De vrouw is helemaal overstuur. Logisch.
"Uit de weg, geef haar de ruimte!" roept Quinten terwijl hij de menigte om zich heen terug probeert te dringen.
Mijn blik blijft op het lijk rusten. Wat zou het verhaal achter zijn dood zijn? rond zijn keel bevindt zich een diepe snee, waar het uit ontsnapte bloed deels gestold is. Op het moment dat er een laken over het lichaam wordt gelegd, voel ik me opeens erg misselijk. Ik word overspoeld door een golf van duizeligheid en een vieze smaak bedwelmt mijn mond.
Voordat Ray me kan tegenhouden ren ik al het gebouw in en deponeer een flinke dosis braaksel in de WC-pot. De tranen staan in mijn ogen van het zuur.
Ik spoel mijn mond met wat water en ga zo snel als ik kan naar mijn hotelkamer. Met mijn hand graai ik in mijn jaszak, die samen met de jas die eraan verbonden zit over het voeteneind van het bed gevouwen ligt. Een paar pilletjes liggen in mijn hand geklemd. Voor een paar dagen dacht ik dat ik clean was sinds zeven jaar tijd. Ik sla ze achterover. Helaas zullen die dagen slechts herinneringen zijn. De pillen worden met een slik door mijn keelgat geperst. Het lukt net.
Nee, deze pillen heb ik nodig.

Avalon Brown.

De mensen blijven maar om de vrouw heen dwarrelen, hoe vaak ik ze ook vraag het hotel in te gaan. Een vlaag van woede overheerst mij en ik stap bovenop een krat. "Wie NU niet naar binnengaat, kan gelijk zijn spullen pakken en ik zal hun verblijf bij Madison persoonlijk doorgeven als beëindigd!" Riep ik luidkeels over het terrein om de mensen een beetje te doen beseffen dat ze verkeerd bezig zijn. Gehaast zie ik de gasten terug het hotel ingaan, waaronder Avalon. Even staar ik hoe ze wegrent, maar eigenlijk is dit niet het juiste moment. Misschien dat ik later haar nog op zoek als iedereen gekalmeerd is, het lijk weg is en we erachter zijn wat er aan de hand is. Tot die tijd zal ik Madison moeten inlichten dat iedereen beter in het hotel kan blijven en op eigen risico naar buiten kan. Dus, dat doe ik.

- Quinten Sapphire.

Avalon rende snel weg, ik liep snel naar binnen en zocht haar. Binnen was het druk en mensen waren in lichte paniek. Ik liep naar de wc's daar was ze niet. Bij de receptie ook niet, ik liep snel naar de lift. Voor dat ik op het knopje kon drukken ging de lift open, het was Jerrel "wat is er ge.." wou hij vragen, maar ik onderbrak hem "Heb jij Avalon gezien?" Hij knikte nee , ik stapte snel in de lift en ging richting Avalon's en mijn kamer. Ik klopte op de deur en liep naar binnen. "Avalon" ze zat op bed, "Gaat het?"

Ray Note-

Ik zit op de rand van mijn bed en staar doelloos voor me uit. Dylans armen zijn om me heen gevouwen, maar dat doet me nu even niks. Voor het eerst sinds zeven jaar heb ik weer een lijk gezien. En hij was niet dood gegaan omdat hij uit een boom was gevallen of iets dergelijks. Het lijk had een diepe snijwond in zijn keel, het werk van snelle, ervaren handen. Zodra ik de man zag, ging er een schok door mijn lijf. Niet weer hè? Niet weer zoals het zeven jaar geleden ging. Die gedachte had ik snel van me af geschud. Hier lopen zoveel gekken rond, in deze wereld. Die man had vast iets fout gedaan.
"Het heeft niks met vroeger te maken, Lorna. Die man had vast een fout gemaakt", probeert Dylan me gerust te stellen. Ik knik en duw mezelf overeind.
"Laten we gaan lunchen."

'Lorna Baker.

Het lichaam van Ian wordt weggehaald, we zouden hem deze week bij een kerkhof in de buurt begraven. Ik geef hem nog een laatste kus op zijn voorhoofd en dan loop ik het hotel in. Iedereen is heel onrustig in het hotel, sommige mensen kijken me vreemd aan, een ander angstig, een ander meelevend, noem maar op. Ik heb geen zin om te vertellen wat er is gebeurd en loop met mijn hoofd omlaag naar mijn hotelkamer. Ik doe daar mijn kleren uit en ga in bad liggen en sluit mijn ogen, terwijl ik me een beetje probeer te ontspannen. Ik probeer te achterhalen wat er is gebeurd, of ik wat heb gezien van de moordenaar. Maar hoe goed ik me ook probeer te ontspannen en tot rust te komen, geen een beeld bij de moordenaar komt in me op. Het enige wat ik me kan herinneren is dat ik me omdraaide en Ian daar dood lag.

