Aparte gebeurtenissen. Eigenlijk gebeurde er helemaal niks. Sleur, dat werd de gewoonte hier. Het was ook eindelijk rustig. 2 doden, het zou hier wel bij blijven, dacht ik. Ik blijf nog steeds afgezonderd, ja, ik had wel even met Tamara gehuild, maar daar bleef het ook bij. Ik hoefde natuurlijk ook verder niks, maar een vriendschap... of, is vrienden worden met iemand, nu gewoon veel moeilijker dan vroeger, nu de wereld er zo uit ziet? Ik weet het niet en zal het ook nooit weten. Je kan het wel zeggen, maar of het echt daardoor komt...
Dat zijn nou eigenlijk de mysteries van dat soort onbeantwoordbare vragen. Uiteindelijk was ik er zeker van, iets of iemand in dit hotel is niet pluis. De vraag is, wat of wie?

-Jerrel-

Net als Henry het deurtje van de wasmachine dichtslaat, hoort hij een bekende stem in zijn oor.
"Het is gelukt, zie ik."
"Hij draait zich om en kijkt recht in de ogen van de persoon die hem zojuist heeft aangesproken.
"Ja, het was even puzzelen, maar het is toch gelukt."
"Mooi. Ben je de waspoeder niet vergeten?"
Met deze woorden wordt de spijker op z'n kop geslagen.
"Wat goed dat je dat zegt, helemaal vergeten!" Henry pakt meteen een van de kartonnen dozen, die op de grond naast de droger staan. "Dit moet het zijn."
Hij gooit het klepje open en schept er wat waspoeder in. "Zal dit genoe..."
Tijd om zijn zin af te maken heeft hij niet. Zijn keel is doorgesneden en hij is in enkele seconden dood. Het bloed stroomt langs zijn hals zijn shirt in.
"Zo, opgeruimd staat netjes," de stem van de moordenaar weergalmt door de betegelde kamer.

Henry Simons (caesar11111) is dood. Zijn dubelrol was Hotelgast.
Je mag nog een keer posten waarin je je dood beschrijft.

Hier mee wordt er gelijk een stemronde geopend! Wie heeft Henry vermoord? Je mag 1 naam opsturen via PM. Als je niet stemt, stem je automatisch op jezelf. Je hebt nog tot dinsdag 15 mei de tijd, tot 20.00 uur.

Ik werd daadwerkelijk ziek van de sleur. Die dagen heb ik ziek op bed gelegen, ik kwam me bed niet uit. Het was hopeloos. Liggend op bed, hoorde ik gestommel en verder eigenlijk niks, niemand bekommerde zich om mee. Ik bestond niet voor hun, ze waren me simpelweg vergeten. Af en toe hoorde ik klappen, zo ook deze keer. Een klap, en daarna stilte. Ach, het zou wel niks zijn... maar deze klap was anders dan de anderen, het leek wel dreigend. Ik wou opstaan, maar het leek alsof mijn hoofd uit elkaar zou barsten. Dus ik ging weer liggen...
het zou wel niks ernstigs zijn.

-Jerrel-
(ja, er is nu zolang niet meer gepost, dus daarom moest ik even powerposten hoor)

De dagen gingen aan me voorbij, ik had niet echt het gevoel dat ik leefde. Emoties uitte ik niet. Elke dag was hetzelfde, ik begon met ontbijten, daarna hardlopen, in bad, lunch, lezen, eten, lezen en soms ook tv kijken en dan slapen om dit ritme de volgende dag weer te herhalen.
Ik wilde dit ritme doorbreken, maar ik wist dat me dat niet zou lukken, daar ben ik nou eenmaal niet sterk genoeg voor.

~ Tamara Walker ~

De luch wordt bedreven door flinke stapelwolken als Bas besluit om een eindje te gaan wandelen in het bos. Hij is een tijdje niet meer naar buiten geweest, en nu de zon nog even schijnt wil hij zijn kans pakken.
Vrolijk loopt hij tussen de bomen door en stapt hij door de halfverteerde bladeren, die vrijwel de hele grond bedekken. Op een tak hupt een eekhoorn.
Plotseling voelt hij een paar druppels op zich vallen. Al gauw worden het er steeds meer en vallen ze steeds sneller achter elkaar neer. Het regent.
Misschien is het tijd om terug naar het hotel te gaan. Bas kijkt over zijn schouder, naar het pad wat hij zojuit bewandeld heeft. Het is een heel eind om dezelfde roue terug te lopen. Misschien is het verstandiger om gewoon verder te gaan, dan zal hij waarschijnlijk weer op dezelfde plek terugkomen.
Hij stapt stevig door om snel terug te komen in zijn warme hotelkamer. Ondertussen is zijn jas al helemaal doorweekt. Dan ziet hij een flits. Hij begint te tellen. Na 3 seconden weergalmt de donder in het woud. Het snelwandelen verandert in rennen. Als het bliksemt, kan hij misschien beter zo snel mogelijk het bos uit zijn. Weer een flits, en dit keer stond de getroffen boom 2 seconden ver.
Helaas wordt hij snel moe en besluit hij om eens uiit te rusten. Of het verstandig is of niet, als hij uitgerust is kan hij straks weer een flink stuk rennen. Hij gaat op de grond zitten, maar leunt daarbij per ongeluk net tegen een boom. Op dat moment slaat de bliksem weer toe en wordt Bas samen met de boom getroffen.

Bas Molenaar (Zinooo) is dood. De dubbelrol was moordenaar. Je mag nog 1 keer posten waarin je je eigen dood beschrijft.

Dit was het dan, het hotel sluit zijn deuren. Vrij onverwachts zijn we er allemaal uit gegooid. Terug naar de verschrikkingen van de wereld. Het leven is hard, dat is een les die iedereen moet leren. Het leven is hard en niet eerlijk. We zijn er allemaal uit gegooid, het enige wat ik nog snel mee kon nemen was Chloe's vestje.
Wij, de oud leerlingen van Kingston High vertrokken weer. Op zoek naar een veilige plek, een echte veilige plek. Is die er nog wel?
We staan er alleen voor, daar lijkt het op. De wereld heeft ons de rug toegekeerd. Wij hebben onze plek in het hotel niet gevonden... op dat moment besluit ik iets wat raar is. Ik zei: "Kom we gaan terug." vragende blikken, "het hotel is dicht!" "nee, niet het hotel Kingston High... en het graf van Chloe"
Sommigen schudden verward hun hoofd, maar Avalon ging met mij mee. Zo, gingen wij na een lange periode van vlucht, terug naar waar alles begon. Kingston High.

-Jerrel Davis-

Het einde van Hotel Alkmene.