Verbijsterd keek ik naar de jonge man. Met een grijns op zijn gezicht hapte hij naar me, waardoor ik vlug een stap achteruit deed. Ik kon er niets aan doen, maar ik vertrouwde de inboorling niet. Kapitein Knibbe had dan misschien toch gelijk.
'Nee, ik meen het. Ik wil je stam niet tot last zijn met nog een extra eter...'

-Bolle Benno.

'Wie wilt er nou weer op een eiland wonen?' reageer ik terug. Waarom zou je voor een eiland kiezen in the middle of nowhere als je ook in een grote villa kan wonen?
'En, voor die spullen heb ik toevallig wél betaald, met mijn kostbare geld! Het zijn geen cadeautjes die zomaar iedereen mag hebben! Trouwens, hoe heet jij eigenlijk?'
Nadat ik dat gezegt had stond ik op, nog wel een beetje wankel, maar ik stond.. Rustig keek ik om me heen, als zij hier woonde, moesten we dan hier blijven? Ik kan toch niet zomaar op een eiland wonen? Ik begon het bij die gedachte al gelijk weer benauwd te krijgen.

- Amanda Amòre

Na twee dagen het eiland verkend te hebben, kunnen Stanley en ik dan eindelijk beginnen aan onze taak: de natuur van De Eiland beschermen. Daarom lopen we nu over het strand, waar ik weer die twee mensen zie die toen achter ons aan kwamen de bosjes in. Ze zitten opnieuw op het strand en deze keer heeft de man een wijnfles in zijn hand en er liggen er zakjes chips en brood over het zand verspreid.
"Hallo, zouden jullie deze troep straks op willen ruimen?", roep ik als we een paar passen van ze verwijdert zijn. De man kijkt het eerste op en glimlacht zodra hij ons herkend.
"Eindelijk eens wat mensen die ik ken. Kom erbij zitten," stelt hij voor. Ik kijk Stanley aan die heftig knikt. Ik haal mijn schouders op en we gaan bij ze zitten.

' Wout Bosbehoud.

Ik zag de vrouw opstaan, ze beledigde zo wat het land waar ik geboren ben! Hoe durft ze dacht ik bij mezelf.
"Kalm aan.. Kalm aan.." dacht ik rustig, die vrouw weet sowieso niet waar ze het over heeft, laat staan of ze weet wat het leven inhoudt. Geld geld geld.. Pff, lopend ging ik naar huis, toen ik thuis was zag ik de krant op de mat liggen. In blokletters stond geschreven: "DE EILAND IS EEN ENORME TREKPLEISTER!" en dat was een leugen, want veel van deze mensen wilden hier helemaal niet zijn. Laat staan wónen!

Ik loop nog steeds verdwaald door de bossen. Wat als er opeens een hongerige beer verschijnt? Dan ben ik hartstikke dood.
Ik word moe en ga zitten. Iemaaand...Als iemand me nou zou vinden, dat zou leuk zijn. Ik ga hout zoeken, misschien kan ik kampvuur maken of zo...

~Tierelantijntje

Ik haalde zorgeloos mijn schouder op. 'Pff, we hebben meer dan genoeg hoor! Bergen met vers fruit, en we kunnen vlees roosteren en..' Bezorgd keek ik opzij, normaal zou Benno me al in de rede zijn gevallen. Nu staarde hij voor zich uit, en ik moest glimlachen. Ik had hem geloof ik overgehaald.

Oef -

Tierelantijntje is al een paar dagen weg en ik maak me ernstig zorgen om mijn nichtje. Ik weet dat ze niet van nieuwe mensen houdt, dus is ze vast ergens alleen naar toe gegaan, zonder begeleiding. En ik heb nog zo gezegd dat dat niet mag. Ik ga maar snel de bossen in, ze zal daar vast ergen verdwaald zijn. Na een uurtje te geroepen hebben, besluit ik om terug te gaan. Geen respons. Ik porbeer het nog 1 keer. 'TIIEEERRREEELLLAANNNTTTIIIIJJJJJJNNNTTTTJJJJJEEEEEEEEEE' roep ik keihard. Ik hoor geluid, maar weet niet zeker of het haar is, ik probeer het nog 1 keer. 'TTTIIIIIEEEERRRREEEELLLLAAAANNNNTTTTTIIIIIJJJJJNNNNNTTTTJJJJJEEEEEEE'


- Oeleboele (Stamhoofd van de Oeleboele-stam)

Ik schrik wakker, sta op, en ren naar de plek waar het geluid vandaan komt. Eindelijk!! Een persoon! Ik arriveer bij de plek.
'Ah, hallo Oeleboele!' zeg ik met een big smile. Oeleboele is hier. Dat betekent dat niet iedereen is opgegeten door een hongerige beer. Yay!

~Tierelantijntje

Hij was me aan het chanteren. Dat wist ik. Dat voelde ik. Maar toch. Eten. Vlees. Fruit.
Eten. Voedsel. Voor mij.
'Breng me maar naar jullie kamp,' blij met het vooruitzicht van eten, sloeg ik de man - alweer - op zijn rug.

