'Oh, nou ik heb wel een plannetje...' zei ik zonder dat ik ook maar iets in mijn hoofd had.
Maar ik zag een grijns op het gezicht van Hélène verschijnen.
'Vertel' zei ze.
Ik begon te improviseren. Eigenlijk boeide het me geen zak wie de moordenaar was, ik wilde gewoon weer naar huis.
'Het kan wel riskant zijn en als we gesnapt worden, denkt iedereen dat wij de moord gepleegd hebben'
Zo te zien maakte ik Hélène nieuwsgierig. Mooi.
'Mijn eerste idee is om rustig bij het lijk - sorry, je broer - te gaan kijken. Maar dat zal al een lastige opgave worden... Misschien kunnen we dat beter morgen doen?'
'Wat kunnen jullie beter morgen doen?' hoorde ik iemand achter ons en ik draaide me langzaam om.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik zag niet wie tegen me op was gebotst, ik zag alleen dat ze bruin haar had. "Kun je niet een beetje uitkijken" riep haar na, maar ze was al weer weg. Ik stond op en merkte dat door de val mijn rug pijn deed. Dus ik ging naar buiten om een luchtje te scheppen.

Toen ik buiten was, zag ik Pimpel en Helena met elkaar praten. Ik wou wel wat meer te weten willen komen over Helena en ik was nieuwsgierig dus ik ging luisteren naar wat ze met elkaar bespraken. Ik hoorde pimpel zeggen: "schien kunnen we dat beter morgen doen"

Ik zei omdat ik het wou weten waar ze het over hadden:" Wat kunnen jullie beter morgen doen?"
en ze draaiden allebei verschrikt om

Rex Bruin

Er was een hele hoop gebeurd vandaag, mijn vrouw en ik stonden iets dichterbij elkaar in onze relatie en we kwamen steeds meer te weten over de mogelijke daders. Hoewel ik nog steeds dit onderzoek wilde leidde lukte het me niet om de inspecteur van het onderzoek af te halen. Hoe dan ook ik werd op een gegeven moment opgeroepen om naar de bibliotheek te gaan voor een verhoor. Ik klopte op de deur en er werd open gedaan, en gelijk met dat de deur openging kwam er een ander persoon uit.

"Gaat u zitten", zei meneer Grauw. "Nou, ik wilde het met u graag hebben over de onlangs vermoorde persoon in dit huis. Dus waar was u op het moment van de moord?" "Nou ik lag in mijn bed om te proberen om te slapen tot ik werd wakkergeschud door mijn vrouw, om mee te komen naar de studeerkamer." "Oke, en hoe was uw relatie met Dr.Swart?" "Nou, dat is niet zo moeilijk we waren beste vrienden voor het leven, ook al hadden we niet dezelfde interesses, we konden erg goed met elkaar opschieten in ieder geval!" "Dat begrijp ik ja", reageerde hij. "En weet u of hij één of sommige vijanden in dit huis had?" "Voor zover ik weet niet." "Oke, dit was het verhoor, u mag gaan." "Dankuwel."

Ik stond op en liep de bibliotheek uit. Toen zag ik mijn vrouw aan komen lopen en ik gaf haar een zoen. "Hé, heb jij het verhoor al gehad?" "Ja", reageerde ze. "Oke, ik ga nu naar bed, want ik ben erg moe. Welterusten." "Welterusten schat!"

~Kolonel Peter van Geelen~

Ik had even frisse lucht nodig, ik realiseerde me dat ik sinds Alexanders dood nog helemaal niet buiten was geweest. Ik liep langs Stephania en haar man, meer dan een vriendelijk knikje kon in niet opbrengen, en ik stapte de vochtige, frisse lucht in. Ik dacht eindelijk even tot rust te komen tot ik Rex zag en hem hoorde zeggen: 'Wat kunnen jullie beter morgen doen?' Ik liep iets verder de tuin in en zag Pimpel met die achtelijke Hélène op een bankje zitten. Wat waren die twee nou weer van plan?
Pimpel was natuurlijk meteen weer bang en zenuwachtig, maar Hélène hield zich groot.
'Ja, wàt kunnen jullie beter morgen doen?' vroeg ik. Ik wist niet wat die twee van plan waren, maar er kon niets dan goeds van komen, dat was zeker.

