''Waar blijft Samantha toch?'' denk ik.
Ik loop naar beneden. Op de trappen hoor ik angstige leerlingen iets fluisteren.
Nieuwsgierig versnel ik mijn pas. Dan zie ik een menigte mensen rond de wc's staan.
Met een bang voorgevoel druk ik me er door heen. Chloé ligt dood op de grond.
Samantha zit ernaast. ''Samantha!'' roep ik. Snikkend zit ze naast Heath.

Wade (elite)

Met mijn voeten opgetrokken zit ik op mijn matras. Ik staar naar het doek van de tent. Chloé is dood.. De eerste die ik vertrouwde.. Die ik mijn geheim durfde te vertellen. Ze begreep me, er was iets wat ons verbond. En nu is ze er niet meer. Ik heb spijt dat ik niet naar haar toe ben gegaan. Niet eerder. Ik zie weer voor me hoe ik daar voor haar deur stond. Ze schudde nee. We stuurde elkaar briefjes en ik vertelde haar mijn hele verleden. Ze is er niet meer. En dan Heath.. Die zal zich toch zo vreselijk voelen. Waarschijnlijk zit hij nu diep in de problemen bij de directeur. Want Chloé is er niet meer. Ik heb vannacht niet kunnen slapen en zit al de hele tijd te huilen. Alleen. Want naar wie kan ik toe? Dylan? Nee, ik kan me nu niet gaan verkleden. Ik heb geen puf om te lopen. Ik wil alleen maar huilen. En denken. Alles op een rijtje zetten. Want hier ben ik ook niet veilig meer.

'Lorna, kerkrat.

Gisteravond was er weer iemand vermoordt. Alweer een Elite. Chloe was vermoordt.
Ik kende haar niet heel goed en ze had een relatie met een kerkrat.
Maar waarom zijn het toch altijd de elites? Opeens bedacht ik me dat bijna iedereen die vermoord was met kerkratten omging.
tch.. Ik zei toch dat om gaan met kerkratten alleen maar lijdt tot nog meer narigheid.
Ik ging naar mijn kamer.
De gangen waren uitgestorven. Met soms een groepje huilende mensen.
Maar omdat ik niet om me heen keek botste ik tegen een kerkrat aan.
Ik viel op de grond.
"Kun je niet kijken idiooot. Gadverdamme nou is mijn rokje ook nog vies!! Jij..jij.. "
Toen keek ik hem aan. Hij zag er eigenlijk best leuk uit, voor een kerkrat dan. Vo0lgens mij was zijn naam Jacob. Ik had hem wel eens gezien, hij was het vriendje van Tiffany.

-Bianca Roswood
[elite]

Wat had ik nou gehoord, Chloe vermoord? ik moest polshoogte nemen. ik rende naar heath toe en zei
"heath. klopt het wat ik heb gehoord, is Chloe echt vermoord!?"
Ik hoefde de vraag al niet te vragen, ik zag hem huilen en hij knikte ja. Waarop ik kwaad werd
"welke vuile schoft! vermoord haar nou weer! ik ga wraak nemen!"
ik rende naar de kamer van max, hij moest nog ergens wapens hebben, ik stormde naar binnen en zga hem zitten. Hij keek me verbaasd aan en vroeg:
"wat doe jij hier!?"
"ik kom wapens halen om wraak te nemen"
ik gooide de lades open, de kasten en uiteindelijk vond ik de laatste wapens
"elke vuile vrede bewaker die hierlangs loopt gaat dood! tot die moordenaar van Chloe dood is!"

-Jerrel-
elite

"Ik..ik ga even naar buiten", fluister ik naar Wade, "alleen?", vraagt hij, ik knik, snikkend liep ik naar buiten, Chloé degene die het hart van goud heeft, vermoord.
Ik laat me buiten op een muurtje zakken en begin met huilen, "waarom jij Chloé? Waarom ik niet", snik ik, ik hoor voetstappen, snel kijk ik op, door de zon kon ik niet goed zien wie het was, maar Wade was het zeker niet.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Ik zat naast Max toen Jerrel langs kwam stormen.
'Wat moet je.' Bromde Max. Ik legde mijn hoofd op Max'schouder.
'Moet dit nou echt?' Fluisterde ik huilend. 'Ik wil helemaal niet dat er mensen dood gaan. Maar ik wil ook niet dat er mensen dood gaan vanwege ons.'

~*Sophia*~
KR

Mijn hese stem kraste zachtjes haar naam, een laatste hoop, een laatste gedachte. Ik sneor mijn mond opnieuw met mijn vuist om niet te beginnen schreeuwen, ik proefde de roestige smaak van bloed en beet door.
Hoe had het ooit zo kunnen lopen, wie had ooit kunnen denken ... Ik slikte hoorbaar en streek met de rug van mijn hand de zoute tranen van mijn jukbeenderen. Mijn vuist ontvouwde zich en een druppel bloed spatte rood op de witte tegels. verborgen tussen vleesresten, bloed en tranen stak een stuk glas. Zou het me lukken, me van mijn leven beroven, van mijn pijn, mijn verdriet. Een snelle flits, ik slaakte een zucht. Het glasscherf kletterde tegen de vloer. Ik kon het niet, al wilde ik het nog zo graag ...

