel gegeten hebben.. Miscshien wa sik gewoon helemaal in de war en kan ik me gewoon niets meer herrineren..' Denk ik..
Ik ga liggen op bed, nu helemaal alleen.. Avora, dood.. Saskia, ook dood.. Avora mis ik wel een beetje.. En Saskia helemaal niet, die vieze moordenaar dat ze was!
Met die laatste gedachten val ik in slaap..

Sandra de la beige

De derde stemronde

Mevrouw Fuchsia, mevrouw Blaauw van Draet en Dominee Groenewoud zaten met z'n drieën wat te smoezen op de kamer van de dominee en mevrouw Blaauw van Draet. Nadat ze hun plannetje gereed hadden besloten mevrouw Fuchsia en mevrouw Blaauw van Draet een kopje thee te gaan drinken in de rozentuin. 'Houd ons toch gezelschap,' zei mevrouw Blaauw van Draet, maar de dominee schudde zijn hoofd. 'Ik richt mij nog even tot het Woord van God,' zei hij vriendelijk. De dames verlieten de kamer en de dominee begon te bidden. 'Heilige Vader, wat moet ik nu? Ik kan die persoon die de moord pleegde toch niet eeuwig blijven beschermen. 'Gij zult niet doden' is een belangrijke regel binnen het geloof en daarom zal diegene gestraft moeten worden of in ieder geval niet door mij beschermd worden. Ook de anderen in dit prachtige huis die deze regel overschreden hebben moet veroordeeld worden. God, help mij,' smeekte de dominee. Toen opende de deur van de kamer zich. 'Dominee Groenewoud?' sprak de stem van de inspecteur. 'Ik ben bang dat ik u moet arresteren wegens medeplichtigheid aan moord.' De dominee schrok duidelijk en viel achterover. 'Shit!' riep de inspecteur toen hij zijn pols vastpakte. De dominee had een hartaanval gekregen.

Dominee Groenewoud is overleden. Hij was de meeloper.

We hadden nog niet met de inspecteur gesproken, doordat we ruw werden verstoord door Hélène. Elanoire was razend geworden. Maar nu was ze weer bedaard, ik begreep het ook wel. Ze was de zus van Alexander. En zij, als schoonzusters, hadden nooit een goede band gehad zover ik wist. Elanoire en ik besloten naar de rozentuin te gaan. Om even uit de slopende spanning, die in het huis heerste, te ontkomen. "Houd ons toch gezelschap." vroeg ik aan Stan, ik vond het ook daadwerkelijk gezellig met hem. Hij was een aardige, rustige man. Echter, sloeg hij mijn aanbod af. "Ik richt mij nog even tot het Woord van God". Ik knikte, en vertrok samen met Elanoire. We namen plaats in de tuin en genoten net van ons tweede kop rooibosthee, toen we een gevloek en gestommel hoorden van boven. Ik keek op en zag, door het openstaande raam van de kamer van Stan, de inspecteur. Hij leek van slag. Verschrokken keek ik Elanoire aan. "Zou het..?" Maar voor ik uitgepraat was, had ze me al vastgepakt en mee de villa in getrokken. We renden naar boven, door de openstaande deur van mijn en Stan' slaapkamer. Daar kwamen we abrupt tot stilstand. Stan lag midden in de kamer, zijn handen nog wanhopig om zijn keel geklemd en met wijd opengesperde ogen. "Een hartaanval.." mompelde de inspecteur, die de pols van Stan vasthield.
Tranen kwam opzetten, ze deden me bijna stikken. "verdomme.." snikte ik. Ik keek met wanhopige ogen naar Elanoire, die ook geschokt naar het lichaam keek. Huilend klampte ik me aan haar vast "Elanoire, Elanoire alsjeblieft. We moeten hier vandaan, we moeten weg.."

Stephania Blaauw van Draet.

