De vermoordde vrouw bleek de moeder van een meisje te zijn, zij was nu dus wees. Ik voelde me erg rot voor haar en ik zag dat Bloem het er ook moeilijk mee had. Dit was mijn kans! Een kwetsbaar hart is makkelijk te winnen. Ik liep naar haar toe en sloeg mijn arm om haar heen.
"Het komt wel goed," zei ik, "laat de inspecteur zijn werk doen, dan kunnen we snel weer naar huis."
Ze knikte, maar ik zal tranen in haar ogen.
Op dat moment zei de inspecteur dat we niet meer van het eiland af mochten, wat ik erg logisch vond, maar Ginovani en zijn vriend waren het er niet mee eens en gingen boos weg. De inspecteur zei dat iedereen maar weg moest gaan, dus Bloem en ik gingen terug richting caravan.
Wat een vreselijke dag.

Lola Moore

Nick kwam met het idee om maar terug naar de camping te gaan. Dat vond ik een goed idee.

"Hé Nick...psst...zag je dat? Die twee chickies van de camping waren ook in die school bij dat lijk. Zullen we naar hun tent voor een gezellige avond? We moeten nu toch langer blijven op dit eiland" lachte ik.

Giovani Neville

Iedereen ging terug naar huis, de caravan of in mijn geval het studentenhuis. Op de weg terug dacht ik na, de inspecteur had gezegd dat we allemaal op dit eiland moesten blijven. Mij leek het niet zo erg, meer tijd om een move te maken op Giovanni!
Ik besloot om vanavond onopvallend naar de camping te lopen en als ik hem dan toevallig zou tegenkomen... dat zou dan mooi meegenomen zijn!

~Olivia

Ik ging maar naar huis want dat moest van de inspecteur. N\adat ik eindelijk terug in mijn bakkerswinkel was, besloot ik weer wat taarten te bakken. Ik verwachtte rond dit tijdstip altijd nog wel wat klanten dus dan is het beter nog even over te blijven. Ik kon het niet laten de slagroom te proeven maar naar veel werk werd het weer een mooie taart. Ondertussen dacht ik na over wat er was gebeurd. De klant in de winkel, toen was ik op school, het meisje dat huilde en die vakantieganger. Ja, die gingen weg want die waren hier voor vakantie. dat leek me redelijk logisch. Maar nog had ik allerlei vragen in min hoofd. Het eiland was inmiddels afgesloten, dat gebeurde zo snel dus de dader(s) zijn er nog. Dus ze kunnen er meer vermoorden. Hopelijk worden ze gauw opgespoord het begint zich langzaam in het nieuws te verspreiden. En dan komt er niemand meer naar dit eiland.

-Nikkie

Beetje laat...

Er was iets vreselijks gebuerd, iemand was vermoord! Nog steeds heb ik last van de dag...
Ik zie het mesije nog steeds voor me, daar liggen met 4 kogelgaten... Brr krijg er de rillingen van!
Ik vertrek naar mijn broer Mike, gelukkig is hij thuis! Ik loop binnen en we hebben een gezellige avond!
We maken veel grapjes en ik voel me een stuk beter!
'Mag ik bij je slapen vanavond?' vraag ik aan Mike, 'Ja hoor broertje!' lacht Mike
En zo ga ik dus gezellig slapen bij mijn broer! Voel me een stuk veiliger nu!

Mark

Lola en ik besloten om dan maar terug te gaan naar de camping. We zeiden bijna niets tegen elkaar. We dachten aan wat er gebeurd was. "
"Ik kan me het niet voorstellen dat dit gebeurd is, het is zo erg" zei ik tegen Lola.
We waren aan de caravan aangekomen, ik zei tegen Lola dat ik wou proberen slapen want had toch geen zin meer in iets te doen. Lola vond het goed ze had ook geen zin meer om iets te doen.
We lagen nog geen 10 minuten in bed en er werd op de deur geklopt.
"Lola ben jij dat?"
"Nee ik lig ook in bed" Zei Lola
"Huh wie zou dat nu zijn? Ik zal wel open". Ik trok vlug een trui aan en deed de deur open.

