"Zullen we mijn been amputeren?" stelde ik voor. Hij was nog steeds niet genezen.
"JA DOE," riep Chuck.
"Kop dicht Chuck. Stel je niet aan Robyn," mompelde Jason.
"zeg me niet wat ik moet doen," gromde ik. Ik werd helemaal gek van dit huis. Stom huis. Stomme Jason. Stomme Chuck.
Zuchtend zakken we alledrie achterover. Na ongeveer 10 minuten (denk ik, ik ben het gevoel van tijd kwijt) voel ik steentjes. Alweer.
"CHUCK HOU DAAR G*DVERDOMME EENS MEE OP," barstte ik uit. Ik zag dat hij zijn best moest doen om niet te lachen. Maar ik had er genoeg van. Ik stond op, strompelde op hem af en gaf hem een klap op zijn wang.
"Robyn rustig," suste Jason. Ik schudde mijn hoofd.
"Trut," mompelde Chuck chagrijnig toen ik weer weg 'liep'. Ik zuchtte. Dit was zo gezellig...

~ Robyn

Ik voelde de slag branden op mijn wang. Onwillekeurig grijnsde ik en stond recht, "Laten we haar maar volgen voor ze weer iets doms doet" zucht ik en ik help Jason overeind. "Snel voor we te laat zijn" lachte Jason en we liepen de kamer uit. Nog geen paar meter verder lag ze al op de vloer, haar knieën tegen haar borst opgetrokken en tranen over haar wangen. Mijn glimlach verdween van mijn gezicht en ik bukte me neer. "Gaat het?", "Och rot op Chuck". "Het spijt me" zucht ik zacht, ik walg van me zelf. Sinds wanneer biedt ik mijn excuses aan mensen aan?! "Kom dan help ik je recht, en veeg die tranen maar van je gezicht". "Ik huil niet" snikt Robyn zacht en ze grijpt mijn hand en staat recht. Ik rol met mijn ogen, "Nee tuurlijk niet, je zweet uit je oog..."

'H-het is weg he?' vroeg ik zachtjes aan Ally. 'J-ja, volgens mij wel.' bevestigde ze. 'Ik hoop het maar.' 'Jongens is de kust veilig?' vroeg ik. Ik hoorde van alle kanten gemompel. 'Het zal wel, ik blijf hier in ieder geval niet.' Ik verliet de inham en keek om me heen. Zachtjes liep ik, toen ik op iets glads stond. 'Wat is dat?' Ik keek naar beneden en zag een bijl liggen. Sterker nog, een bebloede bijl. 'IEUWWW!' Gilde ik en ik sprong terug de inham in bij Ally. 'What the heck deed jij?' vroeg ze. 'E-er ligt daar een b-bijl v-van zo'n eng harnas-ding...' mompelde ik. 'He, Mace, voelde jij die windvlaag ook?' zei Ally plotseling.

- Macy McCandy -

Ik heb overal genoeg van. De aanstellerij van het stelletje, de honger die mijn lichaam over lijkt te nemen, de eenzaamheid die toe begint te slaan, het wordt me allemaal te veel. Ik negeer de angstige klanken en ga in een hoekje zitten, met mjjn knieen onder mijn kin gevouwen. Was papa er maar. Ik verberg mijn gezicht in kijn handen en laat de tranen toe. Er is toch niemand die naar me omkijkt, ze zijn allemaal met zichzelf bezig.
Een klein spinnetje komt via mijn been, over mijn rok, op mijn dij gekropen. Mijn enige gezelschap.

- Jade Welsh

"Eh. Nu al dat gespuis weg is. Zullen we eens proberen om naar de keuken te geraken en door dat raam heen te klimmen, of zo?" Ik wil niet te opdringerig klinken maar ik word er helemaal naar van als ik nog een seconde langer hier met Destiny aan mijn arm geklemd, moet blijven staan. Niet dat ik niet met Destiny kan, ik hou alleen niet van de rede dat ze zich zo bang aan me heeft vastgeklampt. Zo is ze normaal helemaal niet. Zelfs Jade zit in een hoekje te huilen en het lijkt niemand iets te doen. Maar mijn hart krimpt ineen als de zoute druppels over haar gezicht zie stromen. Ik wil naar haar toesnellen, maar ik wil haar ook niet bang maken.
"Eh, we moeten iets proberen om te ontsnappen jongens!"

