Ik stond op.
'Ben al weg.' Zei ik tegen de man en knipoogde. Ik liep een stukje en draaide me om.
'Trouwens, ik ben Karin.'
'Dirk.' Zei de man.
Ik liep door de treinen uiteindelijk vond ik een bar, Bavaria, merkloos, Heineken! Ik pakte twee flesjes en gaf er één aan Dirk en hield de ander zelf.

~Karin~

Ik werd het zat, stond op en rende naar de wc.
Het was er lelijk en vies, er zaten spinnenwebben aan de muur, en er was geen toiletpapier.
Dit was dus niet echt de ideale plek om me te verstoppen.
Ik rende de wc uit en ging snel onder een lege stoel zitten. Eerder zag ik iemand anders dat ook al doen, dus waarom zou ik het niet kunnen~

~Femke~

Ik werd wakker, ik had geslapen als een gek. Meisjes namen bleven maar rollen door mijn hoofd. Ooit zal ik er op komen, nu alleen nog niet. Ik miste haar en dat was duidelijk, maar... natuurlijk, ik had een mobiel! ik pakte hem snel en probeerde haar te vinden. Niks, ik had 0 mensen bij mijn contacten staan. En bereik? die had ik hier niet. Ik deed mijn ogen open en keek om mij heen, het gebruikelijke was aan de gang. Mensen praten wat met elkaar, keken verveeld uit het raam, halen koffie of thee en natuurlijk, pizza meisje, eet pizza. Hoe kan ze ooit zo'n grote voorraad meenemen. Maar natuurlijk aan het begin zag ik haar al sjouwen met een veel te grote tas.

Ik stond op en rekte me uit. Lilly keek aandachtig naar me, alweer. Ik keek terug en ze wendde haar hoofd weer af... ik haalde mijn schouders op en begon door de trein te lopen. De vrouw die het eten moest rondbrengen, keek me met een chagrijnige blik aan. Wat een service weer hier. Ik versnelde mijn pas en kwam helemaal aan de voorkant aan. Toen ik terug liep zag ik echter die populaire, hoe heette ze ook al weer? oh ja, Femke. In ieder geval, die zag ik op de grond liggen, onder een bankje. Ik kwam er gezellig bij zitten, ze keek me wat raar aan. Uiteindelijk vroeg ik: "wat doe jij hier eigenlijk onder dit bankje?"

-Piet-

Om de langzaam vooruitkruipende tijd te overbruggen besluit ik om mijn laptop uit mijn koffertje te halen en mijn presentatie nogmaals door te nemen. Ik schuif een koptelefoon over mijn oren om minder geluid op te vangen van de menigte.

Na de vierentwintigste keer vind ik het welletjes. Het zal wel goed moeten gaan.
Met een zucht start ik een spelletje Mahjong op. Je moet toch wat te doen hebben...

Lilly~

Ik ging zitten met mijn flesje bier en nam een flinke slok.
'Mmm, heerlijk. Daar was ik echt aan toe.' Zei ik.
Ook dirk zette zijn lippen aan zijn flesje bier en nam een slok.
'Echt bier...' Zei Dirk. Hij zakte onderuit in zijn stoel. Ik knikte en nam nog en slok, wat was alcohol ontspannend.

~Karin~

Iedereen verbaasde zich over mij. Wat ze niet wisten is dat ik net wat biertjes ophad, en ik dan weleens raar ga doen. Maar nu ga ik me gedragen zoals het behoort!

Een meisje zat al de hele tijd achter haar... hoe heet dat ding ook alweer...
potverdorie
Lapkop! Zeker verslaafd, net als de rest van de jeugd... In mijn tijd he, hadden we helemaal geen lapkop! Moesten we ons vermaken met tollen, knikkeren en springtouwen. Maarja, tijden veranderen en ik niet.

-Klaas-

Karin of hoe ze ook heette, ze had verstand van bier.
Na mijn zoveelste biertje stond ik op en wankelde ik naar de wc, aangezien
ik een kotsneiging op voelde komen.
Ik liet de deur open staan terwijl ik op mijn knieeën zakte.

-Dirk

Ik had gehoopt dat de rust een beetje terug zou keren, en daar leek het wel op. Een meisje die ik alleen van gezicht kende had haar laptop gepakt, en de oude man was na zijn concert weer gaan zitten, al keek hij behoorlijk vaag. Ik hoopte van harte dat ik hier niet in een trein met alcoholisten was beland, want er zaten al drie mensen aan de alcohol. Een meisje die ik niet eerder had gezien had een flesje bier in haar hand, maar de jongen die me had aangesproken was nergens te bekennen. Ik besloot om even naar de wc te gaan, maar toen ik voor de deur stond, die nog open was, wilde ik toch liever niet naar binnen. Dus hier was de jongen. Hij hing over de wc heen, en gaf over. De geluiden en geur maakten me misselijk, maar ik vond het onbeleefd om hem alleen te laten, dus zakte ik naast hem neer en klopte op zijn rug. Toen hij uitgekotst was, keek hij me dankbaar aan en wilde meteen een biertje bestellen bij de bar, maar ik hield hem tegen. 'Ik geloof dat je genoeg bier hebt gehad voor de komende weken.' En ik reikte hem een flesje water aan. Daarna besloot ik ook even te kijken hoe het met de oude man was, en ik zag dat hij alleen op een bankje zat. Toen ik dichterbij kwam rook ik de geur van alcohol, maar gelukkig zei hij niet al te veel toen ik langs hem kwam zitten. Na een tijdje werd ik rusteloos van het alsmaar naar buiten staren, en besloot ik een gesprek aan te knopen. 'Dus, waarom zit je hier in de trein? Ik ben trouwens Simone.' ..