~ Tamara Walker ~

Ik zag een man, iemand die ik nog nooit eerder gezien heb, dood liggen. Dood op de grond. Een andere gast, die ik wel eerder gezien heb, was het meest overstuur. Ik heb ze gelaten, je moet namelijk de nabestaanden de ruimte geven. Iets wat ik geleerd heb, op Kingston High. Het ergste is 1 ding, hier, op deze veilige plek. Ben je ook niet veilig.
Ik rende terug naar mijn kamer, ik pakte Chloe's vestje en legde het weer op het bed neer.
"Chloe..." "Chloe... er is nog een dode, een gast... net als toen op school" Het bleef natuurlijk stil, maar ik wou Chloe gewoon op de hoogte brengen. "Chloe, zijn we ergens veilig?"
Er waaide zachtjes wind naar binnen, vanuit het openstaande raam. Alsof Chloe zei, dat ze ervoor me zal zijn. Maar, ik wist het niet. Wat weet ik eigenlijk nog wel in deze tijden?

-Jerrel-

Tegen de balustrade leunend keek ik uit over het bos naast het hotel. De duisternis tussen de bomen lonkte onheilspellend. Tussen duim en wijsvinger rolde ik een sigaret en stak hem op. Een donderslag, het begon te regenen. "Verdomme" vloekte ik binnensmonds en trok mijn vest over mijn hoofd. De achterdeur van het hotel zwaaide open en een meisje kwam naast me tegen de balustrade leunen. Ze draaide zich naar me toe en glimlachte sullig, het was duidelijk te zien dat ze een beetje gedrogeerd was. "Mooi hé?" mompelde ze flauwtjes en keek naar de donkere dichte wolken aan de hemel. Ik fronste en haalde mijn schouders op. "Ik hou niet zo van nattigheid". "Ik ben Avalon" ze zei het eerder tegen zichzelf dan tegen mij. Wat een rare meid. "Henry...Een sigaret?" ik stak er eentje naar haar uit. Ze lachte "Ik rook niet", maar pakte hem desondanks aan. En zo stonden we een tijdje stilzwijgend terwijl de regen steeds harder op de daken roffelde.

- Henry -

Zwijgend kijk ik naar mezelf in de spiegel, de gezelligheid zat er hier al diep in, denk ik sarcastisch.
Die arme meid, Tamara. Lijkt me vreselijk om je man zo te verliezen, je geliefde. Misschien moet ik naar haar toe gaan, twijfelend bijt ik op mijn lip. Misschien wil ze wel alleen zijn, wie weet. Vermoeid schud ik mijn hoofd en loop terug naar de balie waar ik achter zit. Het was weer stil zoals altijd, het zal ook eens niet zo zijn. Ik kijk even snel om me heen, pak mijn tas en loop met grote passen naar het grasveld. 'Kom maar', fluister ik. 'Ik ben het, Madison.'

~Madison

Ik had Madison geinformeerd dat de gasten het beste binnen konden blijven of in de buurt van het hotel en op eigen risico het bos in konden. Ik liep nog even rond bij de rand van het bos, zoekend naar een spoor van de dood, maar kon helaas niks vinden. Uit me ooghoek zie ik buiten Avalon staan met een andere gast, Henry, die hier al wat langer verbleef. Aangezien het al donker werd, gaf ik de zoektocht op en besluit me te wenden tot Avalon. Ze stond er een beetje raar bij "Hey, Henry." en ik maak een lichte zwaaibeweging. Henry knikt naar me en neem nog een hijs van zijn sigaret. "En wat doe zo'n mooi meisje als jij buiten in de stromende regen?" ik wenkte mezelf naar Avalon. Een kleine glimlach krulde om mijn mondhoeken en ik zag al dat er wat mis was, aan haar ogen zien. Makkelijk doelwit, dus. Ik grijp haar hand "Kom! Ik moet je wat laten zien." De hormonen beginnen bij mij te gieren en ik neem haar via een achterdeur het hotel in naar boven, naar mijn kamer. Wonderbaarlijk ging ze makkelijk genoeg mee.

- Quinten Sapphire.

