Stacia Dumonceau is van adel. Door een fout is ze alles kwijtgeraakt; haar geld, haar familie en haar huis. Ze heeft alleen haar naam en dus haar trots nog over, maar is dat genoeg om weer welvarend te worden?
Lees het in de 10Generatie's Dumonceau!
Generatie 1 (Stacia)
Generatie 2 (Rémy)
Generatie 3 (Chase)
Laatst gewijzigd door nonnieven1 op do 21 feb 2013, 17:41, 87 keer totaal gewijzigd.
Ik was een zwerver, bedacht ik me terwijl ik door het park liep. Ik was zo iemand die je een euro toestopte zodat hij je niet zou volgen en vermoorden. Zo iemand was ik.
Geen bemoedigende gedachte. Maar wel een inspirerende.
Een baan vinden zou niet makkelijk worden, omdat ik geen enkele diploma's had. Ik had thuis les gekregen en had mijn examen niet afgerond, dus voor een groot aantal banen zou ik niet zo'n goede optie zijn. Maar ik moest toch eten.
Tegen beter weten in probeerde ik het bij het gemeentehuis. Zoals verwacht vertelde de assistente van de burgemeester me dat ik niet genoeg diploma's had om in aanmerking te komen voor de baan. Ze raadde me aan een cursus te volgen. Zo'n cursus waar ik niet genoeg geld voor had.
Ik keek haar hooghartig aan en liep weg.
Ik probeerde het bij de school - niet de juiste vaardigheden.
Bij het ziekenhuis - niet de juiste vaardigheden.
Toen ik ook al werd geweigerd in het politiebureau was de wanhoop nabij. Dat demonstreerde ik door de vaas niet al te zachthandig op de grond te.. leggen.
De man die me had ontvangen keek me lachend aan en grapte dat ik wel de juiste vaardigheden had om privédetective te worden. Het leek me sarcastisch, maar ach.. het paste wel bij mij, de incognito adellijke vrouw, op de vlucht voor haar verleden - hoe dramatisch.
Dus toen was ik detective. Mijn taakomschrijving vertelde me dat ik in prullenbakken moest wroeten voor aanwijzingen, maar dat was hopelijk een metafoor.
Toch?
Na wekenlang keihard werken had ik eindelijk genoeg geld voor een mini-huisje. Het was niets, zeker niet in vergelijking met wat ik gewend was, maar het was alles dat ik kon betalen.
Ik had een keuken, woonkamer, slaapkamer en badkamer in één. Gelukkig had ik niet veel bezoek, dus het was niet echt vernederend. Niet echt.
Ik werkte keihard, harder dan ik ooit had gewerkt. Ik moest en zou weer mijn vroegere leven terugkrijgen, zwoer ik mezelf. Daarom hing ik vaak tot diep in de nacht rond in het park om mensen te bespioneren. Het kostte me bloed, zweet en mijn nachtrust, maar ik kreeg er papiertjes met getalletjes erop voor terug.
Ik ontmoette mensen...
... bespioneerde mensen...
... las post - dat was het beste deel, trouwens.
En.. ik kwam erachter dat het 'wroeten in vuilnis' toch geen metafoor was. Jammer, vond ik zelf.
Ik had na ongeveer vijf maanden hard werken genoeg geld gespaard om een professionele outfit en een kantoortje voor mezelf in te richten. Het was echt lachwekkend om de gezichten van mensen te zien als ze binnenkwamen; ik was absoluut niet wat ze verwachtten in een privédetective. Maar dat was goed.
Op een dag kwam er een jonge vrouw binnen met een muizenuitstraling. Ze wist haar verbazing over mijn uiterlijk en leeftijd erg goed te verbergen, of ze had het gewoon van iemand gehoord.
"Goedenavond," zei ik vriendelijk. "Jij bent Miranda?"
De vrouw knikte en keek wat beschaamd naar de tafel. "Mooi," zei ik. "Mijn naam is Stacia, maar je mag me Stacy noemen. Wat kan ik voor je doen?"
"Nou.." begon Miranda. "Ik ben de assistente van meneer Hatch. Uweetwel, de politicus. Nu is meneer Hatch erg.." ze maakte haar zin niet af. "En ik vroeg me af of u..." ze werd knalrood en ik kon de rest wel raden.
