Tevreden loop ik verder. Dan sta ik stil met een winkel met.. lingerie.
Prachtige korsetten en kousen staan in de etalage uitgestald. Van het fijnste kant natuurlijk.
Ik hol enthousiast de winkel in en ik haal mijn sabels tevoorschijn.
"Geef de hele buit. Nu."
Geschrokken grist de winkelbediende van alles van de planken en etalage en stopt het in een linnen zak.
"Alles."
De winkelbediende knikt en verdwijnt in een deuropening. Dan komt ze weer tevoorschijn met een paar zakken.
"D-dit is alles wat we hebben mejuffrouw."
"Dank u. Nog een fijne dag verder." een vals lachje speelt rond mijn lippen.
Ik schuur de sabels gevaarlijk langs de deuropening en loop trots naar buiten. Dan schiet me wat te binnen.
Ik heb niemand die het kan zien. Ik sta aan de grond genageld. Met een plof vallen de zakken op de straatstenen.

xx- Jane -xx

Snel ren ik rond. Er bungelt een tas met wapen op mijn rug. Dan zie ik Jane zitten.
Snel draai ik me om en ga naast haar zitten. "Hey." Mompel ik.
Jane kijkt op. "Hoi." Mompeld ze schor. "Laat eens zien wat je hebt." Ik gris een van de tassen weg.
Jurken. Natuurlijk. Dan gris ik een andere weg. Nu trekt mijn gezicht wit weg. Lingerie. Ik laat mezelf vallen.
"Ik snap je probleem al." Mompel ik.

-Richard

Het rennen deed me goed, al was het wel een hele toer om van de boot te komen zònder in het water te vallen. Ik zag Jane een lingeriewinkel uit komen, best genant. Snel holde ik door naar de bank. Daar hadden ze vast wel geld. Ik rende naar binnen, en schreeuwde dat er een overval was.

~ Eastred March

Ik voel mijn wangen vuurrood worden en het zweet breekt me uit.
" Ik.. Het was niet de bedoeling dat je het zou zien en..."
Jeetje, waarom deed ik nou zo moeilijk? Het was Richard maar, niet een of andere kleuter waaraan ik moest uitleggen waar dit voor diende. Richard toont tenminste begrip.
Ik moet even slikken.

xx- Jane -xx

"Ik heb al vaak genoeg mooi ondergoed gezien meis." Lach ik vrolijk.
Ik mep Jane vrolijk tegen haar rug. "Wat heb jij eigenlijk?" vraagt Jane aan me.
Ik gooi mijn tas naar voren. "Vooral wapens." grap ik. Jane kijkt de tas door en schuift hem dan weer aan de kant.

-Richard

Vrolijk rende ik verder. Het ging lekker. Ik zag Eastred een bank binnenrennen. Ik rende haar achterna.
"Hey!" Brulde ik vrolijk. "Kan je wat hulp gebruiken?" Ik glimlachte. Snel rende ik tussen de mensen door.
Een grote Safe stond voor me. Ik knalde het slot open en greep een berg geld. Eastred kwam aanrennen.
Ik wees richting de overgebleven zakken. "Ieder vier." Lachte ik en ik rende weg.
Snel rende ik naar het schip. Die tassen werden nogal zwaar.

~Cwen

Met een witgetrokken vuist sla ik een vitrine aan stukken. Glas breekt aan scherven en kleine splinters boren zich in mijn hand. Ik zucht stilletjes en verbeet mijn leed op mijn lip. Met grote stappen ontwijk ik de scherven en haast me naar de toonbank. Ik kijk rond en vind wat ik zoek. Rood bruin blinkend met een krullende kam en hout zo fijn als het maar geslepen kan zijn. Maanlicht glanzend in de bordeaux lak, schitterend als diamanten. Mijn hand strijkt langs de hals van de viool. Een plaatje was het, dat ik spontaan stil werd. Ik liet de strijkstok door mijn vingers glijden en liet het instrument op mijn schouder rusten. Wat was dit lang geleden. Lang geleden dat ik dat heerlijke aroma van eeuwenoud hout had ingesnoven. Lang geleden dat mijn snaren over de van kattendarm gemaakte snaren gleden. Zou ik het nog kunnen, zou ik het verleerd zijn. Ik streek mijn la en stemde de viool. til en voorzichtig behandelde ik het tere instrument.
HEt eerste stuk dat me te binnen schoot liet ik weerklinken in de duistere nacht. Mijn lippen krulden zich tot een glimlach. Ik voelde me volmaakt met dit instrument, alsof het een verlenging van mijn lichaam was en ik hunkerde om meer te spelen maar daarmee moest ik wachten, ik mocht niet onnodig mensen uit hun bed halen. dat zou me enkel in problemen brengen. Met mijn rug tegen een stenen muur en de viool tegen mijn borst keek ik naar de sterrenhemel. Eerbiedig sloot ik mijn ogen en maakte een kruisteken. Geruisloos lipte ik mijn gebeden en smeekbeden aan god toe. de veiligheid van mijn moeder, van mijn zusje en van Eastred.
Mijn ogen bleven gesloten en stillaan viel ik in een diepe slaap.