Mevrouw Elanoire Fuchsia

Ik zat alleen in de bibliotheek. Pfff het leek zo groot, zoveel ruimte. Anders dan in mijn hoofd, daar was het allemaal te krap voor alle informatie.. Ik had de meeste verdachten, want dat is iedereen op het moment, nu gesproken. Mevrouw de Wit laat ik even voor wat het is, zij komt vanzelf aan de beurt. Ik verhoor haar uiteraard als verdachte, maar verwacht ook dat ze een grote hulp in m'n onderzoek kan zijn. Ze weet vast veel over het huis, de gasten en vooral Dr. Swart. En Lieve.. Lieve is een vreemd meisje. Hopelijk krijg ik haar morgen te spreken. Nu is het tijd om te slapen. Ik kijk nog even in mijn aantekeningenboek of ik voldoende heb opgeschreven, hopend dat het antwoord er vanzelf komt te staan.

Hint 2
'De ochtend na de moord zou Dr. Swart gaan golfen met zijn goede maat, Kolonel van Geelen. Dominee Groenewoud en Professor Pimpel gingen ook altijd mee, maar waren dit keer beiden niet uitgenodigd tot groot ongenoegen van Dominee Groenewoud. Professor Pimpel was juist maar wat blij dat hij in het landhuis kon blijven.'

De eerste stemronde

Het was een drukke dag geweest op Slot Swaenesteyn. Er werd intensief verhoord door de inspecteur, maar ook de gasten hielden elkaar nauwlettend in de gaten. Er heerste een ongemakkelijke sfeer. Avora Orange en Pientje Perzik konden hier beiden niet zo goed tegen en vertrokken samen naar de muziekkamer. Pientje speelde een stuk op de viool wat ze als kind geleerd had en Avora bloeide helemaal op. 'Dit prachtige nummer zit in mijn geheugen gegraveerd als een klaproos in de knalgroene bermen!' Ze zette zo sierlijk als ze kon een stapje op de dansvloer. De volgende stap volgde en daarna nog één, ze ging steeds meer in haar dans op. Bij de lift ging het mis, er was namelijk niemand om haar te liften.. Ze maakte een prachtige draai en sprong daarna een eind de lucht in en kwam keihard met haar hoofd op de grond terecht. Een bloedplas verspreidde zich over de dansvloer en Avora Orange was op slag dood. Net zo hard als bij de eerste moord gilde Pientje het hele landhuis bij elkaar.

Avora Orange stierf in de eerste stemronde. Zij was een gast.

Na het vraaggesprek met inspecteur Stefano ging ik naar de keuken. Pientje nam me me mee naar de muziekkamer om wat vrolijke noten te spelen op haar viool. Ik genoot daar zo van. Even alles vergeten. Ik begon gewoon te dansen op haar vioolspel, eindelijk voelde ik me weer de echte Avora in deze villa. Maar bij de lift struikelde ik. Vanaf toen weet ik niets meer.

Avora Orange

Jammer dat ik dood ben, had graag verder mee gespeeld

De volgende morgen ben ik goed wakker..
Ik kijk langs het bed na me en zie hem leeg..
Ik slik, 'waarom Avora? Waarom?' Ik begon haar net een beetje 'Vriendelijk' te vinden..
Toen ik de gil hoorde van pientje perzik, stormde ik uit bed.. 'Nog niet nog een' Alsjeblieft...' ik rende naar beneden en Pientje stond te panieken.. 'Pientje!' Wat is er!' Pientje kon niet reageren. 'Pientje!!' Schreeuwde ik 'Reageer!', ze wees. Ik zag bloed liggen en ik wist.. Iemand is dood.. 'Wie! Pientje zeg het..'
Nu kon pientje een paar woorden uit haar mond brengen.. 'Avora, mevr. beige, Avora Orange' 'Wat! Dat kan niet!' Er kwamen tranen in mijn ogen.. Ik rende naar boven, naar mijn kamer.
Eenmaal binnen was die stiekeme Saskia ook weg... Ik ging op bed liggen en wacht tot Saskia Terug kom.. Maar iets dwaalt in mijn hoofd.. 'Waarom ben ik nou verdrietig om Avora?' Ik kende haar immers heel weinig..
Met die gedachten in mijn hoofd..
Viel ik in slaap..


