Ik vond het best gezellig met sandra, we hadden best een lange tijd gepraat. Ik werd veel losser bij haar. We hadden het over allerlei dingen, waaronder dr. Swart, familie en wie mogelijk de moordenaars zouden kunnen zijn. We moesten soms ook lachen. Ik begon sandra steeds aardiger te vinden. Het was al laat geworden toen sandra zei: "ik ga weer rex". Ik wist niet wat ik moest zeggen dus zei ik maar:"oké, doei". We gaven elkaar nog een knuffel en toen vertrok ze weer

Ik bleef nog een tijdje in de serre om te kijken naar hoe de planten eruit zagen. Ondertussen hoopte ik dat sandra niet een van de moordenaars is. Ik ging door met tuinieren tot ik plots weer een gil hoorde, weer die van pientje. Ik liet alles wat ik in mijn handen had vallen en snelde serre uit, met twee gedachtes, "niet weer he" en ik begon het verdacht te vinden dat pientje weer degene was die gilde.

Maar toen ik bij de trap was aangekomen zag ik pientje in plas met bloed naast een loden pijp liggen. Het begon me allemaal een beetje te veel te worden, dus ik snelde naar boven. Terwijl ik naar boven liep hoorde ik nog iemand zeggen:"fuschia is flauwgevallen". Ik ging naar mijn kamer en ging in mijn bed liggen. Voordat ik slaap viel had ik nog een gedachte. Dit begon meer en meer op cluedo te lijken

Rex bruin

Ik ging weer in mijn eigen ingerichte kantoor zitten. Ik slaakte een diepe zucht. Drie doden tot nu toe. 'Wat is hier aan de hand,' fluisterde ik. Zal ik vast om versterking bellen? Nee, ik wacht er nog even mee, deze zaak moet opgelost worden. Alexander, Avora, Pientje, wat was de connectie? Hmmmm, Avora leek een ongeluk, maar lag er dan een verband tussen Alexander en Pientje? Ik schudde mijn hoofd. Pientje wist vast iets of zat op het goede spoor.
Ik denk dat het tijd wordt om mevrouw de Wit eens stevig aan de tand te gaan voelen, zij zou wel eens de sleutel naar antwoorden kunnen zijn..

- Stefano Grauw -

Wat een gedoe allemaal. Het lijkt hier wel een leven kerkhof...
In plaats dat de dode op staan, gaan de levende liggen...
Hopelijk sterft niet iedereen (zoals ik) maar mensen zoals Fucksia en haar dochter, zou ik persoonlijk niet zo erg vinden.
Oh wacht, ik heb die brief van d'r nog.
Ik bewaar mijn nieuwdgierigheid, en ga hem morgen lezen.
Nu onder de wol

Helene Bordeaux

Meerdere keren heb ik net aan Hélène's vragen te weten ontkomen met vaag gemompel, maar ik heb besloten dat we een simpele tactiek moeten toepassen.
'Hélène, pssst... Hélène!'
Ik dwaalde rond door het huis terwijl ik bedacht dat ze misschien al op bed lag. Daar kon ik haar natuurlijk niet storen, dus besloot ik het morgen weer te proberen. Na een tijd op de achtergrond ga ik Hélène met deze tactiek te vrede stellen.
Maar nu naar bed.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Gelukkig zijn er ook aardige mensen in huis, iemand had me op mijn bed gelegd. Ik liet me uit bed in mijn pantoffels glijden en ging muisstil de trap af, ik had even geen zin in gezelschap. Ik slenterde de kuiken in, pakte een dampende bak thee en nam plaats bij de haard in de zitkamer. Wat zouden de anderen denken? Wie zouden ze aan het verdenken zijn? Ik besloot vanaf nu me op de achtergrond te houden, niet opvallen, gewoon proberen zo veel mogelijk informatie mee te krijgen. Misschien moest ik iemand in vertrouwen nemen, zoals Mandy, het was toch tijd om onze band een te versterken en dit is wel een moment waarop haar moeder haar dochter moet steunen. Als we hier samen nou eens uit kwamen. Ik had in ieder gaval geen zin meer in al die drama, ik wilde eigenlijk gewoon weg, maar daar was het nu al te laat voor, veel te laat...