Simone~

De man was weg, hij was naar de WC gegaan, hij had iets te veel op. Ik was blij dat ik het bij één flesje had gelaten, meer wou ik ook niet. Voorlopig zou ik ook maar van alcohol afblijven, dadelijk dachten mensen nog dat ik een alcoholist ben, dat ben ik dus echt niet! Een biertje op z'n tijd is lekker, maar niet elke dag.
Ik besloot even rustig op een bankje te gaan zitten en rond te kijken. Misschien kwam er wel iemand naar mij toe een leuk praatje maken, zo niet, dan ging ik dadelijk maar zelf.

~Karin~

'Dus, waarom zit je hier in de trein? Ik ben trouwens Simone.' .. hoorde ik de vrouw naast mij zeggen.
"Oh, goeiemorgen. Ik ben Klaas. Waarom ik in de trein zit, ach, mijn vrouw Hannie sprong weer uit haar vel. Dus ik wilde even alles vergeten en daarom ga ik gewoon met de trein mee."
Ik accepteerde het heel erg dat ik gezelschap kreeg, de meeste mensen laten ouderen voor wat ze zijn.
"Ach zo..." antwoorde Simone stil. Ik beet op mijn lip. "Het spijt me voor die uitspatting van daarnet. Soms laat ik me een beetje gaan weet u..."
Ik hoopte dat ze het zou begrijpen en nog even zou blijven zitten.

-Klaas-

Femke vertelde eigenlijk niks interessants. Ik kroop maar weer onder het bankje vandaan, niemand had ons dus opgemerkt. Bijzonder, maar goed. Eenmaal onder het bankje vandaan, merkte ik dat ik helemaal stijf was. Geen wonder, ik zat er al een paar uur... ik keek bezorgd naar Femke, maar zij leek nergens last van te hebben. Ik strekte me uit en ging op weg. Op weg waarheen, dat wist ik niet. Net zoals met deze trein, ik had maar gewoon een kaartje gekocht en stapte de trein in, wist ik veel waar deze heen zal gaan.

Dromen zijn bedrog zeggen ze, denken ze, liegen ze. Want ja, in mijn dromen, kwam ik nog altijd haar tegen, ook hoe het was. Heerlijk vond ik het alhoewel, heerlijk? na de droom kwam meestal de nachtmerrie waar ze op vreselijke wijze uit mijn armen wordt gerukt en meegesleurd. Nog steeds zie ik haar betraande gezicht. Maar, dromen zijn dus niet bedrog. Nachtmerries zijn bedrog. Want, ik wist zeker dat ze nooit uit mijn armen gerukt is en meegesleurd.
Eigenlijk, zal ooit iemand mij moeten helpen. Maar dat is ooit, nu was ik moe. Ik bereide mezelf voor op de ontmoeting en afscheid met haar en liep naar een bankje toe. Eigenlijk wist ik nog steeds niet wat voor soort mensen hier nou eigenlijk zaten. Een sterke oude man, een beroemd iemand, een zuipschuit, een oude vrouw en een pizza meisje. Voor de rest leek iedereen nog wel normaal. Ja, alleen van Lilly wist ik het zeker, zij was gewoon oke. Ik geeuwde, en liep verder naar een bankje. Ik ging er op zitten en probeerde daarna zo goed en kwaadschiks als het kan een fijne houding te vinden. Uiteindelijk kwam ik erachter dat ie er niet was, maar door de moeheid veel ik in slaap.

Op weg naar haar.

-Piet-

Ik was al een hele tijd op zoek naar mijn grote held, maar ik had hem nog niet gevonden. Ik beet zenuwachtig op mijn lip. Misschien was hij hier helemaal niet? Ik voelde me best wel alleen, ik had nog geen vrienden gemaakt en alles was zo vreemd aan deze trein.
Misschien moest ik maar uitstappen en terug gaan naar mijn ouders, die hadden waarschijnlijk geen idee waar ik was...