Ik liep mijn kamer uit, op zoek naar wat eten. Het regende nog steeds. Op een of andere manier, voelde ik de behoefte om bij Avalon te checken. Ik liep naar haar kamer, daar was ze niet. Ik liep naar buiten, daar stond Henry. "Henry heb jij Avalon gezien???" "ja, ze ging met Quinten die kant op" en hij wees richting de lift. Ik wist niet wie Quinten was, maar oke, in plaats van de lift te nemen sprintte ik de trap op. Ik zag Avalon met een man, die Quinten dus blijkbaar, een kamer in verdwijnen. Wat het ook was, dit kon niet goed zijn. Ik bleef spieken, Avalon voelde zich niet zo op haar gemak, dat was duidelijk... ik zag die Quinten wat drank inschenken, 2 glazen, met een heel vies glimlachje om zijn mond. Ik moest nu een beslissing nemen, en die nam ik. Ik heb op Kingston High geleerd, hoe je sloten moet openmaken, hoe vaak ik wel niet bij de vader van Chloe ben binnen geweest... en afgeluisterd heb. Ik voelde mij gewoon weer 6 jaar jonger.
Op dat moment trapte ik de deur open. Avalon keek verbaasd om, Quinten reageerde geschokt en liet de glazen vallen. "Kom Avalon, vertrouw die gluiperd niet" zei ik. Avalon wou opstaan, Quinten zei tegen haar: "he, blijf nog even." en toen tegen mij... "hoe durf je wel hier zomaar binnen te stormen! en lieve meisjes de stuipen op het lijf te jagen." Ik begon te lachen, "en jij vind meisjes meenemen naar je kamer, terwijl er net een dode is gevallen wel prima? Kom Avalon, we gaan"

-Jerrel-

Ik was in slaap gevallen op bed, maar Avalon was weg. Ik liep naar buiten en ik zag net Jerrel en Avalon naar buiten lopen uit een kamer tegenover "Jerrel, wat is er aan de hand" ik zag dat Avalon versuft was, in de kamer stond Quinten met een schokkend gezicht. Jerrel had alles verteld. Ik liep de kamer van Quinten binnen "Wat voor een * ben jij? , het kan mij niks schelen dat je met meisjes flirt, maar je blijft van Avalon af!" ik voelde me eigen weer kwaad worden, maar kwader dan gisteren. "bemoei je er niet mee" zei hij nonchalant. Ik liep kwaad richting Quinten, bolde me vuist maar voor ik iets kon doen trok Jerrel me terug "Hij is het niet waard" ik knikte en liep kwaad weer terug naar de gang. "zullen we in jullie kamer gaan zitten?" stelde Jerrel voor ik knikte. Ik draaide me nog om "Je blijft van haar af!"

Ray Note.

Ik moest lachen van alle heisa die in mijn kamer ontstond. "Wie zegt uberhaupt dat ik iets van plan was?" Ik keek ze allemaal strak aan. "En jij." ik richtte me ogen op Jerrel. "Je kan wel over de dood beginnen, maar waar was jij toen het allemaal gebeurde? Volgens mij zijn Fabian en ik de enige geweest die iets deden." Ik schudde me hoofd in afkeer en begon toen tegen Ray. "Jij bent nog het ergste van jullie twee. Wie laat zijn vriendin helemaal alleen als er net iemand vermoord is, plus haarzelf laten drogeren? Slecht vriendje. Deel mij een klap uit en je kan verdwijnen. Geweld is niet toegestaan onder de gasten." Ik haalde me hand door me haar heen. "Misschien moeten jullie je maar is realiseren dat ik echt niet zo'n slechte gozer ben als dat jullie denken en al helemaal niet als een stel barbaren dit hotel komen vernielen." Mijn blik was gewerpt op mijn deur. "Avalon, gaat het?" Ze knikte stilletjes en was duidelijk nog in shock. "Ga maar, voordat ik nog meer respect voor jullie verlies." en ik stuurde de twee mannen me kamer uit en ze namen Avalon mee.

- Quinten Sapphire.

