Mijn beste vriend hier op dit schip, dood. Wat nu? Nu heb ik niemand meer om gezellig voetbal te kijken met een lekker glas bier. Waarom moest precies René dood. Hij was gewoon een onschuldige passagier. Het is hier verschikkelijk. Ik wil hier weg, maar nee, dat kan niet.

~Dick Walcom

Ik wist het niet meer. Karien zou voor haar zorgen, dat wel... maar hier op aarde. Op deze vrselijke plek, de plek met dieren waar een diersoort is die elkaar uitmoord, voor de lol en plezier. Waarom gunt men elkaar geen leven? Wat is dan nog de zin van het leven?
Karien had de juiste beslissing genomen en nu, nu was ik weer dichtbij haar. Ik leefde tussen leven en dood.

Zo zou je er over kunnen denken, leven tussen leven en dood. Het maakte mij niet meer uit. Dood ga je toch, ooit. Het enige zeker in het leven is dat je dood gaat, de rest is een grote lege kille kosmos. En ook mijn dood zou vergeten worden, van de toekomst naar het heden, naar het verleden. Het zou nooit stoppen. Leven tussen leven en dood, ik deed het en bang zijn voor de dood was ik niet meer. Hielp het dan toch?

Ik werd opgeschrikt door het moment dat iemand de lichamen oppakte.
"wat doe je nou!?" schreeuwde ik.

-Jinzo-

Vanochtend heb ik me eindelijk los kunnen maken van René. Het was met trekken en duwen, maar uiteindelijk zat ik daar op de grond, alleen. Anouk, Dick en nog wat anderen hadden de lijken, nee zo wilde ik ze niet noemen, de doden mee genomen naar de vrieskast. In de keuken. Ze hadden de vrieskast afgesloten en ik bleef alleen achter in de salon. En nu zit ik er nog steeds. In de kapperszaak. Ik wil niemand om me heen hebben, alleen René. Anouk is een paar keer langs gekomen maar ik stuur haar telkens weg. Ik besluit dat ik niet hier kan blijven, maar ik kan naar niemand toe. Mijn enige uitweg is naar René. Ik sta op en strompel over de gang, naar de keuken. Ik trek de vrieskast open. Daar ligt hij, precies zoals hij in de kapperszaak lag. Ik trek hem uit de vrieskast en doe de deur dicht. Ik ga op mijn knieën zitten en leg zijn hoofd op mijn schoot.
"Het spijt me zo, René. Dat ik je niet beschermd heb. Ik zal altijd van je houden, echt", fluister ik snikkend en druk een kus op zijn ijskoude lippen.

~ Helen Wane.

Ik zat buiten op het dek en keek uit over zee. De rode avondzon was prachtig, al was dat niet het gene waar ik aan dacht. Nee, dat waren de nieuwe slachtoffers, waaronder Marcel. Tranen kwamen weer naar boven, maar ik hield ze in bedwang. Marcel was echt mijn ware, ik voelde het gewoon, ondanks het feit dat hij 25 jaar ouder was. Het leek wel alsof al mijn dierbaren me werden ontnomen, puur om mij te treiteren. Ik zuchtte, stond op en liep weer naar binnen, om de rest van de dag in stilte door te brengen.

Kaylee Bratt

Op een gegeven moment kan ik me gewoon niet meer inhouden. De woorden lijken uit mijn mond te spatten. Te veel druk.
"Waarom kwam je eigenlijk niet op het feest?" mijn stem beeft.

Dani Broertjes...

Bijna een dag geleden is de moord gepleegd. Het heeft uren geduurd voor dat iedereen klaar was met hun afscheid. Daarna hebben Dick, de drie vrijwilligers en ik de lichamen mee genomen naar de keuken en in de vrieskisten gelegd en afgesloten. Helen blijft maar in de salon. Het is vreselijk maar het is niet goed om daar de hele tijd te blijven. Ik ben een paar keer langs geweest om haar te troosten en haar uit die salon te krijgen maar het helpt niet. Elke keer stuurt ze me weg. Ik weet dat ze tijd nodig heeft, die wil ik haar ook geven als dat kon.. Maar de moordenaars lopen nog steeds rond en er kan elk moment weer een moord gepleegd worden. Dick en ik kunnen dit niet met z'n tweeën. Dave is ook nog steeds weg geen idee waar hij is. Hopelijk is hij veilig en komt hij snel terug. Dat zelfde geld voor Edward.. Waarom is hij niet hier?

