I voel me machteloos, maar ik voel ook pijn. Niet de pijn van mezelf, de pijn van een ander. Cleo.
Ik wil naar haar toe om haar te helpen maar ze is nu in de elvenwereld en ik weet niet hoe ik daar moet komen.
Ik kan het niet aan Liz vragen en Finnick en Emilyth zullen het ook niet weten, die zijn er vast nog nooit geweest. Daarnaast durf ik het ze niet te vragen.
Het enige wat ik kan doen is wachten.

Ondertussen heb ik een kampvuurtje gemaakt.
"Blijf maar uit de buurt, straks verbranden jullie je vingertjes nog," waarschuw ik.
Ik zit naar het vuur te staren, kauwend op een appel.
Het liefst zou ik een stok pakken en flink in het vuur poken, tot het een hele grote vlam wordt, en dan op het laatst blussen.
Of ik kan wat buskruit uit de bommen in mijn jaszakken halen en het in het vuur gooien, zodat het flink gaat knallen. En dan misschien wat gekleurd poeder erbij, dat is een mooi gezicht.
Ik kan dit alleen niet maken met twee kleine kinderen naast me. Het zou een slecht voorbeeld zijn en daarnaast ook erg gevaarlijk.
Ik draai me om en ik zie dat Finnick en Emilyth hun appeltjes op hebben.
"We hebben nog honger Katrien, mogen we meer appels plukken?"
Ik schud mijn hoofd. Ik heb een veel beter idee. Het is midden op de dag en de kinderen zullen het leuk inden.
Ik pak wat stof van de grond en gooi het over het vuur heen. Zo, dat is uit.
"Ik weet een ondiepe plek in de vijver, hier vlakbij. Kom maar mee."

We zijn bij de vijver aangekomen. Het water komt maar tot hun knietjes en tussen hun voeten zwemmen allemaal visjes. Bovendien is er maar een slap stroompje.
"Kijk, hier heb je een scherpe stok. Doe er voorzichtig mee," eigenlijk overbodig om te zeggen, deze kinderen zijn zo rustig, slim en gehoorzaam als het maar kan. Eigenlijk verbaast het me weinig dat het elvenkinderen zijn.
"Probeer maar naar die visjes te prikken. Pas op voor je voeten."
IJverig gaan ze aan de slag. Gelijk hebben ze een goede tactiek gevonden om niet in hun voeten te prikken: Ze gaan met hun benen wijd staan en prikken dan tussen hun voeten in als er een visje tussendoor zwemt, wat vaak genoeg gebeurt.
"Ik heb er eentje!" kraait Finnick.

Katrien Bom~

Mijn hand streek langs Liz’ dij.
Steeds lager en lager.
De plaats waar Lz haar lippen neerplanten tintelden.
nooit har ik meer naar haar verlangd dan nu.
Net toen ik mijn broek wou ontknopen kwamen er mensen
uit de bosjes, soldaten.
Liz schreeuwde en wees voor zicht uit.
Ik zag hoe Cleo was geblinddoekt en door een centaur werd vastgehouden.
“ Wat is er” sneerde ik en ik knoopte mijn hemd dicht.

“ Volgens deze vrouw” hij wees naar Cleo “ heeft deze halfbloed verboden magie gebruikt.”
Ik vloekte, hoe kon het zijn dat Cleo het had verteld.
“ ga bereidwillig mee” fluisterde ik in Liz’ oor, “ ik krijg je wel uit de gevangenis”
Maar ze luisterde niet en sprong in een van de struiken.
Ik hoorde een snijdende gil.
Ik rende naar liz toe, een scherpe tak stak door haar buik.
“ Endorfio” fluisterde ik n Liz verslapte
“ Breng haar naar de verpleging” beval ik de soldaten.
Ze bogen en bonden Liz op een paard en reden weg ...

-Cowl-

Ik voelde een snijdende pijn.Wat had ik anders gedaan dan wegrennen. Ik lag daar niet halfnaakt met een prins in de bosjes. Ik werd slap en verbonden. Het gehobbel van een paard maakte me misselijk.
In het land waar ik opgevoed was was het heel normaal om mensen tijdelijk in elven veranderen. Ik werd wakker op een houten bank. Het was kil en koud. Ik stond op. Er schoot een steek door mijn maag.
Ik stond op. Er kwam een wachter aan. "Mag ik de prins spreken?" Vroeg ik zachtjes. Hij knikte en liep weg. Cowl kwam binnenrennen. "Haal me hieruit." Fluisterde ik. Cowl stak zijn hand tussen de tralies door en aaide over mijn wang. Ik sloot mijn ogen. Ik dacht aan de eerste keer dat Cowl en ik hadden gekust. "Ik ben zo terug." Zei hij zacht. Ik knikte en ik hoorde zijn ritmische voetstappen afzwakken.
~Liz Red~

De centaur kwam terug en greep me van achter vast. Hij deed me een blinddoek voor en nam me op zijn grote rug. Ik wlide gillen maar ik durfde niet. Waarom namen ze me mee?!

