Ik hoorde Richard Lucas uitdagen met wolf zijn. "Richard. Dat wil je niet. Ik zeg het je. Verscheurd worden door een wolf is het ergste wat je mee kan maken." Gromde ik tegen hem. "Ik wil zijn hoofd er ook wel aftrekken als mens hoor." Gromde Lucas. "Doe nou niet Lucas." Ik pakte zijn handen. "Kijk me aan!" Gromde ik tegen hem. Hij keek me woedend aan. "Lucas. Laat je niet gek maken." Gromde ik. Lucas keek weer naar Richard. Ik greep zijn kin en draaide hem naar mij toe. "Wat zei hij. Desnoods reageer je je woede op mij af." Gromde ik. "Scheld me maar uit. Zeg wat je wilt." Sneerde ik. Lucas begon tegen me te schelden en te schreeuwen. "Harder." Snik ik zacht. Lucas balde zijn vuisten en begon nog harder te schreeuwen. "Desnoods mag je schelden over wat ik je aan heb gedaan." Fluister ik schor. Ineens valt Lucas stil. "Nee." Gromt hij zacht. "Je doet maar wat je wilt." Gromde ik. "Je wilt er iets voor terug is het niet?" Fluisterde Lucas tegen me. "Nee. Ik zal eerlijk wachten tot je weer alleen bent. Ookal moet ik je onsterfelijk zien te krijgen. Ik zal wachten. Wachten totdat je alleen bent. En dan. Dan zal je zien dat ik niet ben wie je denkt wie ik ben. Je zal niet meer Cwen de kapitein zien. Je zal Cwenburg de zus van Coin,
De dochter van Ariana en Aiphrim zien. Je zal iemand zien die bijna hetzelfde is opgevoed als ieder ander meisje dat aan land woont. Je zal zien dat ik niet de heftige wolvenkant altijd ben. Je zal zien dat ik het wanhopige meisje ben dat niet alleen wil zijn. Maar totdat Jane er niet meer is zal je mijn harde wolfenkant zien. Totdat ik mezelf misschien van kant maak van ellende." Snikte ik. Lucas pakte mijn gezicht. "Ik wil die kant graag zien. maar maak jezelf niet van kant." Fluisterde hij.
"Ik kan je niks beloven." Fluisterde ik. "Mag ik je alleen een ding vragen. Een laatste vraag?" Fluisterde ik zacht. "Vraag maar." Fluisterde Lucas. "Mag ik?" Fluisterde ik. Lucas knikte. Ik sloeg mijn armen om hem heen. "Ik vind het heel erg voor je. Het spijt me dat je kind dood is." Fluisterde ik.

~Cwen

Ik knikte, "Je bent een goede vriendin Cwen" zucht ik en ik slaag haar haar door de war en breng er een geforceerde glimlach van af. Mijn ogen dwalen opnieuw af naar Jane, ze ligt rusteloos op een bed van stro. snel been ik naar haar en kniel naast haar neer. "Het spijt me" zucht ik te vergeefs, ze kijkt me aan met een begripvolle blik. "Het was het vast waard" ze lacht haar perfect rechte bleke gebit bloot. Mijn grijns verbreed.
"Het was een mooi jongetje" zucht ik gefrustreerd en staar naar het in lendendoeken gewikkeld lijkje. Ze knikt en grijpt mijn hand vast, "Dat heeft hij van jouw" lacht ze me toe. Ik houw mijn hand op om haar in reden te vallen. "Als er iemand is die hier schoonheid uitstraalt ben jij het wel, kijk maar naar Richard" we gluren naar het hoekje van de hut waar hij met een natte doek tegen zijn oog in zichzelf zit te mokken. "Ik verdien je niet" zucht ik ze schud haar hoofd. "MAar dat wil niet zeggen dat ik je zo makkelijk laat gaan." zachtjes druk ik mijn lippen tegen de hare en strijk met mijn handen door haar weelderige haartooi.