Ik klopte aan bij een caravan. Iedereen moest naar huis maar ik moest het doen. De update van mijn favoriete schietspel stond als een tijd online! Door dat gedoe met die moord kon ik niet spelen! Nadat ik had geklopt deed er iemand open. Ze zag er uit alsof ze had geslapen maar ze was hoe dan ook prachtig. Plotseling bedacht ik me: 'ik heb geen tijd voor die onzin!'. Ik vroeg of ik achter de computer mocht maar ze keek me raar aan en gooide de deur dicht. Er kwam een boze blik in mijn ogen en iik rende weg maar ik struikelde over een steen en raakte buiten bewustzijn.

-Zack-

Ik ben ook een béétje laat :3

Het was me het dagje wel. Het begon met het mysterieuze telefoontje bij Nikki, vervolgens de dood van het meisje in de school en allerlei drama rondom de inspecteur. Ik liep over het strand, even er tussenuit. Terwijl het langzaam begon te schemeren, zette ik mijn gedachten op een rijtje. Er was iemand overleden, dood, zomaar. Ik kon er niet om huilen, ik kende haar immers niet. Maar het idee maakte me toch van slag. Waarom, in godsnaam, waarom? Om welke reden dan ook, feit was dat we nu vast zaten. De haven was afgesloten en er kwam niemand in of uit. Ik trapte uit frustratie tegen een steentje, die vijf meter verderop met een zachte plof weer in het zand landde. Wat te doen? Ik besloot terug naar mijn winkeltje te lopen, een borreltje achterover te slaan, en er een nachtje over slapen. Misschien kon ik morgen een bezoek brengen aan Linda en Thomas, zij zouden waarschijnlijk ook flink geschrokken zijn.

Alice Conley.

Kaylee, zij had nu haar vader en moeder verloren. Hoe verschrikkelijk zou het zijn om beide ouders te moeten missen.
Het raakte me diep, onverstelbaar diep. Hoe kan iemand zoiets doen? Hoe kan iemand tot moord in staat zijn? Leefde binnen die persoon, of personen, zoveel woede en haat in zich? Het is niet te bevatten, ik kon het me niet indenken. Dit doe je gewoon niet! Waar is de wereld toch mee bezig? Waar gaat dit heen? 'Where is the love?'


- Thomas Conley

Nadat ik mijn winkel was afgesloten. Ik naar huis was gegaan en nog even wat had gegeten wild eik gaan slapen. Maar slapen dat lukte me niet. Hoe ik ook lag ik moest steeds weer denken aan dat beeld van dat meisje met haar moeder in haar armen. Kaylee. Ze was nu wees. En waarom? God mag weten waarom. Iedereen had medelijden met haar. Maar, waarom zou haar moeder dan vermoord zijn. Je denkt er toch van tevoren wel over na of je iemand doodschiet. En toch nu achteraf vond iedereen het zo erg. ben ik dan de enige met die vraag in mijn hoofd? En hoe is het nu eigenlijk met Kaylee? Die kan nu vast ook niet slapen. Je moeder verliezen terwijl je zo jong bent en je vader al is overleden, dat moet een echte klap zijn geweest. Ik zou niet graag in haar schoenen staan. Ik hoop dat ze erover wilt praten. Dat hoeft niet mij, maar het is beter dan je gevoelens op te kroppen. Uiteindelijk was ik zo moe dat ik in slaap viel.