Mevrouw Elanoire Fuchsia

Nog voordat ik kon antwoorden op de vraag van Stan hoorde ik Pientje een harde gil uitslaan. Ik rende er snel met Stan heen. En daar zagen we een verschrikkelijk aangezicht, daar lag Pientje dood op de grond met een grote metalen buis en een plas bloed bij haar hoofd. Maar raad eens wie daar weer aan kwam, natuurlijk die irritante inspecteur Grauw:"Jongens, rustig blijven!" Hij wilde proberen afstand van het lijk creëren zodat hij het kan onderzoeken. p dit moment hield ik me even afzijdig, maar ik zometeen wel ingrijpen.

Toen kwam Stan naar me toe gelopen en zei:"Zag je dat?! Die egoïstische, arrogante zak!!" En ik dacht precies hetzelfde. Dus toen onderbrak ik inspecteur Grauw:"Dus Grauw nu moeten wij allemaal denken dat jij niet de moordenaar bent geweest. Want jij moet het nu onderzoeken, maar volgens mij gelooft niemand die hier staat daar een biet van. Dus leg maar eens uit wat er nou echt gebeurd is bij al die moorden. Want vele mensen hier denken hier dat jij de moordenaar bent!"

~Kolonel Peter van Geelen~

Vier moordenaars, dit moet één van de moeilijkste zaken uit mijn carrière worden. Ik zit in een huis waar complotten gesmeed worden, waar iedereen een alibi heeft op grond van getuigen. Hoeveel stelt dat wordt? Hélène zou Professor Pimpel vast niet verraden als zij twee van de moordenaars waren, sowieso een vreemd koppel die twee? Evenals de elegante, intelligente Sandra die ineens dikke maatjes met de tuinman lijkt te zijn. Als Mandy de moordenaar zou zijn, zou haar moeder haar verraden of zou ze doodleuk zeggen dat ze inderdaad in haar bedje lag op de tijden van de moord? En andersom? Pientje had misschien het antwoord op deze oneindige puzzel, Pientje moet een alibi in de weg gezeten hebben. Misschien wist ze teveel, zonder dat ze het zelf wist.. Al uren zit ik te malen achter mijn bureau. Het is tijd om de motieven op een rijtje te zetten.

Ik pak het stapeltje documenten. Bovenop ligt het testament, pas geleden getekend. Bomvol informatie dus. Daaronder een pakketje enveloppen met brieven van mevrouw Blaauw van Draet, sommige niet eens geopend. Ook zitten er brieven met een ander handschrift bij, enge brieven wel te verstaan. Ik citeer: 'Je bent van mij, Alexander, wij zijn één. Kies voor me, deel je leven met me. ALLES. Ik weet wat je draagt op dit moment, ik weet wat mevrouw de Wit gisteren voor je kookte, ik ken je leven en ik kan het aanvullen met mijn hart!' Ik moet weten van wie deze brieven komen. Rekeningen van Professor Pimpel liggen op de stapel. Ook hier liggen ongeopende rekeningen bij, die ik net zelf voor het eerst opende. Hoe dieper ik in het leven van Dr. Swart duik, hoe meer ik erachter kom dat deze man niet alleen een schurk was in zaken doen, maar ook in zijn privéleven. Iedereen in het huis heeft een motief en tegelijkertijd heeft niemand een alibi waarvan ik overtuigd ben. Ik heb het gevoel alsof ik in een huis vol moordenaars zit.

- Stefano Grauw -

Wat pientje vermoord net na die schat van Avora.pientje was te lief voor deze wereld wel dat.
Ik ging naar de serre in een spiegel in de serre zag ik iets.wie kwam daar aanlopen.....

Saskia Lavendel

Ik was in de slaapkamer en ik kan het nog steeds niet geloven. Pientje Perzik, vermoordt, maar waarom? Wie heeft zoiets gedaan? Toen ging met een grote kracht de slaapkamer deur open en ik snakte naar adem, want ik was bang, maar gelukkig was het Lieve. ''Gelukkig kan ik jou wel vertrouwen'' Zei ik tegen Lieve.



