Ik was al in mijn kamer toen ik mijn dochter hoorde schreeuwen. Ik stormde spontaan de trap af en zag dat Lieve me ook al voor was. Ik kwam iets na haar de tuin binnen rennen en zag Mandy in een rood zwembad liggen! Ik schrok me dood. Mandy! Nee, toch?!
Ik voelde me schuldig, maar was opgelucht toen ik zag dat het niet Mandy was die het zwembad gekleurd had, maar Sandra, wiens lijk Mandy uit het zwembad sleepte.
Lieve begon te schreeuwen, "Mandy! Wat is hier nu weer aan de hand?"
Mandy begint te huilen, logisch, die arme meid. Ik loop naar haar toe en sla mijn arm om haar heen.
Dan wordt Lieve helemaal boos, ik snap niet waarom, maar ze begint Rex te beschuldigen. "Dit kan geen toeval zijn. Rex zit hierachter met zijn kettingzaag," roept ze en ze voegt nog toe: "ik ga het hem betaald zetten." Van dat laatste schrok ik wel even, "Rustig, Lieve," zei ik in een poging haar te kalmeren, maar ze stampte de tuin alweer uit.
Mandy en ik keken haar nog even beduusd na. Daarna keerde ik me naar mijn dochter en vroeg: "Gaat het, Mandy? Wat is er gebeurd?"

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik had net mijn pyjama aan en wou gaan slapen toen ik mandy hoorde schreeuwen. 'zou er weer iemand dood zijn', vroeg ik me af. Ik ging gelijk in mijn pyjama naar beneden en toen ik in de tuin was hoorde ik lieve vlakbij het zwembad roepen: "Dit kan geen toeval zijn. Rex zit hierachter met zijn kettingzaag," roept ze en ze voegt nog toe: "ik ga het hem betaald zetten." 'Waar zit ik achter', vroeg ik me af. Ik ging achter de bosjes staan en wachtte tot Lieve boos voorbij was gelopen. Toen rende ik naar het zwembad toe en zag dat het zwembad rood gekleurd was. 'Nou lekker dan, heb ik net het zwembad schoongemaakt en dan doet er nou al iemand rode kleurstof in', dacht ik bij mezelf. Maar toen ik dichterbij kwam zag ik Sandra in mandy's armen liggen. Ik liep geschokt naar haar toe en vroeg:'Is ze... dood?'.
'Ja', stotterde Mandy. Het werd me allemaal even te veel. Ik viel flauw

Rex Bruin

Iedereen moest even bijkomen, omdat er alweer iemand dood was gegaan. Mandy had er het moeilijkste mee, dat was te zien. Zo te zien kon ze steun krijgen van haar moeder. Rex kreeg de schuld, iets met zijn kettingzaag.

Het was al laat. Ik besloot daarom maar om eens naar bed te gaan. Ik ging de trap op naar boven. Ik wou net mijn kamer binnengaan, toen ik iemand hoorde huilen....

Mevrouw de Wit

Ik zag Sandra in het zwembad liggen en zonder na te denken ging ik haar per direct helpen. En ik had de gewonde Sandra met heel veel kracht en moeite naar de kant weten te slepen, maar helaas ze was ondertussen overleden en ik keek recht in het levenloze gezicht. ''Het spijt me echt heel erg Sandra Mijn vader had jou geen uitnodiging moeten sturen''. Zei ik huilend en opeens kwam mijn lieve moeder me steunen.

Mandy Coraal

Ik werd wakker in mijn bed met vreselijke koppijn. Iemand had me waarschijnlijk naar mijn bed gebracht. 'wat is er gister gebeurd', dacht ik bij mezelf. Opeens herinnerde ik me alles weer. Het rood gekleurde zwembad, Sandra in de armen van een huilende Mandy en Lieve die mij de schuld daarvan gaf. 'wat zou Lieve nou van plan zijn', vroeg ik me een beetje bang af. Was Sandra een moordenaar of een gast. Het leek er meer op dat zij een gast was, ik had haar dus onterecht verdacht. Nu moest ik weer helemaal van voor af aan beginnen om uit te zoeken wie een moordenaar is. Maar de tijd dringt, we zijn nog maar met zijn 5en.

