Het was al meer dan 24 uur later sinds de moord op de Kolonel.
Ik lag al 24 uur in bed. Ik deed niks, ik bewoog niet en ik at niks. Ik begon vreselijke honger te krijgen, maar ik gaf er niet aan toe.
Pientje had andere lijken gevonden. Daarna was ze 'plotseling' overleden.
Nu had ik van Geelen gevonden. Ik was bang dat ik de volgende werd.
Ik lag dus maar wat in bed, niks te doen.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Huilend boog ik me over het lijk van mijn overleden echtgenoot, pakte ik zijn hand vast. Hij was koud, ijskoud. Ik keek op naar de inspecteur, die in de deuropening stond te wachten op mijn vertrek. Mijn ogen waren rood opgezwollen van de tranen. "Weet u inspecteur," zei ik, "Dat dit allemaal uw schuld is? U had dit moeten zien aankomen, er loopt een moordenaar in ons midden! Had ons dan naar het bureau gebracht, in plaats van ons hier stuk voor stuk uit te laten moorden." Hij ontweek mijn blik. Ik legde mijn hand op Peter' borst en drukte een laatste kus op zijn wang, stond op en liep richting de deur. Bij Grauw bleef ik een moment staan "Dit had nooit mogen gebeuren inspecteur, nooit."
Er waren inmiddels al vele uren verstreken sinds de dood van Peter. Ik dwaalde rond door het huis, op zoek naar iemand om mee te praten. Ik zocht Elanoire. Maar toen ik haar zag praten met haar dochter, besloot ik haar niet te storen. Het was voor haar waarschijnlijk een lange tijd geleden dat ze met haar dochter had gesproken. Ik liep bijna tegen Stan op, na me gauw verontschuldigd te hebben, vroeg ik of hij mee naar de serre wilde gaan. Ik wilde nu even niet alleen zijn.

Staphania Blaauw van Draet.

Na de moord van Peter, heb ik geen één oog dicht gedaan. De hele dag heb ik als een zombie voor me uit zitten te staren. Mijn twee beste vrienden, Alexander en Peter, dood. Ik weet het zeker, Peter is vermoord. Hoe moest het nu verder? Straks wordt ik vermoord, dat laat ik niet gebeuren! Ik ga dit zelf uitzoeken! Standvastig stond ik op en liep de hal binnen. Stephania, de vrouw van Peter, liep bijna tegen me op. Ze maakte gauw haar verontschuldiging en vroeg of ik mee wilde gaan naar de serre. “Prima” antwoordde ik. Aangekomen bij de serre, gingen we rustig zitten. Ik kon van haar gezicht aflezen, dat ze op het punt stond om in huilen uit te barsten. “Gaat het een beetje?” vroeg ik voorzichtig.

Dominee Stan Groenewoud

Ik had een glas water in mijn hand mijn handen trilden.ik had het gevoel dat ik gek werd hier met die lijken.ik had tranen op beide wangen.ik zag een mes op tafel.ik gooide hem in de prullenbak. Walgelijk dit ik rilde over mijn lijf de kleren die ik aan had begonnen te ravelen.ik keek naar buiten super donkere lucht regen tikten tegen het raam mensen waren bang ik zag rode vlekken op de grond in mijn gedachten vreselijk ik ging met grauw praten ik was bang.ik zag hem boven en sprak hem aan,ik barste in tranen uit.

Saskia Lavendel

Het was sandra die gisteren in de zitkamer zat. Ik had even met haar gekletst omdat ik met iemand wou praten. na een tijdje ging ik weer naar bed.

Ik was wakker geworden door de wekker die ik was vergeten uit te zetten. Ik stond trillend op met de gedachte dat er weer een iemand minder was. "Wanneer eindigt dit" vroeg ik hardop aan mijzelf. Toen ging ik naar beneden om te eten.

Toen ik klaar was met eten wou ik gaan tuinieren, dan kon ik even rustig nadenken. maar ik was vergeten dat mijn spullen nog in de serre lagen sinds pientje dood was. Dus ik ging naar de serre en zag dat de dominee en de vrouw van van geelen daar zaten. Ik verontschuldigde me en pakte mijn spullen. Ik liep terug en zag dat de vrouw van van geelen bijna huilde en ik ging bij de twee zitten.