- Mandy Coraal -

De volgende morgen wordt ik vroeg - voor mijn doen - wakker. Het liefst wil ik me omdraaien en weer in slaap vallen, maar vandaag moet ik even dapper zijn. Ik til mijn beide benen op en sta op.
Dan kleed ik me aan en bedenk ik me dat mijn kleding nu echt begint te stinken.
Ik ga naar de ontbijtzaal waar vreemd genoeg nog niet zo veel mensen zitten. Ach, ik kom Hélène vast nog wel tegen vanmiddag.
Mijn plan is niet erg sterk, maar ik heb nu ieder geval iets.
Het liefste zou ik nog steeds naar huis willen.
Maar nu eerst mijn ontbijt naar binnen werken.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik ben wakker. Wat een vreselijk nacht was dit zeg... Ik weet niet waarom...
Ik ben nu dus ook wel erg moe, weet ook niet waarom. Ik lijk wel moedeloos te worden in dit huis.
Ik besluit maar naar de tuin te lopen, wat frisse lucht zal me wel goed doen, denk ik. Er waait een stevige wind in de tuin.
Ik ga op het familiebankje zitten, en haal de brief uit mijn zak. Maar voordat ik het wist, vloog de brief uit m'n handen.
Ik stond op en rende er achter aan. De brief lag nu voor de tuindeur.
Maar voordat ik hem kon pakken, stond Mandy met 1 voet er boven op.

Helene Bordeaux

Gisteren vulde alweer een gil van Pientje het huis. Om gek van te worden, dat kind bleef maar gillen. Alweer had ik geen interesse om te kijken wat er aan de hand was. In de loop van de dag zou ik het toch wel horen. Als er weer een dode zou zijn, wilde ik echt niet bij dat lijk in de buurt zijn. Ik kon al dat rood van dat bloed niet aanzien.
Ik stond vanochtend op met een leeg gevoel van binnen. Gisteravond had ik gehoord dat Pientje dood was gevonden. Dit keer waarschijnlijk weer moord. Het begon langzaam toch een beetje uit de hand te lopen. Maar toch: hoe minder zielen, hoe meer ruimte. Na mijn ontbijt besloot ik inspecteur Grauw maar eens op te zoeken. Ik klopte op de deur van de bibliotheek die hij niet als zijn kantoor beschouwde. Ik duwde de deur open.
'Zeg, heb jij nog hulp nodig met al dat papier werk. Ik was toch de assistente van meneer Swart, misschien kan ik nog wel ergens bij helpen,' zei ik met een gemaakte lach op mijn gezicht.

Rosa Roodhart

Wat ik vanochtend in de spiegel zag was een eekhoorn.
Ik zag mevrouw de wit,niet weer macaroni bulg.vanavond ging ik koken.
Ik zei het tegen wit.ik begon met komkommer tomaten en andere lekkernij heerlijke worst het werd heerlijk.lepeltje proeven.het werd van alles wat.oooh goede kaas lekker.ik mocht wat fruit lenen van rex fijn.het was heerlijk ik zette alles op tafel.ik roepte: Etens tijd.

Saskia Lavendel

De hele dag was ik Hélène niet tegen gekomen. Waar was ze?
Nou ja, zij wilde een plan, ik niet.
Dan maar terug naar de kamer. Maar eerst even langs de bibliotheek van Swart.
Ik doe langzaam de klink omlaag en kom de bibliotheek binnen. Ik trek wat boeken uit de kast en help me herinneren dat ik niet moet vergeten ze weer terug te zetten.
Plotseling hoor ik een stem achter me.
'Wat doe jij hier?' zegt iemand in de deuropening.
'Oh, ik pak gewoon wat boeken, als vermaak' zeg ik.
Dan herken ik de stem, ik draai me om en kijk in de ogen van...

~ Professor Siegfried Pimpel ~

"Ohohoh! Wat is dit! Iedereen die ik vroeg over de moorden hield zijn lippen stijf op elkaar. Mogen ze mij wel?" dacht ik. "Altijd weer het gesprek verdraaien hoe lekker het eten was of hoe mooi het weer is. Overmorgen de warmste dag ooit. Duhuh...lekker belangrijk. Ik wil gewoon weten wie MIJN Alex heeft vermoord. De andere moorden kunnen me geen ruk schelen"