Uiteindelijk ging ik bedroefd naar beneden. Ik ging eens lekker een pannenkoeken bakken. Er was niemand in de eetkamer, dus ging ik ze voor mezelf maken. Net toen ik klaar was met pannenkoeken bakken en er een wou gaan eten, tikte er iemand op mijn rug.

Rex Bruin

Moordronde

'Lieve, meisje,' begon mevrouw Fuchsia toen ze Lieve tegenkwam op de gang. 'Hoe is het met je?' 'Wat gaat u dat aan? U zult me wel haten nadat ik verteld heb dat ik verliefd ben op uw ex-man.' Mevrouw Fuchsia begon te lachen. 'Nou, dan zou ik een heleboel dames moeten haten vrees ik. Ik ben er wel overheen gegroeid. Alleen die obsessie van je.. dat was niet gezond, hoor, meisje, ben je daar overheen?' Lieve draaide zich om. Ze hoefde niets te horen van die vervelende trut! Ze was stikjaloers dat zij jaren met Dr. Swart samen geweest was en op haar beurt was mevrouw Fuchsia jaloers voor de gevoelens van Lieve voor haar man. Lieve besloot een stukje te gaan lopen door de tuin en was nogal in paniek. Ze stapte stevig door langs de rozentuin en kwam uiteindelijk bij de moestuin terecht. 'Hallo daar,' hoorde ze opeens en ze keek naar twee schimmen. 'Onverstandige keuze om hier alleen te komen.' 'Nee! Nee, niet doen!' riep Lieve, maar voor ze het wist kreeg ze een klap met een hark op haar hoofd en viel dood op de grond neer.

Lieve Mint is vermoord. Zij was de natuurlijke leider.

Ik was op mijn kamer. Mandy en Elanoire waren er niet dus kon ik nadenken. 'ik ben verliefd op een moordenaar. Ik moet het Rex vertellen dat ik hem verdenk' snikte ik. Ik ging de kamer uit en kwam mevrouw Fuchsia tegen op de gang. 'Lieve, meisje. Hoe is het met je? 'Wat gaat u dat aan? U zult me wel haten nadat ik verteld heb dat ik verliefd ben op uw ex-man.' zei ik. Ze begon te lachen. 'Nou, dan zou ik een heleboel dames moeten haten vrees ik. Ik ben er wel overheen gegroeid. Alleen die obsessie van je.. dat was niet gezond, hoor, meisje, ben je daar overheen?' Ik draaide me om ik had nu echt geen zin om met haar te praten en liep snel de tuin in op zoek naar Rex. Ik liep zoekend langs de rozentuin en kwam uiteindelijk bij de moestuin terecht. 'Hallo daar,' hoorde ik en zag twee schimmen, ik herkende ze niet. 'Onverstandige keuze om hier alleen te komen.' 'Rex ben jij dat? Nee! Nee, niet doen!' riep ik. Het werd zwart voor mijn ogen en zag Alex op me af komen....

Lieve Mint

Ik liep naar de prachtige rozentuin om na te denken over de problemen die in dit huis afspelen en ondertussen probeer ik de moeilijkheden te vergeten. En ik was ondertussen naar de moestuin gelopen, en opeens zag ik mijn vriendin Lieve slapen althans dat had ik gedacht. ''Geen grapjes maken Lieve, want hier trap ik niet in haha''. Zei ik lachend, maar ik kreeg geen reactie terug. ''Lieve? Wordt nou wakker ik trap hier niet in''. Zei ik nogmaals, maar ik kreeg geen reactie terug, dus had ik haar een klap, gegeven in het gezicht, maar ze werd niet wakker en ondertussen begon ik te gillen en te krijsen. En ik liet een grote traan van het verdriet vallen op het gezicht van Lieve.

