Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...???

[quote="Ayumii"]Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?"

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. hij is zo blij dat hij de hele taart heeft op gegeten.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. hij is zo blij dat hij de hele taart heeft op gegeten. Opeens kwam het taartmonster binnen, die de moddervette broer in een hap opat. Ikk eek genadeloos toe. Ook Avalange werd opgegeten.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. hij is zo blij dat hij de hele taart heeft op gegeten. Opeens kwam het taartmonster binnen, die de moddervette broer in een hap opat. Ikk eek genadeloos toe. Ook Avalange werd opgegeten. Tenminste dat dacht iedereen. Ik was snel met Avalange naar buiten gerend.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. hij is zo blij dat hij de hele taart heeft op gegeten. Opeens kwam het taartmonster binnen, die de moddervette broer in een hap opat. Ikk eek genadeloos toe. Ook Avalange werd opgegeten. Tenminste dat dacht iedereen. Ik was snel met Avalange naar buiten gerend. Ik wist niet waar ik heen moest gaan.

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. Ik vroeg me af wat er eigenlijk gebeurd was. Ik kon me echt niet veel herinneren...

Ik zat in een cel waar ik iedere seconde koude koffie moest drinken.
Ik haat koude koffie, "mag ik warme koffie?" vroeg ik dus.
"WIE DENK JE WEL NIET WIE JE BENT?!!" krijste de man die me opgesloten had. "Alswilt dan moet je eerst voor mij dansen in lingerie!" zei hij. Dus dat deed ik. Eigenlijk had ik een robot gemaakt en die danste in lingerie, ik vluchtte weg.
Op straat liep ik tegen een lantaarnpaal aan, ik was deels buitenwesten. Ik zag opeens een gezicht van een jonge man, en knap ook. "Gaat het?" vroeg hij. "Ja..ja...jaa." mompelde ik. De jongen schudde zijn hoofd, schoof zijn armen onder me, en tilde me op. Ik hing als een lappenpop in zijn sterke, warme, gespierde en gebruinde armen. Hij bracht me naar zijn huis, en die nacht werd heel gezellig,...voor hem. Want dat gebeurde tegen mijn wil.
Ik werd wakker in zijn bed, naakt nog maar liefst. Bah. Ik voelde me zo vies. Die jongen heet Zanzai ofzo... Hij is super knap en dat gebruikt hij, geloof me.
Ik stond op en holde hard naar zijn badkamer, waar ik onder de douche stapte. Ik trok zijn kleren aan (Bah!!) en holde het huis uit. De tranen stroomde over mijn wangen. Wanneer kwam ik nou goed terecht?
Ik zwierf door de straten van het drukke Bridgeport. Even dacht ik dat er achter mij mensen liepen, maar waarschijnlijk was het een hallucinatie. Maar nee, dat was het niet, want opeens Werd ik vast gegrepen door een stel warme armen en meegesleurd naar een eng huisje aan de rand van de stad en alles wat de vorige nacht gebeurde herhaalde zich.Met dezelfde persoon. Zal ik ooit onstappen aan deze hel?
Dagen verstreken, maanden ook. Ik werd misbruikt.
Ik lag in bed, 1 dag lieten ze me met rust. Ik draaide me op en voelde een scherpe pijnscheut in mijn buik. Ik stond op en holde naar de WC, waaron ik overgaf. Nadat ik overgeven had, bekeek ik mijn buik. Hij was dikker!! Ik legde mijn hand erop en drukte zachtjes. Iets trapte tegen mijn hand. Dat kon niet waar zijn!? Zwanger?! Ik!?
