Gerommel.
"Stil eens." fluister ik. Met z'n allen houden we onze adem in. We horen zachte, voorzichtige voetstappen langzaam voorbijgaan.
"Waarom zou diegene zo langzaam en stil doen?" vraag ik, nog steeds fluisterend.
"Misschien is diegene wel op oorlogspad." grapt Cwen. De anderen beginnen te grinniken, maar als ze mijn serieuze gezicht zien zijn ze gelijk weer stil
"Nee," ik schud mijn hoofd om het te benadrukken. "Er is wat aan de hand. Er is hier iemand die hier niet hoort."
Voorzichtig doen we de krakende deur open en kijken om het hoekje. Inderdaad, daar zien we een onbekende man de hoek om gaan.
"Lia kom." Zeg ik bezorgd als ik haar naar het water zie staren. "Je ziet er niet goed uit, je moet even liggen."
Lia knikte. Ze keek wazig voor haar uit. Ik ondersteunde haar terwijl we naar haar kajuit liepen. We stapten binnen en ik stopte Lia in bed.
"Gaat het? Ben je moe?" Vroeg ik bezorgd. Lia keek weg en mompelde: "Ik voel steken in mijn maag."
Ik keek bedenkelijk weg.
"Misschien moeten we veranderen." Fluister ik. "Wolven kunnen beter ruiken." Leg ik uit als ik Jane's gezicht zie. "Het is een goed idee maar zou het niet vreselijk opvallen als een hele roedel wolven achter die gast aan zou gaan?" Mompelt Lucas. "Je hebt gelijk." Zucht ik. "Hij zoekt iets." Mompel ik. "Iemand." Verbeterd Alice me die ineens midden in de kamer staat. "Hij zoekt iemand." Verteld ze. "Alice hoe ben je hier gekomen?" Vraag ik. "Door het raam." Grijnst ze. "Hij mompelde iets als: 'Ik zal ze wel krijgen. Ik zal ze krijgen. En dan zijn ze weg. Dan zijn ze dood. Ik zal ze vermoorden. Ik zal ze krijgen.'" Krast Alice op een akelig zachte fluistertoon. Met zijn allen kijken we haar aan.
"Hoe weet je dat." Fluister ik. "Ik zat onder het dek en kroop over een kast. Ik kon hem precies volgen. Ik kon hem horen fluisteren." Fluisterd ze. "Mama? Wie zou hij zoeken?" Gromt Alice.
"Ik denk dat hij de roedel zoekt." Fluister ik bezorgt.
Stefan drukte me dichter tegen zich aan, hij was lief, maar er bleef al die tijd wat aan mij knagen, wat was er gaande geweest toen? Tussen Lucas en Stefan?
Stefan had de laatste tijd liever niet dat ik bij iemand in de buurt was behalve dan bij hem. Ik zucht en bijt op mijn lip. "Ik ga even naar het dek.." Mompelde ik.
Snel wurmde ik me uit Stefan's armen en kleedde me aan, "ik ga mee." Klonk Stefan's stem. "Nee!" Gilde ik haast, "ik wil even alleen zijn." Voegde ik er snel aan toe.
Stefan keek me bedenkelijk aan, "je waagt het." Gromde hij. Ik schrok, Stefan was woedend, zijn armen leken te trillen. "Hoezo?" Vroeg ik. Stomme vraag vertelde iets me, Stefan gromde, probeer hem te kalmeren. Oké, ik moest Stefan dus 'kalmeren'... "Stefan, rustig maar hoor. Ik wil alleen een frisse neus halen." Stefan's ademhaling werd wat rustiger, hij ging weer rechtop staan, "dan kan ik dus mee." Probeer erom heen te draaien.
"Nee, ik wil gewoon even alleen zijn oké? Sinds jij hier bent heb ik geen tijd alleen gehad." Na mijn laatste zin glimlach ik.
"Maar ik kan dan toch wel meelopen?"
Verdomme! Nee! Waarom kon ik het niet gewoon zeggen! Zeg het niet.
"Stefan, ik wil even wat aan Lucas vragen, het is niks in het bijzonder hoor, gewoon als....." Als wat? Als vrienden dan maar? "als.... bemanningsleden." Wauw.. dat was nog eens een goed antwoord.
"Als het niet bijzonder is kan ik toch mee?" Stefan's stem klinkt gespannen.
"Nee Stefan, laat me gewoon even met rust, al is het maar 1 minuut!" Stefan gromt, snel vlucht ik mijn kajuit uit.
Ik strompel wat over het dek, totdat ik ergens in een schaduw iemand zie lopen, die persoon loopt wat krom. Ik wou ernaar toe lopen totdat ik aan mijn mouw word getrokken, ik hap naar adem. "Wie!" Sis ik. "Cwen." Antwoordt de stem.