Mandy Coraal

"Lieve, meisje," zei ik tegen Lieve, "Hoe is het met je?" "Wat gaat u dat aan? U zult me wel haten nadat ik verteld heb dat ik verliefd ben op uw ex-man." Nadat ze dit had gezegd schoot ik in de lag. "Nou, dan zou ik een heleboel dames moeten haten vrees ik. Ik ben er wel overheen gegroeid. Alleen die obsessie van je.. dat was niet gezond, hoor, meisje, ben je daar overheen?" Blijkbaar had ze niet echt zin om daarop in te gaan, want ze liep weer weg. Ze leek erg bezig te zijn, zal het nog steeds op Rex gaan? Ik liep alweer richting mijn kamer, zei mijn dochter gedag en ging een boek lezen. Ik had nog niet eens een pagina af of ik hoorde stemmen in de tuin. Ik liep net naar het raam om te kijken wie het waren toen ik Mandy zag schreeuwen en huilen samen met of bij Lieve.
Toen ik naar beneden was gerend was ik al niet meer de enige, maar Lieve was dus niet aan het huilen, ze zou nooit meer huilen, ze was dood. Ik nam Mandy in mijn armen. Haar vriendin, Lieve, was dood en nu was ik nog de enige die ze had, ik zou haar niet zomaar alleen laten in dit vervloekte oord.
Maar er was een ding waar ik bang voor was: had Lieve gelijk? Was Rex de moordenaar en had hij daarom Lieve de mond gesnoerd?

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik liep door de gangen, onwetend waar ik naartoe zou gaan. Ik vond het akelig stil, net of een moordenaar me zou kunnen bespringen en vermoorden. We waren ook nog maar met zijn zessen met de inspecteur erbij, opeens kwam er een gedachte in mijn hoofd:'was de inspecteur misschien wel niet de moordenaar en maakte hij van anderen een schandebok'. Nu Sandra dood was, had ik Lieve als enige verdachte en de andere wist ik nog niet. Ik liep langs de biljartkamer en ik ging maar eens een keer biljarten.

Na een tijdje van ballen die op mijn voeten vielen en een raam dat aan diggelen was gebiljart hoorde ik een schreeuw. Ik legde rustig mijn keu weg, ik wou niet nog iets breken, en ging snel naar beneden. In de rozentuin zag ik Mandy en Fuschia over een lichaam gebukt zitten. Ik zag niet wie het was, dus het konden 3 mensen zijn. Misschien hadden zij wel de gene die daar lag samen vermoord, als moeder en dochter. Misschien waren ze wel al die tijd de moordenaressen geweest. Ze zagen me gelukkig niet. Ik liep stilletjes weg want als ze me zagen zouden ze mij ook wel een misschien vermoorden. Nu wou ik naar de inspecteur gaan om te melden wat ik had gezien. Net toen ik de rozentuin uitliep zag ik dat het Lieve was die dood is. Ik voelde een steek van verluchting, nu kon ze mij in ieder geval niks meer aandoen.

Rex Bruin

Het was weer akelig stil in het slot. We zaten nu nog maar met z'n 5 personen in het slot. Telkens overlijden er mensen, maar waarom? Het liefst zou ik ontsnappen uit het slot. Het begint zelfs voor mij nu veel te eng hier te worden. Dadelijk ben ik de volgende, dat wil ik natuurlijk niet zijn. Ik vertrouw de inspecteur eigenlijk het minste. Er is altijd z'n onverwachte draai aan elk verhaal. En hij is een slechte, nog steeds weten we niet wie al deze moorden heeft gepleegt.

Mevrouw de Wit

Ik zat in de grote, prachtige woonkamer op een stoel van hout en ondertussen was mijn moeder water aan het halen uit de oude, prachtige kraan die al jaren verbonden is aan de wasbak in de prachtige keuken. Mijn moeder had het drinkende vloeistof aan mij gegeven en ik keek met langzame ogen om mij heen. ''Weetje? Rex is denk ik de moordenaar''. Zei ik angstig tegen mijn moeder. Mijn moeder had mijn hand vast gepakt en keek mij met angstige ogen aan, en zei: ''Dat denk ik ook mijn kindje, we moeten naar de inspecteur gaan om deze vertelling te vertellen over rex''.


