Toen ik de vlammen zag was ik meteen gevlucht. Ik wilde eerst de rest van de groep zoeken maar ik kon ze zo snel niet vinden. Ik riep een paar keer maar ik kreeg geen antwoord. Ik sprong ergens over 2 muurtjes en kwam aan de rand van de school uit. Ik speurde de omgeving af, als ik alleen zou blijven zal ik het waarschijnlijk niet redden.

-=- Jacob Orchid -=-

Jacob, flitste het door me heen. Waar was Jacob?! We waren ontsnapt aan de vredebewakers maar waar was Jacob?!
"JACOB!" schreeuwde ik. Jerrel schreeuwde mee. Samen renden we terug naar de school. Daar zagen we hem staan.
"Jacob!" riep ik. Hij keek om en ik sleurde hem mee.
"Kom we moeten terug naar Dylan en Lorna," zei Jerrel en met zijn drieën gingen we op zoek. Ze stonden samen met Avalon.
"Weg hier," zei Jacob en met zijn allen gingen we naar de uitgang. Onze vrijheid tegemoet

CHLOÉ
~elite~

We renden we renden, ik gooideeen touw over een muur heen en riep:
"we moeten klimmen!"
Iedereen deed het aardig goed, behalve Chloé, het lukte haar maar niet om goed omhoog te komen.
Ik hielp haar een beetje en zo klommen we samen naar boven. We gingen op dezelfde manier weer naar beneden, toen ik de vrije grond onder me voeten voelde zei ik:
"vrijheid!!!"
We juichten met z'n allen, ik keek om en zag achter de muren de contouren van een afbrandende school, wat was daar veel gebeurd. Al die moorden, Rachel die zelfmoord pleegd, Heath die onder een hoop puin terecht komt van een aardbeving, vreselijk. Het was voorbij, eindelijk.

-Jerrel-
elite

We liepen een beetje gehaast verder. We wurmde ons door de bosjes heen en kwamen op een kerkhof uit. Gezellig..
Af en toe keek ik over mijn schouder naar de school, het maakte mij niks meer uit. Er was niemand daar om wie ik gaf, en ik gaf al helemaal niks meer om die rot school, of gevangenis kan je het beter noemen. We zwegen automatisch, waarschijnlijk omdat het een kerkhof was, ik weet het niet. Ik las tijdens het lopen aandachtig de namen op de grafstenen, totdat ik die naam zag. Ik bleef stil staan, hier was het inderdaad. Herinneringen kwamen boven van het laatste moment, ik kon me helemaal niet meer indenken dat het hier was, maar dat ligt aan mij. Ik boog mijn hoofd voorover en voelde een zachte hand op mijn schouder.

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Ik leg mijn hand op zijn schouder. Hij heeft zijn hoofd verover gebogen en staart naar een steen. "Gaat het?", vraag ik bezorgt aan Jacob. Dylan legt zijn hand in mijn zij en komt naast me staan. Jacob draait langzaam zijn hoofd naar me toe. "Je moet het vergeten", fluister ik. "We laten dit hoofdstuk achter ons en beginnen een nieuw bestaan." Jacob veegt met zijn rechter hand een traan weg en maakt een kleine beweging die op knikken lijkt. "Ja, we moeten verder", zegt hij. Hij trekt zijn schouders recht en legt heel even zijn hand op de steen. Dan gaan we snel naar de rest van de groep die al bijna aan het eind van het kerkhof is. Vrijheid. Deze rotschool wil ik nooit meer zien. En alles wat daarvan in de buurt ligt. Het enige wat ik wil is met deze groep, en met name Dylan, een nieuw leven opbouwen. Ik druk een kus in Dylan's nek. "Wij worden samen oud."

'Lorna, kerkrat.

Met zijn allen lopen we het kerkhof af. Arme Jacob. Ik sla mijn arm om zijn schouders.
"Het komt wel goed oké?"
Jacob knikt. We lopen verder de buurt in. Dan bedenk ik me iets.
"Jongens..." begin ik en iedereen kijkt me vragend aan. Dan begin ik te lachen.
"We hebben geen kleren... eten... mobiele telefoons..."