"Echt jullie hoeven elkaar maar aan te kijken en jullie begrijpen elkaar al." Mopper ik.
"Dat krijg je als je de hele tijd dezelfde gedachtes deelt." Lacht Jasper.
Cwen was er vandoor gegaan. "en nog steeds wil ik mee." Begint Jasper.
"Gast. Ze wil gewoon ff alleen gaan kijken. Als je haar weer gaat aflebberen heeft het voor haar al helemaal geen zin meer om te gaan kijken." Grinnik ik. "Ach hou je kop toch." snauwt Jasper naar me.
"Hij is irritand in de eerste instantie hé?" Grinnikt Lucas. "Na een tijdje ga je hem meppen ik zeg het je." Grijnst Lucas naar Jasper. "Houden jullie alledrie jullie kop nou eens." Moppert Jane. " Ja mevrouw." Fluister ik zacht. Jasper grinnikte kort en er verscheen een grijns over Lucas'gezicht.
Ik trek Willow snel naar me toe. "Hou je kop oké?" Grom ik kort.
"Die gast wil een van ons vermoorden." Fluister ik zacht.
"Wie?" Fluisterd Willow zacht. "Ik denk de roedel."
De man ging de hoek om. Zacht pak ik Willow bij haar mouw en trek haar voorzichtig mee.
"Wat doet die man?" Fluister ik tegen mezelf. Voorzichtig kijk ik om de hoek.
De man keek nog verder. Toen draaide hij zich om en liep mijn kant weer op.
Ik slikte kort en rende zacht weg. Snel trok ik Willow weg.
Ik werd kreunend wakker. Jack had bij me geslapen vannacht en had zijn armen om me heen geslagen. Ik glimlachte. Ik was nog steeds een beetje misselijk maar het werd minder. Ik had weer voetstappen gehoord vannacht. Er was een indringer aan boord. Hopelijk konden we hem op tijd pakken...
"Jack," fluisterde ik, "Jack ben je wakker?"
"Hmmffgrrr," was het antwoord. Ik glimlachte.
"Kom slaapkop, dan gaan we wat eten."
Jack kwam gapend overeind en samen liepen we naar de eetkamer. We sprokkelden wat bij elkaar. De voorraad was flink geslonken.
"Zullen we vandaag gaan winkelen?" stelde ik voor. Jack knikte. Samen aten we ons ontbijt op, waarbij ik braakneigingen moest onderdrukken.
Ik loop samen met Lizzy en William door de stad. "Mama? Zullen we weer teruggaan?" vraagt Lizzy. "Nou nee ik zoek eigenlijk nog wat!" zeg ik terug ik zoek een oude vriend van me die ook in de republiek woont. Ik kom bij zijn winkel aan en loop naar binnen. " He Emerild! Lang niet gezien!" zegt de man die achter de tafel staat. " Hoi Anderson! Hoe gaat het ermee?" vraag ik verrast hij is veel volwassener geworden. "Ja met mij wel goed hoor! Met jou? Ik zie dat je kinderen hebt! Met wie heb je die?" vraagt hij nieuwschierig.
Ik plofte neer op het bed van Jane.
"Hij is naar iemand opzoek dat is duidelijk ja.
Hij sluipt het hele schip af. Ik snap nog steeds niet wat hij wil." Gromde ik.
Jasper kwam naast me zitten. "Weet je wat? Vanavond gaan wij het heel gezellig hebben." grijnsde hij.
"Ja weet ik maar niet als er iemand door het raampje kan kijken en zien hoe je mijn kleren aan stukken scheurt." Grijns ik naar hem. "Oh komop Cwen,je weet dat je het leuk zal vinden. Desnoods staat die vent in de kamer dan doe je het toch ook gewoon." grijnst Jasper. Ik voel een rode blos over mijn wangen verschijnen. Richard grinnikt zacht en Lucas begint te grijnzen.
Cwen moest blozen om iets dat Jasper zei, ik lette er niet op, waarom deed Stefan zo raar? Ik wist het niet. Ik schoof wat naar Lucas toe, "Lucas? Wat heb jij tegen Stefan gezegt? ik bedoel het niet gemeen ofzo, maar Stefan wil helemaal niet meer dat ik met jou omga, of met iemand anders. Het... hij wou me net niet eens laten gaan.."
Lucas kijkt me aan, "is Stefan hier ergens?" Lucas leek bang, was hij bang voor Stefan? "Nee, ik..ik wil het gewoon weten, ik word het onderhand zat dat hij alles voor me verschuilt!"