Plots hoorde ik de stemmen van Liz en Cowl. En die van de centaur. Hemel, was het verboden om mensen in half-elven te veranderen? Dat wist ik niet! Oh nee! Ik had net Liz verlinkt! Nu was het officieel; ik was stom, dom en had nooit eens geluk. Had ik mijn grote mond maar gehouden. We reden weer weg maar ik kon niet zien waarheen.

Ik wred wakker in een koude cel. Was ik in het paleis? De stilte was ondraaglijk en eng. Ik was helemaal alleen. Afgezonderd. Diep onder de grond, gezien de kou en het feit dat er geen raampjes waren. Ik snikte. Waarom had ik mijn grote bek niet gehouden?

-Cleo

Ik word langzaam wakker, hoe lang had ik geslapen?
Ik sta op en rek me uit. Ik hoefde voorlopig niet meer te slapen, ik had energie genoeg!
Ik kijk om me heen. Het halve dorp is afgebrand, heb ik daardoor heen geslapen!
Waar was de rest? Misschien in de grot? Om te schuilen?
Ik had geen idee. Ik zet me af een sprint naar de grot. Binnen hoor ik stemmen.. Langzaam loop ik naar binnen.


~Catrijn~

Ik praatte met de helers.
Het zweet parelde langs mijn gezicht.
" hoe is het met haar ?" vroeg ik nerveus.
e vertelden me het nieuws
" Uw halfbloed heeft een voorwerp door haar baarmoeder gekregen
het is een wonder dat ze het overleefd heeft, maar.."

ijsberend stond ik in de kamer
ik beet op mijn lip, Liz kon geen kinderen meer krijgen.
het was een harde waarheid maar ik had geluk, ze leefde nog.
Ik vertelde het nieuws aan Liz, een traan biggelde uit haar rechterooghoek.
Maar we hadden Finnick en Emilyth nog.

Ik besefte dat ze me al een hele tijd niet meer hazdden gezien.
" Ga vlug naar hen" mompelde Liz.
" ben je zeker" vroeg ik , ze knikte.

Snel liep ik over de" velden heen naar de mensenwereld.
Ik liep naar de kapel waar ik ze het laatst gezien had.
Ik miste ze vreselijk en riep hun namen, schreeuwde ze zelfs.
Waar waren ze ...

-Cowl-

Ik hoor dat iemand de namen van Finnick en Emilyth roept. Ze zijn zelf te ijverig bezig om het te horen.
"Wacht even." zeg ik, ik wil toch eens goed horen of het echt zo is.
Ja, ik hoor het weer. En de stem is bekend, maar ik heb 'm lang niet meer gehoord.
"Cowl!" schreeuw ik terug, "Ze zijn hier!"
Ik kijk om me heen. Een groot rotsblok in de vorm van een hond staat op een steile heuvel langs de vijver.
"Bij de hondenrots!" schreeuw ik.
"Ik kom!"

Even later hoor ik gehijg en voetstappen. Gelukkig, hij is er.
Ik omhels hem zo vriendschappelijk mogelijk. Ik wil niet dat hij denkt dat ik nog om hem treur.
"Hoe is het?"

Katrien Bom~

Ik vlieg Katrien in de armen.
waneer ik naar Finnick toe wil gaan merk ik dat ze
me nog steeds niet heeft losgelaten.
Ik grinnik " je hebt me precies wel hard gemis hé"
Katrien bloost.
Ik zet me neer op de grind en emilyth en Finnick springen bij me op de schoot.
wat had ik ze gemist ...

plots hoor ik nog voetstappen,
Catrijn komt de grot binnen ...

-Cowl-

Ik ramde tegen de tralies. Ik moest hieruit komen. Ineens bedacht ik me iets. De eerste dagen als elf zijn je sterkste. "Cleo." Fluisterde ik. "Ja??" "je moet deze tralies verbuigen! Je kan het." Angstig keek Cleo naar de tralies. Ze pakte ze vast en trok er aan. Ze trilde helemaal. Maar er kwam geen beweging in. Ineens kwam er een wachter naar beneden. Hij gooide mijn deur open. "Je bent vrij." Bromde hij alsof hij het er niet mee eens was. "Maar je moet wel naar de koning gaan." Ik knikte. Snel beende ik naar boven. Ik liep de troonzaal in. Daar zaten Cowl zijn vader en moeder. "Liz" Zei Cowl's vader opgewekt.
Mijn moeder had gepraat. Ik wist het zeker. Ik liep naar eigenlijk ook mijn vader toe. "Vader" Beantwoordde ik. Hij pakte mijn handen vast. "Luister. Ik weet dat jij de enige bent die mijn zoon ooit gelukkig zal maken. Ga alstjeblieft naar hem toe." Ik knikte. "Mag ik u om een gunst vragen? Mijn vriendin Cleo zit daar beneden nog steeds vast. Laat haar alstublieft vrij." Hij kniktw. Hij liep weg. En even later stond Cleo naast me. "Ik wil mijn kinderen zien." fluisterde ik. Snel begon ik te rennen. Ik rende naar de poort. Ik sprong door de twee poorten en rende.
Ik hoorde het geschater van twee kinderen. Ik rende er op af. Ik vond Katrien,Catrijn,Cowl,Emilyth en Finnick. Samen bij een beekje. Ik rende er naar toe en omhelsde iedereen. Ik kon wel springen van blijdschap.

