Ik slijp mijn sabels en knoop de koordjes van mijn bloes steviger aan.
Die Jack en Lucas weer. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen, maar telkens weten ze mijn dag weer te verzieken.
Ze zaten zeker achter mijn rug om te roddelen. Ik hoorde Lucas overduidelijk mijn naam zeggen.
Ik word wild wakker geschud uit mijn gedachten door een pijn in mijn duim.
Er loopt een klein straaltje bloed uit.
"Nee he, niet nu..." zucht ik en ik loop naar de kapiteinscabine om een verbandje te halen.

Net als ik klaar ben hoor ik een triomfantelijk "Land in zicht".
Haastig loop ik naar buiten.

xx- Jane de Belleville -xx

"Wat lach je nou weer?" Snauwde ik tegen Lucas. "En jouw liefje dan?"
Lucas antwoordde niet, hij staarde voor zich uit. Ik vond het doelloos om verder te vragen, er zat waarschijnlijk iets fout.

~|Jack Beckeans|~

Jack en Lucas zaten achter mijn rug om Jane te lachen. Dat was niet erg aardig. Er kwam inderdaad land in zicht. Zoals ik nu kon zien; een eiland met een paar dorpjes. Geen moeilijke prooi. En waarschijnlijk ook geen rijkdommen. Maar we waren hier nu eenmaal in de buurt. Ik knoopte het omhulsel van mijn zwaard extra goed vast, bond mijn haren in een lange vlecht en liep met de bemanning naar de rand van het schip, vanwaar we gemakkelijk op het land konden komen. We moesten een stuk door het water. Vrolijk sprongen we in het ondiepe stukje en spetterden elkaar gierend nat.
"KAPPEN," schreeuwde Cwen. Abrupt hielden we op en gingen stilletjes verder, richting de dorpen.

~lia~

Ik werd wakker van Cwen, ik kwam overeind en stootte mijn hoofd aan de deurkruk.
Ik had lichte hoofdpijn, misschien moest ik zo maar wat gaan drinken. Cwen riep dat we gingen plunderen, verdwaast kwam ik overeind en liep naar het dek. "Land in zicht!" Riep iemand.
Ik glimlach, het was wel jammer dat we niet gingen vechten, maar het was nu eenmaal zo. Ik liep half scheef naar de reling en staarde naar het land dat dichterbij kwam.


~Willow Smidweed~

Ik pakkte al mijn spullen, mijn zwaard mijn dolk, en de rum! Ik liep het dek op en keek in het rond , ik had niet egt zin in iemand nu, ik klom het kraaienest in en nam een paar slokken van de onweerstaanbare rum.

Jowl Saggins

^Heb je gepm't

----------------------------------------------------------------------------

Dat was behoorlijk raak, hij wist goed genoeg dat ik problemen had, maar om me er mee aan te vallen.
Woede laaide in me op en ik sprong overeind en beende nijdig weg. Dit wat heel laag van hem, mokte ik in mezelf en ik wenste hem verwensingen toe. Ik leunde over de reling naar het water, op nog geen tweehonderd meter afstand kon ik de gebouwen al onderscheiden. Cwen wierp me een zwaard toe, "Goed dat je niet zat bent" grapte ze en ze klopte op mijn schouder, "Je weet wat je te doen staat", Ik knikte instemmend.
Na het teken van Cwen sloegen we onze benen over boord en plonste neer in het enkeldiepe water.
Met grote passen baanden we ons een weg door het water, op weg naar de grote stad, klaar om alles leeg te plunderen ...

-Lucas Folcalor-

Iemand klimt in het kraaienest! Volgens mij is het de man die ze Jowl noemen. Snel klom ik over de rand. Hopelijk ziet niemand me!

