'Goed gefixt bro,' zei een vriend van me toen hij me zag zoenen met Lorna. Ik probeerde de grijns weg te halen van mijn gezicht. Ik zag dat ze ergens mee zat, toen we ophielden met zoenen.
'Dylan, vind je het goed als ik eventjes hier blijf? Ik wil een tijdje piano spelen, en alleen zijn.' Ik knikte, natuurlijk begreep ik haar. Ik gaf haar nog een kus op haar lippen. 'Je bent mooi, Lorna.' Ze glimlachtte, maar toch was er iets in haar uitdrukking dat ze vandaag nergens zin in had. Rachel. Natuurlijk.
'Eh, ik ben in de sportzaal, als je me zoekt.' ik gaf haar nog een kneepje in haar hand, en liet haar toen los. Het deed me pijn dat Lorna zo leefloos was, maar ik moet haar wat tijd alleen geven.
Rustig liep ik naar mijn kamer, haalde wat sportkleren en kleed me om in de kleedkamer bij de jongens.
Ik pak een bal uit een kar en begin een beetje te basketballen.
'Ziet er goed uit,' klinkt het opeens.
Ik draai me om en zie Bianca daar staan.
'Eh, dankje. Hier vang.' ik gooi een bal naar Bianca toe. Ze kan hem maar net vangen.
'Au!' roept ze, en ik moet lachen. Ze loopt naar me toe.
'Hier,' ze geeft me de basketball, 'ik ben niet zo goed in basketballen.' Ze geeft me een knipoog.
Ik vang de bal en gooi hem meteen in het net. 'Bianca.' zegt ze terwijl ze een hand naar me uitsteekt. 'Dylan.' zeg ik.
'Waar komt dat charmante accent vandaan?' vraagt ze, terwijl ze iets te lang mijn hand vasthoud. Langzaam haal ik mijn hand uit de hare. 'Finland.' zeg ik en vang de bal die terug stuiterd en houd hem onder mijn arm vast.
'Elite, toch?' vraagt ze me.
'Eh, ja.' ik weet niet waar dit gesprek naar toe gaat, maar blijf beleefd staan.

-Dylan, Elite.

Ik wandelde naar mijn tent. Ineens zag ik Ashi staan.
Snel rende ik naar haar toe en pakte haar pols vast. "Ashi." Grijnsde ik.
"Hoi Finn." Lachte ze naar me. "Kom je?" Grinnikte ik.
Zonder op antwoord te wachtend sleurde ik Ashi mee naar mijn tent.
Toen we er waren ging ik zitten.

-Finn-
KR

Mijn vingers glijden soepel over de toetsen. Ik heb al even geen piano meer gespeeld, dat was ook niet nodig. Ik voelde me geweldig. Maar nu is het wel nodig. Dylan denkt zeker dat ik pieker over Rachel, omdat zij al de derde is die zo snel dood is. Maar ik voel een pijn. Een rare soort pijn, niet op een speciale plek. Het gaat niet goed met iemand waar ik aan verbonden zit. Als ik er over na denk, klinkt het heel plechtig en ongeloofwaardig. Maar zo voelt het. Ik denk weer aan gister. Misschien is het Chloè, ik heb haar al een tijd niet gezien. Misschien moet ik maar eens aan iemand vragen waar ze uithangt. Het lijkt wel of ik de laatste paar dagen helemaal in een wereld van Dylan heb geleefd en niemand anders kwam daar tussen. Maar nu moest ik echt Chloè vinden. Ik sta op en loop het lokaal uit.

Uit het andere muzieklokaal hoor ik de band repeteren. Het is niet zo hard als normaal, er mist iets. Ik klop op de deur, natuurlijk horen ze dat niet. Ik stap naar binnen en de band stopt met spelen. "Weten jullie waar Chloè is?", vraag ik. Jacob en Avalon halen hun schouders op. Er schiet me iets te binnen. "Heath dan?"

'Lorna Baker, kerkrat.
(Het klopt niet helemaal, met 2 muzieklokalen, maarja.)