-Lucas Folcalor-

Even voelt het alsof we echt een gezin zijn. Alsof hij nog leeft.
Ooit, ooit zal mijn kans komen. Maar nu niet. Het is het lot dat ervoor heeft gezorgd dat het zo is gelopen, en daar is niks aan te veranderen.
Ik kus hem zachtjes terug, totdat ik zijn handen door mijn haren voel gaan.
Dan wordt het heftiger. Ik verplaats mijn lippen naar zijn nek, wil wat knoopjes losmaken.
Dan schiet me te binnen dat we niet alleen zijn. Lucas lijkt dat ook te merken en laat me los.
"We laten jullie wel alleen." zegt Lia lachend.

xx- jane -xx

Iedereen was weg behalve ik. Ik had zoveel verdriet ik kon niet eens meer opstaan. Lizzy en William waren er nog wel maarja die begrepen er niks van. "Joooohoowl waarom jij?" zeg ik zacht ik weet dat hij er niet meer is en ook niet zijn lijk maar ik wil bij hem zijn voor eeuwig. Lia en Jack komen aanlopen. "Hoi Em! Gaat het een beetje?" vraagt Lia voorzichtig. Ik knik van nee en val haar in de armen. Ik huil zo als ik nog nooit heb gehuild.

-Emerild-

Ik schrok overeind. Blijkbaar was ik in slaap gevallen. Ik liep zacht naar de tent.
"Klop klop." Grijnsde ik. "Wah?!" Klonk er. "Cwen." Grijnsde ik. "Of heb je toch liever Cwenburg" Grinnikte ik.
"Doe Cwen maar." Hoorde ik Jane. Ik liep naar binnen. "Luister. Jullie willen een kind? Toch?" Vroeg ik. Ze knikten en keken elkaar aan. "jullie hebben het toch niet opnieuw geprobeerd?" Kreunde ik. Ze werden allebei langzaam rood en knikten. "Luister. Een wolf en een mens gaan niet samen. Jullie doen jezelf alleen maar pijn. Ik kan helpen." Fluisterde ik zacht. Jane begreep het half. "Je denkt toch niet dat ik Lucas een weekeindje aan je uitleen zodat jullie in een veldje kunnen gaan rollebollen?" SNeerde ze. "Nee. Lucas wil het niet en ik wil het ook niet. Ik zoek zelf iemand. Ik zal precies zijn. Ik zal ervoor zorgen dat het kind op dat van jullie zal lijken." Fluisterde ik zacht. Jane's blik gleed langs mijn haar. "En wat als het kind dan blond word?" Fluisterde ze zacht. "Vraag maar aan Lucas waarom dat niet zal gebeuren." Mompelde ik.
Ik draaide me om en veranderde. Snel rende ik het bos in.
"Komop Cwen. Vind iemand." Ik kneep mijn ogen samen en concentreerde me. Waarop? Geen idee.
Ineens voelde ik een steek in mijn flank. Ik draaide me om en zag een donkerbruine wolf. Ik liep achteruit en veranderde terug. "Ben jij?" Mompelde ik. De wolf knikte en veranderde ook terug. Voor me stond een lange man. Hij was mooier dan Lucas in zijn eigen manier. Hij had heldergroene ogen. En Bruin haar tot op zijn schouders. Hij toverde een grijns tevoorschijn. Mijn knieën begonnen te knikken en mijn handen zweette. "Hoi." Lachte hij. "Hey." Grijnsde ik. "Leuk om nog een weerwolf tegen te komen." Ik knikte.
"Hoe heet je?" Vroeg hij. "Cwenburg. Maar je kan me maar beter Cwen noemen." Grijnsde ik schaapachtig.
"Ik heet Jasper." Grijnsde hij terug. "Kan je me helpen?" Vroeg ik bibberig. Ik ging nu aan een onbekende wolf vragen of hij even met me wou rollebollen om een vriend van mij te helpen die hij zelf niet kent. "Nou waar kan ik je mee helpen." Lachte Jasper. Ik snoof en begon te vertellen.
Toen ik klaar was staarde ik naar mijn blote voeten. "Dus jij vraagt mij. Of ik. Met jou. Een kind zou willen krijgen om het vervolgens weg te geven?" Vroeg hij. "Ik heb al een dochter." Fluisterde ik. "Waar is de vader?" Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. "Heb ik vermoord." Fluisterde ik met een schor stemmetje. "Als je mij niet vermoord zal ik het proberen." Grijnsde hij. "Ik ben je eeuwig dankbaar." Fluisterde ik. We dachten allebei hetzelfde. Ik trok het touwtje van mijn enkel los. Snel trok ik het hemd over mijn hoofd. Jasper stond voor me met een broek aan. "Oke mag ik?" Fluisterde ik zacht. Jasper knikte. Ik rende het stukje tussen ons in en sloeg mijn benen om zijn middel. Ik drukte mijn lippen op die van hem. Ik smolt. Jasper was veel beter voor mij dan Lucas.

