Emine haalt een flink zandgebak uit haar eigen oventje en zet het op het aanrecht. Die moet nog flink afkoelen voordat ze er verder nog iets mee kan doen. Ze loopt naar het raam. De dood van Ian blijft maar door haar hoofd spoken. Ze had het wel zien aankomen, maar toch voelt er iets niet goed. Er klopt iets niet.
Ze pakt een glas, vult het met water uit de kraan en giet er wat limonadesiroop in. Ze neemt een slok. Wat als de hotelgasten haar door hadden? Wat als haar dekmantel niet goed genoeg was? Ze neemt nog een slok. En nog een. Pas als haar glas voor de helft leeg is, beseft ze dat het toch wat vreemd smaakt. Zou de siroop over datum zijn? Ze grijpt naar de fles, en beseft dat ze geen limonadesiroop, maar bleekmiddel in haar water heeft gedaan! Ze wil naar de WC rennen om over te geven, maar het wil niet lukken. Als ze naar Madison wil rennen voor hulp, is het al te laat. Algauw zakt ze ineen.

Emine Yalar (pipapanda13) is weggestemd. Haar dubbelrol was moordenaar. Je mag nog een keer posten.

Geschrokken zit ik recht overeind als ik een klap hoor. Als ik opsta merk ik dat ik tril, ik open de deur en kijk om het hoekje. De haartjes op mijn armen gaan overeind staan als ik iemand zie liggen. Mijn trillende benen loop ik naar het lichaam toe en raak zachtjes de arm aan van de persoon, de arm is nog warm, maar ik krijg geen reactie. Zachtjes duw ik het lichaam om en bevries. Een paar dode ogen staren naar me, afwezig. Mijn mond gaat open en dicht en ik beweeg me niet meer.

~Madison

De paar dagen na de dood van Ian kom ik niet mijn kamer uit. Ik wil niet dat mensen vol medelijden naar me kijken of de hele tijd vragen of het wel gaat en of ze iets voor me kunnen doen. Ik wil gewoon mijn verdriet verwerken en dat gaat prima alleen.
Vandaag besluit ik toch maar weer eens in het restaurant te gaan eten, voordat Ian naar het hotel kwam had ik een aardige vrouw, Lorna, ontmoet en misschien zou ik nog wat andere aardige mensen tegen komen. Dan voelde ik me tenminste niet zo alleen meer.
Als ik naar het restaurant toe loop ik langs een openstaande deur. Ik kijk naar binnen en zie daar Madison staan.
'Madison?' zeg ik zachtjes. Geschrokken kijkt ze om en ik zet een paar stappen naar binnen. Daar zie ik de kok liggen.
'Is ze...' zeg ik zonder mijn zin af te maken.
'Ja, ze is dood.' zegt Madison.
Ik kan dit niet aanzien en ren weg, terug naar mijn kamer, een vertrouwde plek.
'Tamara!' roept Madison nog, maar ik negeer haar.

~ Tamara Walker ~

die gene schudde me blijkbaar alleen wakker. En ging daarna weg, het zou Quinten wel geweest zijn ofzo. Maar ja, ik was helder genoeg om een klap te horen, een flinke klap. Ik kwam overeind en rende richting de plek waar de klap vandaan kwam. Een kamer. De deur staat open, ik loop door, ik kom in een soort keukentje terecht. Daar zie ik Madison over een vrouw geleund, een dode vrouw. Madison kijkt mij met schrik in haar ogen aan, ze kan niks uitbrengen. Het was een gast, zij is verantwoordelijk voor de gasten, hierdoor heeft ze het extra moeilijk. Ik geef haar niet de schuld, misschien de anderen wel. Ik loop naar het lichaam toe en til het op. Daarna loop ik met Madison naar buiten. Iedereen kijkt ons aan, met schrik in de ogen. Weer een dode, houd het dan nooit op?

-Jerrel-

Opnieuw geïrriteerd loop ik door de gangen. Vanaf de keuken komt heel wat gegil en geschreeuw, en ik stond op het punt om terug te schreeuwen toen ik ze had bereikt. Er is opnieuw een dode. 'Nou, moeten we haar hier niet wegkrijgen? Het lijkt me niet bepaald smakelijk om haar hier te laten liggen terwijl hier straks nog eten gemaakt wordt..' Een paar mensen kijken me vol afschuw aan door mijn nuchterheid, maar ik negeer ze.

Gemma -

De muziek vult mijn hotelkamer met wat blijdschap. Ik voel relaxed en ontspannen. Ik kijk even uit het raam en zie Jerrel iemand dragen. Ik besluit niks te doen, vandaag niet. Er zullen wel weer problemen zijn; er zijn alleen maar problemen nu die nieuwe mensen er zijn. Ik plug me oordopjes in me radio, en sluit me nu helemaal af.

- Quinten Sapphire.