-Nikkie

de eerste stemronde

bijna iedereen was na de moord terug naar huis gegaan, maar een paar mensen waren ergens anders heen gegaan. Marie Rhine was naar de bibliotheek gegaan. Ze was in de boekenkasten een boek aan het uitzoeken. "binnenkort zal jij van mij zijn, Mark, van mij zeg ik je", zei Marie tegen niemand in het bijzonder en ze voegde toe: "nog even, en dan.." ze stopte met praten, want ze zag een leuk boek bovenop een boekenkast staan. Ze klom de boeken kast in om het boek te pakken. maar toen ze eenmaal het boek had gepakt verloor ze haar evenwicht en viel naar beneden. Ze kwam terecht op haar stuitje en ze schreeuwde het uit, maar ze merkte niet op dat de boekenkast aan het omvallen was. ze voelde een boek op haar hoofd vallen en ze keek omhoog. Ze zag de boekenkast op haar afkomen, maar ze kon niet meer wegkomen. Ze werd geplet door de boekenkast.

Marie Rhine (djon black) was een moordenaar

Marie was een moordenaar. Ze wou mark voor zichzelf hebben en dat zou volgens haar alleen lukken als niemand meer op het eiland over was

Zachtjes kwam ik weer bij. Wat is er gebeurd, hoe kom ik hier? Al die vragen gingen door me heen. Ik stond op. Alles was wazig maar beetje bij beetje werd het weer duidelijk. Ik stond voor de bibliotheek, na een keer door mijn ogen wrijven zag ik dat het afgezet was. De inspecteur kwam naar me toe gelopen: 'er is weer een moord gepleegt'. Ik schrok er erg van. Ik vroeg wie maar de naam kwam me niet bekend voor. Ook werd me verteld dat ze het op Mark had gemunt. Ik besloot hem snel te bellen.

-Zack-

Ik maakte mij 's avonds klaar om weg te gaan, maar zover kwam het niet. Ik liep net mijn kamer uit, toen er iemand tegen mij opbotste. Het was Mike. 'Olivia!' zei hij verrast. 'Ik had niet verwacht om jou hier tegen te komen.' Hij hielp mij overeind. 'Het maakt niet uit.' zei ik gauw. 'Ik was net van plan om uh... een avondwandeling te maken.'
Mike keek mij verbaasd aan. 'Jij, wandelen?' vroeg hij verbaasd. 'Ja.' zei ik geïrriteerd. 'Ik, wandelen.'
'Niet in je eentje.' besloot Mike. 'Dat is veel te gevaarlijk, nu er moordenaars op dit eiland rondlopen.'
Ik zuchtte, daar ging mijn Giovanni-avond. 'Oke.' gaf ik toe. 'Loop maar mee.'

We waren net op weg, toen mijn telefoon ging. "Onbekend nummer" stond er. 'Wat is er?' vroeg Mike bezorgd. 'Een onbekend nummer.' antwoordde ik en ik nam op.

'Olivia.' zei de stem aan de telefoon. 'Marie is dood.' 'Wie is dit?' vroeg ik met overslaande stem, Mike pakte mijn hand vast en gaf een kneepje. Ik trok hem niet weg.
'Het doet er niet toe wie ik ben, maar wat ik wil.' Ik trok bleek weg. Mike trok opeens de telefoon uit mijn hand. 'Wie is dit?' vroeg hij boos. Na een paar seconden keek hij mij aan. 'Opgehangen.'

~Olivia

"Wie was dat?" vroeg ik aan Bloem.
"Oh, een of andere weirdo die een computer nodig had," antwoordde ze.
We dronken samen nog wat voor we zouden gaan slapen en kletsten wat. Ik dacht er nog even over om haar te vertellen wat ik voor haar voelde, maar zoals elke keer slikte ik mijn woorden weer in. Ik wilde onze vriendschap niet op het spel zetten.
Zo zaten we daar nog even, maar geen van ons had enig idee van wat er op dat moment in de bibliotheek aan de hand was...

