Cleo kon prachtig zingen dat was zeker! Ik merkte dat ik honger had toen mijn maag zachtjes begon te knorren. Ik probeerde hem te negeren en sloeg mijn armen over mijn knieën. Ik hoor Liz zachtjes kreunen, het ging wel weer. Ondertussen bleef ik me maar dingen af vragen. Waren het nou elven die ik gezien had?
Ik verzamelde mijn moed en haalde diep afdem;
"Wat was dat net allemaal? Wat us hier gaande?" Vraag ik.
Ik legde Catrijn uit wat er gebeurt was, de grote lijnen
natuurlijk want details waren niet erg gepast.
Verwonderd slaakte ze een kreetje van opwinding toen ik
gedaan was.
" Elfen ..." sputterde ze,, Rory glimlachte.
We besteden onze tijd aan het vertellen van kampvuur
verhalen, het verdriet in me doofde net zoals het vuur en
pas laat in de nacht kroop ik onder het zeil dicht tegen Liz aan
" Vrolijk kerstfeest" mompelde ik en ik streek over haar arm.
Wow, bestaan elven? Ik had altijd gedacht dat het een fabeltje was! Rory, Liz, Cowl.. Allerdrie elven..
's avonds laat gaan we pas slapen. Ik wacht tot iedereen 'weg' is.
Ik sta op en loop naar het ravijn, ditmaal niet om zelfmoord te plegen, eerder om mijn dierbare te herdenken.
Ik sluit mijn ogen en flyister zachtjes woorden, eerst begin tegen
mijn ouders. Daarna Thomas. Ik pak mijn ketting stevig beet, ik fluister Thomas' naam duizendemalen. Ik hoopte dat hij het horen kon.
Na 1 uur of langer kreeg ik het koud. Ijskoud. Ik stond op en rekte me uit. Mijn spieren waren stijf geworden na het lange zitten. Ik had het gevoel alsof ik een bierbuik kreeg, ik werd echt dik!
Ik jog terug naar het kamp en kruip onder de wol. Inplaats van honger kreeg ik buikpijn, nuja. Ik had dat liever dan honger!
Ik gaap een draai me op mijn rug, de sterren stonden er prachtig bij vanacht!
Terwijl ik daar aan denk voel ik
me langzaam weg zakken.
Ik voelde de verzengende hitte van Cowl naast me. Ik tilde mijn ene arm op. Blank ,Zoals altijd. Niet meer sneeuwwit. Ik kroop dichter tegen Cowl aan. "Vrolijk kerstfeest" Fluisterde ik zachtjes.
Ik wou opstaan. Maar toen merkte ik dat Cowl zijn arm om me heen had geslagen. Zachtjes aaide ik over Cowl's perfecte gezicht. Ik drukte een zachte kus op Cowl's lippen. "Al zal mijn hoofd er afgehakt worden door Eve. Ik zal bij je blijven." Fluisterde ik zachtjes tegen hem. Overal om me heen werd gesnurkt of hardop geademd. Ik was de enige die wakker was. Er lag een dikke laag sneeuw op het zeil waar ik onder lag. Het was langzaam aan het smelten. Logisch natuurlijk met twee gloeiend hete elven er onder. Er kwam een klein vogeltje langsvliegen. Misschien was hij ook opzoek naar een thuis. Ik wist ineens weer waarom we hier waren. Op zoek naar een veiliger thuis voor een derde kind.
"Dankjewel. Laten we het tegelijk openmaken."
Xander knikt instemmend en we gaan aan de slag met onze cadeaus.
Ik probeer het papier zo netjes mogelijk open te scheuren en Xander zit te sjorren met het lintje rondom het doosje.
Toch heeft Xander zijn cadeau als eerste open.
Hij haalt de manchetknopen uit het doosje en bekijkt ze aandachtig.
"Wauw, Katrien.. Wat zijn ze mooi!"
Verrukt geeft hij me een kus op mijn lippen als dank.
Een paar tellen later heb ook ik mijn cadeau opengekregen.