- Zane Trippleton

'Oke, het is nu wel weer veilig toch? Ook de anderen zijn uit de inhammen gesprongen.' Ik sleur Ally mee. 'VOORZICHTIG MACY!' gilt ze. 'Sssst, idioot!' schreeuw ik. 'Je schreeuwt zelf ook!' schreeuwt Ally terug. 'Eh, wat is er met Jade?' merk ik ineens op. 'Euh, geen idee.' We lopen langzaam naar haar toe. 'Jade?' vraag ik. Geen reactie. 'Nou dan niet.' Zuchtend laat ik me op de vloer zakken. Ik wil naar huis. 'Eh, we moeten iets proberen om te ontsnappen jongens!' roept Zane. 'Ja inderdaad.' hoor ik iemand. Kreunend sta ik op. 'Goed idee,' mompel ik, 'Het is tijd om naar huis te gaan.'

- Macy McCandy -

Eindelijk wordt er wat ondernomen, maar ik weet niet of ik me met de massa mee wil laten sleuren. Ik ben hier op mijn plek, maar voor een mens is het hier onmogelijk om te leven. Ryan komt naast me staan.
"Ga je niet mee?"
Mijn hoofd begint op hol te slaan. Mee of niet? Dat is de vraag. Zulke gebouwen, zo'n verleden, zie je niet vaak meer.
"Als je je hier gelukkig voelt, hou ik je niet tegen," maar de teleurstelling is in Ryans ogen te lezen, precies zoals hij de vertwijfeling in de mijne zou kunnen zien. Met veel moeite weet ik mezelf op te hijsen.
"Ik weet het niet," geef ik toe. Bijna smekend houdt hij mijn hand vast. Ik kan zijn aderen door zijn huid voelen kloppen. Spanning? Angst? Ik kijk hem aan, sla mijn armen om hem heen.
"Ik wil geen afscheid nemen."