~Cwen

"Oh Emerild," fluister ik terwijl we samen gaan zitten. Ik streel door haar haren terwijl ze snikkend haar hoofd op mijn schouder legt.
"Het is zo erg Lia" snikt ze, "ik mis hem zo!"
Ik knikte. Maar als ik zei dat ik wist hoe ze zich voelde zou ik liegen.
"Je komt er wel doorheen Emerild. Je hebt je kindjes nog. En mij. Mij kun je alles vertellen dat weet je," stelde ik haar gerust. Ze huilde nog steeds. Toen ze een beetje tot bedaren kwam zei ze;
"Sorry dat ik je lastig val. Ik stel me aan."
"Nee nee! Niet denken! Soms moeten de tranen er gewoon even uit. Ik snap het helemaal," zei ik. Emerild knikte.

LIA

Ik krabbelde snel overeind. Zacht beet ik op mijn lip.
Wat kon ik doen? Naar Jane gaan? Nee die haat me.
Lucas nog meer het leven zuur maken? Geen zin. Cwen zoeken? Later. Ik ging tegen de boom aanzitten en legde mijn hoofd op mijn borst. Misschien kon ik nog een beetje slapen.

-Richard

Ik drukte Jasper dichter tegen me aan. Hij was warm.
Bijna heet. Ik kuste hem in zijn nek. Zijn handen gleden over mijn lichaam.
Hij boog voorover en zette zijn tanden in mijn hemd. Hij rukte zijn hoofd naar achter en wierp het hoopje stof op de grond. Ik gaf hem een zetje en samen vielen we naar achter. Jasper draaide zich om. ik legde mijn handen in zijn nek en trok hem dichter tegen me aan. "We kunnen het ook zelf houden." Grijnsde hij. "Misschien. Ze zoeken zelf maar uit hoe ze een kind gaan krijgen." Fluisterde ik. "We kunnen ook als wolfen gaan rollebollen." Grijnsde ik. "Dit is leuker. Nu kan ik je echt horen." Grijnsde Jasper. Zijn lippen gleden langs mijn nek. Ik drukte me iets dichter tegen Jasper aan.
"Ik hou van je." Grijnsde ik. "Ik ook van jou." Fluisterde Jasper zacht. Ik beet zacht op zijn lip.
Ik drong mijn nagels in Jaspers broek. Ik gaf een ruk aan de stof en gooide het hoopje naast wat mijn hemd was geweest.