Bliksemschicht. Ik telde, 1...2.. De donder galmde en deed de bomen in het bos trillen. De regenstorm was dichter dan ik dacht. Ook de regen sloeg steeds harder op me neer dus besloot ik naar binnen te gaan. Ik sloot mijn hand om de klink maar werd met een klap achteruit gegooit wanneer iemand de deur opensmijt. ik word vlak op mijn voorhoofd geraakt en ik viel op mijn rug. Happend naar adem probeerde ik recht te komen. "Ow, sorry gaat het?" de man van daarnet helpt me overeind. Ik hijg en strijk met mijn mouw de regen van mijn gezicht, rode regen... "Djeezes, je bloed" de man wijst naar mijn voorhoofd. "Kom, dan breng ik je even naar binnen", de man slaat mijn arm om zijn schouder en loodst me naar de dichtstbijzijnde sofa. "Gaat het al wat beter?". "Zeker" mompel ik niet echt overtuigend en glimlach flauwtjes. "Wie ben je?" vraag ik nieuwsgierig. "Quinten" hij geeft me een theedoek, die ik tegen mijn hoofd druk.

- Henry Simmons -

Ik dwaalde wat rond in de gangen, ik wist niet goed wat te doen. Ik besefte dat ik al dagen niet meer tegen iemand gepraat had. Nou ja, het was best te verwachten. Iedereen was bezig met zijn of haar eigen zaken. Ik zuchtte en terwijl ik naar het restaurant liep zag ik iemand die ook maar alleen op een bankje zat. Fabian. Ik bleef even staan en besloot naar hem toe te gaan.
'Hoi.' mompelde ik glimlachend. 'Heb je zin om buiten wat rond te gaan lopen? Of iets anders te doen? Je lijkt er wat verveeld bij te zitten.'

- Yin Wen -

Stilletjes sluip ik terug naar het hotel. Zacht gehinnik komt achter me vandaan, geschrokken draai ik me om. 'Nee, blijf daar nou', mompel ik zachtjes. Ik aai zachtjes over het hoofd van de hengst. 'Ik moet nog steeds met een naam voor je komen', mompel ik. 'Black Beauty misschien', lach ik zachtjes, het was een naam van een paard waar ik ooit een keer een boek over gelezen had, een behoorlijk oud boek. Liefdevol streel ik over zijn hals en geef hem er een zacht klopje op. 'Morgen ben ik er weer oké, ik zal kijken of ik een dekentje voor je kan halen.' De hengst briest zachtjes en geeft me een duwtje. 'Tot morgen schatje', glimlach ik en loop snel terug.
Als ik weer aankom bij het hotel begint het te stormen, ik ril en probeer mijn armen warm te wrijven. Wat onhandig probeer ik sneller te gaan maar geef het op na een aantal keer struikelen. Inmiddels was ik helemaal doorweekt en plakte de kleren aan mijn lijf. Als het hotel beter in zicht komt zie ik 2 personen staan, de 1 met een theedoek tegen zijn hoofd gedrukt. 'Wat is hier gebeurt?', vraag ik als ik dichterbij kom. Ondertussen wrijf ik verwoed met mijn handen over mijn armen en kuch een paar keer. Fijn, die verkoudheid kon er ook nog wel bij.

~Madison

Ik klop Henry op zijn schouder. "Echt, sorry." Ik kijk hem meelevend aan tot ineens Madison binnen komt gelopen. "Wat is hier gebeurt?" vraagt ze. "Niks bijzonders. Ik stootte perongeluk de deur tegen zijn hoofd aan." Ik observeer haar, ze zit helemaal onder de modder. "Belangrijker, waar ben jij in godsnaam geweest? We hadden je nodig in het hotel. Er is gisteren een moord gepleegd, weet je nog?" Ik staar haar aan en ik weet dat ze me irritant vind, maarja; wat doe je eraan? Ik zucht en vraag aan Henry of hij wat te drinken wil. "Doe maar een biertje." antwoord hij. Ik lach; "Tuurlijk." en ik help hem overeind om samen een biertje te gaan drinken.

- Quinten Sapphire.

Ik zit in het restaurant aan een tafel een boek te lezen. Af en toe lopen er wat hotelgasten voorbij en ik bekijk ze. Ook zie ik de onbekende man die een slechte versiertruc uitprobeerde bij Avalon met een arm om de schouder van nog een man die ik alleen van gezicht ken. De man heeft een theedoek tegen zijn hoofd gedrukt. Madinson, zo heb ik gehoord, komt ook het restaurant binnen lopen. Ze zit helemaal onder de modder. Ze loopt naar de mannen toe en begint een gesprek. Ik vang wat woorden op maar het is te vaag en ik besluit me weer op mijn boek te richten. Opeens voel ik een misselijk gevoel opkomen. Ik sla mijn hand tegen mijn mond en ren naar het dichtstbijzijnde toilet. In mijn waanzin stoot ik een tafel omver, maar tijd om hem overeind te zetten heb ik niet. Mijn hele maaginhoud komt er midden op de vloer van het restaurant weer uit.