- Anouk Mooij

Ik laat het meisje voor wat het is. Ik heb haar gezegd waar ze mij kan vinden als ze weer problemen heeft. Ik droog haar tranen en veeg de uitgelopen make-up weg en geef haar een kus op de wang en vertrek. die kus had niks te betekenen. ik loop naar Anouk. 'Waar was je?' vroeg ze. 'Ik was opzoek naar jou maar ik klopte op de verkeerde deur en er was een hysterisch meisje die zelfmoord wou plegen. Ik heb haar een peptalk gegeven en gezegd dat ze altijd bij mij tercht kan.' ' Ah, wat lief. Maar kan je me ergens mee helpen?' 'Waarmee?' Vroeg ik


-Edward

Ik was bang, doodsbang, maar liet dat niet merken. Ik ging vrolijk door met waar ik altijd mee bezig was. Maar Dave hield zich op de achtergrond. Ik wist dat Dave en ik heel verschillend waren en misschien niet al te goed bij elkaar pasten, maar die gedachte drukte ik nog altijd weg. Ik liep over het dek en zag de foto's van René, Jessica en Marcel hangen, ter herinnering. Het was een raar idee dat die mensen er niet meer waren. Niet dat ik ze vaak zag, maar af en toe zagen we elkaar weleens en praatten weleens met elkaar.

~Eva Greenland~

"Nou eh... ik voelde me niet zo lekker" loog ik gauw. Aan haar bezorgde blik zag ik dat ze mijn leugen niet doorzag. Liegen was altijd een gave geweest. Ik keek naar de man die nog steeds roerloos op het bed lag,
"Zouden we hem niet naar de ziekenboeg moeten brengen?"

- Jeroen Right -

Een zware last valt van mijn schouders. Hij voelde zich niet lekker, dat betekent dat hij misschien wel wilde gaan.
"Voel je je nu wel beter?"
"Ja."
"Gelukkig."
Hij gebaart naar de man. "Moeten we hem niet naar de ziekenboeg brengen?"
"Dat lijkt mij een goed idee. Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat hij gauw bij zou komen, maar dit ziet er niet al te best uit. Zullen we hem proberen op te tillen?"

Zo gezegd, zo gedaan. Hij neemt zijn benen, ik zijn armen. We tillen hem voorzichtig op en brengen hem mee naar het dichtstbijzijnde dokterskamertje.

Dani Broertjes...

Ik was de kapperszaak ontvlucht naar het dek. Een vrouw die amper een paar jaar ouder was dan ik, liep over het dek. 'Vreselijk he?' fluisterde ik. De vrouw kwam naast me staan terwijl ik over de relling leunde. Ze knikte.

Amy~

'Wie weet wat er allemaal nog meer gaat gebeuren.' zei ik tegen haar. Ze keek op en ik zag de angst in haar ogen. Het was niet mijn bedoeling om angstig over te komen, maar blijkbaar had het haar toch geraakt. Ze keek weer over de reling en keek toen naar mij, terwijl ze haar hand uitstak. 'Ik ben Amy.' zei ze. 'Hi, ik ben Eva.' antwoordde ik. Amy glimlachte. 'Getrouwd met Dave?' zei ze. Ik knikte instemmend. Amy keek op haar horloge. 'Ik moet gaan.' zei ze. 'Kom anders een keer langs.' Ik glimlachte. We zeiden elkaar gedag en liepen toen allebei naar onze suite.

~Eva Greenland~

In verdachten gezonken. Ik zat tegenwoordig wel erg vaak in verdachten verzonken, maar goed. Iedereen wel, denk ik. In gedachten verzonken liep ik rustig naar mijn kamer, maar toen ik er eenmaal was, schrok ik. Ik zag Dani en een andere man, iemand tillen, die gene lag bewusteloos, of misschien wel dood in hun armen. Ik keek dieper, ja, hij was dood!
Zouden Dani en die man hem vermoord hebben??? Zou ze mij nu vermoorden, of was ze geen moordenaar...
Ik besloot het erop te wagen... "Waarom hebben jullie hem vermoord???" zei ik, terwijl ik op het levenloze lichaam wees.

-Jinzo-

"Waarom hebben jullie hem vermoord?" Het is Jinzo. Hij wijst naar het lichaam van de man en kijkt mij vurig aan. Vermoord? Denkt hij dat wij die man vermoord hebben? Denkt hij dat wij moordenaars zijn? Denkt hij dat wij ook al die mensen... Nee, zo is Jinzo niet. Jawel, zo is hij wel, verbeter ik mezelf. Ik ken hem wel langer dan vandaag.
"Jin, nee. Denk dat alsjeblieft niet. Ik zal het je straks allemaal uitleggen, als we hem naar de ziekenboeg hebben gebracht. Maar denk alsjeblieft niet dat ik een moordenaar ben."
Ik moet me best doen om mijn tranen te bedwingen. Jinzo, een van mijn goede vrienden, denkt dat ik de mensen op dit schip gevaar laat lopen.