- Heath Byrle (k) -

Ik hield Ashi dicht tegen me aan. 'Het spijt me. Blijkbaar kan ik mijn beloftes niet nakomen.' Fluisterde ik.
Ik aaide met mijn duim in haar nek. Ik drukte mijn lippen tegen haar kruin.
'We redden het wel.' Fluisterde ik. 'Dat beloof ik je.'

-Finn-
KR

Ik liep doelloos rond. Ik wou nu niet bij Max zijn.
Ik vond Heath. Hij zat op de grond.
Zachtjes ging ik naast hem zitten. Er lag een glasscherf voor zijn voeten.
Ik tilde hem op. 'Je red het wel.' Fluisterde ik.
Voorzichtig sla ik een arm om zijn schouder.

~*Sophia*~
KR

Ik wil Finn geloven, heel graag. Maar mijn vertrouwen is redelijk kritiek op het moment.
"Waarom wordt iedereen gedood?" vraag ik me af. Ik laat Finn even los om hem aan te kijken. "Wat hebben wij fout gedaan? En zit er een patroon in de moorden? Of is het gewoon willekeurig, van; Goh, laten we nu diegene maar eens vermoorden." Ik brabbel door, zonder Finn veel kans te geven om te praten.
"Ik bedoel, ik snap het echt niet! Ja, oké, de wereld is een puinhoop. Maar waarom zou je hier dan mensen gaan vermoorden. Ik vind het compleet nutteloos." Plotseling merk ik dat ik onzin praat, en begin tegelijk te lachen en te huilen van de verwarring.

~Ashi~kerkrat

Lachend duw ik Ashi tegen me aan. 'Gekke jij.'
Ik aaide Ashi door haar haar. 'Ik weet zeker dat we dit halen.'
Dit deed ik ook altijd bij Avalon. Door blijven gaan totdat ze me geloofde.

-Finn-
KR

" ja dat moorden moet. dacht je dat ik zomaar Chloe vermoord laat worden en later nog meer. Er loopt een moordenaar hier rond! en vinden ga ik hem"
Ik pakte een wapen en genoeg kogels en ging weg
mmm... eerst de papieren doorkijken, ik liep naar het kantoor van de directeur en kwam daar een huilende vader tegen ik liep naar binnen met mijn wapen stiekem verborgen
"meneer, weet u mischien nog iets van de moord op uw dochter?"
"waarom wil je dat weten" en daarna barste hij weer in tranen uit
"meneer, Chloe en ik waren vrienden. Hier om zal ik willen weten of er meer bekend is"
"nou goed dan, ze is vermoord door een moordenaar en die loopt nog rond in de school.
Hierom mag niemand nog na 9 uur zijn kamer of tent verlaten. Dit wil ik later gaan doorvoeren"

-Jerrel-
elite

'Heath bedenk nou maar gewoon dat Chloé snel dood was. Ze heeft het beter getroffen dan Tiff.'
Probeerde ik Hem gerust te stellen. 'Je snapt het niet.' Bromde Heath.
'Jawel. Ik snap je.' Fluisterde ik snel. 'Als je wilt dat ik ga dan ga ik hoor.'

~*Sophia*~
KR

Chloe, of beter gezegd haar lichaam, ligt op de tafel van de lijkschouwer. Hij kan maar niet geloven dat Chloe dood is. Ze heeft dan wel veel bloed verloren en er is een deel van haar hersenen beschadigd, toch lijkt haar lichamelijke toestand wonderbaarlijk goed te zijn. Hij voelt nog eens aan haar pols. Nee, geen hartslag. Hoewel...
De man blijft nog even voelen. Ja, hij voelt wel degelijk iets! Heel zwak, dat wel. Heeft het leven haar toch niet verlaten? Gauw belt hij het ziekehuis op, om te vragen of ze opgenomen kan worden. Waarschijnlijk is ze niet dood, maar in coma.

De scheikundedocent heeft Chloe een goed drankje gegeven. Zij is nu weer levend. Je kunt haar niet meer vermoorden/wegstemmen en ze heeft ook geen dubbelrol meer. Wel kan maike0090 haar gewoon weer spelen. Je mag zelf bepalen wanneer ze weer uit coma raakt.

''Samantha!'' roep ik. Ik hol naar buiten en zoek haar.
Dan zie ik haar staan. Ze snikt en staart voor zich uit.
''Heb je het al gehoord?'' vraag ik. Ze kijkt op, en ik zie dat haar blik mij vragend aankijkt.
''Chloé is niet dood! Ze ligt in een coma!'' Samantha kijkt blij op.
''Alles kan nog goed komen!'' zeg ik enthousiast.