- Bolle Benno.

'Yeahh, zo mag ik het horen!' Blij stompte ik de man tegen zijn arm en huppelde voor hem uit, terwijl hij achter me aansjokte. Het duurde niet lang voor we voor de hutjes stonden die ons kamp vormden. 'Hallooo?' Ik riep hard over de open plek, maar ik had zo'n gevoel dat er niemand was.

Oef -
(Wacht, is er iemand bij het kamp? )

Ik word wakker, het is 5 uur en dat betekent dus dat ik naar buiten ga. Meestal altijd met mijn stamgenoot Tiertje, maar ze was er niet. Ik schrok toch even, meestal ben ik altijd te laat en is zij er. Maar nu is ze er niet. Waar zou ze toch zitten? Ik maak me zorgen..

`'-. BlingBling .-'`

Ik neem Tierelantijntje mee terug naar het dorp. Ze was ontzettend bang voor de nieuwe mensen, en ging dus naar het bos. Net voor dat Tierelantijntje en ik bij het dorp waren werden we aangesproken. We draaiden ons om en de stem zei:"


- Oeleboele (stamhoofd van de Oeleboele-stam)

Ik open mijn ogen en zie een eiland. Voorzichtig sta ik op. Het is vast een droom. Ik knijp in mijn hand en doe mijn ogen dicht zodra ik ze open sta ik er nog steeds. Hoe kom ik nou weer op een eiland? Hoe lang heb ik geslapen? Vragen spoken door mijn hoofd. Ik draai me om en zie een gestrand schip dat me het hele verhaal vertelt. Het schip waar ik op zat is gestrand. Weer spoken allerlei vragen door mijn hoofd, dan zie ik opeens 2 gestaltes staan. Ik ren erheen, misschien weten zij 't wel?

- Vivian Vermazel -

Verbijsterd keek ik om me heen: het leek net alsof ik op de set van een of andere falende film was beland. De houten huisjes, het eiland, Kapitein Knibbe en Sjaak Haak die weg waren gevaren...
Het was gewoon een film, als een cadeautje omdat ik met pensioen was gegaan. En nu kon ik er nog van genieten, voordat die mogelijke kannibalistische stamgenoten kwamen.
'Waar is het eten?' vroeg ik Oef.

-Bolle Benno.

Ik grinnikte. 'Kom mee naar mijn hut!' Ik zag dat hij twijfelde, maar ik zou hem naar eten brengen. Eten. Dat ene woord was genoeg om hem mee te krijgen. Ik opende de deur van mijn hut, en we stapten naar binnen. 'Ga zitten!' mompelde ik terwijl ik naar een kast in de kamer liep en wat fruit uit haalde.

Oef -

Zodra ik dichterbij kom zie ik dat 't maar 1 gestalte is, eentje die ik maar al te goed ken. "Amanda, hoe kan dit?" Vraag ik aan haar ze kijkt om en is stil. Ook ik weet niet wat ik moet zeggen. Dan verbreekt Amanda de stilte.

- Vivian Vermazel -

'Ehm, oké,' beantwoord ik geniaal het aanbod van de eilandbewoner. Voorzichtig ging ik zitten op een onstabiel uitziend stoeltje om vervolgens Oef scherp in het oog te houden. Ik vroeg me af of ik me hier ooit op het gemak zou voelen.
'Maar eh, jullie zijn gasten hier dus niet gewend?'

-Bolle Benno.

'Vivian!' roep ik uit. Eindelijk iemand die ik ken. Oké, het is Vivian, maar Vivian kan ik altijd wel goed gebruiken. 'Waar was je al die tijd?' Direct daarna vervolg ik: 'Zullen we een onderdak zoeken? Hier kunnen we niet blijven!'

- Amanda Amòre

'Nope' beantwoord ik zijn vraag 'het is hier normaal zo stil als wat, we liggen geloof ik ook wel erg ver van de bewoonde wereld vandaan.. Er komen soms wel eens een paar verdwaalde mensen, maar ze rennen meestal gillend weg.' Ik fronste mijn wenkbrauwen bij de herinnering aan de laatste bezoeker. Toen er ook maar iets over eten gezegd was, was hij snel weggerend. Zwierig zette ik een schaal met diverse soorten fruit op de kleine tafel, en schonk hem daarna wat te drinken in. 'Neem zoveel je wil!' Ik glimlachte bij het zien van zijn hebberige plek en ging zelf ook aan de tafel zitten.

Oef -

Ik zuchtte. "Ik lag op 't strand, waarschijnlijk bewusteloos. En ja hoor we gaan onderdak zoeken, of beter gezegd 'Maken' want ik denk niet dat hier nog andere mensen zijn." Dat zal ik wel weer alleen moeten doen als haar slaafje. Dacht ik.

- Vivian Vermazel -