-Lucas Folcalor-

Ik rende door een winkelstraat. Bij de meeste winkels waren de ramen kapot en de deuren stonden open. Ik rende een hoek om en kwam in een doodlopende straat. Ik stopte.
"Shit." Zei ik. Ik had wel een beetje haast, stel je voor dat ik werd achtervolgd. Ik keek opzij, een instrumenten winkel. Ik stapte naar binnen maar er was niemand meer. Overal lagen glasscherven en er stond een lege vitrine.
"Hmm, eens kijken." Mompelde ik. Ik stapte door de zaak, het glas kraakte onder mijn zolen. De donkere en mysterieuze sfeer gaf me rillingen over mij hele lichaam. Of het nou door het zachte briesje kwam of niet.
Ik liep naar de achterkant van de zaak, en daar stond wat ik moest hebben.
In een vitrine met dik glas stond een prachtige gitaar van een donkere houtsoort. Achter de balie vond ik een grote zak waar hij in kon. Daarna zocht ik naar een zakdoek, die vond ik ook achter de bar. Ik deed de zakdoek over mijn hand heen en bond die vast met een stukje touw. Zo zou mijn hand straks niet te erg beschadigen. Ik haalde uit en sloeg de glasplaat doormidden. Een tinteling volgde door mijn hand en ik voelde een stekende pijn, maar ik had geen tijd om daar aan te denken. De gitaar deed ik voorzichtig in de zak en ik maakte aanstalten om weg te gaan tot ik geschreeuw achter me hoorde. Het was de eigenaar van de winkel. Ik wilde weg rennen maar ik werd vastgepakt. Ik keek opzij, de eigenaar had een dolk en haalde uit.
De dolk stak door mijn arm alsof het niks was. Ik gaf een korte schreeuw, beet op mijn lip die ook begon te bloeden.
"********." Riep ik. Ik sloeg met mijn vrije hand de eigenaar knock out en ik probeerde zo snel mogelijk weer naar het schip terug te keren. Die dolk moest eruit! Een ondragelijk pijn!
Ik keek naar mijn bovenarm, de dolk stak er in zijn geheel aan de andere kant uit, ik moest even slikken bij het aanzicht ervan.

~| Jack Beckeans |~

Eastred wou net een van de zakken grijpen toen ze een schot hoorde.
Verschrikt draaide ze zich om. Toen voelde ze een brandende pijn. Zachtjes begon ze te trillen. Toen viel ze op de grond. Haar laatste seconden waren geteld.

Eastred (JustMyLife) is dood.
Ze is eruit gestemd. Ze was een Piraat.

Ik loop rond. Opeens zie ik Eastred op de grond vallen. Er stroomt een rode plas uit haar hoofd... Ik krijs.


~Ayme

Jane en ik horen een knal. Snel ren ik er op af.
Eastred ligt op de grond. Ik ren snel naar haar toe en til haar op.
Snel ren ik weg. Jane stond net op en zag me voorbij rennen. Snel volgde ze. Mijn tas bonkte op mijn rug.
Ik had iets verkeerd neergelegd. Telkens als dat stomme ding op en neer hupste stak er iets in mijn rug.
Ik rende het schip op. Cwen kwam me achterna. Jane kwam nu aan met Lucas achter haar aan gesleept. Normaal zou ik gelachen hebben omdat hij daar doorheen had geslapen. Ik liep op hem af en gaf hem een klap. Hij schoot overeind. Tegen mijn neus. "Kan je ook overeind komen zonder mijn neus te breken?" Gromde ik. Cwen boog zich over Lucas heen. "Lucas Eastred is...dood."