Dani Broertjes...

Eerder:
Edward is weer. 'Waarmee?', vraagt hij nadat ik heb om hulp heb gevraagd. 'Met alles, ik heb tijdelijk een soort van Helens taak op me genomen.. Zonder dat ik het wist eigenlijk. Helen, Dave, Dick, René en ik zijn de boel aan het oplossen en nu gaat dat niet zo goed.. René is er niet meer waardoor Helen in een depri periode is Dave is weg en ik weet op dit moment ook niet waar Dick is. Dus wil je me helpen? Als je het aan kan', zeg ik. Ik zie hem denken. Ik twijfel wel of hij het aan kan en dat veranderd niet als hij ja zou zeggen. Wanneer Helen, Dave en Dick er weer zijn hoeft hij ook niet meer te helpen. 'Natuurlijk help ik je', zegt hij en drukt een kus op m'n lippen. 'Dankje', zeg ik en kijk hem aan.

Samen zitten we in mijn kamer te eten. Er is niks veranderd sinds gister. Oja, één ding: de mensen zijn ietsje rustiger. Maar voor de rest zijn we nog steeds net zo ver: nergens. De moordenaars kunnen zo op hun gemak een slachtoffer uitkiezen en vermoorden als de situatie zo blijft als nu. 'Wat gaan we als eerst doen?', vraagt Edward.

- Anouk Mooij

'wat gaan we als eerste doen?' vraag ik en neem een hap van de spaghetti op mijn bord. 'Dat weet ik niet precies.' 'Ik wil voor jou een verwenavondje maken en dat doen we vanavond.' Zeg ik met een tedere stem. 'Ik weet het niet hoor, er is zoveel gebeurd.' zegt anouk. 'Je moet alles loslaten' en ik loop naar haar stoel. Ik ga op haar benen zitten. IK trek haar knoopjes open en ze begint te giechelen. Ik trek har broek uit en we liggen op de grond, Ik trek haar BH los geef haar een zoen in haar nek. dan word er op de deur geklopt. we negeren het en gan gewoon verder. dan word er nog harder geklopt.


-Edward

Vandaag was iedereen op de boot weer een stuk rustiger, gelukkig. Met Amy had ik vandaag nog niet gesproken. Het is al laat en de eetzaal sluit bijna dus ik ga maar snel eten. Als ik de eetzaal binnenstap zijn er niet veel mensen meer. Vanavond is er een buffet dus ik schep snel mijn bord vol. Als ik een tafeltje zoek zie ik Carina in haar eentje zitten. Snel schuif ik bij haar aan voordat ze weg kan lopen. 'Hoi...' begin ik het gesprek...

- James Mequari

Ik lag in mijn kamer op bed te staren naar het plafon. Ik had altijd veel lol samen met René en nu was hij in één klap opeens weg. Ik verveelde me en had niks te doen. Ik besloot om naar Anouk te gaan en haar te vragen of ze tijd had om samen iets leuks te gaan doen. Ik deed mijn kamerdeur opslot en liep naar Anouk toe.
'Bonk, bonk' Ik klopte op de deur. 'Hallo, Anouk'.... Er werd niet open gedaan en ik klopte nog een keer.

~Dick Walcom

Stilletjes lig ik in bed, ik ben vergeten. Wat nu maar goed is ook.
Voor mijn gevoel ben ik helemaal doorgedraaid, gek beter gezegd. Vermoeid draai ik op mijn andere zij. Het matras heeft een deuk gekregen in het midden, waardoor ik er telkens naartoe draai.
Iemand klopt op de deur. 'Mag ik binnen komen?', vraagt een stem. Vermoeid kijk ik op. *


~°Suzy Bradley°~
*Wie?

Ik werd alweer zwetend wakker. Hijgend klikte ik het nachtlampje aan en staarde naar de klok. Het was nog niet zo heel laat, pas half elf. Ik haalde de haren uit mijn gezicht en liep naar de badkamer. Een beetje misselijk stond ik voor de spiegel en begon te huilen.
'Laat me hier weg, alsjeblieft!' snikte ik tussen de tranen door en ik ging terug naar mijn bed, en viel huilend in slaap.

Kaylee Bratt