-Nora

De wind waait door mijn haren, het lijkt alsof mijn voeten de grond niet eens raken.
Met mijn sabels in mijn handen ren ik naar het gemeentehuis toe.
Het is lang geleden dat ik zo heb geschreeuwd.
De adrenaline pompt door mijn aderen.
Ik zie dat alle dorpelingen huilend hun schuilkelders in rennen.
"Jullie vallen de burgermeester aan," ztel ik voor als ik Willow, Cwen en Jowl aankijk. "De rest gaat de dorpelingen de schrik flink aanjagen. Als jullie klaar zijn plunderen jullie ook wat."
De anderen knikken instemmend.

xx- Jane de Belleville -xx

We renden richting het gemeentehuis,
"PAK HEMM! " schreeuwde Cwen we sloopten alle deuren , we doorzochten alle kamers , maar er was niemand, zouden ze wisten dat we kwamen dacht ik , ik stamte hard op de vloer " WAAR IS DAT MENS ?" schreeuwde ik woedend.

Jowl Saggins-

(Dat mens is de burgemeeste )

Ik rende over de kade, ik weet niet of er iemand met mij mee ging, maar ik was overtuigd van mijn eigen kunnen. Normaal ga ik graag met andere mee, liever dan alleen, maar deze keer niet.
Ik dacht aan Lucas, waarom regeerde hij zo fel? Ik wist van zijn verleden, maar daar doelde ik niet op. Hij moest toch weten dat ik daar niet over zou beginnen.
Maar goed, ik trapte een paar deuren in en schreeuwde naar binnen. Bij een groot herenhuis plunderde ik de voorraadkast leeg en greep een goudkistje. Ik sprintte weer naar buiten naar het verzamelpunt op het strand, tot ik plots op de grond werd gesmeten.

~|Jack Beckeans|~

Ik rende de longen uit mijn lijf maar kwam hijgend op het plein tot stilstand, ik zou wat meer aan mijn conditie moeten werken pufte ik en ik veegde het zweet van mijn gezicht.
Weer op adem gekomen, rende ik een huis binnen, ik doelde op de grote villa's, zij hadden geld te overschot.
Via een marmeren trap kwam ik in een hal terecht, ik wist perfect hoe deze huizen ingedeeld waren aangezien ik in "gevangenschap" ook jaren zo heb geleefd.
Ik snelde naar de living en trok schilderijen af de muur, "Hebbes" zuchte ik toen ik een kluis in de muur gemetseld vond.
Ik pakte een geweer uit mijn achterzak en schoot het slot open, haalde het geld eruit en sprong door een raam terug naar buiten, en ... viel recht op mijn gezicht.
Ik kreunde en wreef langs mijn kaak, ik bloedde.
Achter me hoorde ik iemand verbaasd mijn naam noemen, "Lucas ?", nijdig draaide ik me om en verhief mijn stem en schreeuwde "Wat nu weer!" .
Ik keek recht in twee smalle ogen, de bolle wangen, "Lia? " vroeg ik.
Ze knikte snel en keek me bang aan, vast omdat ik tegen haar gebruld had.
"Het spijt me, " mompelde ik en legde uit dat ik wat van streek was.
Ze glimlachte en zette zich naast mij neer.
" Heb jij al wat gestolen" vroeg ik nieuwsgierig

-Lucas folcalor-

Ik stuiter bijna van opwinding. Eindelijk kan ik me weer begeven tussen de gouden juwelen en dure japonnen!
Ik hol snel naar een vervallen kleermaker. Precies wat ik dacht.
Ik grijp naar de japonnen die in de kast zijn opgeborgen en sla ze over mijn schouder.
Had ik nou maar een kamermeisje op het schip, dan had ze mooi ales kunnen strijken.
Ik hol naar de goudsmid aan de overkant en stop mijn zakken vol met de mooiste juwelen.
Mooi, is dat alvast geregeld.
Als ik opkijk zie ik een oud mannetje in een hoek staan, trillen van angst.
Wat is dit toch heerlijk. Ik laat het lemmet van mijn sabel gevaarlijk langs de houten tafel schuren.
Kling kling. Ik grijns breed, mijn ogen staan gemeen.
"Heeft U nog wat voor me, beste man?"

xx- Jane de Belleville -xx

Alles ging opeens zo snel dat ik niet meer wist wat er gebeurde. Ik liep maar achter een groepje aan, hopend dat we snel klaar zijn met de overval.