Ik duwde mijn nagels in mijn arm en begon ze weer open te krabben.
"Sophia. Wat gebeurt er." Vroeg Scott zacht. "Veel. Overal om je heen kan je horen hoe mensen worden gemarteld. Alles doet pijn. Je kan nergens uit." Fluisterde ik. Ik duwde mijn nagels dieper in mijn arm.
Bloed stroomde traag over mijn arm. Emily had zich weer tot de muur gewend en sloeg haar hoofd ertegen aan. "Met wie ben je?" Vroeg Scott. "Max en Emily." Fluisterde ik.
"Sophia. Luister ik...Tuut tuut tuut." Klonk er vanuit de telefoon. "Je hebt geen beltegoed meer." Huilde ik tegen Max. Ik begon kleine stukjes vel van mijn arm te trekken. Elk beetje pijn deed me ietsje beter voelen. Emily liet zich op de grond vallen. Ineens zwaaide de deur open.
Een vredebewaker stond grijnzend in de deur opening. Hij liep de kamer in. Druppels bloed vielen op de grond. "Jullie zijn bijna erger dan dat Elite-Kerkrat koppel." Grinnikte hij. Ik begon zacht te snikken.
Max wankelde naar me toe en wou een arm om me heen slaan. De vredebewaker greep hem vast.
"Zeg is. Eigenlijk kwam ik om jullie over te plaatsen maar dit ziet er wel leuk uit." Grinnikte hij.
Ruw smeet hij Max op de grond. De deur zwaaide dicht en de bewaker liep weg.
Ik kroop langzaam naar Max. Voorzichtig draaide ik hem om. "Max?" Snikte ik bibberig.
Geen antwoord. "Max?" Vroeg ik nog een keer. "Soph." Vroeg Max ineens.
Ik knikte. "Ik ben hier." Fluisterde ik. Ik geloofde mezelf niet.
Ik vond mezelf al dood. We maakten elkaar depressief. Ik leg mijn hoofd op Max zijn borst.

~*Sophia*~
KR

Langzaam word ik wakker, Wade ligt tegen me aangekrult, we liggen op onze zij.
"Wade?", mompel ik slaperig, ik had het best warm, "hmmm", kreunt Wade.
"Kan je wat naar achteren, ik heb het warm en wil me jack uit doen", ik voel dat Wade wat naar achter kruipt, ik rits mijn jack los en gooi hem op een stoel, daarna draai ik me om en nestel me tegen Wade aan, zijn borstkas ging langzaam op en neer, hij sloeg zijn armen om me heen.
"Ik houd van jou, Wade", fluister ik liefdevol in zijn oor, daarna houd ik mijn adem in, af wachtend op wat hij gaat zeggen.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Ik kan het niet geloven! Samantha zegt dat ze van me houdt! ''Ik houd ook van jou.'' Zeg ik verlegen. Ik kus Samantha, en ze kust me terug. Ik begin honger te krijgen, dus ik vraag of Samantha ook iets wil eten. Ze antwoord dat ze een broodje ham wil. Ik loop naar beneden en haal wat te eten. Even later kom ik weer boven aan.

Wade (elite)

"Ik heb honger." Fluisterd Emily ineens. Mijn gezicht vertrekt.
Het dwingende gevoel van honger komt terug. Ik druk mijn lippen tegen mijn openliggende arm.
"Ray." Fluister ik. Ik steek mijn handen in mijn haar. Er was een heel klein verduisterd raampje.
Ik balde mijn hand tot een vuist en sloeg het raam kapot. Glassplinters drongen in mijn knokkels.
Ik hees mezelf overeind en keek over het randje. Er stond een tent onder het raam.
Het leek op die van Ray. Ik maakte mijn riem los. "Alstjeblieft herken dit ding." Smeekte ik.
Ik wierp hem uit het raam. "Kan je niet meteen je hele jurk uit het raam gooien." Mopperde Emily.
Ik begon de kleine splintertjes in mijn knokkels er voorzichtig uit te trekken.