CHLOÉ
~elite~

Ik lach naar Lorna, en geef haar een kusje.
'Jongens...'
'We hebben geen kleren... eten... mobiele telefoons...'
'Geen paspoort, geen geld, geen studie. Niets...' Vul ik haar aan. Hoe gaan we dit in godsnaam doen? Hoe willen we ooit verder leven als we eigenlijk niets hebben?
'Ach, moet je deze wereld zien. In deze wereld is er op dit moment ook niets... Laten we een leegstaand huis gaan zoeken.' zegt Jerrel.
Ik kijk hem aan. Wat is hij slim.
'Misschien als we een grote villa vinden, waar we met z'n allen inkunnen ofzo?' zegt Ray.
Iedereen knikt en we lopen verder. Ik leg mijn arm om Lorna heen.

-Dylan, Elite.

Met mijn hand hou ik Dylan's hand die op mijn schouder ligt vast. We lopen al een hele tijd te slenteren en het begint iets donkerder te worden. We zijn tot de conclusie gekomen dat we niks hebben. En dat we maar in een villa gaan wonen. Steeds meer van ons beginnen te zeuren dat ze honger hebben en ook mijn maag is aan het knorren. In de verte zie ik wat vierkanten. Het lijkt op een aantal gebouwen. "Huizen!", roep ik. Ook anderen beginnen te joelen en iedereen begint te rennen. Dylan haalt zijn hand van mijn schouder en grijpt mijn hand vast. We rennen achter de groep aan. Iets steekt de hele tijd in mijn been. "Dylan, wacht", ik sta stil en ga met mijn hand in mijn zak. Ik haal een vierkant ding tevoorschijn. "Dylan, ik heb mijn mobiel mee!", gil ik van blijdschap.

'Lorna, kerkrat.

We lopen verder, Chloé slaat een arm om me heen. Niemand had me eigenlijk sinds Tiffany's dood getroost dan meer met woorden. Stilletjes liepen we verder. Het was fijn om mensen om je heen te hebben. We stopten plotseling. "We hebben geen kleren... eten... mobiele telefoons..." Zegt Chloé.
Dat is waar ook. Tijd voor paniek was er niet. We liepen verder, bij iedere snik kreeg ik een klopje op mijn schouder. Ik moest inderdaad even aan iets anders denken.

-=-- Jacob Orchid -=-
KR

Ik kijk haar blij aan.
'Lorna!' is het enigste wat ik kan uitbrengen.
Ik omhels haar. Ze heeft een mobieltje. Ik laat haar los en kus haar.
Vanaf vandaag zijn we vrij. Iedereen is vrij.
Met zn allen lopen we verder, niet wetend waarheen.

We komen aan in een soort spookstad. Nergens is een teken van leven te bekennen. Tot we heel zacht muziek horen komen uit een van de kasten van huizen en cafés. We lopen er met zijn allen op af. We komen uit bij een café waar zacht licht door het raam schijnt. 'Café 't gaat maar door', hangt er aan een oud houten bord. We kijken elkaar blij aan. Leven! Een voor een stappen we naar binnen. Een gezellige sfeer van vrolijke mensen en heerlijke drank komt ons te gemoed. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik druk mijn lippen op die van Dylan. Hier kunnen we wel gelukkig worden!

'Lorna, kerkrat.
Laatste post.

Mijn ene hand vormt zich één met die van Ray, de andere woelt in mijn diepe broekzak. Triomfantelijk laat ik de pillen door mijn vingers glijden, tot ik een gat voel. Een gat?!
Mijn ogen glijden naar de plek waar mijn wijsvinger naar buiten steekt. Ja hoor, een stukje van de donkere spijkerstof is weggeschroeid door de woeste vlammen. Achter me heb ik een spoor van pillen achtergelaten!
Gelukkig lopen we helemaal achteraan, maar stel dat iemand achterom kijkt...
Nee, gewoon onopvallend doen, dan komt het wel goed.
Na een tijdje gelopen te hebben komen we een gezellig cafeetje binnen. Een glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Ray's hand knijpt even in de mijne. Onze ogen kruisen elkaar.
"Biertje?" lach ik.

-*- Avalon -*- KR -*-

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht, op die van iedereen trouwens. Ik liep naar de bar en bestelde een blad bier, en later nog eentje. En na een tijdje kon niemand meer recht vooruit kijken. Met mijn armen om de nek van Av en Chloé sprong ik rond, waarom was ik zo blij? Omdat het kan! Geen zorgen meer!

