De trein? dat was vreselijk. Ik had misschien behoefte om even alleen te zijn, maar nu mijn gedachten, dag in- dag uit op hol sloegen. Begon ik er toch echt aan te twijfelen. Had ik maar iemand om haar even te vergeten, ik had echt gewoon iemand nodig. Maar daarentegen liet iedereen mij stikken. Ik was niks waard, volgens hun. Misschien had ik haar toch pijn gedaan, misschien was ze dan toch wel dood? nee.... dat kan niet, ze is niet dood! Ik vocht er tegen, nooit zal ik haar laten sterven. Niet in het echt, niet in mijn gedachten. Haar naam zal ik weer vinden. Ooit.

De mensen om mij heen, die deden eigenlijk helemaal niks... eentje dronk wat, een jongen zat de hele tijd met een meisje... die zouden wel een stelletje zijn, althans ze waren al een hele tijd niet bij elkaar. Zouden ze het zelfde door maken? nee, echt niet. Die kennen elkaar nog en zitten maar een paar minuten van hier vandaan, maar stijl nou. Stijl nou, dat ik ook maar een paar minuten van haar vandaan zit? ik keek uit het raam, 1 dor landschap. Buiten kon ze dus niet zijn. Dan binnen. Ik rende de trein door, elk meisje met blond haar bekeek ik... het mislukte de eerste paar keer. Misschien was ze er toch wel, ik zal niet opgeven. Ook de wc's checken.

-Piet-

Vrolijk huppelde ik door de trein. Ik floot zachtjes langs alle mensen die half in slaap op de banken lagen. Ik was op weg naar de vip lounge. Ik had te horen gekregen dat er een coupé was voor de beroemdheden die met de trein wilden reizen. Als mijn komediant aan boord van deze trein was dan zou hij daar zitten. Ik moest nu alleen nog verzinnen hoe ik naar binnen zou komen.
Plotseling voelde ik een warme hand op mijn schouder. 'Moet ik je helpen?'

- Zoë

Ik keek naar Piet die hysterisch heen en weer rende.
Toen ik zag dat hij richting de meisjes wc rende stak ik mijn voet uit.
Piet ging met een harde boem onderuit en keek verbaasd op. Ik nam een hap van mijn pizza en keek hem bestraffend aan. 'Die wc is voor de meisjes.'
Ik trok hem overeind en duwde hem naast me op de bank neer. 'Zit. En eet.' Met mijn vingers trok ik het puntje van de pizza waar ik net mijn tanden in had gezet los en duwde toen het Pizza stuk in Piet zijn handen. Ik leunde achterover en keek hem aan terwijl hij nog steeds schichtig om zich heen keek.


-Tina-

Herman moest naar de wc. Hij liep de wc in, deed zijn broek naar beneden en begon te plassen.
Boven hem zat helaas één van de vermomde demons. De demon kwam tevoorschijn.

Even later lag Herman dood op de grond, bloedend, en zijn gezicht was 'veranderd'.

Herman (Luc) is dood. Hij was een mens.

Ik zat al lang stil en besloot even naar de WC te gaan. Ik liep niet zo snel, dat is moeilijk op je oude dag he. Eenmaal daar aangekomen zag ik een voet onder het wc-deurtje vandaankomen! Ik denk niet langer na en loop met snelle pas weer terug.

"Er ligt een man op de grond in de wc's!!" probeerde ik te roepen. "Wat??!" schreeuwde een meisje en een paar mensen liepen er al naar toe.

-Klaas-

"Er is iemand dood, er is iemand dood!" Een jongetje van een jaar of twaalf rent langs mij heen, terwijl hij spastisch met zijn armen zit te zwaaien. Geschrokken kijk ik om. Er is toch echt niemand dood? Dat joch heeft vast een of andere nachtmerrie gehad ofzoiets. Zo'n treinreis kan best vermoeiend zijn en met al die mensen is het niet vreemd als je fantasie op hol slaat. Nietsvermoedend klap ik mijn laptop weer open.

Lily~

Opeens wordt er geschreeuwd dat er iemand dood is, en in een reflex sta ik op. Er zal toch niet echt iemand dood zijn? Ik geloofde niet dat er iemand dood was, maar toch besloot ik even te gaan kijken. Bij de wc's staat Klaas geschokt, en ik zie het. Het lijk, of in elk geval een deel ervan. Een voet. Opeens kreeg ik rillingen. Het moest toch niet erger worden? Zachtjes vraag ik aan Klaas: 'Wie is het?' Maar hij haalt zijn schouders op.