~Liz Red~

Snel laat ik hem los. Oeps, dat had ik niet in de gaten.
Dan zie ik Catrijn aanlopen. Gelukkig had ze het niet gezien.
Vrolijk ga ik naar haar toe. Ook haar omhels ik.
"Hoe gaat het Catrijn? Ik heb je lang niet gezien."

Katrien Bom~

Katrien omhelst me.
"Het gaat goed hoor!" Lach ik. Ik knik vriendelijk naar Cowl.
Ik gaap. Hoe kon ik nou moe zijn? Ik had zo lang geslapen.
"En hoe is het me jouw, Katrien? En met de rest?" Vroeg ik.

~Catrijn~

Dankbaar knik ik naar de koning en ik loop het paleis uit. Ik heb geen zin om terug te gaan naar de mensenwereld. Ik had nergens zin in. Ik liep naar het bos en ging zitten bij de waterval waar Rory en ik hadden gezwommen. Ik gooide wat van het frisse water in mijn gezicht en liep toen weer verder. In de mensenwereld was Tom overal en hier was Rory overal! Misschien moest ik dan toch maar naar de nachtelven waar ik niemand kende. Ik besloot om het rijk te gaan verkennen en ik liep het bos uit. ik ging zomaar een kant op en kwam bij een dorpje. Overal klonk gelach en gezang. Mensen riepen dat hun producten het beste waren. Ik kwam bij een groot podium waar een paar muziekanten zaten te spelen.
"Mag ik meedoen?"
de muzikanten knikten verbaast. "Volg mij."
Ik zette een liedje in en trok al snel de aandacht.

-Cleo

We praatte en lachten.
Liz was terug, mijn kleine kindjes waren veilig.
Geluk gierde door mijn hele lijf.
" nou, we moeten maar weer eens door" zeg ik.
Ik had mijn vader beloofd om terug in het elfenrijk te komen wonen.
Ik groette Catrijn en liep nar Katrien toe.
" Bedankt voor alles " mompelde ik en ik gaf haar een stevige knuffel.
Plots voelde ik iets hards tegen mijn slaap slagen en
hoorde ik Liz gillen.
Ik viel neer op de grond, ... wat was er gebeurt?
Ik opende mijn ogen en zag in een waas een gedaante voor me staan.
Het was Xander, hij schreeuwde dingen en mepte me in mijn buik.
Ik rolde weg en kroop overeind.
" Vlucht" schreeuwde ik tegen Liz en ze liep met de kinderen naar
buiten.
Vragend keek ik naar Xander, wat was er met hem.
Het was alsof hij m'n gedachten kon lezen.
" Waag het om nog eens aan Katrien te komen" schreeuwde hij en
hij wierp een steen in mijn richting.
Ik ontweek hem " zo was het niet bedoeld" maande ik hem tot rust.
hij begon te schreeuwen en dingen kapot te slagen.
Maandenlange opgekropte emoties kwamen naar boven.

Ik liep voorzichtig naar hem toe en legde mijn hand op zijn schouder.
" Het spijt me" mompelde ik.
In een ogenblik voelde ik hoe een ijzeren mes in mijn been boorde.
Ik schreeuwde en brulde ... het was oorlog ...

-Cowl-

Ik had geen zin meer in zingen en zei het muziekanten-team gedag. Aarde elven! Het was tijd om weer eens terug te gaan naar de mensenwereld. Dat zingen had me goed gedaan. Ik liep naar de poort en ging er door heen. Terug in de mensenwereld hoorde ik een hoop geschreeuw. Hoorde ik nu Cowl en Xander? Ik liep richting de grot, waar het geluid vandaan kwam. Ik zag Liz lopen en liep naar haar toe.
"Wat is er aan de hand?" vroeg ik.
"Xander is door het dolle heen," fluisterde ze, "ik durf niet meer terug!"
Ik knikte en liep naar de grot. Ik keek om de rand heen. Xander was bezig met een mes in Cowl in te hakken!
"XANDER LOON HOU OP!" gilde ik. Xander verstijfde en draaide zich om. Zijn ogen waren bloeddoorlopen.
"Alsjeblieft, Xander. Hier los je niets mee op," ik wees naar Katrien, "en wat dacht je van haar? Cowl is een vriend van haar. Je doet niet alleen Cowl pijn!"
Xander schudde zijn hoofd en draaide zich weer om naar Cowl.
" Iniuria non bonus est. Voco tu, dormire, fluisterde ik. Xander viel op de grond. Zijn ogen dicht.
"Is hij dood?" gilde Katrien bang.
"Bewusteloos."