Mandy Coraal

Ik zocht de inspecteur om te vertellen dat ik misschien wel wist wie de moordenaars waren of beter gezegd moordenaressen. Maar hij was niet in de studeerkamer. 'Hij zal zeker nog wel slapen, wat een luilak', zei ik tegen mezelf. Maar dit was zo dringend dat het niet kon wachten. Ik liep langs de woonkamer en hoorde daar 2 stemmen, dus ik keek daar naar binnen .Het waren Mandy en Fuschia. Misschien kon ik ze beter opsluiten zodat ze niemand anders konden vermoorden. Ik deed de de deur op slot, wat had dr. Swart van privacy gehouden, op bijna iedere deur zat een slot, en ging naar boven. Ik klopte op de slaapkamerdeur van Stefano. 'Kom binnen', riep hij na een minuutje. Hij was dus toch al wakker. Ik liep naar binnen en zag dat hij met een eenhoornpyjama op het bed zat. Ik schoot daarvan in de lach. 'Wat moet je of wil je me alleen uitlachen'? vroeg hij. Ik stopte met lachen en zei heel serieus: 'ik weet wie de moordenaars zijn, denk ik'....

Rex bruin

'Ik weet wie de moordenaars zijn,' vertelde Rex me, terwijl hij moest lachen om mijn pyjama. 'Ik ben er zelf ook bijna. Ik stel het op prijs dat je meedenkt, maar ik kan geen van jullie vertrouwen.' 'Maar.. maar..' 'Zo lang je geen bewijzen hebt heb ik niets aan je, Rex. Het spijt me.' Chagrijnig draaide hij zich om. 'Dan niet,' gromde hij. 'Maar ik houd u verantwoordelijk voor de volgende dode.'

- Stefano Grauw -

Hint: STRAWBS

Ik was bezig met schoonmaken, ik had wat afleiding nodig. Ik zag Rex voorbij lopen, hij had een zuur gezicht. 'Waarom kijk jij zo zuur?', vroeg ik aan Rex. Rex kwam naar mij toe. 'Die inspecteur, hij wil niet naar mij luisteren', gromde Rex. 'Ik vind die inspecteur zelf ook maar niks. Kijk maar eens hoeveel mensen er al overleden zijn. En nog steeds zitten wij hier, zonder te weten wie die moorden had gepleegt.' 'Daar zit wat in, maar ik heb mijn eigen theorie'. En Rex liep weer zuur verder.

Mevrouw de Wit

Stemronde

Rex was nogal geïrriteerd over wat hij te horen kreeg van de inspecteur. Hij voelde zich niet serieus genomen en besloot te klagen bij mevrouw de Wit. Hij leek haar overtuigd te hebben wilde naar Mandy en mevrouw Fuchsia gaan. Hij wilde in de rozentuin gaan kijken, maar op het moment dat hij naar buiten wilde lopen liet een balk van het kozijn los en viel op zijn hoofd. Rex was op slag dood.

Rex Bruin is door jullie weggestemd. Hij was de casanova.

De inspecteur wilde niet eens horen wat ik te zeggen had. hij had gezegd dat ik geen bewijzen had, maar die had ik wel en hij wou gewoon niet luisteren. Ik liep boos de kamer uit en op de gang kwam ik Maria tegen. 'Waarom kijk jij zo zuur?', vroeg ze aan mij. Ik kwam naar haar toe. 'Die inspecteur, hij wil niet naar mij luisteren', gromde ik. 'Ik vind die inspecteur zelf ook maar niks. Kijk maar eens hoeveel mensen er al overleden zijn. En nog steeds zitten wij hier, zonder te weten wie die moorden had gepleegt.' 'Daar zit wat in, maar ik heb mijn eigen theorie'. En ik liep weer boos verder.