-Sandra de la beige-

Ik hoorde gegil door het landhuis,het kwam van de muziekkamer.
Ik rende ernaartoe,ik zag Avora,Aaaaaaaaaaaaah gilde ik ook.
O pientje watis hier gebeurd! Ik liep naar Avora leef Avora leef geef een teken.
Niks o god ze is dood!

Saskia Lavendel

Ik was in de woonkamer die op dat moment heel erg leeg was.
Iedereen had uiteraard een vragengesprek gekregen over de doodslag die mij vader heeft meegemaakt, maar opeens hoorde ik keiharde gegil door de zwakke oren die ik op dat moment had. Ik keek om mij heen, maar ik zag helemaal niemand. Ik rende door het hele huis en opeens zag ik een aantal mensen staan. En ik keek met 2 schele ogen naar de grond en opeens zag ik Avora Orange, op de grond liggen, maar toen zag ik die Saskia lavendel ook weer bij het ongeval staan. ''Jij bent ook overal bij hé als er iets heeft plaats gevonden'' Zei ik negatief.


Mandy Coraal.

Ik stormde de eetkamer uit na Pientjes gil en zocht waar het geluid vandaan kwam. De muziekkamer, dacht ik. Dat was blijkbaar ook wat Mandy, Saskia en Sandra dachten, zij waren daar al. Daar stond Pientje, verstijfd. Avora Orange lag op de grond, haar ogen nog geopend, maar geen uitdrukking op haar gezicht. Ze lag in een grote bloedplas. 'Achteruit,' zei ik tegen de gasten die al binnen waren en ik sloot Avora's ogen. 'Allemaal de kmaer uit.' Wat me op viel was dat Pientje weer als eerst ter plaatste was, was dat een soort ongelukkig toeval of was ze gewoon een geweldige actrice?

- Stefano Grauw -

Het was een drukke dag geweest. Maar nu hield iedereen elkaar nauwlettend in de gaten. Er heerste een ongemakkelijke sfeer en dat vond ik maar niks. Ik zag dat Avora Orange daar ook niet tegen kond. Avora Orange vroeg waar de muziekkamer was, dus ik bracht haar daar naatoe. Ik zag de viool staan, hierdoor herinnerde ik een stuk op de viool wat ik als kind geleerd had. Ik begon te spelen en Avora bloeide helemaal op. 'Dit prachtige nummer zit in mijn geheugen gegraveerd als een klaproos in de knalgroene bermen!' Ze zette zo sierlijk als ze kon een stapje op de dansvloer. De volgende stap volgde en daarna nog één, ze ging steeds meer in haar dans op. Ze zag er zo gelukkig uit. En eindelijk heb ik iemand gevonden met wie ik het goed kan vinden. Bij de lift ging het mis, er was namelijk niemand om haar te liften. Ze maakte een prachtige draai en sprong daarna een eind de lucht. Toen kwam ze keihard met haar hoofd op de grond terecht. Ik begon te gillen.............

Volgend mij raakte ik in een shock. Toen ik me weer een beetje goed voelde zag ik dat iedereen me raar aankeek. 'Ik heb echt niks gedaan, echt niet!'. En daarna rende ik weg.

Pientje Perzik

Ik weet niet hoe, maar ik was in slaap gevallen en ik sliep nog heerlijk toen er enorm gegil door het huis klonk. Het duurde even voor ik door had dat het Pientje weer was, net als toen mijn man overleed. Mijn hart stond stil. Daarna hoorde ik de stem van Sandra en die van Saskia. Die zijn er ook snel bij. Ik pakte mijn ochtendjas en liep als verstijfd de trap af. Net waar ik bang voor was, een groepje mensen, die de muziekkamer uit gedreven werd door de inspecteur. Sandra liep in shock langs me de trap op, de andere draalden nog even rond voor de deur van de muziekkamer. 'Wie?' vroeg ik. Ik weet niet wie het zei, ik denk dat het door de schok kwam, maar ergens hoorde ik de woorden: 'Avora, ze is gevallen.'
Die arme Avora, ze was niet eens uitgenodigd, ze heeft nooit kwade bedoelingen gehad, ze begon net wat bij te komen van de schok van Alexander. Ik kende haar niet, maar toch wilde ik dit niet. Niet nog één, niet nog een keer. Waarom nou toch? Ik liep de trap op, de kamer van mijn man in, puur automatisme, ik had daar zo vaak naast hem gelegen. Ik liet mezelf op het bed zakken en dacht helemaal nergens aan. Ik staarde gewoon voor me uit.