-Cleo

"LIz!" Hoorde ik. Snel rende ik terug. De kinderen kwamen achter me aan. Xander lag bewusteloos op de grond. Cowl lag bloedend op de grond. De kinderen gilde. Ik draiide ze om en liep naar Cowl. "Wat heeft hij gedaan mijn liefste." Fluisterde ik. Cowl Schokte. "Cleo,Kom me helpen." Cleo zou me kunnen helpen. Samen begonnen we Cowl te genezen. Toen we klaar waren bleef hij roerloos liggen. Ik draaide Cowl om. Voorzichtig tilde ik hem omhoog. Ik trok hem tegen me aan. Emilyth en Finnick liepen naar Cowl toen omhelsde hem. Er drupte drie tranen op Cowl. Een van mij. Een van Finnick en Een van Emilyth. Ze gleden naar elkaar toe en voegden zich samen. Ze dropen langzaam weg. Ineens gleden de ogen van Cowl open.

`~ Liz Red ~'

Ik ging de kindjes achterna. Ze wilden de grot uitlopen. Ik pakte hun handjes vast en trok ze naar me toe.
"Rustig maar, jullie papa is zo weer op de ..." ik bedacht dat 'been' niet de goede woordkeuze was, "jullie papa loopt zo weer."

-Cleo

Xander werd wakker. Een gigantische woede laaide in me op.
Hij stond op en keek vernietigend naar Cowl. Dit trok ik niet.
Ik liep naar hem toe en begon elk plekje van hem met mijn vuisten te bewerken.
"Hoe..Durf..Je..Hem..Aan..Te..Vallen..?" Krijste ik.
"Jij stomme sukkel. Het was vriendschappelijk bedoeld. Als jij mij omhelsd komt Cowl jou toch ook niet in elkaar slaan. Als Cowl morgen niet meer gewoon kan lopen zal ik zorgen dat je nooit meer kan lopen."
Schreeuwde ik kwaad. Ik maakte hem uit voor een paar verschrikkelijke dingen. Ik voelde twee armen aan me trekken. Ik werd losgerukt en keek in de vernietigende ogen van Katrien.

~Liz Red~

Verschrikt keek ik om en zag Xander wakker worden. liz liep met haar gezicht op onweer naar hem toe.
"Kom Finnick en Emylith, laten we gaan wandelen," zei ik en ik sleurde ze mee naar buiten. Voordat ze konden horen wat hun 'lieve' moeder allemaal ging schreeuwen tegen Xander. Dat hoefden ze nie te horen. Ik nam ze mee naar het meer.
"Gaan we visjes vangen?" vroeg Emylith opgewekt. Ik knikte.
"Vangen jullie maar een paar joekels van vissen."
Emylith en Finnick renden gillend het water in.

-Cleo

Terwijl Emilyth en Finnick aan het vissen waren, bleef Cleo de hele tijd bij hun staan. Plotseling zag ze een struik bewegen. Ze liep er naartoe...
...een zwarte kap.
Hij greep haar beet en bond haar vast. Cleo krijste maar de kinderen waren zo in het vissen verdiept dat ze het niet hoorden. De zwarte kap droeg Cleo mee naar zijn kasteel nadat hij al haar zakken had gecheckt op wapens.

(Je bent, of course, niet dood)

zijn er nog steeds kappen?
-------------------------------------------
"FINNICk, EMYLITH HAAL LIZ!" gilde ik. Maar ze hoorden het niet. Shit! De kap droeg me mee richting het kasteel. Hij had mijn wapens afgepakt. Ik stribbelde tegen, krijste, gilde maar het mocht niet baten. De kerel was verdomde sterk. Hij nam me mee naar binnen en zetten me in een cel.
"Als we daar niet één van de mensen hebben uit het verzet," zei hij grijnzend.
"Zijn jullie nog niet dood?" vroeg ik boos.
"We zjin nog met zijn 5en maar breiden weer flink uit."
Ik gromde. We hadden dus nog niet iedereen vermoord. Toen de kap weg was probeerde ik of mijn elf-krachten nog zo sterk waren. Nee dus. Ik zat als een rat in de val.

-Cleo