"Je bent verliefd geworden op je baas?" vroeg ik haar. Mijn stem klonk automatisch afkeurend, en ze zakte wat in elkaar. Haar antwoord was een minimaal knikje.
"En ik moet gaan uitvinden wat hij vindt van jou?" raadde ik verder. Ik had wel geleerd dat ik soms antwoorden uit klanten moest trekken, omdat de dingen waarvoor ze bij me kwamen meestal erg genant waren.
"Het spijt me," zei Miranda zacht. "Ik kan er niets aan doen, hij is gewoon zo charmant. En hij doet altijd aardig tegen me, maar ik weet niet of dat op professionele manier is of niet. Hij geeft deze zaterdag een liefdadigheidsfeest, en mocht u op mijn verzoek ingaan dan kan ik u daar introduceren zodat u uw werk kunt doen. Ik zal u betalen!" ze klonk wat wanhopig en mijn hart smolt. Ik was ook wel eens verliefd geweest en het arme kind wilde me er geld voor betalen.
"Ik heb een voorschot nodig voor een jurk en ik wil alle informatie die je me kunt geven over meneer Hatch."
Van het royale voorschot kocht ik een paar stoffen en een naaiset om een jurk te maken - ik had al op vroege leeftijd leren naaien - en met kralen maakte ik sieraden. De rest van het geld gebruikte ik om mijn huis iets groter te maken. Het was nog steeds één kamer, maar ik had in ieder geval meer loopruimte.
Ik bekeek het resultaat in de spiegel en ik was tevreden. En opgewonden, voor mijn allereerste grotere opdracht - het uitvinden of een man verliefd is op zijn assistente.
Oké, een íets grotere opdracht.
Op de avond van het liefdadigheidsfeest huurde ik een auto die paste bij het karakter dat ik zou spelen. Ik had het al helemaal bedacht: ik zou de meneer verleiden tot hij zou opbiechten dat hij van me hield. Dan had Miranda een antwoord - namelijk "hij houdt van iemand anders" - en had ik mijn geld.
Het feest werd gegeven op het landgoed van meneer Hatch. Vreemd genoeg voelde ik me helemaal thuis toen ik stopte voor de reusachtige fontein. Dit was het soort huis dat ik gewend was. Weemoedig stapte ik uit mijn gehuurde auto en liep het huis binnen. Ik was gepast laat - ik wist hoe je een binnenkomst moest maken.
Ik stapte de kamer in waar de meeste mensen rondliepen en keek onopvallend rond om te zien of de gastheer er was. Een groot aantal hoofden draaiden om bij mijn binnenkomst en ik zag de nieuwsgierigheid in hun ogen. Ik inspecteerde de gezichten quas-ongeïnteresseerd en één viel op.
Een man met donker haar een een jong, knap gezicht keek mijn richting uit, een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Ik kon zien dat mijn aanwezigheid hem verbaasde.
Ik liep gracieus wat verder de kamer in terwijl ik opzettelijk niet naar mijn vermoedelijke doelwit keek. Meneer Hatch draaide zich naar een vrouw en vroeg haar iets, waarna ze naar mij keek. Ze haalde haar schouders op en zei iets dat ik niet verstond.
Zoals verwacht zei hij gedag tegen de vrouw en liep hij naar mij toe.
"Goedenavond, ik geloof niet dat wij al kennis hebben gemaakt," glimlachte hij innemend. "Mijn naam is Michael Hatch." Hij stak zijn hand uit en ik schudde die.
"Ik ben Lucille de Bourouill," zei ik met mijn charmantste glimlach.
"Uw naam is prachtig," glimlachte hij. "Waarom heb ik u nog nooit eerder gezien, mevrouw de Bourouill?"
"Ik ben net nieuw in de stad, en zegt u alstublieft Lucille."
"Als u dat liever heeft," zei Michael beleefd. "Noemt u mij dan 'je' en geen 'u' en 'Michael' in plaats van 'meneer Hatch'." Ik lachte naar hem.
"Als je dat liever hebt." Hij lachte terug.
"Sinds je nieuw bent hier, zou ik je misschien een keer kunnen rondleiden." Kassa, het was me gelukt.
"Dat lijkt me enig," zei ik zacht en ik knipperde verleidelijk met mijn ogen. Het voelde dom, maar het had zeker effect. Michael leunde iets naar me toe en glimlachte charmant.