Mevrouw Elanoire Fuchsia

Gister heb ik me er tussen uit kunnen wringen, toen Rex en Fucksia achter ons het gesprek hadden af staan luisteren.
Ik heb gezegd dat Pimpelmees en ik vandaag zouden gaan koken voor iedereen. Rex bleek er al snel van overtuigd.
Maar Elanoire niet, ze keek bedenkelijk. Ik stond snel op en liep naar binnen, en Pimpelmees liep ook achter me aan.
Ik fluisterde nog 'We praten een andere keer wel verder.' Hij knikte, en we liepen naar onze kamers.
Het was inmiddels al laat, en ik besloot maar te slapen, oordopjes in.

Vanochtend stond ik vroeg te douchen, het was pas half 7, dus ik had lang de tijd.
Nadat ik mijn zelfde kloffie had aangetrokken, want ik had maar verwacht dat we hier 1 nacht zouden overnachten.
Niet meerdere, dus ik heb maar kleding voor twee dagen...
Maar ik liep dus de trap af naar beneden, en er was heisa rondom de muziekkamer. Wie was er nou weer piano aan het spelen?
Het klonk in ieder geval waarschijnlijk niet zo goed, want ze keken niet zo blij.
'Wie?' hoorde ik mevrouwtje populair zeggen. 'Avora, ze is gevallen' hoorde ik iemand anders zeggen.

Snel schoot alles door mijn hoofd, nu iedereen beneden is, kan ik snel naar de erfenis-documenten kijken!
Want zo te horen was Fucksie ook beneden. Ik ging nog even snel naar mijn kamer om mijn make-up bij te werken.
Nadat al mijn wimpers goed gecontroleerd waren op dikke, plakke mascara, ging ik de gang op.
Richting de kamer van mijn broer. Ik deed langzaam de deur open, zodat niemand mij hoorde...
Maar toen zat zij (!) daar, mevrouw de ex.


Hélène Bordeaux

Gister toen ik pimpel en helena betrapte, zei helena dat zij en pimpel vandaag zouden koken. Hoewel ik dat niet geloofde, deed ik alsof ik het geloofde. Ik vertrouwde die twee toch al niet zo, vooral helena.

Daarna was ik naar bed gegaan. Maar toen werd ik wakker door een gil. Ik stond gelijk op en ging kijken wat er was gebeurd. Er stonden veel mensen voor de muziekkamer dus ik ging kijken wat er aan de hand was. Ik hoorde iemand zeggen: "avora... Ze is gevallen". Eerst dacht ik dat het niet zo erg was, maar toen zag ik haar liggen en toen begreep ik het. Hoewel ik niet gelovig ben, begon ik steeds meer te geloven dat dit huis verloekt was.

Daarna ging weer naar buiten om te gaan tuinieren, ik was betaald om de hele week te tuinieren, dus kon ik in ieder geval even er iets aan gaan doen

Rex Bruin

Wat een toeval. Toeval? Dat Avora gisteren is gevallen, ik betwijfel het. Maar daar heb ik nu geen tijd voor.
Tegen de tijd dat Hélène me weer aanspreekt, moet ik een redelijk plan in elkaar hebben geflanst.
Dat heb ik nog niet. Dus loop ik de bibliotheek in, gris wat leesvoer uit de kasten, loop de trap op en ga mijn kamer in.
Gelukkig had Swart veel boeken al hierheen laten brengen en hadden we ongeveer dezelfde interesses. Kan ik in ieder geval wat doen, totdat de moordenaar is gevonden.
Ik kan me niet concentreren op de letters die voorbij flitsen. Hoe vind je een moordenaar?
Hoe? Hoe? Ik blijf het me afvragen. Ik slaak een zucht en sla het boek dicht.
Dan pak ik een ander en begin met lezen.


