Btw op pagina 50 komt de laatste moord te staan

(Koewl! )

Ik keek omhoog naar Irene en Katja die daar maar wat naar me staarde.
"Jullie mogen ook wat zeggen hoor." Zei ik.
Net een huilbui, nu een driftbui, nou geweldig!

-Elena-

Ik legde een arm om Elena heen. 'We komen hier met z`n allen uit, ik denk alleen dat we juist niet moeten doen wat ze van ons verwachten. Als ze denken dat we door de tunnels gaan, dan moeten we dat niet doen dus.' ik bekeek de kaart nog eens goed. 'He, ik zie hier ook nog een weggetje!' ik liet de kaart op de schoot van Elena vallen. Er viel een traan op, en op dat plekje verscheen een raar tekeningetje. Ik keek raar naar de kaart toe. Was het nou een stukje van een doodshoofd? Wat moet dit betekenen?

~Irene~

Ik begon te gillen.
Voor mijn ogen werd het zwart, ik zag niets meer en het leek alsof ik alleen was.
Ik hoorde niets meer alleen mezelf.
Waarom moet dit mij gebeuren?

-Elena-

( Meer als 28 uur niet gereageerd.. Ik wil pagina 50! )

Ookal doe ik niet mee.
Achtentwintig uur is veel Jongens!

( Ik post maar weer. Pff.. )
Opeens stopte ik met gillen.
Ik had een idee.
"Oké, we gaan nu een plan maken. We gaan het redden! Ik beloof het!" Zei ik.
Katja en Irene keken me raar aan.
En samen begonnen we aan een plan.

-Elena-

Oke goed zullen we gaan lopen??
_________Katja

sorry dat ik zo lang niet gerageerd heb

Ik knikte, en pakte een hand van Katja en Elena. We wisten niet wat ons te wachten staat, maar ik wou hier NU met z`n drieeën uitkomen, en niet alleen. Ik keek naar Katja en glimlachte. 'Laten we gaan.' we liepen een donkere gang door, en met een kaars zagen we een beetje. Het was eng, doodeng.

~Irene~

"Ik vind dit eng." Fluisterde ik.
"Ik ook." Zei Irene.
Soms kroop er een muis of hong er een spin.
Bah, wat vies was het.
Maar alles om hieruit te komen!
"We kunnen dit. Vriendschap overleeft alles." Zei ik.
"Je hebt gelijk!" Zei Katja "We kunnen dit."

-Elena-

Precies nadat Katja dat had gezegd, voelde ze iets scherps in haar rug. Ze draaide haar hoofd...en zag Irene, die een mes in haar rug had gestoken. "M-maar...dit...waarom! We hadden samen een heel ander plan bedacht,...om die trut Elena te vermoorden...waarom steek je dat ding in mij?!!" schreeuwt Katja. "Omdat Elena mijn beste vriendin is, niet jij. Ik kan niet geloven dat jij zelfs de BURGEMEESTER hebt vermoord! Gestoorde psychopaat! Ik deed zelf ook met je mee, maar...het was verkeerd, en kijk dan hoe het allemaal is gelopen!"
Elena kijkt naar Irene en Katja met grote ogen..."Zijn jullie allebei...m-moordenaars?!! Heb jij echt de burgemeester vermoord, Katja?!!" Elena keek teleurgesteld naar Irene en Katja.
"Irene, waarom deed jij mee?!! Je bent mijn beste vriendin, en dan doe je dit...! Wie heb jij vermoord?!"
"Ik...wil dit niet uitleggen." Irene stak het mes dieper in Katja's rug. Katja schreeuwde het uit. Irene sloeg haar op haar wang. "Sorry...maar ik wil hier ook weg!" Katja hing opeens slapjes aan het mes en zei niks meer. Ze viel op de grond.
Opeens hoorde Elena en Irene mannenstemmen. Ze zijn gered.

------------------------------------------------------

5 jaar later

Elena, 21 jaar, is verpleegster geworden door een traumatische ervaring van 5 jaar terug. Daardoor wilt ze nu mensen helpen die zelf op de rand van de dood liggen. Haar beste vriendin van toen, Irene, is gestopt in een gesloten inrichting en is daar nog steeds. Elena komt haar wekelijks bezoeken en vertelt wat er die week gebeurt is. Ze blijven tenslotte altijd beste vriendinnen.
Elena houdt zich niet meer met haar uiterlijk bezig, maar om haar innerlijk, al gedraagt ze zich nu meestal erg koud. Iedereen van haar school is vermoord, het dorpje is nu verlaten omdat het is uitgemoord. Als Elena daar aan denkt rollen er eindeloze tranen over haar wang.
------------------------------------------------------

Irene en Katja waren beiden moordenaars. Door Irene's laatste keuze hebben de burgers gewonnen! Gefeliciteerd!

Jullie mogen nog een eindverhaaltje posten en Katja en Irene mogen ook posten welke moorden ze hebben gepleegd!

Nog steeds denk ik elke dag terug aan dat vreselijke jaar.
Iedereen waar ik om gaf was verdwenen, behalve Irene dan.
Maar zei hielp er zelf aan mee en ik iedereen maar vertrouwen.
Nu help ik zelf mensen en dat doet me goed.
Maar door dat alles ben ik heel veel verandert en niet alleen op een goede manier.
Emoties van andere laten me nu koud, maar het belangrijkste, ik heb het overleeft!

-Elena-

Ik keek voor me. Alles was leeg, mijn hart, mijn gedachten. Het zou niet meer lang duren hopelijk voordat ik hier uit mag. Hmm, 3 mensen vermoord. Katja, Amada en Maya. Wat slecht. Ik dacht aan Elena, was ik nu maar net zoals zei, vrij. Ik hoorde iemand aankomen. Elena! Ik liep naar haar toe en begroette haar met een kus. 'Leuk dat je er bent.'

~Irene~