-Richard

Ik boog me over Lucas heen. Aarzelend pakte ik zijn hand. "Lucas. Word niet kwaad. Ren niet direct op de bank af ofzo. Maar ik ga je iets vertellen dat je waarschijnlijk absoluut razend maakt." Ik beet op mijn lip. "Eastred is dood." Fluisterde ik Lucas' ogen werden eerst groot. Toen opende hij zijn mond en begon te schelden en te schreeuwen. Ik kromp in elkaar. "Ze ligt in mijn kajuit. De eerste de beste waar we haar heen konden brengen. Nee we kunnen haar niet meer redden. Zelfs Lia zou da niet kunnen." Ging ik snel verder.
Lucas stond als een zombie op en liep naar mijn kajuit. Ik zag Alice erheen kruipen en snel tilde ik haar op.

~Cwen

Ik zie iemand aankomen met.... Eastred! Dood!
Ik heb nooit de kans gekregen om haar te leren kennen. En die kans zal ik ook niet meer krijgen..
Dat is het risico wat je neemt als piraat. Maar dat maakt het niet minder erg dat ze dood is.
Ergens ben ik blij dat ik op het schip gebleven ben. Ik weet ook nog niet hoe ik met wapens om moet gaan. Als ik mee was gaan plunderen zou ik nu waarschijnlijk ook dood zijn. Ik ril bij die gedachte.
-Nora

Een houten deur, geopend ... ik stap binnen en mijn gezicht trekt wit weg. Mijn armen grijpen naar mijn haar en ik wil schreeuwen, wil duidelijk maken wat me dit aandoet, hoeveel ik om haar geef. Maar die ondoordringbare muur zou ik nooit kunnen oversteken, ze was dood en ik niet. Ik viel neer op mijn knieën en wierp me over haar heen, haar huid zag bleek, haar lippen paars en een doffe glans in haar ooit zo mooie ogen braken mijn hart. Tranen liepen langs mijn jukbeenderen, ik legde mijn lippen op Eastreds, het voelde koud maar zo bekend, exact waar ik naar verlangd had. Maar er ontbrak iets, ze kuste me niet terug. "Heb geen nood mijn liefste" prevelde ik en ik stond op. Het was moeilijk om haar te verlaten maar het was het waard. want zo zou ik weer bij haar zijn. In een waas rende ik naar de stad, begeven met mensen die in paniek keken naar de gebroken ramen en de overvallen winkels. Ook bewakers met pistolen stonden klaar, gereed om toe te slaan als er ook maar iemand gevonden was die hier iets me te maken had. Ik zuchtte en richtte me tot de hemel. Lipte een laatste gebed en sprong toen in het midden van het plein, op het verhoog waar toespraken werden gehouden. Ik voelde alle ogen op mijn lichaam branden, ik kromp ineen maar verborg de angst en stond terug recht. "Ik heb dit alles gedaan" schreeuwde ik krankzinnig. Ik haalde mijn pistool uit mijn riem en schoot op een raam dat aan stukken sprong en waardoor er glas over een deel van de bevolking regenden.
Zo, dat zou het moeten doen, lachte ik verdwaast.
Een harde knal, scheurend vlees en spattend bloed. Ik viel neer op mijn knieën en voelde hoe mijn hoofd zwaar werd. Mijn lippen krulde zich tot een glimlach, hopend dat ik nu zou sterven, hopend dat Eastred terug aan mijn zijde zou staan. In het midden van het plein, omringd door een plas bloed viel ik neer, mijn leven raasde met rasse schreden aan me voorbij, toen alles zwart werd en mijn genoegende glimlach verdween...

-Lucas Folcalor-

Ik zag dat Lucas zelfmoord pleegde en snelde er naar toe, ik wist dat Easterd ook al was vermoord. Ik rende naar Lucas toe, ik verbond hem zo goed en zo slechts als ik kon en zei: "Lucas, je hebt nog een heel leven voor je, ga niet dood ga niet dood! bedenk wat je allemaal mist, Lucas Easterd zal altijd in onze harten bleven voortleven het is niet de bedoeling om daar nu een einde aan te maken"
Ik reanimeerde Lucas een beetje zo slecht als ik het kon maar goed ik schreeuwde:"Lia of iemand kom snel Lucas ligt hier te sterven"