Als ik het rode inpakpapier opzijschuif komt een prachtige limoenkleurige stof me tegenmoet.
Die kleur! Wat mooi! Gretig haal ik het papier er helemaal vanaf.
Dit is de mooiste jurk die ik heb gezien. Het stof is zorgvuldig gestikt en er zitten kleine strikken rond de borst.
Ruches sieren de onderkant. Het is preciesw mijn smaak. Rijk versierd maar niet te tuttig.
"Dankjewel." zeg ik "Dit is de allermooiste jurk die ik ooit heb gezien."
Meer kan ik niet uitbrengen.
Ik rek me uit en ga zitten. Wat een avond! Wat een nacht! Ik had het ijskoud en keek om me heen. De sneeuw was al bijna weg, er lag nog een paar millimeter. Ik trok het bos in met mijn mes om dieren te vangen of bessen te plukken. Ik kwam terug met een paar kruiden en wat besjes. Ik probeerde een vuurtje te stoken en legde er wat stenen omheen. Langzaam werden de anderen ook wakker. Ik knielde neer naast Liz en pakte haar hand.
"Hoe voel je je?"
"Goed voor iemand die in haar buik is gestoken."
Ik grinnikte. Rory werd ook wakker. Ik holde naar hem toe en omhelsde hem. Hij glimlachte en ging samen met mij om het vuurtje zitten. Even warm worden.
Het ritmisch getik van sneeuw tegen het tentzeil haalt me uit een diepe slaap.
Ik geeuw en wrijf over mijn kin.
Hij was ruw en onder de stoppels, net een echte holbewoner grinnik ik.
Ik hoor het gesnurk van de twee kleine kindjes die gister stiekem
tegen ons zijn aan gekropen en glimlach.
Ik staar even naar Liz gezicht en rek mezelf uit en kom de tent uitgestapt
Daar staan Rory en Cleo al op een boomstronk voor een vuurtje.
" Wat eten" vraagt ze en ze biedt me een paar besjes aan.
" Het waren de laatste" mompelt ze schouderophalend.
Ik aanvaard mijn portie en die van Liz en stop ze in m'n zak.
Liz had ze meer nodig als ik.
Na even te hebben opgewarmd aan het kleine
vuur is het tijd om in te pakken.
Ik kreunde, Cowl schudde me heen en weer. "Jaja!" Mompel ik.
Langzaam kom ik overeind, toch, terwijl ik het zo voorzichtig deed voelde ik een pijn scheut in mijn buik. Ik stond snel op en holde naar de bosjes, ik gaf over. Ik voelde me verschrikkelijk. Hoe kwam ik aan die pijn! Ik wou dat het stopte!
Ik stond heel voorzichtig op. Ik merkte dat mijn kleren heel strak zaten. Daar maar later voor gaan kijken. Ik loop naar de plek toe waar ik geslapen had en pak de deken, ik hang hem over mijn schouders, ik had het koud!
Daarna liep ik naar Snow, "hoi lieverd." Fluister ik en ik druk een kus op haar snuit, Snow hinnekt zachtjes.
Ik maak Snow los en loop naar Cowl, "misschien kunnen we de spullen op Snow's rug binden." Stel ik voor. Cowl knikt en samen maken we alles stevig vast.
Ondanks dat het licht werk was, was ik daarna dood moe. Ik kreun zachtjes.
Voorzichtig werd ik door Cleo door elkaar geschud. Ik was weer ingedommeld.
"Liz we gaan." Fluisterd ze zachtjes. Ik knik en sta op. Ik zie dat Catrijn aan een paar bessen zit te frommelen. "Was het eten op?" Fluister ik. Cleo knikt. Ik zucht. "Rory is een stuk verder gerend. Hij is net teruggekomen met het nieuws dat er over 5 kilometer een dorp is. Het is niet groot en er is ook geen plek meer voor een huis maar er is wel een kleine herberg waar we kunnen slapen." Zei ze opgewekt.