Lola Moore

'Vreselijk,' fluisterde ik tegen mezelf terwijl ik naar de bibliotheek liep. Ik zat dagen lang op de camping een boek te lezen, want de school was gesloten. In het begin was het ontspannend, maar nu verveelde ik me dood. De studenten moest ik ook al niet, wat een ettertjes.Op de camping had ik wel een geweldig uitzicht, een man genaamd Nick woonde tegenover me. Raaaaawr, wat een lekker ding. Ik lachte bij de gedachte. Hij was echt een feestbeest en ik de saai trien, tenminste zo kom ik over, maar wacht tot ik m'n haar los gooi. Ik opende de deur van de bibliotheek waar het doodstil was. Er brandde nog wel licht. 'Hallo? Is daar iemand?' riep ik. Het enige wat ik hoorde waren mijn voetstappen die voorzichtig door de bibliotheek stapten. Ik hoorde iets vallen, een boek dacht ik. 'Dit is niet grappig, jongens!' Vast die vervelende studenten.. of de.. moordenaars? Ik keek goed om me heen en keek toen heel langzaam langs de boekenkast. Ik zag een omgevallen boekenkast. De boeken lagen verspreid. 'Wow! Vijftig tinten pimpelpaars!' Dat boek wilde ik zo graag. Ik pakte het van de grond en zag tot mijn grote schrik een hand. 'AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!' Ik gooide het boek op de grond en rende gillend de bibliotheek uit. Op naar de inspecteur!

- Charlotte

Gisteravond was echt geweldig, ik was gewoon te dronken om op m'n voeten te blijven staan. Ginovani riep me die volgende ochtend uit me bed. Ik stond op met een enorme kater, en ik wist ff niet waar ik was. Ik kleedde me snel om en ging naar buiten...

~Nick Hall~

Ik werd alweer om 6 uur wakker en besloot maar een stukje te gaan joggen voordat ik naar de bakkerij ging. Onderweg kwam ik langs de bibliotheek. En ja hoor... Er was waarschijnlijk weer een dode gevallen. Ik ging stiekem onder linten door om toch even te kijken. Ik was te nieuwsgierig. Ik sloop door de bibliotheek heen toen ik het al zag. Marie. Marie was gestorven. En toen hoorde ik een stem achter mij.

Nikkie

De volgende morgen van Mike ging ik weer naar huis...
Ik voelde me eigenlijk helemaal niet meer veilig hier op het eiland!
Ik liep rustig naar mijn hutje langs de bibliotheek.
Op een gegeven moment hoorde ik, 'Ohm nee!' 'BAM!' ik schrok me dood en rende snel naar de bibliotheek... Daar lag Marie...
Ik schrok en sloot me op in mijn huis! Ik wil hier weg, smeekte ik...
Ik ging op bed liggen en viel in een onrustige slaap.


Mark

Ik kon het nog steeds niet geloven dat mijn beide ouders zijn vermoord. Ik was aan het nadenken op een stoel en opeens hoorde ik een chaotisch geluid door mijn beide oren. Ik liep richting de bibliotheek en ik zag daar een aantal mensen staan. De mensen die daar stonden waren behoorlijk geschrokken en ik keek ze met angstige ogen aan. Ik kon het niet meer aan en ik rende keihard weg...

Kaylee Grey

Ik was net weer op het bureau toen er een vrouw hijgend naar me toe kwam. Ze zei uitgeput: "er is een dode...in de bibliotheek". "Niet weer een", riep ik uit en ik ging snel naar de bieb.

Dit was een typisch geval van gesandwiched, ze was geplet door een boekenkast, ik kon zien dat het een ongeluk was en dat ze niet vermoord was. Ik kon niet zien wie het was en er stonden een aantal mensen bij, dus ik vroeg aan hen: 'Kunnen jullie helpen om deze boekenkast weer recht te zetten?'. Sommige mensen gingen gelijk helpen. We hadden de boekenkast weer op zijn plek gezet toen ik hoorde iemand zeggen: 'OMG! dat is Marie'. Ik zag iets uit haar achterzak steken. ik keek dichterbij en zag dat het een revolver was. "typisch gevalletje van een moordenaar", zei ik. Ik voelde me al wat veiliger, er waren nog maar 3 moordenaars over.