~*Sophia*~
KR

Bibberend zit ik op mijn kamer. Mijn tranen zijn op. Ik kan alleen nog maar innerlijk huilen. Ik had vandaag niet naar school gehoeven van mijn vader. Heath zou ik nooit meer zien. Ik kon het niet aanzien, hoe hij werd gemarteld. Hoe hij werd pijn gedaan! Ik moest stoppen met egoïstisch zijn en hem laten gaan. Zodat hij niet meer gemarteld zou worden. Oh wat was mijn vader wreed. Zo wreed. Gemeen. Harteloos. Dat was het goede woord, harteloos. En ik weet zeker dat hij mij niet als zijn dochter zag op dat moment, maar aan een object. Het kostbare object en Heath als de dief. En dieven moesten gestraft worden. Ik durfde niet in de spiegel te kijken. Bang voor wat ik zou zien. Eigenlijk wist ik het wel. Een bang meisje. Bleek. Wallen. Een verdrietige, levenloze blik...
Ik probeerde me Heath voor te stellen. Steeds minder duidelijk werd het beeld. Ik had zijn foto's verscheurd. Bij elke scheur deed het pijn in mijn hart. Maar ik moest hem vergeten. Ik kon niet naar Heath. Vredebewakers controleerden ons beide. Er werd op de deur geklopt.
"Nu niet," schreeuwde ik. De deur ging zachtjes open en mijn vader kwam binnen. Als ik wapens had zou ik hem vermoorden.
"Chloé, liefje..." begon hij zachtjes en ging op mijn bed zitten.
"Ik ben níét je liefje," onderbrak ik hem. Hij zuchtte glimlachend.
"Ik weet dat je nu erg boos op me bent. Maar later zal je het begrijpen. Als je ouder bent. Een kerkrat kan niet voor je zorgen als je groot bent."
"Ik kan mezelf prima verzorgen," snauwde ik.
"Niet zo brutaal meisje," zei hij en probeerde een zoen op mijn wang te geven. En voor ik het besefte gaf ik hem een harde klap op zijn wang. Oh jee. Dat was niet goed. Zijn gezicht werd rood van woede. Hij knarste met zijn tanden. Foute boel.
"Ik denk dat je maar een maandje in je kamer moet blijven om na te denken. Ik zet vredebewakers voor je deur," knarste hij en beende de kamer uit. Ik liet mezelf achterover vallen en knalde met mijn hoofd tegen de muur. Ook dat nog.

CHLOÉ
~elite~

"Auw laat me los." Schreeuwde iemand over het plein.
Ik kroop mijn tent uit en keek wat er gebeurde. Sophia Emily en Max kwamen als drie wandelende lijken uit de loods. Geschrokken liep ik op ze af. "Wat is er met jullie gebeurt?" Vroeg ik verbaasd.
"Chloé Heith. Vredebewakers." Snifte Sophia. "Ik wil Ray zien."
Ik pakte haar arm. Meteen gaf ze een krijs. Ik liet haar snel los.
Ik zag het. Haar ene arm zat onder de kleine littekentjes en de andere was op sommige plekken ontveld.
"Gatver." Mompelde ik. Ik nam Sophia voorzichtig naar Ray's tent. "Ray." Kraste Sophia.
Verbaasd kwam Ray naar buiten.

-Finn-
KR

Angstig stak ik voorzichtig mijn armen uit en sloeg ze om Ray heen. "Pijn." Fluisterde ik zacht.
Emily stond in een flits achter me. "Jij bent Ray toch?" Snauwde ze.
Ik knikte tegen Ray's nek. Twee handen in mijn rug.
Ik knalde tegen de grond aan. Verbaasd sprong ik op.
"Doeii Sophia." Grinnikte Emily. Ik keek rond en zag dat ik in Ray's tent zat. Ray krabbelde verbaasd overeind. De tent werd dichtgeritst en ik hoorde hoe Emily de rits sloopte. Nu zat ik weer vast.


~*Sophia*~
KR

"Ik weet niet waar Heath is." de somberheid is in mijn stem te horen.
Lorna zegt gedag en doet de deur achter haar dicht.
"Misschien is het tijd om te stoppen voor vandaag." besluit ik. "Het lijkt er niet op alsof het nog ergens op gaat lijken vandaag."
Jacob knikt instemmend en we bergen onze instrumenten op.
"Het is niet alleen Heath he?" vraagt hij opeens.
"Hoe bedoel je?"
"Dat je zo triest bent vandaag."
"Ja." zeg ik met verstikte stem. "Het is niet alleen Heath."

-*- Avalon -*- KR

Ik probeer mijn goede humeur te onderdrukken. Iedereen is niet zo vrolijk, en iedereen zal er zijn of haar eigen reden voor hebben. Ik leg mijn hand op Av's schouder.
"Je hoeft het niet te vertellen." Troost ik. "Maar, mocht je iets kwijt willen, zeg het dan."