-Darnell-

Ik rende Lucas achterna. Ik zag iets wat ik niet wou zien. Ik greep hem bij zijn schouders en Darnell pakte zijn benen. Samen sleepten we hem zo snel mogelijk terug naar het schip. "Lia! Help me!" Lia kwam aanrennen. Ik pakte Lucas'hand vast en kneep erin. "Ga niet weg! Toe ik smeek het je! Ik heb je nodig Lucas." Ikzelf begon nu ook te snikken. Ik had een oude vriendin verloren. Misschien ook de gene waar ik echt van hield. Ik kneep in zijn hand en begon nu te trillen. "Als jij naar daarboven gaat. Dan...Zal...Ik...Je....volgen." Trilde ik. Lia stond op. "Meer kan ik niet doen." Fluisterde ze. Ik tilde Lucas op en bracht hem naar zijn kajuit. Ik legde hem op zijn bed en ging in de hoek van de kamer zitten.



~Cwen

Er was iemand dood. Volgens mij Eastred. Ik bijt om mijn lip, ze had het niet verdiend, ik had beter heen kunnen gaan dan zij. Zij had een geliefde en veel mensen die om haar geven.
Peinzend staar ik naar mijn polsen, het bloedden was gestopt, maar mijn armen waren nu wel sneeuw wit. Zo zag ik er zeker uit.
Ik wist hoe mensen mij zagen, als een groot stuk ongeluk. Ik durfde mijn leven erom te wedden dat het mijn schuld was dat Eastred dood was.
Ik begin een beetje te schuiven op de barkruk en laat mijn hoofd in mijn handen vallen, "allemaal mijn schuld." Mompel ik. "Alles, ik ben een groot stuk ongeluk. Als Lucas dood gaat is het zeker zo. Allemaal mijn schuld..."


~Willow Smidweed~

Eastred is dood. Eastred is dood Eastred is dood.
Ik val op mijn knieeën. De straatstenen maken schaafwonden in mijn huid, maar het kan me niet schelen.
Ik heb nog nooit in mijn leven zo gehuild als nu.
Mijn haar zit in de war door de straffe wind maar ook dit maakt mij niks uit.
Eastred, de enige echte vriendin van mij, de enige die mijn problemen wilde aanhoren, de eerste die mij het voldane gevoel gaf van "Ik heb iemand blij gemaakt", is weg. Van de aardbodem verdwenen.
Ik pak haar hand vast in de hoop dat ze reageert, maar dat is natuurlijk niet zo

xx- Jane -xx

Ik voelde dat ik werd opgetild, zweefde ik, keerde ik naar de hemel, naar ...
een pijnscheut ging door mijn maag maar een pijnlijkere stak door mijn hart. Ik ging niet dood, nog niet.
Ik zag Eastred niet maar een waas van Cwen ik vloekte binnensmonds. Schoten vlogen langs mijn oren, er werd met pistolen op ons gevuurd en ik bracht iedereen in gevaar. Waarom kwamen ze me halen, had ik er ooit om gevraagd, had ik ooit gezegd dat ik maar een moer om hen gaf, ik gaf enkel om Eastred. Zij was mijn leven, mijn ziel, mijn hart. Ik voelde een zacht bed onder mij dat spoedig doordrenkt was van een rode vloeistof. Bloed, gal kwam opborrelen in mijn keel. Ik probeerde te schreeuwen toen ik handen op mijn lichaam voelden, schreeuwen dat ze me met rust lieten, dat ik wou sterven, en niets liever zou willen dan bij mijn liefde zijn. Stelde ik me aan, deed ik net zo belachelijk als dat rotkind van een Willow. Wou ik duidelijk bewijzen dat ik van Eastred hield omdat ik haar het nooit echt had kunnen vertellen. Mijn spanning verslapte en ik opende mijn ogen. "Bedankt" zuchtte ik tegen de onomlijnde vorm die ik niet kon herkennen als een bepaald persoon.

-Lucas Folcalor-

Ik begon zachtjes te huilen. "Je bent wakker." Snikte ik. Hij was terug. Hij was terug.
Ik pakte zijn hand. Er stroomden tranen over mijn wangen. Het was verschrikkelijk om Lucas te zien met al dat verband. "Beloof me dat je nooit! Nooit! Nooit meer zoiets stoms doet." Huilde ik hardop.

~Cwen