-=- Jacob Orchid -=-
KR

Laatste post

helaas

ik trek Lorna mee een hoek in. We kunnen allbei amper recht lopen. Als Lorna bijna valt vang ik haar lachend op. Ik duw haar tegen de muur en begin haar te zoenen. Lachend duwt ze me weg. 'Mag ik u niet zoenen, toekomstige mevrouw Mäkelä?'
'Nee.' zegt ze plagerig.
En zo staan we elkaar dronken te plagen en te zoenen. Gewoon als Lorna en Dylan.

-Dylan, geen Elite geen kerkrat.
Laatste post van Dylan.

Ik druk Ray nog een kus in zijn nek. In tegenstelling tot hem ben ik voor de verandering niet dronken. Bij dit moment wil ik glashelder zijn. Langzaam maar zeker duw ik hem al zoenend mee de toiletten in. Dan begint hij het eindelijk door te krijgen.
"Weet je het zeker? Denk je dat je er klaar voor bent?" vraagt hij en kust me tussen mijn sleutelbeenderen.
"Heel zeker. Bij jou durf ik alles." mijn vingers grijpen naar zijn vest en trekken er ruw aan. Hij grijnst.
"Ik hou van je." fluister ik.
"Ik ook van jou."

-*- Avalon-*- zal zich altijd een KR blijven voelen -*-
Laatste post

Lachend liggen we met zjn allen buiten van het zonnetje te genieten. Dronken, heel erg dronken. Maar geen verschil meer tussen kerkratten en elite. Geen ellendige vaders. Ook geen Heath. Hij kon hier niet meer bij zijn. Maar ik zou gelukkig worden. Een leven opbouwen. Gilmlachend draai ik aan het ringetje om mijn pink.
"Ik doe het voor jou Heath," fluister ik.

CHLOÉ

laatste post

Het was voorbij, allemaal voorbij. We hadden veel meegemaakt, maar het was voorbij. Iedereen was dronken behalve ik. Ik moest alles nog op een rijtje zetten en accepteren dat het nooit wat zou worden met mij. In al die jaren wist ik al dat ik homo was, nooit heb ik gevoelens gehad voor meisjes, wel is voor andere jongens, maar ja die hadden allemaal weer een meisje. Het was voorbij en ik moest het accepteren. Ik ben ook niet echt uit de kast gekomen, de enige mensen aan wie ik het verteld heb waren Rachel en Chloé. Rachel had nu zelfmoord gepleegd en Chloé zal ik haar ooit nog vaak tegenkomen?

Ik wist het allemaal niet meer, maar accepteren zal wel het beste zijn. Ik zei nog tegen Chloé
"Chloé, beloof me alsjeblieft dat we contact houden, wil je dat?"
Chloé knikte van ja en zei:
"Tuurlijk Jerrel, tuurlijk"

Ik had een hoop meegemaakt, het begin de ruzie met Chloé en dat ik hulp kreeg van Rachel, verder met verschillende moorden, op: Kevin, Bianca, Samanta, Tiffany en zelfs Heath. Uiteindelijk heb ik nog vriendschap kunnen sluiten met Chloé. Ik ben megenomen, bijna zelf dood gegaan. Maar er bleven me verschillende dingen achtervolgen. Dat ik waarschinlijk mijn hond nooit meer terug zal zien en ten tweede, dat ik op jongens viel en nog nooit heb geaccepteerd. Dat moet ik doen accepteren!

Ik lag languit op het gras, het was alweer een tijdje geleden. Totdat ik geblaf hoorde, het zal wel weer in mijn hoofd zijn. Maar deze keer ging het maar door, ik keek om me heen en zag niks, toch mijn hoofd. Op dat moment dat ik mijn ogen dicht deed zag ik een mooie glanzende golden retriever aan komen rennen. Dat was mijn hond! Ze kwispelde blij en gaf me likjes, ik knuffelde haar tot ik erbij neerviel. en zei:
"oh meid, wat heb ik je gemist"
Ik had mijn oude hond terug, ze was nu 2 jaar. Ik verloor haar als puppy, ze moest wel een heel sterk doorzettingsvermogen hebben. En toen wist ik het, ik kan het. En ik klom op een heuvel en riep keihard zodat iedereen het kon horen:
"Ik kan het!!!!!!!!!!!"

En als allerlaatste, ik weet niet waar het vandaan kwam. Ik omhelsde Chloé en kuste haar en ik zei:
"Chloé bedankt voor alles, ik houd van je"

-Jerrel-

Laatste post