Plotseling verscheen Miranda naast ons, met een wat gepijnigde uitdrukking op haar gezicht. "Meneer Hatch, er zijn gasten die naar u hebben gevraagd. U moet echt met mensen gaan praten." Ze probeerde sterk te klinken, maar faalde.
Michael knikte. "Wat zegt u ervan dat wij straks nog even wat gaan praten, Lucille, als het rustiger is?"
"Lijkt me prima. Ga nu maar de gastheer spelen voor de ongeduldige gasten, ik wacht wel," plaagde ik.
"Daar reken ik op." Hij knipoogde naar me en liep weg.
"Waar sloeg dát op?" vroeg Miranda boos. "Ik vroeg je uit te vinden..." ze maakte haar zin niet af en keek schichtig om zich heen. "Je stond te flirten!"
"O, kom op, Miranda. Ik probeer gewoon zijn vertrouwen te winnen. Noem me in zijn aanwezigheid Lucille de Bourouill." Ze keek nog steeds niet overtuigd, dus ik glimlachte. "Ik vind hem echt maar niets. Hij is het soort type dat ik thuis altijd vermijdde." Ik haalde mijn schouders op. "Te egoïstisch."
"Hij is niet egoïstisch," verdedigde Miranda haar baas. "Hij is geweldig en knap en charmant en.." ze babbelde verder terwijl ik af en toe knikte. Ik kon een zelfingenomen glimlachje amper verbergen. Dit zou makkelijk worden.
Wow dit is echt een fantastisch dagboek. Perfecte mix van een leuke, vlotte schrijfstijl met een vleugje humor. Ik ga dit dagboek zeker volgen als het zo blijft gaan.
"Zo," zuchtte Michael een paar uur later. Hij glimlachte naar me en ik keek stralend terug.
"Heb je je vermaakt?" vroeg hij als de perfecte gastheer.
"Ja, prima, dank je."
Zonder dat hij aanmoediging nodig had begon Michael een heel verhaal te vertellen over helemaal niets. Ik deed alsof ik intensief luisterde en knikte op de juiste momenten. Om eerlijk te zijn vermaakte ik me prima. Hij was best goed gezelschap.
"En wat is jouw achtergrond?" vroeg Michael toen hij alles gezegd had wat gezegd kon worden - hij had het zelfs over het weer gehad.
"Och," glimlachte ik ontwijkend. "Mijn achtergrond is niet bijzonder."
"Ik durf te wedden dat het beter is dan praten over het weer," moedigde Michael me vriendelijk aan.
"Nou.." begon ik aarzelend. "Mijn familie komt oorspronkelijk uit Frankrijk, maar al voor mijn geboorte verhuisden we. Ik had een vrij makkelijke kindertijd, was vrij verwend, populair op school.." tot zo ver de waarheid. "Een paar jaar geleden, volgens mij een jaar voor ik volwassen werd, betrapte mijn vader me met een jongen. Laten we zeggen dat hij woedend was, ook al dekt dat de lading niet.." Ik liet mijn stem zachtjes wegsterven en keek ik de verte alsof ik met mijn gedachten bij het verleden was.
"Goh.." mompelde Michael zacht. "Wat gebeurde er toen?" Ik zuchtte. Waarom vroeg hij verder?! Wáárom moesten mannen áltijd verder vragen?
"Ik werd uit huis gestuurd," zei ik simpelweg. "Mijn moeder gaf me een royaal bedrag mee uit medelijden en mijn vader gaf me de wetenschap dat ik maar beter niet terug kon keren." Halleluja, drie maal hoera voor mijn ontwikkelde lieg-vaardigheden.
Het was even stil terwijl we beiden in gedachten verzonken waren. Ik was al bijna vergeten waar ik was, toen de muziek uit de stereo plotseling overging op een nieuw liedje. Michael merkte het blijkbaar ook, want hij stond op en kwam voor me staan.
"Mag ik deze dans van u?" vroeg hij me glimlachend. Ik knikte geamuseerd en stond sierlijk op.
Hij leidde me naar een open plekje en we dansten. Ik hield van dansen. Ik herinnerde me nog dat ik vroeger altijd dansjes bedacht en dan voor mijn ouders optrad. Goede tijden.
Ik was erg afwezig, dus het duurde even voor ik doorhad dat Michael érg zenuwachtig was en geen enkel moment naar mij keek.
