Opeens rammelde de trein, en hij remde af. Wat had dit nou te betekenen? Ze hadden gezegd dat er geen tussenstoppen werden gemaakt. Toen kwam er een man de cabine binnen, die ons vertelde dat er iets mis was met de trein, en dat ze het moesten fixen. Ik staarde naar buiten, en ik vroeg me af waar we waren. De lucht was stralend blauw met hier en daar een wolk, en aan beide kanten van de trein groeide een veld met hoog gras. Ik had zin om weer eens een beetje frisse lucht te krijgen, maar ik wist niet of we naar buiten mochten.

Simone~

Ik weet niet wat jullie ermee doen, maar we moeten toch iets verzinnen om er een beetje variatie in te krijgen?

De trein schokte en ik viel bijna omver. Iemand liep naar buiten. Buiten.
Het was al zo lang geleden dat ik echt buiten had gezien. Snel rende ik naar de openstaande deur en sprong naar buiten. 'Dear lord~!' riep ik vrolijk. Ik liet mezelf achterover in het gras vallen.

-Tina-

Wat is dit? De trein stopt?
Op dit tijdstip? Wat raar.
Mijn hart maakte een sprongetje. Even naar buiten, EINDELIJK!
"Dat heb ik echt zo gemist!" roep ik tegen Simone. Ze keek me blij aan.
De zon verwarmde mijn jas, en het uitzicht was formidabel. Nog nooit was ik zo blij geweest met mijn mede-passagiers, iedereen was vrolijk.

-Klaas-

Tina was duidelijk de verkeerde persoon, om alles aan te vertellen. Ik zat met hetzelfde. Ze weet niet hoe het is. Ze weet niet hoe het is, om over de enige die je dierbaar is, niet eens te weten of ze nog leeft.
Tina was, en waarschijnlijk, is, de verkeerde persoon. Tina is de verkeerde persoon.
Ik werd opgeschrikt en lanceerde deels naar voren, de trein kwam schokkend tot stilstand. Wat was er gebeurt? Ik wist niet wat ik moest doen, maar dit was wel tijd voor zoeken!
Ik rende weer de trein door, en rende ook naar buiten. Er was een ding duidelijk, ze was niet hier. Buiten liep ik naar voren, richting de locomotief en ging zitten. Een zacht briesje waaide door mijn haren. Alles was er, voor de perfecte ontspanning. Ik ging rustig liggen, eindelijk voelde ik me vrij. Maar ik wist dat dit niet voor eeuwig kon duren. Er blokkeerde nog een vraag.
Hoe zal ik herinnerd worden?

-Piet-

Ik volgde de mensen die naar buiten gingen, en knipperde met mijn ogen toen de zon fel in mijn gezicht scheen. Met lange teugen haalde ik adem, iets wat opmerkelijk verfrissend was. Verschillende mensen verzamelden zich voor de trein, dus besloot ik een eindje over het weiland te lopen. Ik genoot volop, en na een tijdje hield het veld met hoog gras op. Een klein huisje doemde op.

Simone~