~ Professor Siegfried Pimpel ~

Eindelijk kwam ik weer een beetje tot mezelf, zo in mijn oude kamer, maar toen kwam die achterlijke Hélène binnen. Ze deed wel erg langzaam de deur open, alsof ze niet wilde dat iemand haar zou horen. Ha! Is zij even geschrokken toen ze mij zag zitten. Ze wilde vast weer tussen de documenten van Alexander snuffelen, dat wicht, het liefst zou ik haar spontaan in de haren vliegen, maar daar waren de omstandigheden niet bepaald geschikt voor. Heel kalm, wat een zelfbeheersing, zei ik: 'Hallo, Hélène, kom je me gezeldschap houden?'
Gister wist zo ook al te 'ontsnapen' met Pimpel, maar dit keer was ze nog niet van me af!

Mevrouw Elanoire Fuchsia

De sfeer in Slot Swaenesteyn was gespannen. Na al die verhoringen over de moord van Dr. Swart, hield iedereen elkaar nauwlettend in de gaten. Ik was met mijn werk voor de kerk bezig totdat er plots een kei harde gil door het huis klonk. Het was Pientje, de huishoudster. Geschrokken sprong ik op. Het geluid kwam van de muziekkamer en ik stormde erop af. Er stond al een groepje mensen en ook Inspecteur Grauw was aanwezig. “Achteruit” zei hij. “Allemaal de kamer uit”.
”Pff, wat denkt hij wel niet. Hij is hier niet de baas” fluisterde ik tegen mezelf. Ik mocht die man niet. Voor hetzelfde geldt is hij zelf één van de moordenaars. Aangekomen bij de muziekkamer stond Pientje verstijfd. “Wat is er gebeurd?” vroeg de persoon naast mij. “Avora, ze is gevallen” hoorde ik iemand terug zeggen. In shock stond de menigte bij de deuropening van de muziekkamer. Avora? Hoe heeft dit kunnen gebeuren?, dacht ik.

Dominee Stan Groenewoud

Het was nog redelijk vroeg in de morgen toen ik een akelige gil hoorde, een gil van Pientje. Een klein moment dacht ik dat ik een déja vu had, gewoon een nare droom over de dood van Alexander. Maar toen het geschreeuw aanhield en ik al snel haastige voetstappen over de overloop hoorde, besefte ik dat er echt iets aan de hand moest zijn. Ik schoot in mijn badjas en rende naar beneden, waar iedereen zojuist de muziekkamer uit werd gedreven door Grauw. Ik keek verwilderd om me heen, wie? "Arme Avora" "Ze was een goed mens." de stemmen kwamen van alle kanten, en het werd me wel duidelijk wat er was gebeurd. Ik rende weer de trap op, naar onze kamer. Daar vloog ik Peter om de zijn nek "Wat verschrikkelijk, werkelijk verschrikkelijk.." snikte ik wijl ik mijn hoofd in zijn nek begroef. Ik wist dat ik hem had bedrogen, al die maanden. Maar ik hield nog van hem, hij was per slot van rekening de man die ik was gehuwd. De man waar ik eens zo smoorverliefd op was geweest. En die liefde was niet geheel verdwenen, nee, het was er nog steeds. Ergens. Hij duwde me zachtjes van zich af. "Wat is er gebeurd?". Ik keek hem aan. "In de muziekkamer, ga maar kijken.." Ik liet me op het bed vallen en keek toe hoe Peter zijn lange ochtendjas aantrok en zich naar beneden snelde.

Stephania Blaauw van Draet.

Het is ondertussen avond en ik heb nog steeds geen plan. Morgen gaat Hélène sowieso mijn plan uithoren. Denk ik. Maar tegen die tijd moet ik een plan hebben.
Hoe kan ik, een simpele onderzoeker, een moord oplossen. Voor de zoveelste keer zeg ik tegen mezelf dat die moord me niet boeit. Nou ja, Swart was natuurlijk mijn vriend, maar ik hoef niet te weten wie er zo onmenselijk was. Maar ik ben bang dat ik er niet mee wegkom als ik nu zeg dat ik geen plan heb.
Hoe? Hoe kun je een moordenaar ontmaskeren?
Met die onrustige gedachte val ik in slaap.

~ Professor Siegfried Pimpel ~