Rex bruin

"Gaat het een beetje?" vroeg Stan aarzelend. Ik zuchtte "Ach, ik kan er niets meer aan doen. Hij is gewoon .. weg." de tranen liepen stil over mijn wangen. Ook Stan had het moeilijk. Plotseling kwam Rex binnen stommelen, om zijn tuinspullen te halen. Hij kwam bij ons zitten. Eerst heerste er een stilte, een stilte van rouw en verdriet. Maar langzamerhand kwam er een gesprek op gang, we hadden het over alle goede herinneringen aan Peter. Rex had hem dan wel niet gekend, maar ook hij praatte mee. Het luchtte op, om alles eruit te gooien. Maar toen we bij het moment aankwamen over de vriendschap met Alexander. Hield ik me afzijdig, dat was ik helemaal vergeten. Peter had nooit geweten van mijn affaire, hij was gestorven in de gedachte dat hij een trouwe echtgenote had. Maar het tegendeel was waar. Schuldgevoel bekroop me, ik had het allemaal hartstikke fout gedaan.
"Het spijt me, ik moet even ... gewoon even .." Zonder mijn zin af te maken stond ik op "Excuseer me." zei ik snikkend.

Stephania Blaauw van Draet.

Ik vroeg aan Rosa waarom ze die bibliotheek in ging. Ze bazelde iets over dat ze haar oorbellen daar had laten liggen. 'Waarom geloof ik haar niet?' denk ik. Ineens een gil. Het was Pimpel vlak achter ons. 'Die kan echt gillen als een meisje' dacht ik nog.

Kolonel van Geelen lag dood in het vertrek.

Ik begon te denken. Eerst mijn lieve Alexander, toen Avora, toen Pientje, nu de kolonel. Wat is het verband? Misschien weet Mandy iets.

Lieve Mint

Stephania kwam de serre uit lopen. Ze keek nogal overstuur, waarschijnlijk om haar man. Ik liep naar haar toe, 'Hé, Steeph, gaat het een beetje?'. Ik sloeg mijn arm om haar heen en nam haar mee de keuken in. Ik zette de oude fluitketel aan, om wat thee voor haar te maken, terwijl zij op een barkruk ging zitten. Ik nam plaats naast haar en keek haar aan. Ze keek niet op of om. Ze staarde recht voor zich uit en tranen liepen over haar wangen.
'Luister, Steeph, dit kan zo niet langer, niet nu Peter er ook aan ten onder is gegaan. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik beloof je, je komt hier levend uit. Ik weet niet wat er met dit huis is, maar ik denk dat, nu we allebei onze man, of ex, in ieder geval liefde, hebben verloren, moeten we elkaar helpen en steunen om dit te doen, oké?' Ik probeerde zo zelfverzekerd mogelijk te klinken, ik had het gevoel dat Stephania nu echt een sterke vrouw nodig had om haar te troosten. Ik sloeg weer mijn arm om haar heen en klopte haar op haar schouder. 'Dus, wat zeg je ervan?'
Met rode, tranende ogen keek ze me aan, maar toen begon het schelle gefluit van de ketel. Ik stond op om thee te maken, terwijl ik haar antwoord afwachtte.

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Op bed liggen was toch niet de manier, had ik bedacht. Dus toen ik eindelijk weer was opgestaan, ben ik meteen naar de keuken gerend en propte ik me snel vol. Gelukkig had niemand me gezien.
Daarna ging ik via de eetkamer naar de zitkamer. Daar ging ik in een van Swart's lievelingsstoelen zitten en ik pakte de afstandsbediening van de stereo.
Ik zette 'm aan en ik dommelde langzaam weg in de muziek. Wat fijn, eindelijk rust...

Plotseling word ik wakker van iemand die tegen me praat.
'Wat doe je? Pimpel, wat doe je?'
Ik doe mijn ogen open.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Het was al bijna half tien en ik had nog niks gegeten!
Ik besloot maar om naar de keuken te lopen, want Maria had al lang niks meer klaar gemaakt.
Er stonden nog wat kliekjes in de koelkast, het is in ieder geval beter dan niets.

Toen ik ging zitten in de eetkamer, zag ik Pimpel in de zitkamer liggen.
Slaapt hij nou? Dat wordt eens tijd om hem wakker te maken.
Ik begon in mezelf te lachen. Ik liep stilletjes naar hem toe.
'Wat doe je? Pimpel, wat doe je?' Riep ik ernstig.
Hij deed zijn ogen open, en ik kreeg gelijk een chagerijnige blik naar me toegeworpen.
'Nou, wat een begroeting' zei ik...
Op een norse toon zei hij: 'Wat mot je?'
'Nou..."