Na de wrede storing van mijn achtelijke schoonzus, bespraken we nog het een en ander op de kamer van Stan. Daarna gingen Stephania en ik nog wat thee drinken. We hadden nog gevraagd of Stan meeging, maar als dominee, was het niet verbazend dat hij zich nog even tot het woord van God kon richten. Stephania en ik trokken ons terug in de rozentuin met een heerlijke, dampende kop rooibosthee, we waren er gek op. Het was zelfs even een lichtpuntje in deze tijd in het slot, gewoon even als vroeger, thee met mijn vriendin. Maar daarna kreeg de avond een akelig grauwe tint.
We hoorden gestommel en scheldwoorden uit het openstaande raam op de eerste verdieping.
Ik pakte meteen Stephania's hand. "Zou het...?" mompelde ze nog, maar sleurde haar al mee het huis in. We renden naar boven en stormden de kamer van Stan in. Inspecteur Grauw had zijn pols vast en vertelde dat het een hartaanval was.
"verdomme.." huilde Stephania. Ik voelde haar ogen wanhopig in mijn zij priemen, maar ik was te geschrokken om te reageren. Ik staarde naar het gezicht van Alex' vriend, mijn vriend. Eindelijk had ik weer iemand in vertrouwen genomen, ik voelde me goed, veilig, maar nu ligt hij daar... Dood.
In paniek, angst en hartstochtelijk verdriet, klampte mijn vriendin zich aan me vast. "Elanoire, Elanoire alsjeblieft. We moeten hier vandaan, we moeten weg..." huilde ze.
Ik pakte haar vast, keek haar recht aan en zei: "Ik weet het, Steeph, dat gaan we ook."
Er was geen tijd meer voor boehoe en drama. Dit was de druppel, niet Stan ook. Ik moet en zal hier levend uitkomen, hand in hand met Stephania en Mandy. Het feest dat hier ooit gevierd zou moeten worden, was veranderd in een moordspel.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Elanoire en Stephania kwamen geschrokken de kamer van Stephania en de dominee binnenrennen. Ik was er net achter gekomen dat de dominee overleden was en er was dus geen reden meer om dit geheim te houden. 'Hartaanval,' zei ik. Ik zag hoe dat ene woord Stephania raakte, alsof ik een kogel op haar afschoot in plaats van woorden. Hoe moest ik hen vertellen dat de dominee wist van de drie vreselijke moorden in dit huis?

- Stefano Grauw -

Hint:
Harten aas, schoppen aas, klaver aas.

Terwijl ik naar de studeerkamer hol hoor ik weer rumoer in de hal. Ik ga kijken. De dominee is door een hartaanval overleden. Whatever!....dacht ik. Ik had toch niks met zijn geloof. Nu iedereen daar is kan ik gerust de studeerkamer in en op zoek gaan naar mijn lieve liefdesbrieven die voor Alex bedoeld waren en die brieven snel weer meenemen voordat iemand anders ze leest.

Lieve Mint

Een hartaanval.
Onze Lieve Heer's Dominee was aan een hartaanval overleden.
Toch best ironisch, iedereen wordt hier vermoord, en hij overlijdt aan een simpele hartaanval.
Als ik in dit gruwelijke huis zal moeten overlijden, dan maar op die manier.
Al hoop ik dat ik niet zal overlijden, want dat zou not done zijn.
Nu ga ik maar slapen, ik raak gestresst van dit alles.
Niet goed voor mijn huid.

~ Helene Bordeaux ~

Mijn lieve hemel! Hoeveel mensen moeten er nog sterven hier? Ik kan het nog steeds niet geloven de ene persoon naar de andere persoon sterft in dit huis! Ik wil het liefst naar huis naar mijn lieve man, die nog steeds op mij zit te wachten. We moeten dit proberen op te lossen, anders vallen er nog meer doden vrees ik.

Mandy Coraal.

Stephania en Elanoire besloten een kopje thee te gaan drinken in de rozentuin. “Houd ons toch gezelschap,” zei Stephania, maar ik schudde zijn hoofd. 'Ik richt mij nog even tot het Woord van God,' zei ik vriendelijk. De twee dames verlieten de kamer en ik begon te bidden. “Heilige Vader, wat moet ik nu? Ik kan die persoon die de moord pleegde toch niet eeuwig blijven beschermen. 'Gij zult niet doden' is een belangrijke regel binnen het geloof en daarom zal diegene gestraft moeten worden of in ieder geval niet door mij beschermd worden. Ook de anderen in dit prachtige huis die deze regel overschreden hebben moet veroordeeld worden. God, help mij,” smeekte ik. Opdat moment kwam inspecteur Grauw binnen. “Ik ben bang dat ik u moet arresteren wegens medeplichtigheid aan moord.” Begon hij. Ik schrok en viel achterover. Een pijnlijke druk voelde ik op mijn borst. Ik schrok zo hard, dat mijn hart het begaf. Ik kreeg een hartaanval.

Dominee Stan Groenewoud – laatste post

Ik had net alles afgestoft, toen ik het slechte nieuws hoorde. Er was alweer een dode. Ik ging snel naar boven. Ik was wel benieuwd hoe het gebeurd was. Een ongeluk, of toch een moord. Toen ik bij de slaapkamer was hoorde ik het: 'een hartaanval'. Ik zuchtte: 'Al die moorden vind ik maar niks'.