~Ayme

Ik krabbelde omhoog, de man greep mijn been vast. Met mijn andere been schopte ik hem op de grond.
"Uit de weg!" Riep ik. Ik rende langs de man, hij kwam uit een drankhandel zag ik aan zijn schort. De deur van de handel stond open en slim dat ik was griste ik de planken leeg. Met een volle zak ging ik de hoek om en vond in een luik in de grond een geldkist, die stopte ik erbij. Wij moesten altijd een deel van de geldbuit afstaan, maar het andere deel mochten we houden. Bovendien waren de spullen gewoon voor jezelf en ik zag het plaatje voor vanavond al voor mijn ogen.
------
EDIT:
------
Ik stapte voorbij het luik, maar mijn voet gleed weg en ik viel in het keldergat. Tot overmaat van ramp hoorde ik boven mij iets neerploffen en het werd aardedonker.

~| Jack Beckeans |~

Ik heb besloten om me niet zoveel meer met Lucas te bemoeien. Het zou gemeen zijn, en dingen moeilijker maken. Ik slaak nog een diepe zucht, het had zo mooi kunnen zijn.
Ik sta in een huisje vol met snuisterijen. In de hoek staat een smerige man te bibberen van angst. Pff... ik kende piraten die schoner waren.
"Mevrouw, k-kunnen... we geen overeenkomst maken?" vraagt hij, en een kruiperige glimlach verschijnt, waardoor ik al zijn gele tanden kan bewonderen.
"Jij blijft leven, ik neem je spullen." zeg ik. Ik open de zak en begin er spullen in te gooien. Als ik klaar ben loop ik weer naar buiten. Dan hoor ik een harde brul vanuit het grootste huis in de stad.
Zo snel mogelijk ren ik er naartoe. Dan zie ik Lucas liggen... en Lia. Ondanks mijn voornemens begint mijn bloed te koken. Hoe kan ze wel? Hoe durft ze wel?
Met grote passen loop ik op hen af. Ik schuif Lia aan de kant en buig me over Lucas.
"Wat heb je gedaan?" vraag ik bezorgd.

~ Eastred March

Eindelijk is het stil op het schip. Zou er nog iemand aan boord zijn? Ik waag het er gewoon op! Snel klim ik uit het kraaiennest en ga op zoek naar de voorraadkamer. Wat zal ik hierna doen? Ik kan niet op dit kleine eiland blijven. Ik ben een vreemde en ze zullen denken dat ik bij de piraten hoor. Er zit dus niks anders op dan hier op dit schip te blijven Totdat ze echt naar het vasteland gaan. Daar kan ik dan naar andere dorpen reizen. Eenmaal bij de voorraadkamer aangekomen zie ik dat er niet veel meer ligt. Ik neem een paar halfbedorven appels, beschuiten en wat te drinken mee in de hoop dat het niet gemist zal worden. En nu snel terug naar het kraaiennest!

-Nora

Waar was die man?!
Ik liep al een tijdje door het gemeentehuis, maar ik vond niks, ik had alle deuren al geopent..
Ik zie ergens een tafel liggen, die had ik daarheen gesmeten. Soepeltjes spring ik eroverheen. Erachter zit een deur, die was me nog niet opgevallen! Ik duw de deurkruk omlaag, maar de deur gaat niet open. Ik duw ertegen.. Niks! Geen eens een kleine buiging! Ik hoorde iemand huilen, hier zat wel zeker iemand!
"Ben je hem al ergens tegen gevonden?" Hoorde ik een stem achter me, ik schrik en draai me op. Cwen kijkt me vragend aan. "Zit er wat in die kamer?"
"Nee" Jok ik soepel, "en ik heb nog niks gevonden." Cwen knikt en draait zich om.
Als ze buiten gehoor afstand is begin in met mijn dolk in het sleutel gat te porren. Ik hoor een zachte klik en de deur gaat open. Het was pikke donker, in het duister hoor ik iemand snikken, "vermoord me niet! Je krijgt alles wat je wil!" De stem klonk angstig, in het donker kon ik vaag een jongen onderscheidde. "Sta op!" Beval ik hem.