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik werd wakker, mijn handen kon ik niet meer bewegen alles dara was gebroken. Hoe heeft hjet zo ver kunnen lopen? Ik hoorde iemand naar binnen gesmeten worden, ik kroop er naar toe. Ik zag blond haar glinsteren, "Heath?" mompelde ik. Waarop hij weer mompelde "Jerrel?"
"Heath wat doe jij hier aaauuuwww...." een pijnscheut flitste door me heen toen ik Heath wou bereiken, ik blijf liggen en mompelde: "heath, wat doe jij hier? hoe kom je hier?".
Hij vertelde het hele verhaal af en toe met pijnscheuten ertussen en ik luisterde. Uiteindelijk mompelde ik: "dus je bent gepakt en ook gemarteld? en daarna hebben jullie gezegd dat jullie elkaar uit de weg gaan?" "ja" zei Heath.
ik mompelde weer: "daar houdt ze zich nooit aan"

Er kwam een vrede bewaker en die zag mij zitten praten, met Heath. Hij kwam dichter bij het was die kapitein die mij gemarteld had. hij zei: "wat mooi ze helpen elkaar dus wel, dan hebben we je niet meer nodig" Hij liep de kooi en naar mij toe, hij sloeg me zo'n 10 keer met de kolf van zijn wapen.
"aauuuuuuuuwwwwwwww" was het laatste wat er toen uit mijn mond kwam.
Ik dacht dat ik dood was maar gelukkig was ik op de grens tussen leven en dood, in iedergeval niet meer bij bewustzijn, ik lag in coma.

-Jerrel-
elite

Beteuterd loop ik weer naar buiten en sluit de deur achter me. Waar kan ik nu heen? Ik sta een tijdje voor me uit te staren en dan besef ik dat ik er heel lomp bij sta. Avalon zei het op een manier waardoor het leek alsof Heath al jaren weg was. Dus waarschijnlijk vind ik ze toch niet. Ik besluit Dylan maar te gaan zoeken, ik zou niet weten wat ik anders moet doen. Dylan zei dat hij ging sporten dus ik loop naar de sporthal. Er zijn verschillende zalen. Uit één van die zalen hoor ik piepende schoenen over de vloeren rennen. Daar moet hij zijn! Langzaam loop ik richting de zaal.

'Lorna Baker, kerkrat.

"Dankje." Ik kijk hem lachend aan, maar de verdriet is nog steeds in mijn ogen te lezen. Ik ben niet van plan het hem te vertellen. Het gaat net zo lekker met zijn liefdesleven, dus ik zal de boel met mijn zielige praat maar niet bederven.
Ik slinger de tas op mijn rug.
"Ik spreek je later wel, of anders morgen." zeg ik en loop het lokaal uit. In plaats van naar mijn tent te gaan, ga ik naar de schoolzuster.
"Ha, kindje, kom zitten." zegt ze vriendelijk. Ik plof neer op het krakende bed en leg mijn tas naast me.
"Hoe voel je je? Al wat beter?"
"Nee, ik heb barstende koppijn, om maar niet over de buikkramp te spreken," lieg ik. De waarheid is dat ik nergens mer last van heb.
"Oei, dat klinkt niet zo best. Ga maar lekker liggen." Ze legt mijn tas in een hoek terwijl ik doe wat ze zegt.
"Zou u zo vriendelijk willen zijn mijn tas naar mijn tent te brengen?" vraag ik. "Ik heb het gevoel dat ik hier nog wel even blijf."
"Alleen als je koorts hebt, liefje. Laat me je temperatuur even opmeten." Stik, mijn temperatuur!
Ze stopt de termometer net zoals laatst onder mijn oksel. Als ze zich even omdraait om koffie voor zichzelf klaar te maken, grijp ik mijn kans. Ik haal vliegensvlug de thermometer vanonder mijn oksel vandaan en hou het tegen de gleoiende verwarming. Als ze zich weer om dreigt te draaien stop ik het gauw weer terug.
Het gepiep klinkt als muziek in mijn oren. De zuster haalt het apparaatje uit mijn shirt en kijkt op de display.
"negenendertig graden! Meid, je hebt flinke koorts! Ik breng jouw tas wel even, ga jij maar rustig ontspannen. Drink wat water."
"Natuurlijk, dank u wel." Ik breng het glas naar mijn lippen maar neem geen slokken. Als ik het weer neerzet doe ik alsof ik me erg slaperig voel worden.
"Slaap lekker kindje." nu klinkt haar stem eerder vals dan vriendelijk. Ze verdwijnt met mijn tas de kamer uit.
Als een speer doe ik mijn ogen weer open, sta op uit het bed en graai in de kastjes. Hoe dom kan iemand zijn door ze niet op slot te doen?!
Ah, daar zie ik het. Triomfantelijk haal ik een potje met slaappillen tevoorschijn. Gauw trek ik mijn jas weer aan en ren het verstikkende kamertje uit.