~Cwen

Roerloos stonden we op het veld, beiden dachten we het zelfde. Was Cwen nu werkelijk gek geworden.
Het was vast weer een of andere grap van haar, of niet. Ze klonk zo serieus ...
Alsof Jane mijn gedachten kon lezen antwoordde ze. "Ze maakte vast een grapje, ze zou toch niet zo gek zijn om een kind voor ons te maken" ik haalde mijn schouders op "Geen idee, je weet maar nooit met Cwen" Beiden beten we op onze lip, peinzend om een antwoord. "Vragen ?" Jane knikte en greep mijn hand vast, snel trok ze me mee naar het bos waar Cwen in verdwenen was, we liepen een eindje door het woud, waar het zompige mos onze voeten naar beneden zoog. Plots hoorden we een stil gefluister, ik tilde wat lianen op en kon haast niet meer bij van het lachen. Cwen zat half naakt te zoenen met een of andere kerel. Ze keken verschrikt op en de man trok snel wat kleren voor zich. "Cwen" zuchtte Jane "Je hoeft geen kind voor ons te maken" ze grijnsde nog steeds. Cwen keek beteuterd, "Ben je zeker" mompelde ze. we knikten "Maar dat wil niet zeggen dat je moet stoppen met wat je bezig bent" grinnikte Jane en we wierpen een blik op de man. Cwen bloosde en wuifde ons met de hand weg. Lachend liepen we het bos uit en zette ons tegen een boom op het strand. "Gekke Cwen" ik rolde met mijn ogen en grijnsde.

-Lucas Folcalor-

Ik dommelde langzaam weg. Er verschenen flitsen voor me. Kleuren. Het maakte me veschrikkelijk duizelig.
Snel schoot ik weer overeind. Stomme mislukte dromen. Ik ging weer zitten. Weer die kleuren.
Er klonk een zacht gehuil op de achtergrond. Ik sperde mijn ogen weer open. Met de seconde werden de dromen erger. "Ik slaap nooit meer. " Gromde ik tegen mezelf.

-Richard

"Inderdaad." lach ik en geef hem een kus op zijn neus.
De zon schijnt op zijn haren, alsof er een engel voor me staat.
"Laten we wat gaan wandelen, het is zo'n mooie dag." stel ik voor.
Lucas knikt en pakt mijn hand vast. Samen lopen langs het strand.
De golven klotsen woest tegen de rotsen en het zand zit tussen onze tenen.
Ik leg mijn hoofd naar achteren, genietend van de zon.
Ik poeder alles wel weer licht als we hier weg zijn, nu kan ik lekker genieten.
"Lucas, wat ben je liever: een mens of een wolf?" vraag ik speels.

xx- Jane -xx

Ik liep terug naar Jasper. "Trek aan. Ik wil mijn nieuwe vriendje aan mijn Crew voorstellen." lachte ik. "Kunnen we niet nog heel even?" Grijnsde Jasper met een pruillipje. "Als jij het wilt." Lachte ik. "Ik zou mijn hele leven wel kunnen." Fluisterde Jasper.
"Was dat hem trouwens." Grinnikte Jasper. Ik knikte. "Kom hier." lachte Jasper naar me.
Hij sloeg zijn armen om me heen. "Een relatie tussen twee mensen die elkaar pas een paar uur kennen." Grijnsde ik. "Bevalt me prima." Ik legde mijn hoofd tegen Jasper's borst aan. "Twee straalkachels." Lachte ik. "Wie was die vrouw." vroeg Jasper. "Vraag niet zo veel en praat tegen me." Murmelde ik. "Best. Ik vind je lief." Lachte Jasper naar me. "Ik jou ook straalkacheltje.' Grijnsde ik.

~Cwen

Jesses, ik zat hier tussen al die vreemde mensen, en ze staarden naar me en praatten wat. Nuja, praatten? Ze fluisterden eerder. Ik zat hier maar, met mijn armen om mijn knieën. Iedereen liep ook met zo'n grote boog om mij heen.
'Stop!' Wou ik gillen. Maar ik zei niks. Ik legde mijn hoofd op mijn knieën en sloot mijn ogen. Mensen begonnen weer hardop te praten en ik hoorden voetstappen dichterbij komen. Niks aan de hand dacht ik. Nuja, dat hoopte ik.