Ik wou naar de rozentuin om te kijken hoe die ervoor stond. Ik ging naar beneden en liep langs de woonkamer, Mandy en Fuschia zaten nog vast in de woonkamer en hadden opgemerkt dat ze vast zaten, want ik hoorde ze schreeuwen en op de deur bonken. Ik had geen zin om hen uit de kamer te halen, dus ik liep door.
Ik wilde naar buiten lopen, maar ik hoorde een krak en keek omhoog. Ik zag een balk naar beneden vallen en was te laat om weg te stappen. Ik voelde een harde klap en toen werd alles zwart

Rex bruin

Ik zag het voor me gebeuren. De balk van het kozijn schoot los en viel recht op Rex. Ik rende snel naar Rex toe. Maar het was te laat, hij was opslag dood. 'Dit kan geen toeval zijn!', en ik rende naar Mandy en Elenoire. 'Rex had gelijk. Een van jullie is een moordenaar, wie!'

Mevrouw de Wit

We zaten nog steeds opgesloten in de woonkamer en mijn moeder is behoorlijk pissig geworden en heeft de vaas die op de tafel heeft gestaan met een grote kracht kapot gegooid door de kwaadwilligheid. En opeens ging de deur met een grote kracht open net of er een groene hulk de deur open heeft gemaakt, maar het was de furieuze Maria, en ze zei: ''Rex had inderdaad gelijk één van jullie is de moordenaar, maar wie?''. Ik keek mijn moeder een en ze begon spontaan te flippen. ''Hoe durf je ons te beschuldigen Maria?'' Zei mijn moeder met stoom uit haar oren en Maria begon te lachen en zei: ''Ach, alles wijst er naar toch?''. En ondertussen keek ik mijn moeder aan en ik zei: ''Stop dames, stop ermee, ik ben de moordenaar en ik ga nu naar de inspecteur om mijn verhaal uit te leggen''. En zo liep ik de woonkamer uit.

Mandy Coraal

Ik weet niet of het De Wit of de tuinman was, maar een van hen had mij en Mandy opgesloten in de woonkamer. Hier kon ik dus echt niet tegen, ik had mijn vrijheid nodig en we wilden net naar de inspecteur gaan. Ik gooide spontaan een vaas kapot en was al van plan naar de volgende te lopen, toen De Wit de deur open deed.
''Rex had inderdaad gelijk één van jullie is de moordenaar, maar wie?" begon ze. Diep in gedachten liet ze haar blik van mij naar mijn dochter glijden.
Ik voelde de blik van Mandy in me steken. Ik kon haar niet zomaar beschuldigd laten worden! Het zou ook niet bij me passen om er niets van te zeggen, ''Hoe durf je ons te beschuldigen?'' zei ik furieus, maar die stinkende schoonmaakster begon alleen maar te lachen, ''Ach, alles wijst er naar toch?''
Weer voelde ik mijn dochters blik, maar dit keer was het anders. Al voor ik iets kon doen, zei ze: ''Stop dames, stop ermee, ik ben de moordenaar en ik ga nu naar de inspecteur om mijn verhaal uit te leggen,'' met die woorden liep ze de kamer uit.
Toen ik achter haar aan liep, klopte mijn hart in mijn keel. Mijn kleine Mandy? Een moordenaar? Dat kan toch zeker niet! Maar op dat moment zag ik waarom De Wit zo overstuur was, Rex lag dood voor de deur met een dikke balk op zijn hoofd! Een volle minuut stond ik daar en er ging een steek van schuld door me heen, waarom was ik ook zo uitgevallen tegen De Wit? Ik heb Mandy nog, Mandy mij, maar De Wit heeft niemand meer...
Ik schudde mijn hoofd en dwong mezelf te focussen. "Mandy, kom terug!" schreeuwde ik.

Mevrouw Elenoire Fuchsia