"Juist. Cowl,Rory en Ik rennen vooruit,We boeken twee kamers en wachten tot jullie komen oké" Cleo beet op haar lip. Ze kon Rory blijkbaar niet missen. Toen knikte ze. Het was de enige manier om aan een kamer te komen. Ik loop naar Cowl en Rory toe en vertel het plan. Ik greep Cowl's hand vast. Hij knikte. Snel zette we het op een lopen.
Cowl, Rory en Liz gingen kijken of er ergens nog een plekje vrij was. Een dorp 5 kilometer verderop.
Ik had vreselijke honger, mijn maag knorde nog eens. Het leek alsof hij dikker was. Ik moest gewoon op dieet.
Ik zag dat Cowl, Rory en Liz naar het dorpje holde, ondertussen ging Cleo naast me zitten.
"Catrijn? Gaat het? Je ziet de laatste tijd zo bleek! En je wangen zijn een beetje ingevallen." Zei Cleo zachtjes.
Zag ik bleek? Waren mijn wangen ingevallen?! Voorzichtig voelde ik met mijn hand aan mijn wang, hij was neit meer bol als altijd, en het leek alsof mijn huid koud aanvoelde.
"Komt denk ik door de honger." Mompel ik, "en waarschijnlijk ben ik ziek. Ik word telkens dikker!" Klaag ik nog.
"Laten we weer verder lopen, we hebben nog een lange tocht te gaan." stelt Xander voor.
"Goed idee."
We pakken onze spullen in en we lopen verder. Waarheen weten we niet.
Na een paar uur lopen horen we stemmen.
"Misschien is daar wel een dorp."
Xander knikt en we lopen sneller. We zijn er bijna.
We duwen wat struiken opzij en daar zien we twee meisjes zitten.
"Cleo, Catrijn!" roep ik uit, en ik omhels mijn vriendinnen.
Het was geen lange tocht maar voor Liz was het te zwaar.
Ik zwierde haar op mijn rug en stapte verder.
Van in de verte zag ik al een rookpluim van een kleine herberg.
Eenmaal aangekomen gleed Liz langs mijn rug omlaag.
Een stadje kon je het niet echt noemen, enkel een herberg en
een paar stallen.
" cowl" ik keek om en zag Rory zwaaien, hij wenkte ons
naar de herberg.
Het was er vuil en het stonk maar dat gaf niets.
" en ... " vraag ik aan Rory.
" Er zijn twee kamers vrij " zegt hij glimlachend.
we waren wel met vijf.
"weet je wat" stel ik voor, "de meiden slapen bij elkaar,
en de jongens."
Liz kijkt me vragend aan, maar het was beter zo.
Anders zat Catrijn daar maar alleen tussen een verliefd stelletje in.
We halen onze laatste zilverstukken boven en huren de kamer.
en nu maar wachten op Cleo en Catrijn ...
Ik liet me op een bed vallen. Het rook muf in de kamer en de bedden waren steenhard. Nou geweldig voor iemand die net in zijn buik gestoken is. Ik slaap liever op mos en planken dan hier op. Ik sloot mijn ogen en dommelde in. "Liz ze zijn er." Brulde Rory in mijn oor. ik schoot omhoog. Voor me stonden een grijnzende Katrien Cleo en Catrijn. "Katrien,Ben je dat echt?" Ik had gedacht haar nooit meer te zien.
"Tuurlijk ben ik het gekkie kom is hier." Ik sprong op en viel haar in de armen. Ineens begon ze me overal te prikken. En het kietelde! Lachend viel ik op de grond. Ik trok me op aan de rand van het bed.
Ik keek de kamer rond. Catrijn zag er niet al te best uit. Ik besefte me iets. Ik trok Catrijn mee. Toen stonden we samen in de gang. "Catrijn,Heb je er al is over nagedacht. Dat je wel eens zwanger kon zijn?" Vroeg ik zachtjes. Catrijn keek me verschrikt aan.
"Nee" Slik ik. Ik! Zwanger! Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Het verklaarde wel veel, waarom ik misselijk werd, dat ik dikker werd. Ik bijt op mijn lip.