~Willow Smidweed~

"Ik heb niks meer mevrouw, helemaal niks. U heeft alles uit de winkel, zelfs mijn meest waardevolle halskettingen."
Mijn ogen vernauwen zich tot spleetjes.
"Dat is dan fijn. Maar heb je zelf niks dan?"
Geschrokken haalt de man een zakhorloge uit zijn zak en legt het op de tafel.
"Niks meer?" vraag ik ongeduldig.
De man maakt het gouden kruisje dat rond zijn nek hing los en legt het naast het horloge.
"Ik zie daar wat glinsteren aan uw vinger."
"Maar dat is mijn trouwring, dat kunt u niet van me afnemen!"
"Blijkbaar wel." Gevaarlijk leg ik de sabel langs zijn keel.
Angstig geeft de man de ring aan mij.
"Zo, dat was het wel geloof ik," ik gris het horloge en het kruisje van de tafel. "Nog een prettige dag maat."
De man blijft verstomd achter, maar ik heb geen tijd om te lanterfanten.
Snel ren ik naar de verzamelplaats. Straks kreuken de japonnen nog!

xx- Jane de Belleville -xx

Ik rende richting het plein en trapte de deur van een bank open. Ik trok mijn pistolen en zei ''dit is een overval iedereen liggen op de grond Nu!!!'' Iedereen ging langzaam liggen en ik ging naar de baas van de bank toe en beveelde hem de kluis open te maken en alles in mijn tas te doen, dit deed hij als een laf hondje. Toen alles in mijn tas zat ben ik weer naar de hal gegaan maar toen hoorde ik van buiten af: ''Darsell Darsy je bent omsingeld kom ondmiddelijk naar buiten!!!'' Wat ik niet wist was dat er een paar britse roodjakken gestationeerd stonden in deze stad. Ik schreeuwde terug: '' Nooit jullie krijgen mij niet weer te pakken!''
Ik bedacht me geen moment en rende via de achterdeur naar buiten en rende richting het gemeente huis, sprong door het raam en bleef met een hoofdwond liggen op de vloer van het gemeente huis.

-Darsell-

Lia laat haar buit zien, wat geld en spullen, ik mompel bewonderend.
"Waarom zit jij heir eigenlijk verstopt?" vraag ik curieus, ze begint te blozen,
"Ik ... kan niet ect met mijn pistool overweg en werd achtervolgd door een boze winkelier"
Ik grinnikte en legde mijn hand op haar schouder, "Ik zal het je even leren" zeg ik vriendelijk en ik leg haar uit hoe het pistool werkt, ze luisterd aandachtig en volgd mijn instructies.
"Dus als ik aan dit trek dan schiet ik" zegt ze gefascineerd, ik knik.
Ik hoor een klik en een harde knal, en plots lig ik uitgespreid over straat, een steek gaat door mijn bil en ik grijp naar de pijn.
Ik schreeuw en Lia gilt "Het spijt me, dat ging per ongeluk" ik schudt met mijn hoofd, "Geeft niets" zeg ik lacherig maar de tranen springen in mijn ogen, wat deed dit een pijn.
Lia buigt over me om me te helpen maar wordt bruusk weg geduwd door iemand, mijn oogleden glijden naar beneden en ik verlies mijn bewustzijn ...

-Lucas Folcalor-