Maar natuurlijk, toen ik erop begon te letten, begon het me mateloos te irriteren. Waarom keek die sukkel niet gewoon naar me? Was ik het niet waard naar te kijken?
"Waarom kijk je niet naar me" lachte ik. "Ben ik zo afschrikwekkend?" Ik deed mijn best de dreigende toon uit mijn stem te laten verdwijnen. Hij merkte - denk ik - niet dat hij zich op glad ijs begaf want hij grijnsde.
"Het is lang geleden dat ik heb gedanst met zo'n mooie vrouw," glimlachte hij verlegen. Ik vergaf hem.
Oké, dat is een understatement. Laten we zeggen dat mijn hart smolt.
"Niet zoals jij," zwoer hij met twinkelende ogen. "Alle mooie vrouwen ter wereld verbleken bij jouw schoonheid, want zoals de jouwe is er geen."
Klinkt iets te? Vond ik nou ook. Maar wel lief.
"Dat is lief van je," glimlachte ik dan ook. Zijn gezicht betrok iets bij het begrip 'lief' alsof het niet echt genoeg was. Maar hè, ik moest worden overdonderd.
"Ik moet nu echt gaan, het wordt al laat." Ik glimlachte op mijn allercharmantst.
Ik draaide me om en liep langs hem heen naar de uitgang. Ik voelde zijn ogen in mijn rug boren en was tevreden.
Een geslaagde eerste ontmoeting, dacht ik zo.
De volgende dag sprak ik met Michael af in het park. Voor de gelegenheid had ik mezelf aangekleed als een rijke vrouw - ik vroeg Miranda weer om een voorschot.
Ik betrapte mezelf erop dat ik mezelf erop verheugde hem weer te zien, maar deed het af als voorpret voor het geld dat ik hiervoor zou krijgen.
Michael begon meteen goed door me te complimenteren met mijn jurk. We praatten even en hadden het gezellig toen ik opeens iemand zag die ons begon te fotograferen. Het bleek dat meneer Michael Hatch best beroemd was in dit stadje. Michael verontschuldigde zich tegenover mij en ik zei dat het niet uitmaakte, zoals hoorde.
We bezochten het plaatselijke museum. Michael en ik bleken redelijk dezelfde smaak te hebben qua kunst.
's Avonds liepen we hand in hand over het strand, de ultieme romantische ervaring. Ik had nog nooit zo makkelijk iemand om mijn vingers gewonden, maar dan... hij had me ook om zíjn vingers gewonden, vreesde ik.
Ja, het was waar. Ik was gevallen voor de man waar ik niet voor moest vallen. Plotseling begreep ik Miranda veel beter, met haar gezwijmel over de geweldigheid van Michael. Elke keer dat ik naar hem keek kreeg ik een knoop in mijn maag. Hij kende me als Lucille, de rijke, welvarende vrouw. Ik was Stacia, de mislukte adellijke dame die was ingehuurd door zijn assistente om onderzoek te doen naar zijn romantische leven.
We liepen nog even in stilte door, allebei diep in gedachten. Er was geen toekomst voor mij met hem, wist ik. Als hij er ooit achter zou komen dat ik niet was wie ik zei dat ik was... In het beste geval zou hij me de deur wijzen.
"Lucille..." zei Michael plotseling, me onbewust herinnerend aan slechte dingen. "Dit was.. een geweldige dag. Je bent heel speciaal."
Ik keek hem verlegen aan. "Ik vond het ook erg leuk." Mijn beslissing met hem te breken omdat er geen toekomst in zat, loste op terwijl ik in zijn ogen keek.
Hij pakte mijn hand vast en keek me glimlachend aan. "Het is allemaal zo snel gegaan.. Ik kan niet geloven dat ik je pas gisteren heb ontmoet... Ik voel me alsof ik je al veel langer ken."
Daar gaf ik maar geen antwoord op.
Zijn ogen vertelden me wat zijn mond niet durfde en mijn ogen antwoordden. Voor ik het wist viel ik hem om de hals. De pot op met de toekomst, het is vandaag dat telt.
"Ik hou van je.." fluisterde hij heel zacht.
"Ik... hou ook van jou," mompelde ik verslagen. Ik kneep mijn ogen dicht en drukte mijn gezicht tegen zijn schouder.
Daardoor merkte ik de gestalte niet op die 50 meter verderop naar ons stond te kijken..