- Zoë

"Dzzzz..."
Slaapdronken sprong ik overeind, en keek wild om me heen. Waar ben ik, hoe laat was het?.
Ik hoorde opnieuw gezoem en keek rechts van me. Mijn gsm trilde, mama belde.
Zuchtend nam ik op: “Hallo... ja mam alles is goed, nee ik moet pa niet aan de lijn ... oke ...
hou ook van jouw, daag”.
ik stopte mijn mobieltje in m’n broekzak en liet me terugvallen op de harde zetel van de trein, en wreef over mijn slapen. Hoe lang had ik wel niet geslapen. Loom rekte ik me uit, geeuwde eens breed en stond stilletjes op, klaar om de trein te verkennen.

-Artur-

Saai in mijn eentje zat ik onderuitgezakt op de bank. Niemand kwam een praatje maken. Ik keek rond, 'Huh.' dacht ik toen ik een man zag, ik had hem nog niet eerder gezien. Hij leek me net iets ouder dan ik. Hij liep rond door de trein met een slaperige blik, ik besloot hem aan te spreken.
'Hoi!' Zei ik vrolijk en lachte vriendelijk.

~Karin~

*De trein komt ruw tot stilstand. Een tussenstop. Verderop klinkt wat gerommel, vast het personeel dat alles in orde moet maken.
Dan zie ik plotseling dat het WIFI-icoontje begint te branden. Internet!
Ik start gelijk mijn browser op en tik het webadres in. Van de zenuwen knauw ik op mijn gemanicureerde nagels. Dan kan ik me eindelijk inloggen...

"Nee!" uit ergenis klap ik mijn laptop dicht. Ik heb nu al zeshonderd euro verloren, zonder ook maar een cent te winnen.

Lily~

Verschrikt draai ik me om en sta oog in oog met een meisje van in de twintig.
"Hey" mompel ik opgelaten "Arthur Collins". Ik steek mijn hand uit en schudt de hare. "Karin" antwoord ze grinnikend met een blik naar de grond. Verbaast om haar gelach volg ik haar blik. Mijn wangen worden rood als ik merk wat ze zo grappig vond: ik had mijn pyjamabroek nog aan. "Ojee" zucht ik beschaamd.
"Staat je goed", ik grijns. "En wat doet een meisje van jouw leeftijd op deze trein?" vraag ik nieuwgierig.

-Artur-

Misschien moest ik iemand vragen om mij te helpen. Misschien. Als ik dat deed, dan moest het wel op een plek zijn, waar niemand mij zag.... maar waar? Ik stond op en liep als maar door de trein rond. Ik ontdekte dat helemaal voorin de trein, een deur zat. Waar bijna nooit iemand kwam. Als ik iemand ging vragen, dan moest het hier zijn. Nu bleef er echter nog een 2e vraag door mijn hoofd spoken, wie?
Wie kon ik goed genoeg vertrouwen in deze trein? Ik kon namelijk geen zuipschuit gebruiken, en ook niet die oude man, die heeft misschien levenservaring. Maar, daar had ik nu geen behoefte aan. Die man zal waarschijnlijk alleen maar praten over hoe vreselijk zijn leven wel niet is. Maar, wie dan?
Lily? moest ik het haar vragen? of Zoë? nee, wie had ik verder ontmoet in de trein? niemand, dacht ik.

Ik besloot het erop te wagen, ik pakte pen en papier. En begon te schrijven:
Een wanhopige jongen zoekt hulp, over een moeilijk liggend aspect. Is er iemand die denkt dat je kan helpen? Kom dan helemaal voorin bij de trein, daar zit een deur op een kier. Ga erin. Hier zal de wanhopige jongen op je wachten. Hij hoopt dat jij hem kan helpen.

Na alles geschreven te hebben, moest hij nog ergens opgehangen. Ik liep naar het midden van de trein, waar het het drukst was. En hing zonder dat iemand het zag het briefje op. Het briefje had ik opgehangen op een plek waar het duidelijk te zien was. Nu maar hopen dat iemand mij zou kunnen helpen.

-Piet-

"En wat doet een meisje van jouw leeftijd op deze trein?" Vroeg Arthur met een lach op zijn gezicht.
"Geen idee eigenlijk, ik moest mee van mij ouders." Ik bloosde en keek naar de grond, nou dat zou leuk overkomen, iemand die mee moet van haar ouders, geweldig.
"En waarom zit jij in deze trein?" Vroeg ik.

~Karin~

Waarom is deze trein zo saai dacht ik bij mezelf , ik pakte mijn iPad en keek of er al internet was "ja!" zei ik luid, een paar mensen keken me aan. Ik keek snel weg , ik opende safari tikte het internetadres in , en bingo het duurde lang maar ik kon tenminste op internet , ik ging naar twitter en tweette "Een lange reis word dit."

Herman

De vrouw die naast mij zat, ging ergens anders achter haar laptop zitten en klapte die daarna weer dicht.
Wat ligt daar nou, een spijker? En dat meisje van die pizza's loopt er op af! "Blijf st... *Uche* *uche* *uhg* *Ucheuche* *Uchh*. Veel kon ik niet meer uitbrengen en het meisje liep door. Nog één stap.....