Mevrouw de Wit

Ik zat in de bibliotheek na te denken. Dit huis liep langzaam leeg. Weer iemand dood, door een hartaanval. Hoewel ik stan niet echt kende leek het me een aardig persoon. Maar ik had gehoord dat hij de moordenaars geholpen had. Maar de inspecteur had daar nog niks van gezegd, dus het kon ook een roddel zijn. Ik had zin om iets te doen dus ging ik maar een boek lezen

Rex Bruin

De zon kwam langzaam op in het oosten iedereen was nog aan het slapen, en ik werd wakker door het gesnurk van Lieve. Ik liep naar het bed van mijn moeder ze werd wakker. ''Ik schrik me dood Mandy'' Zei mijn moeder angstig. ''Oh, dat was niet de bedoeling, hoor mam'' Zei ik. Mijn moeder stond op en wij liepen samen naar de woonkamer die op dat moment nog leeg was. Mijn moeder en ik gingen samen zitten aan de eettafel. Later werd hij gevuld door 2 andere gasten die ook vroeg wakker waren.

- Mandy Coraal -

De laatste tijd gebeurde er niet zo veel in de villa. Dan bedoel ik nádat Stan was overleden.
Eerst Swart. Dan de kolonel. En nu Stan. Ik zou zomaar de volgende kunnen zijn. Ik pas perfect in dit rijtje. Hoe ontkom ik nog aan de dood?
Ik besluit naar beneden te gaan, te ontbijten. Aan de ontbijttafel zitten Mandy en mevrouw Fuchsia.
'Goedemorgen' zeg ik optimistisch. Maar ik krijg alleen een zure blik en een kort antwoord.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik lag nog in mijn bed en dacht na over het boek van gister. Het boek dat ik gister had gelezen leek precies op wat er hier gebeurt. Het ging over een hotel waar ze een voor een werden vermoord of ze gingen een voor een dood. Hadden de moordenaars dat boek gelezen en gingen ze precies hetzelfde doen, of was het gewoon toeval. het lag wel op een plekje waar je het niet makkelijk kon vinden. Ik stond op en nam het boek mee naar de eetzaal. Ik had het boek namelijk nog niet uit. Pimpel, mandy en fuschia zaten er al. Ik groette hen en ik pakte wat te eten. Hoewel ik hen niet zo vertrouw, ging ik toch het boek lezen, want ik wou het boek uitlezen. Toen vroeg er iemand: "wat lees jij?"

Een aantal gasten waren vroeg op. Aan de ontbijttafel zaten Mandy, Mevrouw Fuchsia en Rex. ‘En hebben jullie fijn geslapen?’, vroeg ik aan de gasten. De gasten knikte beleefd. Alleen Rex niet, hij had het te druk met zijn boek. Wat lees jij?, vroeg ik aan hem. ‘Gewoon een boek, niks speciaals’, zei hij terug. Daarna ging hij meteen verder lezen. ‘Heeft er iemand zin in een kopje koffie of thee?' Mandy had wel zin in een kopje thee. Dus ik ging alvast wat thee zetten. Ook bereidde ik het ontbijt alvast voor.

Mevrouw De Wit

Na de tragische gebeurtenis had ik met moeite Stephania naar haar bed begeleid. We waren allebei doodop van de spanning. Ik had het niet verwacht, maar viel toch in een onrustige slaap. Ik droomde over alle moorden. Ik zag honderden keren het gezicht van Alex voorbij vliegen, maar naarmate de nacht vorderde, verandere dat gezicht in die van Stan.
De volgende ochtend werd ik net wakker toen er een gedaante voor mijn bed stond. Ik schrok me dood en sprong half uit bed, maar gelukkig was het Mandy. We liepen naar de eetkamer en namen wat ontbijt. De tuinman, Pimpel en De Wit kwamen even later ook naar beneden. Voor wat er tot nu toe elke keer weer gebeurt, was dit een rustige ochten. Er hing, natuurlijk, spanning tussen de gasten, maar, omdat we met zijn vijven waren, viel het mee. Na het ontbijt gingen Mandy en ik in de serre zitten. We praten niet veel, maar dat was niet nodig. Elkaars gezelschap was genoeg. Lieve was er niet. Volgens mij werd ze een beetje genegeerd, helemaal door Mandy, maar wat wil je dan ook? Ze was verliefd op haar vader!
We zaten daar rustig, een beetje bij te komen. Ik besloot om te wachten tot Stephania beneden kwam. Ik had haar gisteren iets beloofd en ik was niet van plan die belofte te breken.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik stond op met het vreemde idee, dat ik werkelijk geslapen had. De gebeurtenissen van afgelopen dag, de dood van Stan. Het was zo heftig geweest, maar toch had ik redelijk snel de slaap gevat. Toen ik een blik op de klok wierp, die in de kamer hing, dwaalden mijn ogen naar beneden. Naar het onbeslapen bed van Stan. Ik kreeg weer een brok in mijn keel, het bed naast me was ook leeg. In het begin sliep ik hier, met twee mannen in deze kamer. En nu was alleen ik nog overgebleven, zou ik dan de volgende zijn? Ik verdreef die gedachte en trok mijn ochtendjas aan.
Ik liep rustig de trap af en nam plaats in de eetkamer, waar al verscheidene andere mensen zaten. Na mijn ontbijt te hebben gegeten, dwaalde ik door het huis. Niet wetend waarheen te gaan. Uiteindelijk nam ik plaats het tuinhuisje, waar een fris maar aangenaam briesje me langzamerhand wakker maakte. Ik sloot mijn ogen, maar opende ze meteen weer toen ik het grindpad hoorde knarsen. Er kwam iemand aan, en wel ... (wie?)