Snel spring ik op. "Kunnen we die gast niet gewoon neerknallen?" Vraag ik verbaast.
Cwen schud haar hoofd. "Dat gaat niet lukken Richard." Verteld ze. "Hoezo niet?" Vraag ik verbaast.
"Hij is de oude stuurman van Hector Richard." fluister ik zacht.
"Hector?" Vraagt Jasper verbaasd. "De vader van Alice." Fluister ik schor.
"Maar..Maar.." Alice kijkt verbaasd rond. Mijn ogen vullen zich met tranen.
Huilend stort ik me op Lucas. "Het spijt me! Ik had nooit tegen je moeten liegen! Ik had al die dingen nooit mogen doen!" Schreeuw ik huilend. Ik voel vier ogen in mijn rug brandden. Jasper en Jane.
Snel trek ik me terug. "Het spijt me." Fluister ik "Het is goed Cwen." Mompeld Lucas.
Ik draai me om en leg mezelf in Jaspers armen. "Maar als Hectors stuurman er is hangt de rest van zijn crew hier vast ook rond." Fluister ik schor.
Met een ruk draai ik me naar het raampje toe.
"Wat zit je te kijken?" vraagt Cwen.
Ik draai me weer terug en begin in mijn kist te grabbelen.
"Pak jullie wapens. Ik zie een vreemd schip aan de horizon verschijnen."
Cwen hangt uit het raam. "Het is Hectors schip." Krijst ze.
"Hoe kan dat?" Gaat ze verder. "Ik heb geen idee maar laten we ons nou gewoon klaarmaken." Grom ik zacht.
"Jasper,Lucas en Alice komen met mij mee. We halen Stefan en roepen dan de rest van de Crew bij elkaar."
Mompel ik. Snel verander ik. Mijn kleren barstten los en vallen in hoopjes op de grond. De rest veranderd ook en volgt me. Stefan kwam al aanrennen als wolf. "Wat is er aan de hand?" Brult hij. "We worden aangevallen." Grom ik. "Aangevallen?" Vraagt Stefan. "Door de Crew van mijn ex." Grijns ik.
Jasper loopt een stukje naar voren en bijt me in mijn nek. "Nu even niet Jazz." Grinnik ik.
Jack en ik lopen naar alle oproer op het schip.
"Wat is hier aan de hand?" roept Jack. Dan zie ik het. Een schip. En niet zomaar een schip. Het schip van onze ouwe vriend, Hector.
"Hoe kan dat nou weer?" gil ik verbaasd. Cwen gromt een 'weet ik veel' grommetje. Ik pak mijn geweer -waar ik nog steeds niet mee over weg kan- en ga naast de wolven staan. Het schip komt langzaam dichterbij.
Richard en ik kijken elkaar aan. We zijn met z'n tweeën hier overgebleven.
Als ik hem bedenkelijk zie kijken besluit ik om het ijs te breken hem maar wat musketten toe te gooien.
"Ze zijn al geladen." zeg ik.
Zelf maak ik mijn sabels aan mijn broeksriem vast en bevestig nog een dolk aan mijn kous, onder mijn jurk.
Mijn diamanten haarspelden maak ik ook maar los.
"Wat zit je te kijken?"
"Sorry." Richard draait zich maar om. Wat doet hij toch vreemd.
Ik controleer nog even of het schip al dichterbij komt, stap naar buiten en sleur Richard achter me aan.
Lia loopt naar de wolven toe, klaar om te vechten.
"Ho eens even dame!" Zeg ik streng. "Jij gaat niet vechten."
"Hoezo niet?" Antwoord Lia fel, gevolgd door een iet wat onzekere blik.
"Luister naar jezelf." Zeg ik. "Je kan niet, en ik laat je niet. Als jou iets overkomt.."
Ik weet dat Jack gelijk heeft. Ik heb een paar keer over gegeven. Ik kan niet vechten. Maar ik wíl vechten. Ik wíl helpen!
"Jack ik wíl helpen," gil ik. Hij schudt zijn hoofd. Zijn blik op scherp. Hij gaat toch niet opgeven. Ik zucht en kijk hem met mijn liefste puppy-oogjes aan. Jack grinnikt en tilt me op. Hij brengt me naar mijn kajuit en zet me neer op mijn hangmat.
"Blijf," befeelt hij. Ik zucht en laat me achterover vallen. De misselijkheid nam iets toe. Dit was niet best. Niet best.
Ik laat me meesleuren door Jane. "Hoe gaan we dit redden? De helft van de crew heeft het niet overleeft." Mompel ik. Jane beet op haar lip. "Als we hard genoeg ons best doen lukt het wel." Mompelt ze.