~°Willow Smidweed°~

Ik pakte Lizzy en William vast. "Wat lijkt Lizzy eigenlijk veel op jou!" zegt Lia verbaasd. "Ja dat zegt iedereen!" lach ik al weer een beetje. Lia is echt mijn beste vriendin. "Lia. Ben je blij dat ik jou heb ontvoerd?" vraag ik aarzelend dit heb ik altijd al willen vragen. "Ja tuurlijk hartstikke Em!" zegt Lia. Ik zie haar denken waarom vraagt ze dat nou. Ik sta op en loop een eindje langs het strand. Er flitsen allemaal dingen door mijn hoofd. Jowl dat is eigenlijk het enige. Ik ga liggen op een paar bladeren wikkel Lizzy en william is mijn sjaal. en leg ze naast me. Ik ben ook hartstikke moe. Ik zie Jowl voor me Emerild het spijt me! dat ik daar ben gaan zitten zeg hij zacht. " Neeeeee! het is niet jou schuld" roep ik maar hij is al verdwenen. "Neeeeeeeeeeeeeee....." gil ik "Niet weg gaan! nooit Jooooooowl" ik word schreeuwend wakker Lia zit naast me. "Het was allemaal maar een droom!" zegt ze. En ik begin weer te huilen.

-Emerild-

"We kunnen maar beter iedereen bij elkaar gaan scharrelen. Ze worden gek als je ze te lang van het schip weghaalt." Lachte ik. "Ga je mee?" Vroeg ik zacht. "De zee op?" Vroeg Jasper aarzelend. Ik knikte.
"Laat me even denken Cwen. Ik hou heel veel van je maar om meteen weg te gaan?" Fluisterde hij.
"Trek je dan eerst wat kleren aan?" Grijnsde ik. "Jij kan ook wel wat gebruiken." lachte hij. "Klopt je hebt al de knopen gesloopt." Lachte ik tegen hem. "Wacht hier.' Grijnsde Jasper. Ik ging op het mos zitten en dacht na. Na twee minuten kreeg ik een stapeltje stof op mijn hoofd geworpen. Snel sprong ik op.
"Jasper." Grijnsde ik. Ik drukte hem tegen me aan. "Ik ben maar drie minuten weggeweest." Grijnsde hij.
"Drie minuten teveel." Lachte ik. "Kleed je aan." lachte Jasper. Ik schudde de kleren uit. Snel trok ik de broek aan. Daarna gooide ik zijn hemd over mijn hoofd. "Je bent nog langer dan Lucas.' Lachte ik.
Hij knikte. "Mag ik?" Lachte ik. "Je doet er maar mee wat je wilt." Lachte Jasper. Ik trok een strook van de stof af. Hij zat nu wel gewoon goed. Ik sloeg mijn armen weer om Jasper heen. "Ga je mee." Vroeg ik. "Waar gaan jullie heen?" Snoof hij. "Een plekkie zoeken om mijn schip te repareren." Grijnsde ik.
"Ik zal het proberen." Grijnsde Jasper. Samen liepen we overal rond om overal Crew tussenuit te pikken.
"Man wat zijn ze moeilijk te vinden." Grijnsde Jasper. "Alleen Lucas en Jane nog." Grijnsde ik. "En die twee liggen waarschijnlijk samen achter een rots." Lachte ik.

~Cwen

Ik strompelde wat achter Cwen en een of andere gozer aan. Ik staar wat naar de grond, doelloos eigenlijk.
Ik zucht en kijk naar boven, naar de lucht. Ik zag de maan glinsteren wat was zij mooi! Was ik maar zo, dan had ik een doel voor ogen, als maan, dan was ik nodig, dan werd ik misschien wel aanbeden! Wat zou dat geweldig zijn!
Ik hoor Cwen zeggen dat Lucas en Jane ergens achter een rots liggen, nou en? Laat ze dan lekker. Ik had geen zin in die stelletjes! Als ik nog 1 iemand zou zien zoenen met iemand, zou ik weggaan, of mezelf vermoorden. het was gewoon een marteling om naar te kijken!
"Doorlopen, luiwammesen!" Brult Cwen. Ik zucht en vergroot mijn passen.