Stephania Blaauw van Draet.

ik had in de zitkamer het boek uitgelezen. het eindigde met dat alleen de inspecteur over was. Wat is dat voor een einde dacht ik bij mezelf, ik wil niet dat de inspecteur de enige is die overblijft. Ik hoopte wel dat ik het zou overleven, maar alles kon nog veranderen. Ik bracht het boek terug naar de bieb en legde het boek op een plek waar iemand het makkelijk kon vinden. Toen bedacht ik me dat er nog steeds sommige tuinspullen in de serre lagen, want nadat ik met stan en stephania had gepraat was ik vergeten ze terug te brengen. dus ik ging naar de serre en pakte alle spullen. Ik ging ze maar eens terugleggen in het tuinhuisje want ik wou ze niet rond laten slingeren.

Het begon buiten al frisjes te worden dus ik liep maar snel naar het tuinhuisje. Toen ik binnenkwam zag ik stephania daar zitten. "o sorry", zei ik tegen haar, "ik wist niet dat jij hier zat, maar ik moest even mijn tuinspullen terugbrengen naar hier". "maakt niks uit", zei ze. Ik legde alle spullen terug waar ze hoorden en wou weer weg gaan, maar ze zag eruit alsof ze iemand nodig had om mee te praten. Dus ik bleef bij haar

Rex Bruin

De volgende morgen wordt ik wakker, ik heb geen zin om hier in de kamer te blijven,
wat heb ik hier ook helemaal alleen! Ik liep naar beneden. Aan de eettafel zaten nog een aantal mensen, ik pakte een bord en zegde ze gedag. Ik eet mijn bord rustig op.
Langzaam komt er een klein gesprekje los over Stan, Dat hij dood is. Een hartaanval.
We kunnen goed ons verdrietige gevoel weg bij elkaar, pimpel moest zelfs even huilen,
aan zijn blik zag ik dat hij het heel alleen heeft gehad hier. 'Pimpel, kom eens even mee!' Zei ik, Pimpel keek verbaasd op en liep met me mee naar de Biljartkamer. We gingen zitten en we begonnen een gesprek..

Sandra de la beige

De derde moordronde

Professor Pimpel en Sandra de la Beige hadden een goed gesprek in de biljartkamer. Ze wisselden gedachten uit. Dat had Sandra natuurlijk wel goed bekeken, want ze wist dat de professor ook veel gedeeld had met Hélène en ze hoopte deze informatie los te kunnen krijgen. 'Bedankt voor je tijd,' zei ze vriendelijk toen ze uitgepraat waren. 'Zullen we naar de zitkamer gaan? Daar zijn vast meer mensen,' zei Sandra. Professor Pimpel schudde zijn hoofd. 'Ik.. ik moet even alles weer op een rijtje zetten.' Sandra knikte en glimlachte naar hem waarna ze de biljartkamer verliet. Slechts een paar minuten later hoorde de professor opeens zijn naam. 'Pimpel, Pimpel, Pimpel, toch..' 'Wie is daar?!' vroeg hij angstig en hij zag drie schimmen de kamer binnenstappen. 'Wij dachten dat nu de kolonel, de dominee en Dr. Swarts overleden zijn dat je wel nieuwe golfmaatjes gebruiken kon.' Professor Pimpel lachte zenuwachtig. 'Nou.. eigenlijk hield ik al nooit zo van golfen.' 'Oh nee?' vroeg één van de schimmen gemeen en er werd uitgehaald met een golfclub. Professor Pimpel viel op de grond en er kwam bloed uit de wond op zijn hoofd en uit zijn mond. De professor was niet meer te redden.

Professor Pimpel is vermoord. Hij was de nachtwaker.