Hélène Bordeaux

Ik was door het huis aan het lopen en ik was opzoek naar mijn tante, maar ik kon haar nergens vinden. Ik ging alle kamers af, maar zij was nergens te vinden in het huis. Ik wilde dingen over het verleden dat wij hadden bespreken, omdat ik toch wel om mij tante geeft en al liggen wij niet altijd op één lijn, ik kon haar niet vinden dus ik liep richting de woonkamer die op dat moment leeg was en opeens had ik last gekregen van een stress aanval. Ik hijgde als een tijger en opeens ging alles draaien en ik keek om mij heen alles werd zwart en ik viel, bewusteloos op de grond.

Mandy Coraal.

Ik zag Mandy.
'Wat waggelde ze toch, is ze dronken?´ dacht ik.
Ze viel neer. Ik holde op haar af. ´Mandy! mijn beste vriendin. Jij nu toch niet?´ riep ik.
Ik voelde haar pols, ze leeft. Gelukkig. Mandy is flauw gevallen gilde ik.

Lieve Mint

toen ik erbij ging zitten, begonnen we te praten over van geelen, hoewel ik hem niet zo veel kende praatte ik toch mee. het was best gezellig. na een tijdje hadden we het over de vriendschap met dr. Swart. stephani, ik dacht dat ze zo heette, sloeg oppeens helemaal dicht. na een tijdje zei ze: "Het spijt me, ik moet even ... gewoon even .." Zonder dat ze haar zin af te maakte stond ze op "Excuseer me." zei ze snikkend en toen ging ze de serre uit. ik vond het raar dat ze opeens zo raar deed. maar ik had geen zin om haar achterna te gaan dus ik bleef nog een tijdje met stan praten.

rex bruin

Hé, Steeph, gaat het een beetje?" Elanoire had me al snikkend uit de serre zien lopen. Ze sloeg haar armen om me heen en nam me mee naar de keuken voor een warme kop thee. Nadat we plaats hadden genomen op de barkrukken, brandde ze los. "Luister, Steeph, dit kan zo niet langer, niet nu Peter er ook aan ten onder is gegaan. Dit had nooit mogen gebeuren. Ik beloof je, je komt hier levend uit. Ik weet niet wat er met dit huis is, maar ik denk dat, nu we allebei onze man, of ex, in ieder geval liefde, hebben verloren, moeten we elkaar helpen en steunen om dit te doen, oké?" Ze klonk zeker van haar zaak, zoals ik van haar gewend was. Maar toch had ook zij het moeilijk, ik was niet de enige hier met verdriet. "Dus, wat zeg je ervan?" Ze reageerde op het gefluit van de ketel en ging de thee klaarmaken. "Ik denk dat je gelijk hebt, alleen kom ik er hier ook niet uit. Een goede vriendin heb ik nu echt wel nodig, bedankt." Ik glimlachte door mijn tranen heen. Elanoire zette twee koppen stomende rooibosthee op de bar en nam weer naast me plaats. We hadden een goed gesprek, over hoe we dit gingen aanpakken.
We werden opgeschrikt door een gil van Lieve, een nogal vreemd ogend meisje. "Mandy is flauwgevallen!" schreeuwde ze. Ik keek Elanoire aan "Mandy ..?" maar Elanoire was al opgesprongen. Het was haar dochter, ze zou het niet overleven als er ook iets met haar zou gebeuren. Ik liep snel achter haar aan.

Stephania Blaauw van Draet.

Hélène Bordeaux weer. Waarom steeds bij mij? Ik begon gek van dat mens te worden.
'Nou, wat een begroeting' zei ze.
Omdat ze mijn lekkere dutje had verpest, was ik niet erg vrolijk: 'Wat mot je?'
'Nou...'
Maar voordat ze haar zin afmaakte onderbrak ik haar.
'Nee, zoek maar iemand anders. Ik hoef niet te weten wie de moordenaar is, om vervolgens zelf vermoord te worden. Succes en veel plezier. Ik ga naar mijn kamer.'
Hélène stond me verbaast aan te kijken. Waarschijnlijk had ze gedacht dat ze me de hele tijd kon manupileren, nou, niet dus.