-*- Avalon -*- KR

Ik graai naar Ray's hand en duw hem tegen mijn wang. Mijn andere hand trekt Ray naar me toe.
Ik druk mijn lippen tegen die van hem.

~*Sophia*~
KR

Wade hield van me! Net was hij weg gegaan om wat eten te halen, ik had het gulzig op gegeten, nu liggen we weer knuffelend op bed, ik kus Wade zachtjes in zijn nek, we zijn beide ontspannen, helemaal rustig, we hebben ons afgesloten van de buiten wereld.
Langzaam glijden mijn lippen omhoog naar Wade's lippen, zo liggen we kussend, tot Wade me zachtjes op mijn rug duwt en boven me gaat hangen, ik vind het best, zolang hij me niet gaat uitkleden, daar, daar ben ik nog echt niet aan toe.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Hangend boven Samantha kussen we door. Ik streel haar en ze kreunt lichtelijk. Tot laat in de avond blijven we knuffelen en zoenen. We vallen een tijdje later in slaap, om elkaar heen gekruld.

Wade (elite)

Terwijl Bianca helemaal dubbel ligt om een grapje die ik net maakte, voel ik dat we niet meer alleen zijn. Ik ren nog één keer richting het net, dunk de bal erin en kijk eerst naar Bianca die nu op de tribune zit. Zo te zien heeft zij ook iemand gehoord of gezien. Ik kijk richting de klapdeuren van de sportzaal. Daar staat Lorna. 'Lorna!' roep ik, en laat de bal vallen en ren naar haar toe. Ze kijkt een beetje argwanend naar Bianca, die zo te zien veel plezier heeft in deze situatie. Ik geef Lorna een kus. Bianca komt aangelopen.
'Zo zo zo..,' zegt ze op een best wel b*tchy manier, 'Dus jij bent Lorna?' Lorna knikt even.
'Leuke jongen heb je aan de haak geslagen.' Gaat Bianca verder als Lorna niets zegt. Om het nog extra erg te maken geeft ze een knipoog naar mij. Ik rol met mijn ogen.
'Mhm..' is het enigste wat Lorna zegt.
'Dan laat ik jullie tweetjes wel weer alleen, ik zie je nog wel een keertje, Dyl.' Ze zwaait overdreven. Naja, je kan het niet echt zwaaien noemen. Ze steekt haar hand op en beweegt haar vingers naar beneden en omhoog. Ze loopt heupwiegend weg, en samen kijken we Bianca na.
'Wat was dat?' vraagt Lorna bedenkelijk.

-Dylan, Elite.

Ik lag op mijn bed, plat op mijn rug. Niet in staat me te bewegen. Ik zweette. Soms was het koud. Soms was het warm. De wereld draaide als ik mijn hoofd optilde. Ik had hoofpijn. Ik voelde me zwak. Mijn mond was kurkdroog. Ik vond het niet erg. Dat liet me de pijn in mijn hart even vergeten. Gek genoeg verveelde me ik, na een dag op bed liggen, nog steeds niet. Geen goed teken. Gelukkig kwam verder niemand me storen vandaag. Ik was benieuwd wat ze met Heath hadden gedaan. Eigenlijk wilde ik het niet weten. Ik miste hem zo verschrikkelijk en ik wou... stop! Stoppen met denken over Heath! Je kan niets doen, Chlo! Maar god wat was dit erg.

CHLOÉ
~elite~