Wade (elite)

Ik vloog Wade om de hals, tranen borrelen weer op. "Chloé leeft weer", snik ik, Wade strijkt met zijn handen kalmerend over mijn rug, hij probeert me te kalmeren.
Chloé, ze leeft toch, het was maar schijn geweest, Chloé zal weer leven, ze was eigenlijk nooit dood geweest.
De tranen worden erger en ik grijp Wade nog steviger vast, uit angst dat mijn benen het gaan begeven.


~°Samantha Jackson°~
¨Elite¨

Ik zat nu al een dag of twee in mijn eentje. Af en toe had ik de drang om nieuwe nummers te schrijven. Dit was de enige bezigheid die me een beetje afleiding kon geven. De meeste nummers verdwenen de prullenbak in, maar een paar waren zeer goed in mijn ogen.
Nu restte mij nog 1 ding: Een nummer voor Tiffany.

Hier een ander nummer


-=- Jacob Orchid -=-
KR

Het is pikkedonker, op een knipperend peertje boven mijn hoofd na. Mijn voeten staan op niets. Het lampje hangt aan niets. Mijn ogen staren naar het niets.
Ik probeer een stap te zetten, maar mijn voeten voelen als lood. Heel langzaam, centimeter voor centimeter, stijgt mijn voet omhoog en daalt weer neer. Als mijn grote teen de zwarte leegte weer raakt verschijnt er ineens een grasveld onder mijn voeten. Kale bomen en struiken schieten vanuit de dorre grassprieten. Er opent zich een gelige lucht boven de boomtakken.
Wat is dit?
Dan valt mijn blik op Chloe, die op een dorre tak zit. Haar bruine haar golft over haar schouder, haar grijsgroene ogen kijken me diep aan.
"Chloe?" roep ik verbaasd uit.
Ze knikt.
"Maar...Hoe... Je was toch dood?" Oke, erger kan het niet worden. Er verschijnt een of andere geest voor me en ik spreek haar zo aan?! "Sorry. Ik bedoel, je was ineens weg. Iedereen mist je." Ik ben dus officieel bang voor een geest.
Vreemd genoeg verschijnt er een klein glimlachje.
"Heath heeft het erg zwaar." mompel ik. De tranen prikken in mijn ogen. Dat ze dood is, oke. Maar dat ze daarmee mijn vrienden doett lijden, dat gaat me te ver. Het liefst wil ik de haren uit haar hoofd rukken, haar tenen onder mijn voetzolen vermorzelen, haar tanden uit haar mond slaan. Maar dat kan niet, en ik durf het niet.
"Je haat me he," eindelijk zegt ze iets, in tegenstelling tot mij. Nu is het mijn beurt om te zwijgen.
"Ik wil het goed maken. Eliten zijn zo slecht nog niet."
"Dat weet je niet!" roep ik uit.
"Dat weet ik wel. Luister, ik..."
Razendsnel verdwijnt het hele tafereel. Chloe's lichaam vliegt als stofdeeltjes naar de hemel, die weer pikzwart wordt.

Bezweten word ik wakker. Chloe, waar is ze?

-*- Avalon -*-KR-*-

Er opent weer een stemronde! Wie denk jij wie Chloe wilde vermoorden? (Ook al is ze niet dood)
Stemmen kan nog tot dinsdag 29 maart 12.00 uur.
Let op!: als je niet stemt stem je automatisch op jezelf.

Ik strompel naar mijn kamer toe. Er is iets mis met me. Ik voel me vreselijk, buikpijn, hoofdpijn en iets wat lijkt op een enorme steek in mijn buik. Ik plof op bed, waar ik de laatste tijd wel vaker lig, en denk na over de dingen die de afgelopen tijd zijn gebeurt. Chloé is beschoten, Tiffany is vermoord... Het gaat niet goed hier op deze school. Als ik op wil staan om een glas water te pakken wordt ik terug op mijn bed geduwt door de pijn in mijn maag. Shit. Dit kan nooit goed zijn. Ik probeer om me heen te kijken om te zien of er ergens een flesje water ligt. Dan zie ik er eentje achter de zitzak, en kruip erheen. Ik leg hem tegen mijn mond aan en spuug dan de vloeistof die erin zat uit. Alcohol. Was dat nog van het feestje? Gatverdamme. Ik smijt hem weer neer en probeer op te staan. Dat lukt echt voor geen meter, en ik blijf op de grond liggen, en probeer te slapen. Misschien is de pijn dan over. Maar ik kan niet slapen. Ik heb teveel pijn. Ik blijf op de grond liggen in de hoop dat iemand me vind en me kan helpen.

-Dylan, Elite.