Simone~

Nee, Tina had mij tegen gehouden. Nu kon ik haar niet meer vinden. Ik rende naar de wc's. Een kleine opluchting was, dat het lijk bij de heren wc lag. Dus het kon haar niet zijn. Ik wist niet wie het was, maar dood, dat was ie zeker. Ik zag namelijk alleen een voet en een opengereten hoofd. Ik draaide mij abrupt om en rende naar een bankje en ik kroop eronder. Ik zakte in elkaar. "Ik zal haar terug zien, ik zal haar terug zien." Spookte door mijn hoofd. Wat ik niet door had is dat ik dit ook zei.

-Piet-

De dood , ik was er altijd al bang voor geweest , maar nu was het dus toch gebeurd. Wat het was weet ik niet maar blijkbaar moest tie mij hebben. Ik loop op een wit pad richting een poort , als ik voor de poort sta gaat hij open. Ik zie allemaal mensen kijken. Daar stond Micheal Jackson op een wolk een lied te zingen! Er kwam een hond naar me toe "Barney!" riep ik. Mijn hond , die 5 jaar geleden was overleden, kwam naar me toe
.

Nu was ik in het pardadijs , ik heb er vrede mee.
Alle mensen die dood waren , waren hier. de goede en de slechte.


Herman's laatste post
-ik heb mijn fantasie laten gaan

Het was chaotisch in de trein. Een dode. Iemand die eerder dan mij uit het leven is gestapt. Hij was jong, een van de jongsten schat ik, en veel mensen rauwen. Maar ik niet.

Ik zat stil op het bankje naar buiten te kijken, ik wilde er niet aan denken. Mensen zouden mij zien als harteloos, onverschillig. Maar schijn bedriegt. Vanbinnen ben ik kapot...

Mijn zus haar leven eindigde ook in een trein, een iets kleinere als deze. Sindsdien krijg ik altijd een beangstigd, beklemmend gevoel als ik met dierbaren in een trein zit. Dit keer was ik alleen, dus het viel mee. Ik voelde me aardig op mijn gemak, gelukkig.
Totdat Herman zijn leven...

... was beëindigd.

-Klaas-

Nou, heb maar vier stemmen gekregen! Ah well.

Marlinde - 3 stemmen (2 mensen hebben op haar gestemd en Marlinde stemde niet, dus dan stemt ze op zichzelf.)
Djon Black - 2 stemmen

Dirk werd bang. Hij begon steeds meer bier te drinken. Te veel bier. Op een gegeven moment deed hij het raam in de trein open. Hij keek naar buiten, maar hij had niet door dat hij half uit de trein lag. Nog voordat hij het door had viel hij uit de trein en belandde hij met een harde klap op de grond,
dood.

Dirk (Marlinde) was een mens.

Ik mis haar. Dat was het, ik mis haar. Ik lette niet op de omgeving of wat dan ook, nog steeds zat ik onder dat zelfde bankje. Bang dat ik was. Bang om haar kwijt te raken. Ik werd opgeschrikt door een doffe klap, ik keek er heen. Een raampje was open en er lagen wat kapotte bierflesjes op de grond. Die zuiplap was waarschijnlijk weer is bezig, ik kreeg het koud en wou het raampje dicht doen. Tot ik merkte dat er bloedspetters aan de buitenkant van het raam waren. Een teken? Ik wist het niet. De trein reis zelf zou niet zo erg zijn, het bracht me dichterbij haar. Dus, dat zat wel goed. Ik telde wat ik gezien had, bij elkaar op. Een verminkt lijk en bloedspetters. Maar over wie ging dit, ging dit over mij, over haar. Of over iemand anders in deze trein. Ik wist het niet. En ik zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Mijn vraag alleen: zal deze trein ooit aankomen en zal ik er dan nog zijn?
zo ja, dan zal ik mijn leven verbeteren. Dat is zeker. Deze trein reis heeft mijn ogen geopend. Ik liep terug naar het bankje, zakte in elkaar. Daar bleef ik zitten, totdat iemand vroeg: "gaat het wel?"