'Lorna Baker.

Het blijft een aparte gozer die Quinten. Waarom respecteert niemand ons, zo lijkt het. Wat die Quiten zei, dat we als een stelletje barbaren het hotel zaten te vernietigen. En hoe dat zo? wat hebben wij gedaan? Hij snapt ook helemaal niks van achterliggende gedachten, daar lijkt het op. Als die Quinten vrienden wil maken, is hij in ieder geval erg slecht bezig.
We gingen maar op de kamer van Avalon en Ray zitten, maar na even gepraat te hebben, liep het gesprek tot zijn einde. Ik ben daarna maar weer vertrokken. Ik besef me 1 ding, nog steeds loop ik hier maar doelloos rond, maar ik wil gewoon banden opbouwen... is dat dan teveel gevraagd?
Ik vervolgde mijn doelloze trip rond het hotel, was Chloe hier nog maar. Ik loop naar buiten, dat het gevaarlijk is boeit mij niet meer zoveel. Als ik dood ga, dan ga ik toch weer naar Chloe en naar mijn broer Heath. Dus ja... het maakt niet zoveel uit. Dat is het beste om te denken, als je niet zeker bent of je het overleefd. Bedenken, dat hierboven geesten en zielen zijn, die van je houden. Eenmaal buiten aangekomen, zie ik iets uit het bos tevoorschijn komen. Het lijkt wel een... zie ik dat nou goed? Ik focus en ik kom erachter, daar bij het bos, loopt een paard. Het beest loopt vrolijk naar me toe en besnuffeld me. Ik glimlach. Ik heb altijd al van dieren gehouden, mijn hond, die is overigens ook al dood, na de vlucht is hij 3 jaar aan mijn zijde geweest, maar daarna is hij uit de tijd gekomen.
Ik knuffel het paard een beetje, met alle moeilijkheden die er zijn, kan je nog steeds naar een dier toe. Uiteindelijk ging ik weer naar binnen, ik zag die vrouw, bij wie ik ingecheckt heb, hoe heet ze ook al weer? Madison geloof. Ik zag haar en liep naar haar toe, ze had zich blijkbaar net gewassen. Ik vroeg: "euuuhhh... mevrouw, u weet dat hier achter het hotel een paard rondloopt?"

-Jerrel-

Ik voel de arm van Ray om mijn lichaam drukken terwijl we door de gang lopen. Waarheen we gaan weet ik niet. Mijn lichaam voelt gewichtloos, heerlijk.
"Av, probeer wat meer op mij te leunen." Rays stem klinkt net zo wazig als mijn blikveld.
"Nee, ik wil niet." Ik ruk me los uit zijn greep en probeer naar het raam te rennen, maar mijn lichaam wordt naar de grond getrokken. Ik was toch gewichtloos? Op handen en voeten beweeg ik nog een meter vooruit, maar dan heeft Ray me alweer ingehaald. "Avalon!" Maar het is al te laat. Ik voel mijn ogen dichtvallen en de wazige kleuren veranderen in duisternis.

Ik voel iets zachts onder mijn hoofd. Een kussen. Helaas kunnen de donsveren niet door mijn hoofdhuid heen om mijn pijn te verzachten. Een pil, ik heb een pil nodig.
Met veel moeite weet ik mijn oogleden van elkaar te krijgen. Het is Ray die me ernstig in de ogen kijkt.
"Je bent bijgekomen," zegt hij. "Op de gang was je in elkaar gezakt."
Ik frons mijn wenkbrauwen. "In elkaar gezakt?"
"Ja."
"Hoe?"
"Weet je dat niet meer?"
Ik graaf diep in mijn geheugen. Het laatste wat ik me nog kan herinneren is de dode man in het bos. Nee, daarna moest ik nog overgeven. En toen...
"Ik weet niks meer." lieg ik. Oke, ik weet nog wel dat ik een pil heb ingenomen, maar Ray zou flippen als hij dat zou horen.

Avalon Brown.

Ik haal mijn schouders op. 'Er lopen hier wel vaker verschillende dieren rond', probeer ik beleefd te zggen en glimlah. Met grote passen loop ik Quinten achterna, wat dacht hij wel. 'Aardig zij is ook een optie', werp ik hem toe en loop weg, als ik doe hoek om loop kijk ik naar achter. Quinten staat wat te staren, heel dommig. Misschein is het zijn na denk blik. Ik lach zachtjes en verdwijn naar mijn kamer om me om te kleden.

~Madison