Voordat ik verder kon denken, schreeuwde Zanzai: "WAAR BEN JE RACHEL?!!!" tegen mij. Natuurlijk. Ik moest naar hem toe komen. Hij zal me vast weer gaan...ugh. Ik liep zachtjes naar de slaapkamer...IK TEL TOT TIEN EN DAN STA JE VOOR ME RACHEL!!! Ik liep snel de kamer in.Ik keek de kamer rond.Niemand. Ineens werd ik van achter opgetild en op het bed gegooid. Ik keek om en zag Zanzai. "Niet deze kamer Rachel. Oh we zullen je wel straffen...hahaha..." Ik kneep mijn ogen dicht, bang voor wat er zou komen.Ik voelde een brandende pijn op mijn wang. Ook zat Zanzai ineens op me. "Kom op rachel. Maak me is blij." Zei hij.Nee, wou ik schreeuwen. Nooit meer! Maar voordat ik iets kon zeggen had Zanzai zijn lippen al tegen die van mij aangedrukt en met zijn hand mijn shirtje uitgscheurd. Ik probeerde erniet op te reageren. Hij dwong mijn mond open en scheurde me letterlijk mijn kleren af. Ik kreunde diep, veel keus had ik niet, dus liert ik hem maar zijn gang gaan.
Na 2 uren had ik er genoeg van en probeerde ik Zanzai weg te duwen, het lukte niet. Ik was het zat. Toen hij heel even zijn lippen van die van mij trok, haalde ik uit. Zanzai sprong van het bed en schreeuwde het uit van de pijn. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten misbruiken!" Gil ik tegen hem. Zanzai gromde, "Ik misbruik je niet, ik gebruik je voor dingen die ik fijn vind, Rachel." Zegt hij. "Dat is misbruiken, ezel!!" Gil ik tegen hem. Ik storm langs hem heen, ik zie een shirt en een broek liggen, die pak ik en trek ik aan.
Ik hol de deur uit, wegwezen, weg van deze hel.
Ik loop door de straten, zonder eten en geld, met mannenkleding aan...wat moet ik toch doen ...? Terug naar Zanzai gaan? Nee...Ik verberg me in een donker steegje en ga met mijn knieën tegen me aan zitten. Het is koud. Hoe ga ik dit overleven? Ik hoor voetstappen. Maar ik geloof niet dat er wat ergs zal gebeuren, ik heb tenslotte alles al mee gemaakt.
Ik hoor iemand zijn adem inhouden.
"R.Rach..rachel?? Ben je dat?" Vraagt een bekende stem.
Ik kijk op, ik zie mijn bloed eigen broer staan.
"Ja..jaa."Piep ik.
"Oo rach! Wat heb ik je gemist!' Fluisterd mijn broer en hij omhelst me stevig. "Wat is er gebeurd?" Vraagt hij bezorgt.
"Niks bijzonders, Michel." Stotter ik. De tranen stromen over mijn wangen. Ik had mijn broer terug/. Mijn eigen broeer.
opeens hoor ik een stem: "Rachel!! Ik was nog niet klaar met je!" Brult Zanzai.
Ik krimp ineen. Niet nu denk ik. Niet nu.
"Wie is dat?" Vraaagt Michel bezorgt.
"Blijf van mijn vriendin af!" Brult Zanzai.
"Jouw vriendin? Daar lijkt het niet op!" Schreeuwt Michel terug, en hij gat voor me staan. Dreigend komt Zanzai op heb af, en voor mijn ogen begint een gevecht dat op leven en dood gaat...
Even later lag Zanzai, besmeurd met bloed, bewusteloos op de koude stenen grond. Michel loopt naar me toe, hijgend. "Wie is die vent, en waarom is je buik zo dik, Rach?" vraagt hij hijgend aan me. Ik pak zijn arm. "Laten we eerst ergens anders heengaan voordat die gek wakker wordt, ik zal je daar alles uitleggen Michel." zeg ik. Even later zitten we samen in een restaurantje. "Maar waarom is je buik no zo dik?" Vraagt Michel. Ik barst in tranen uit. Tussen een paar snikken door Vertel ik dat ik zwanger ben.
"Stil maar, Rach. Ik ben bij je." Mompelt Michel in mijn oor. "Jaahaaa.. daat..weeet..iiik ookooook." Stotter ik. "Shhh, Rach. Rustig maaar, ik zal voor je zorgen, belooft." Sust Michel. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Nehee, iikk ik zaal een laattt iijjnn." Huil ik. "Rustig Rach, probeer rustig te blijven, alsjeblieft." Op dat mioment loopt er (alweer) een serveerster voorbij. Die hadden hier wat, zeker nieuwschierig. "Mag ik een glas water?" Vraagt Michel beleeft. De vrouw knikt en loopt weg. Ze praat tegen de barman en wijst naar ons. "Waar gaan we eigenlijk wooennn.. wonen??" Stotter ik. Ik was inmiddels als een beetje bnij gekomen van alles.