Tijdens het schrijven , kwamen Jerrel en Madison naarbuiten met daar achter andere gasten. Jerrel had een lichaam vast ik deed mijn raps in een mapje, en liep richting Jerrel "wat is er gebeurd" ze wisten het beide niet, ik liep naar het keuken(tje) aangezien de vrouw schijnbaar van taarten bakken hield, er stond een glas met daarnaast bleekmiddel en verder op het aanrecht siroop. Ik pakte de beker, het bleekmiddel, en de siroop en liep naar buiten. Ik tikte op Jerrel's en Madison's schouder , ze waren een deken eroverheen aan het leggen. "Het was een fout. Het had iedereen kunnen gebeuren" zei ik toen ik het bleekmiddel liet zien. Ik keepte de beker leeg en gaf het aan Madison. Ik bleef nog even bij het lijk staan, puur uit respect ookal kende ik haar niet. Daarna liep ik weer naar binnen om Avalon te zoeken en het mapje naar me kamer te brengen.

Ray Note.

Nog steeds sta ik met trillende benen bij het lijk, met de beker in hand. Het was gewoon eng, een dood opzich al. Maar als jezelf het lijk ontdekt. Ik slik en strompel naar binnen, met trillende benen loop ik naar de bar en laat me zakken in een stoel. De beker had ik nog steeds in mijn hand en mijn ogen staan nog steeds verschrikt.
'Gaat het wel?', vraagt opeens een stem.

*Wie?

~Madison

We tilden het lichaam naar buiten, om het te begraven. Met alle eerbied, deden we dit. Mijn gedachten zitten echter niet bij Emine, zo bleek het slachtoffer te heten, maar bij Chloe. Nog steeds bij Chloe. Later, liet Ray blijken dat het een ongeluk was. Een fout van Emine zelf, wat haar het leven heeft gekost. Bleekmiddel, in plaats van water. Een ongeluk, ligt in een klein hoekje, een heel klein hoekje. We begraven haar, Madison doet een goed woordje en daarna ga ik terug naar het restaurant. Door dit alles, heb ik nog niet gegeten en mijn maag begon wel te knorren. Ik liep naar een tafel en begon wat te eten. Ik at, verbazingwekkend rustig. Voor het eerst sinds dagen.

-Jerrel-

Ik kom naast Jerrel zitten. Ray heb ik buiten van me af weten te schudden. Ik hou van hem, maar ik heb echt even tijd voor mezelf en voor anderen nodig. En iets in zijn ogen zegt dat Jerrel wel wat kan gebruiken.
"Hé Jer, gaat het een beetje?" blijkbaar schudden mijn woorden hem uit een wereld van gedachten.

Avalon Brown.

Na een tijdje zoeken zat Avalon beneden in het hotel met Jerrel, ik liep in hun richting. ''Avalon, ik ga boven nog even aan een paar rap's werken en dan naar bed'' zei ik terwijl ik haar een kus gaf , mischien had ik haar geen kus moeten geven waar Jerrel bij was, maar volgensmij had Jerrel het niet echt opgemerkt.
''Is goed hoor, ik kom straks ook'' . Ik knikte en ging weer richting mijn kamer.

Ray Note.

Avalon kwam bij me zitten. Juist op het moment, dat ik gezelschap nodig had. Alsof ze het aanvoelde... zou er meer in zitten? Maar ja, we hadden het over Chloe enzo, en ze steunde me echt.
Ik heb veel aan haar gehad, maar 1 ding moet iedereen weten. Ik zou Chloe nooit en ook echt nooit vergeten.
Het naar bed gaan, en Chloe's vestje pakken en daarna opstaan en het vestje weer opbergen, was een ritueel geworden. En, ook vandaag volgde ik dit ritueel weer. De rest van de dag, ben ik heel verveeld aan het zitten en af en toe met mensen praten. Het werd een echte sleur. De vraag: hoe kom je uit de sleur?

-Jerrel-

"Laten we een boswandeling gaan maken", stel ik voor. Ik zit weer met Dylan op bed en zoals gewoonlijk is hij weer met zijn iPhone bezig. "En dan zonder je iPhone mee te nemen", voeg ik er snel aan toe.
"Ja, goed idee", stemt Dylan daarmee in. Mijn hart maakt een sprongetje. Eindelijk wil hij wat doen! Ik spring overeind en trek hem aan zijn arm. Ik voel een steek in mijn buik, maar ik negeer het. De laatste tijd ben ik wat zwakker. Vast omdat we nu opeens in een heel ander milieu zitten dan ik gewend ben. Ik geef Dylan nog net de tijd om zijn schoenen aan te trekken, maar sleur hem dan, in mijn enthousiasme nogal snel, mee naar buiten.
"Heerlijk die natuur, vind je ook niet?", zeg ik lachend en geef een kneepje in zijn hand.
"Hmm-hmm", antwoord Dylan, gevolgd door een kus op mijn wang. Intenst geniet ik van dit moment. Alleen Dylan en ik. In een bos. Gelukkig.