-Piet-

'Gaat het wel?'
Voorzichtig ging ik naast Piet zitten. Hij bleef voor zich uit staren.
Ik zwaaide mijn hand naar achter en zwaaide hem tegen Piet's gezicht.
'Je zit nu al tijden te jammeren over dat je iemand kwijt bent en dat je haar moet vinden. Je rent als een kip zonder kop rond en ik word er helemaal gek van. Je zit nu in deze stomme kut trein dus je zal er maar mee moeten leven. Je kan gewoon naar mij toe komen als je hulp nodig hebt maar loop niet zelf met die fucking problemen rond okay?!'

-Tina-

Ik werd wakker en gaapte. Waarrr was ik ook alweer?
Oh ja, de trein. Exact. Precies. Zeker wel.
Het viel me op dat deze rit erg lang duurde en-
Opeens hoorde ik een harde knal. Ik stond op en hoorde iemand gillen.
Wat was dat? Ik wilde het eigenlijk niet weten.

~Femke

Tina kwam bij me zitten. Ze zei wat, ik kon wel haar naar toe met problemen. Maar ik moest ermee ophouden. Ophouden? ophouden? met houden van haar? nooit. Ik veegde de tranen weg, en ik begon. Ik vertelde wie ze was, hoe ze eruit gezien moest hebben, dat ze me eerste en enige en grootste liefde is/was. Dat ik alleen niet weet, waar ze is, of ze überhaupt nog leeft. Ik ratelde en ratelde maar door, af en toe keek ik om naar Tina. Dan weer knikte ze, dan weer keek ze geschrokken. Ik sloot mijn hele verhaal af met: ".... nu weet je het." Ze zei niks. Waarop ik zei: "het enige wat ik wil, is haar weer terug. Haar weer in mijn armen sluiten, dat onze lippen tuiten, onze hoofden langzaam naar elkaar toegaan." Ik zwijmelde weg. Uiteindelijk besloot ik het maar te vragen, een hele tijd geleden werkte het niet met een briefje. Dan maar zo. Ik vroeg: "Tina, wat moet ik doen? kan je me helpen?"

-Piet-

Ik zat rustig alleen in een stoel en keek rond. Er miste mensen, ik wist zeker dat er meer waren. Ik hoorde iets van een moord, moorden, hier, in de trein? Opeens kreeg ik een gevoel van angst in m'n buik. Het voelde niet meer veilig, ik moest op gaan passen...

~Karin~

Deze trein is echt niet veilig, was ik maar niet meegegaan...
Ging ik maar met mijn oude vertrouwde autootje naar het meer om te vissen. Daar is het veiliger.
Hier stappen mensen in spijkers, worden mensen vermoord etc.

Kon ik maar uitstappen...

-Klaas-

Geschokt kon ik alleen maar voor me uitstaren. Er was hier een man vermoord! Op dat moment zag ik de bierjongen uit het raampje voor me kijken, en toen, in een keer, kukelde hij uit de trein. Bloed spetterde tegen de ramen, en mijn nagels zetten grote krassen op mijn bankje toen ik me vasthield. Wat was dit voor trein? Ik durfde niet over het bankje voor me te gaan kijken.

Simone~

Tina vond dat ik me niet moest aanstellen. Dat ik terug naar de realiteit moest. Maar ik kon het niet. Vooral nu niet. Stel, ik overleef dit niet. Dan is het een fijne gedachte, dat ik tijdens de laatste reis van mijn leven, toch nog een fijne gedachte had. Ik stond op, ik voelde mij alleen. Niemand praatte echt met me. Was ik zo eng? Moest ik opstaan? Op pad gaan? Moest ik Lily zoeken? ik had haar namelijk al een tijdje niet gezien. Nee, beter van niet. Of? Ik stond op, dacht na en ging daarna toch weer zitten. Hoofd tussen mijn benen. "Tina, ik kan haar niet verlaten."

-Piet-

"Piet. Groei een stel ballen aan en zet je erover heen. Ben je een mietje ofzo?! Volgens mij heb ik meer ballen dan jij." Kwaad stond ik op en liep weg. Het was een hunk van een vent.
Maar als hij zo mieterig ging doen kon hij opdonderen.

-Tina-