"Bij onze ouders, Rachel." Antwoordt Michel koel.
Ouders?! Maar mijn buik dan? Allerlei gedachten vlogen op dat moment door mijn hoofd. "Ouders?!"Piepte ik dan ook. Ik was helemaal in de war en bekeek het restaurant. Opeens zag ik een groepje mannen...Dat zal toch niet...?!!!!Daar stond Zanzai. Met al zijn vrienden en een grote wond op zijn voorhoofd. "Snel Rennen." Fluisterde ik en Michel tilde me op en rende ervandoor. De tranen liepen over mijn wangen..."We worden gestalkt Michel!" zeg ik tegen Michel terwijl hij naar zijn huis rent met mij in zijn armen. "Geen zorgen, we komen veilig thuis!" antwoordt hij. Maar Zanzai en zijn groep waren al dichtbij en haalden ons in. "Zo? En waar dachten we heen te gaan?" Vroegg Zanzai kwaadaardig. Ik wou het niet aan zien. Ik worstelde om uit de armen van Michel te komen. "Wat wil je, Zanzai?" Vroeg ik, ik merkte dat ik veel zelfverzekerde klonk dan ik eigenlijk was.
Opeens voelde ik een sterke pijnscheut in mijn buik. Mijn benen voelde nat, dat kon je niet menen! De weeën waren begonnen! "Aaah!!" Gilde ik en ik viel op de grond.
Michel knielde naast me neer, "Wat gebeurd er?" Vraagt hij bang. "Weeën!" Krijg ik er moeizaam uit.
Opeenszie ik Zanzai boven op me zitten, hij houdt een mes in zijn hanen, dat schitterd in het licht, ik wil weg kruipen, maar voordat ik dat kan doen legt hij het mes tegen mijn keel aan en drukt er op.
Op dat moment word alles zwart.
Ik open mijn ogen en hoor piepjes. Naast me zit Michel op een stoel. Ik kijk om me heen en zie een zuster naast me met een baby in haar handen. Ik heb verschrikkelijke keelpijn, het voelt onmenselijk...Langzaam kom ik overeind. "Wat is het?" vraag ik moeizaam. Michel omhelst me meteen, hij knijpt haast alles fijn. "Argg." Breng ik raspent uit. "Sorry Rach. Gaat het?" Vraagt hj voorzichtig. "Ja hoor, geen problemen, alleen een beetje keelpijn." Ik zie dat hij en de zuster een blik uit wisselen. Michel zucht. "...Wow, ik was zo bang dat je het niet zou overleven Rach." zegt Michel. Opeens was ik bang, gewoon plots. "Ben ik dood dan?" Vraag ik angstig. "Nee joh, je leeft." Zegt Michel. Ik let mijn ogen glijden naar het prachtige babytje, haar ogen waar fel blauw. Toen ze mij zag kijken glimlachte ze engelachtig. Ze kirde en stak haar armpjes naar me uit.
De zuster keek verveeld en gaf het baby'tje aan mij, "Oo, wat ben je mooi." Fluisterde ik tegen het baby'tje. Ze lachtje naar me. Ze leek wel een beetje op mij, met die ogen...en dat neusje en mondje...Ik vraag me af wie dit is eigenlijk, ik kan het me niet herinneren. Waarom heb ik eigenlijk zo'n keelpijn...??? Ik voel aan mijnj keel en voel verband.. "Wat is er gebeurd?" breng ik schor uit.
"Dat is een veel te lang verhaal voor jou om nu aan te horen," zegt mijn broer. "Hoe wil je haar eigenlijk noemen?" Ineens flitst alles aan me voorbij. Ik herinner me weer wat er gebeurt is. Ik kijk nog eens naar de baby. "Ze is een echte Avalange. Ik wil haar Avalange noemen."
"Avalange, dat is een erg mooie naam," zei mijn broer, met tranen in zijn ogen. Ik vroeg me af wat er eigenlijk gebeurd was. Ik kon me echt niet veel herinneren...
Toen gebeurde het.