~°Willow Smidweed°~

"Lucas? Jane?" hoor ik vanachter de rots komen.
"Ik ga wel." zeg ik en kijk om het hoekje. Daar staan Cwen en Jasper.
"Waar kan ik u mee van dienst zijn?"
"We gaan vertrekiken, jullie zijn de laatsten."
Geschrokken sta ik op en sleur Lucas mee.
Jack staat al achter het roer.
"Hee, tortelduifjes, eindelijk zijn jullie er!" roept hij.
Ik grinnik en stap aan boord. Eindelijk weg.

xx- jane -xx

Samen met Emerild loop ik naar het schip. Ik breng haar naar een kajuit en laat haar slapen. Dan loop ik naar Jack toe die aan het roer staat. Zijn haren wapperen in de wind. Er is geen wolkje aan de hemel. Ik besluip hem van achter en sla mijn armen om zijn middel.
"Eigenlijk moet het andersom," grinnikt hij. Ik lach en hij gaat achter me staan.
"Ik kan niet sturen," beken ik.
"Maakt niet uit ik help je," stelt Jack me gerust. Hij legt mijn handen op het stuur en helpt me varen.
"Dit is leuk!" gil ik verrast. Jack grinnikt.

LIA

"Kan je vangen Jasper?" grijns ik. "Misschien." Lacht hij.
"Ligt eraan wat je gooit." Grijnsde hij. "Ik gooi mezelf wel." Lach ik.
"Dat kan ik denk ik wel aan." Grijnst hij. "Mooi. Vang me." Grijns ik.
Vrolijk sprong ik in zijn armen. "Lukt het Cwen." Grijnst Lucas.
Ik steek mijn tong naar hem uit en lach. Hij grijnst terug.
Ik hoor Jasper met zijn tanden knarsen. "Je zal eraan moeten wennen Jazz. Iedereen hier is vrienden met elkaar." grijns ik. "Dus de meiden kunnen ook heel goed met de jongens omgaan." Lach ik. "Ehem Jongens?" Lacht Jack. "Ja jongens." Lacht Lia die op zijn rug springt.

~Cwen

Ik zag vanuit mijn ooghoeken iemand aan boord kruipen, nuja, iemand? Het leek eerder een wolf, ik keek baat Cwen, ze was stom bezig met iemand, niet van onze crew dat was zo te zien.
Ik sluip nieuwsgierig achter de wolf aan, hij verstopte zich ergens in een kamer, ik open ee. Aanbrak deuren totdat ik een wolf zie liggen, zijn kop ligt op zijn voorpoten, hij begint te grommen Als hij mij ziet. Ik trek mijn pistool en richt op de wolf, "ik kan ook grommen." Dreig ik.
Plots lijkt de schaduw van de wolf te veranderen in een mensen gedaante. Ik hap naar adem en struikel naar achter, ik knalde hard met mijn hoofd ergens tegen aan, ik kreun en grijp met mijn handen naar mijn hoofd.
"Gaat het?" Klinkt een jongenstem. Ik span mijn spieren en kijk woedend richting het geluid. "Ik ben hier vanwege mijn broer! Oké! Het is dus allemaal zijn schuld!" Piept de stem.
Ik wrijf over mijn hoofd, ik bloedde. "Welke broer!" Sis ik.
"Jasper!" De stem begint te grommen. "Wie is in godsnaa
Jasper?"
"Die gene die wat heeft emet die blonde!"
"Cwen?" Vraag ik verbaast. Ik zie de jongen knikken, ik grijp zijn arme n sleur hem naR 'Jasper'.
"Dus dit is jouw broer?" Grom ik tegen Jasper.

~•Willow Smidweed•~