~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik liep maar wat te dwalen door het huis. Ik moest naar het schoonheidscentrum omdat er een nagel was afgebroken terwijl ik een paar dagen eerder door de spullen van de inspecteur aan het snuffelen was geweest. Opeens kwam die professor de gang op lopen met grote stappen. Hij leek geïrriteerd.
'Dag, meneer Pimpel,' zei ik vrolijk. Hij keek op.
'Hoe is het ermee? Kan ik je ergens mee helpen,' vroeg ik oprecht vriendelijk. De man leek even te twijfelen.

Rosa Roodhart

Stephania en ik hadden een geweldig gesprek gehad. Ze zei nog dat ze nu echt een vriendin nodig had en dat was ook precies mijn bedoeling.
Maar nog voor ik mijn thee ophad, klonk er een gil van Lieve: 'Mandy is flauwgevallen?' Achter me hoorde ik nog 'Mandy...?' maar ik was al opgesprongen en de woonkamer ingerend.
'Nee, Mandy, niet jij, niet jij ook!' Krijsde ik door het huis. Tranen liepen al over mijn wangen en mijn hart bonsde in mijn keel. 'Mandy!! Mandy!!' Schreeuwde ik, terwijl ik me door mijn knieën liet zakken en naast haar op de grond terecht kwam. Lieve stond er een beetje hulpeloos bij en Stephania kwam achter me aan de woonkamer ingelopen. Ik pakte mijn dochter bij mij me, haar hoofd op mijn schoot en riep: 'Iemand! iemand! Help dan toch!' Het leek misschien alsof ze flauwgevallen was, maar je weet maar nooit in dit huis. Ik schreeuwde en huilde, wat moest ik doen?!

Mevrouw Elenoire Fuchsia

Ik kwam langzaam uit de bewusteloosheid die ik had gekregen door de rare paniek aanval die in de woonkamer heeft plaatsgevonden. Mijn ogen gingen langzaam open en ik keek om mij heen en ik zag 3 mensen staan. Mijn moeder, Lieve, en Stephanie. ''Wat is er gebeurd Mandy?'' Zei mijn moeder heel erg beducht terwijl ik half op haar schoot lag. Ik probeerde iedereen aan te kijken en mijn mond ging energieloos open. ''Ik, kreeg last van een rare, grote paniek aanval tijdens de zoektocht naar mijn tante'' Zei ik. ''Ach, daar praten wij later wel over oké?'' Zei mijn moeder. Lieve had haar hand uitgestoken richting mijn neus en ik had haar hand aangepakt en ik werd omhoog getild door lieve en zij had mij een grote, dikke knuffel gegeven. ''Ik wil jou niet kwijt Mandy'' Zei Lieve.

Mandy Coraal

Toen ik gisteren wegbeende bij Hélène, kwam -hoe heette ze ook alweer? Roos? Rooshart? Zoiets in ieder geval, op me af. Ze begroette me vriendelijk.
'Dag, meneer Pimpel,'
'Hoe is het ermee? Kan ik je ergens mee helpen,'
Ik twijfelde. Ten slotte zei ik: 'Nee, maar bedankt voor het aanbieden. Als je het niet erg vind, ga ik nu naar mijn slaapverblijf. Ik zie je wel weer'
Toen liep ik weg. Want als Hélène kwam aanlopen en ze zag me kletsen met iemand anders, oeioeioei, dan waren de rapen gaar.

Maar vanochtend voel ik me toch een beetje schuldig naar dat ik mevrouw Roodhart voorbij was gelopen. Dus na het ontbijt stapte ik op haar af.
'Sorry van gister, maar ik was een beetje geïrriteerd' gaf ik toe.
'Dat zag ik' lachte ze.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Gisteravond had Pimpel niet veel gezegd en was vrijwel meteen naar boven gelopen. Ik baalde, ik had gehoopt dat ik wat informatie uit hem had kunnen trekken. Hij ging zoveel met dat rare kreng om, hij moest wel wat weten.
Ik liep zojuist de eetzaal uit toen de professor mij tegemoet liep.
'Sorry van gister, maar ik was een beetje geïrriteerd,' zei hij.
'Dat zag ik,' lachte ik. 'Zullen we anders even ergens gaan zitten? Dan kan je het me uitleggen en misschien kan je mij dan ook wel helpen.'

Rosa Roodhart