- Jade Welsh

Het eerste wat ik voel is mijn hoofd, mijn pijnlijke bonkende hoofd. Alsof iemand er
met een hamer pp heeft staan rammen. Ik zucht diep en hijs mezelf overeind, is het hier nou zo stil of ben ik doof? Ik bem vast doof esluit ik.
Voorzichtig zet ik een paar stappen, bang dat de vloer hrt zou begeven. Rillingen lopen over mijn rug als ik door een of ander halletje loop, ik stop en sla mijn armen om me heen, hoe kan het nu binnen 1 seconden zo koud worden?




~~~Sammy~~~

Jade heeft haar armen om me heen geslagen en zachtjes wrijf ik over haar rug. "Dat hoeft niet, niet van mij. Ik blijf bij je", fluister ik in haar oor. Wil ik dat echt? Hier is dit enge huis achter blijven? Wel met Jade, als ze bij me blijft. "Nee, dat hoef je niet te doen, als je dat niet zeker weet", antwoord ze alsof ze mijn gedachten kan lezen. "Laten we gewoon mee gaan en als we een uitweg hebben gevonden, dan beslis je. Je hebt alle tijd om na te denken want zo makkelijk vinden we geen uitgang", stel ik met tegenzin voor, straks wil ze hier echt achter blijven, misschien wil ze wel zonder mij.
"Is dat een idee?"

'Ryan Keynera.

Samen met Chuck en Jason loop ik door het huis. Ze ondersteunen me voor mijn been.
"Waar is die groep heen," moppert Chuck.
"RYAN! ZANE! JADE! MACY!" gil ik. Jason wrijft over zijn oor.
"Moest dat nou zo hard?"
"Ja."
We lopen weer door maar zien of horen geen teken van leven. We lopen nu al minstens een half uur te zoeken.
"Zullen we even gaan zitten?" stel ik voor. Chuck en Jason knikken en we ploffen neer op de grond. Ik graai in mijn zakken en haal er 3 snoepjes uit.
"Meer heb ik niet," zucht ik. Chuck en Jason pakken allebij een snoepje. We weten alle drie dat het niet genoeg is en iedereen heeft honger en dorst.
"Ik wil hier weg," kreun ik.
"Wij allemaal Robyn," mompelt Chuck.
"Hoe kan het in godsnaam dat we nog geen raam zijn tegen gekomen," denkt Jason hardop. Ik en Chuck halen onze schouders op.
"Boze geesten sturen ons onbewust omdat ze niet willen dat we ontsnappen," merkt Chuck sarcastisch op.

~ Robyn

'Okee, gaan we dan?' vraag ik. 'Het is nu wel tijd om dat stomme raam op te zoeken.' 'We zijn niet eens compleet, dus is het dan niet gemeen als we ontsnappen?' vraagt iemand. 'Hmm, ja, da's waar.' Ik knik bedenkelijk. Wat nu? Ik wil hier niet eeuwig blijven zitten tot de dood me komt halen. Ook al gaat dat waarschijnlijk wel gebeuren, ik blijf hoop hebben.

- Macy McCandy -

Ik slik. Ryans voorstel is goed, maar ik kan geen knopen doorhakken. Voor mij is het dus enkel uitstel van executie. Wat een passende vergelijking. Ik kijk hem aan. Hij wacht nog steeds op een antwoord.
"Goed," zeg ik. "Ik beslis het dan wel."
Het wordt steeds onrustiger om ons heen. De een dreigt onmiddelijk te vertrekken, de ander wil nog op Chuck, Robyn en Jason wachten.
"We wachten nog drie kwartier, daarna vind ik het wel mooi geweest!" hoor ik iemand roepen.

- Jade Welsh

"Oh, fijn. Kunnen we weer wachten", zeg ik met een diepe zucht.
"Ja, we denken niet alleen aan onszelf, Ryan!", klinkt er ergens vanuit de gang.
"En wie houd nou de tijd bij dan hè?", vraag ik. Ik laat me niet zomaar overhalen.
Het is niet dat ik graag weg wil, in tegendeel, maar dat eeuwige wachten. Ik wordt er gek van.
Er klinkt gemompel. "Ja, daar hebben jullie nog niet over na gedacht!", schreeuw ik chagrijnig.
"Ryan.. Hou op met schreeuwen", fluistert Jade terwijl ze in mijn hand knijpt. Ik knik en besluit verder mijn mond maar te houden. Hier schieten we ook niks mee op.
"We wachten.. Nog een tijdje", zegt iemand.

'Ryan Keynera.

"We wachten... Nog een tijdje," zeg ik stil. Het heeft toch geen zin om in de wervelwind van tieners hier een normaal plan te trekken, ik kan wel blijven opperen wat me verstandig lijkt voor dat er nog een dodelijk ongeluk aan te pas moet komen, maar niemand lijkt me te horen. Ik haal Destiny's arm van me af en ontwijk haar starende ongeduldige blik waarmee ze bijna een idee uit me probeert te sleuren. Ik zak neer op de grond en trek mijn knieën naar mijn borst en leg uiteindelijk mijn hoofd erop.
"Aan de ene kant moeten we bij elkaar blijven, maar aan de andere kant zijn we moeilijker om te pakken als we in groepjes zijn," denk ik hardop.

- Zane Trippleton'

Mijn knieen beginnen te knikken en alles om me heen tolt.
"Gaat het?" vraagt Ryan.
"Ik moet even gaan zitten."
Hij brengt me naar een gammel uitziend houten bankje waar ik op ga zitten.
Het helpt niet. Wat heeft dit vreemde gevoel te betekenen? Een koude lucht waait vanonder de zitting tegen mijn enkels. Tegen mijn enkels?! Met een ruk hijs ik me op en ga plat op de grond liggen om te zien waar het vandaan kan komen. Te snel.
De wereld begint steeds meer te draaien en zwarte vlekken dansen voor mijn ogen. Ik knijp ze een paar keer heel stevig dicht, en langzaam maar zeker kan ik weer normaal zien. Tot mijn bittere teleurstelling is er alleen donkerrood bloemetjesbehang en flarden van een bakstenen muur in bijpassende kleur te zien.
"We moeten gaan, nu meteen."

- Jade Welsh

(sorry voor PP)