"Nee, ik heb er niet bij na gedacht." Ik merk dat Liz wat wil gaan zeggen, maar ik ben haar voor, "maar ik hoef het toch niet te zijn?! Ik bedoel, ik kan netzogoed ziek zijn ofzoo." Ik wist het niet meer hoor, ik had het gevoel alsof mijn wereld draaide, wat als ik zwanger was?!
"Rustig maar Catrijn," sus ik. "Misschien ben je helemaal niet zwanger, maar aan de andere kant moet je misschien wel nadenken wat je gaat doen als je dat wel bent."
Terwijl ik dat zeg denk ik aan Xander en mij. Zou ik ook zwanger zijn? Ik strijk over mijn buik. Nee, het is niet dikker geworden. Misschien moeten we het een andere keer weer proberen.
"Of misschien moet je wel naar een vader zoeken Catrijn. Je bent erg alleen, dat voel ik."
Ik keek Catrijn aan. "Catrijn,Ik denk niet dat je ziek bent." Fluisterde ik. "Ik heb twee kinderen,Ik weet wel hoe het is om zwanger te zijn." ging ik verder. "Maar je moet maar denken. Een kind is een geschenk. Het is een wondertje dat je zelf kan opvoeden,Je eigen regels voor het kind opstellen."
Catrijn keek me aan. Ik knikte. "En denk er nou aan. Ik wil nog een kind. Onze kinderen zouden samen best goede vrienden kunnen worden." Zei ik. Om Catrijn wat vrolijker te krijgen.
Katrien vult bij. "Wat dacht je van Park? Park vogel? Nee laat maar. Hij is een klungel. Ehm."
Zei ik opgewekt
Een kind is een geschenk, dat was zo. Het verklaarde veel..
Ik bekijk mijn buik, hij was behoorlijk bol. Ik had zowiezo geen zin in de bevalling. Zonder dat ik het zelf wil barst ik in tranen uit.
"Sssss" Sust Liz. "Wat is er?" Vraagt Katrien.
"Het zijn haar hormonen, doordat ze zwanger is." Vertelt Liz aan Katrien.
"Ik...ik...ik moet even zitten, okè?" Zonder dat ik op antwoord wacht ga ik zitten.
Wow... Ik was zwanger. Dat was wel wat anders. Wat Katrien zei, ja ik was alleen. Ik was heel erg alleen. Maar ik kon het aan, later zou ik toch dood gaan. Dit keer stromen er weer tranen over mijn wangen, maar deze keer kwam het doordat ik iedereen miste, mijn vrienden...
Ik aaide Catrijn zachtjes over haar hoofd. Ik snapte dat ze moeilijke tijden meemaakte.
Catrijn en ik waren hier de enige die echt zwanger waren geweest of zijn.
"We zullen je zo goed mogelijk helpen met de bevalling. Daar heb je Cleo en mij voor. Ik hoop dat je niet zo een verschrikkelijke keuze hoeft te maken als ik." Ik dacht aan het stressende moment dat ik moest kiezen tussen mijzelf en de baby.
Ik hoorde mijn naam uit de gang komen en ik liep er naar toe. Catrijn zat snikkend op de grond.
"Wat is er?" vroeg ik geschokt.
"Waarschijnlijk is Catrijn zwanger," zei Liz voorzichtig.
Oh, arme Catrijn! Ik knielde naast haar neer en pakte haar hand.
"Rustig maar lieverd. Je hebt ons. Wij slaan je er doorheen, oké?"
Catrijn knikte zachtjes. Ik gaf een kneepje in haar hand. Ze was waarschijnlijk zwanger van een kap! Wat een vreselijk idee! Maar het kwam goed. Alles komt altijd goed. Ik liep naar buiten en keek naar de sneeuw die naar beneden dwarrelde. Prachtig! Ik ving het op. Het sneeuwvlokje smolt zachtjes in mijn hand. Zo mooi, zo klein, zo teer. Net een baby. Ik glimlachte naar de lucht en besefte dat we nog geen eten hadden! Ik ging de buurt verkennen.