'Lorna Baker.

Ik voel me eenzaam, al is het mijn eigen schuld. Ik sluit mezelf op in mijn hotelkamer, niet iemand anders. Ik voel dat ik me over mijn angsten heen moet zetten en doe daarom maar een joggingbroek aan en een gemakkelijk shirt. Als ik door het hotel loop kijken veel mensen me aan, iedereen met een andere blik. Eenmaal buiten voel ik me een stuk gemakkelijker, gewoon in de natuur, de frisse lucht, de vogeltjes die fluiten. Ik zet mijn muziek deze keer niet aan, zodat ik gewoon van de omgeving kan genieten. Uiteindelijk kom ik een omgevallen boom tegen en ik ga erop zitten. Wat is mijn leven toch een puinhoop. denk ik.

~ Tamara Walker ~

Om de sleur te verbreken, ging ik maar is naar buiten. Niemand kan mij weerhouden, om niet naar buiten te gaan hier. Ik was eigenlijk gewoon wat aan het joggen, in het bos. Ja, mijn conditie moet en zal goed blijven. Uiteindelijk, kom ik midden in het bos, iemand tegen. Het was Tamara. Ze huilde. Waarschijnlijk om haar vriend, Ian. Ik hield halt, en liep heel rustig op haar af, ik ging naast haar zitten. En sloeg een arm, om haar heen. "rustig maar, het is goed om te huilen, rustig maar. Huil maar lekker uit." zei ik. De tranen van Tamara, rolden rustig over haar wangen. "stil maar, weet je, Ian zal altijd bij je blijven. In je hart" Snikkend zei Tamara: "Wat weet jij ervan?" toen, toen vertelde ik over Chloe. "ik heb het meegemaakt, ik heb altijd van Chloe gehouden en uiteindelijk zag ik hoe ze neergestoken werd, ze ging in mijn armen dood. Nog steeds voel ik alsof ze bij me is."
Daarna liet ik mij ook gaan, ik begon ook te huilen. Zo huilden we samen.

-Jerrel-

Zwijgend kijk ik rond, telkens als ik iets hoorde gingen de haartjes in mijn nek overeind staan, en stroomde de adrenaline door mij heen, ja ik ben bang, dat geef ik zo toe. Bang dat ik nog iemand vind. Ik wrijf met mijn handen over mijn ogen en haal diep adem. 'Er zal niks gebeuren', mompel ik. 'Wat zeg je?', klinkt een stem naast me, geschrokken kijk ik om.

*Wie?
~Madison

Lekker knus in jogging en sweatshirt zit ik tegen de leuning van mijn sofa geleund. Mijn laptop ligt op mijn schoot terwijl ik mijn favoriete serie zie. Ik pak mijn glas whisky maar net wanneer ik er een nip van wil nemen glipt het glas uit mijn handen en mors de hele inhoud over mijn t-shirt. Ik vloek binnensmonds, klap de laptop dicht en sta recht. De amberkleurige vlek breid zich uit. Nors stamp ik de kamer uit en loop naar de wasserette op de eerste verdieping. Ik gooi mijn t-shirt in de wastrommel en kijk naar de machine. Wauw dat waren een boel knopjes. Radeloos probeer ik uit te zoeken hoe ik dat ding aan de praat moet krijgen en druk wat willekeurige knopjes in wanneer een stem plots zegt: "Heb je hulp nodig?"

*iemand ?
- Henry Simmons -

Samen huilen Jerrel en ik op de boomstam. Dit is eigenlijk pas de eerste keer dat ik echt huil, echt mijn verdriet uit. Ik heb verder nog met niemand over mijn verdriet gepraat of bij iemand troost gezocht.
Maar nu ik aan het huilen ben begin ik me gewoon beter te voelen, alsof er een gedeelte van mijn verdriet verdwijnt.

~ Tamara Walker ~
*inspiratieloos*

Ik druk de knop van de wasmachine in waardoor hij gaat draaien en zet hem op 30 graden. "Die moet je hebben" en ik geef Henry een vriendelijk schouderklopje. "Dus, wat vind jij van alles dat er aan de hand is?" vraag ik rustig. Henry haalt zijn schouders op; Ik denk dat hij net als mij het allemaal niet zo goed meer weet. Er waren nooit problemen in het hotel geweest tot die scholieren hier kwamen. Meisjes binnenlaten, tuurlijk. Alleen jammer van die jongens. "Ach, laat ook maar." Ik kijk even doelloos rond in het washok. "Hey, heb je zin om in me kamer te komen gamen?" Ik lach een beetje nonchalant.

- Quinten Sapphire.

Vast verbeelding, denk ik. Zwijgend loop ik wat rond in het hotel, al snel kom ik erachter dat er eigenlijk niks te doen is in het hotel. Zwijgend loop im de trap op en kink elke etage rondd. Als ik nar mijn komer loop zet ik alle ramen open, laat de deur open en laat me op het bed vallen.

~Madison