Lieve Mint

"Wat doe jij hier?" vraag ik verbaasd als ik Siegfried Pimpel zie staan. "Oh, ik pak gewoon wat boeken. Als vermaak." Hij legt het boek neer op de tafel en draait zich om. Dan pas ziet hij dat ik het ben "Mevrouw van Draet?" Ik knik zachtjes en loop verder de bibliotheek in. Ik neem plaats op één van de fauteuils en pak ook een boek. "Het spijt me dat ik je hebt gestoord." Ik had Pimpel de laatste tijd vaak met Hélène zien praten. Ik wenste dat ik zelf ook iemand had om mee te praten. Mijn man, natuurlijk, maar dat was anders. Wel fijn, maar anders. Ik had gehoopt dat ik meer met Elanoire op kon trekken, ze was bovendien een goede vriendin van me. Het was uiteindelijk ook mijn eigen schuld, ik had me veel te veel afgezonderd. Zuchtend klapte ik het boek dicht, waar ik nog geen letter van had gelezen.

Stephania Blaauw van Draet.

Mevrouw Blaauw van Draet was binnen komen lopen. Ze pakte een boek, kon zich niet concentreren en liep toen de kamer weer uit. Stephania, zo heette ze volgens mij, leek me best een aardige vrouw.
Ik besloot mijn boekenstapel maar gewoon mee te nemen naar mijn kamer en dat deed ik.
Op mijn kamer las ik nog wat en toen viel ik in slaap.
Nu word ik plotseling wakker tussen een stapel boeken. Ik schuif de boeken opzij en kruip erlangs.
Ik ben echt geen ochtendmens (eigenlijk ook geen avondmens...) maar ik ga toch maar eens vroeg opstaan. Als ik beneden kom zie ik niemand, dus scharrel ik een ontbijtje bij elkaar en werk het naar binnen.

~ Professor Siegfried Pimpel ~

Ik was toe aan de frisse lucht die je kon vinden in de tuin en de wind die waaide kei hard rond de oren. Opeens zag ik de brief die ik had geschreven voor mijn ouders rond waaien in de tuin. Ik probeerde de brief te pakken maar door de wind die onrustig was kon ik hem niet grijpen met mijn handen. Opeens was de wind die nogal onrustig was rustig geworden en de brief ging langzaam als een veertje naar de grond toe. Ik gooide mijn voet op de brief en opeens kwam er iemand als een hongerige hond aanrennen. Het was mijn tante. ''Ach jij had mijn brief hé'' Jij bent altijd al zo achterbaks geweest''. Ik had de brief opgepakt en draaide de rug naar mijn tante toe. En opeens werd er aan mijn haren van achter getrokken. ''Hier met die brief'' zei mijn tante. Ik gilde het uit en opeens hoorde ik een keiharde gil met ''Stop''.


Mandy Coraal.

ik werd wakker met een zucht. ik had helemaal niet goed geslapen, de dood van pientje lag me zwaar op de maag. in de tijd dat ik tuinman was, kon ik goed met haar overweg, hoewel ze niet altijd de slimste was, had ze wel een goed hart, maar ik had ook de gedachte dat ik wel eens de volgende kon zijn. ik had geen zin meer om in bed te blijven liggen dus stapte ik mijn bed uit. ik zag dat mijn spullen overhoop waren gehaald, ik herrinnerde me niet zoveel meer van de vorige avond dus ik wist niet of ik dat zelf had gedaan of iemand anders. als het iemand anders was, waarom zou hij of zij dan in mijn spullen willen kijken, ik heb toch niks te verbergen. ik had in ieder geval niet het idee dat er iets weg was. maar toen ik de kamer uit wou lopen bleek dat die op slot zat. dat was ik dus kwijt, mijn sleutel! voor de rest hadden mvr. de Wit, pientje en dr. Swart alleen de sleutel. maar dr. swart en pientje waren dood, dus het kon mvr. de wit zijn geweest of iemand die de sleutel heeft weten te bemachtigen. ik sloeg op de deur en riep meerdere keren help. ik bleef door gaan todat iemand zou komen helpen

Rex bruin

Ik was naar de rozentuin gegaan om daar rustig wat te lezen. Het was mooi weer, dus waarom niet.
Heerlijk om de geur van rozen op te snuiven in de zon, met een goed boek.
Ik zat helemaal in mijn boek verdiept en daarom hoorde ik de knisperende voetstappen op het grind niet.
Ik schrok me dus dood toen iemand van achter in mijn oor fluisterde:
'Niet schrikken...'
Ik draaide me om.

~ Professor Siegfried Pimpel ~