Fijn dat je alles opnieuw post,ik lees weer mee.

Hoofdstuk 6

Lola en ik woonden nu alweer een tijdje in Lucky Palms. Ik werkte in het beste restaurant van de stad en Lola was hard bezig om een van de beste artiesten in het land te worden.
Als wij ergens kwamen gingen de deuren voor ons open, door wat wij beiden in korte tijd bereikt hadden.
Voor de buitenwereld leek het alsof ons leven perfect was, alsof niks mis kon gaan, maar dat was helaas niet de realiteit.

We wilden al een tijdje aan kinderen beginnen, maar Lola werd maar niet zwanger. Na heel veel tests in het ziekenhuis kwamen we erachter dat ze onvruchtbaar was. Lola was ontroostbaar toen ze de uitslag kreeg.
Inmiddels ging het beter, met ons allebei, maar Lola had het er nog steeds moeilijk mee, zoals nu.
‘Het komt wel goed.’ Zeg ik tegen haar en ik wrijf met mijn hand over haar rug.

‘Hoe weet je dat zo zeker.’ Zegt ze en een traan loopt over haar wang.
‘Omdat we van elkaar houden, we vinden heus wel een oplossing. Je weet zelf ook hoeveel alternatieven er zijn.’ Zeg ik.
‘Maar wat dan met die 5G? Jij moet dan toch kinderen van jezelf krijgen, biologische kinderen en geen adoptiekinderen?’

Een aantal dagen later zitten we beiden met onze laptop aan de eettafel, we hebben een nieuwe oplossing gevonden: een draagmoeder. Zo heb ik toch een biologisch kind, die de derde generatie zou kunnen leiden.
Lola is nog gelukkiger dan ik met dit alternatief, meteen begint ze enthousiast met het zoeken van een geschikte draagmoeder.

‘Wat vind je van deze, of deze?’ Vraagt Lola elke keer weer.
‘Natuurlijk moet de draagmoeder wel knap zijn, ik wil geen lelijk kind.’ Zegt ze een aantal seconden later weer.
Ik ben blij dat ze zo enthousiast is, maar zou dat zo blijven?

Hoofdstuk 7

‘Oké, dan zie ik je over een half uur!’ Zegt Lola en ze hangt op.
‘Wat is er over een half uur?’ Vraag ik aan haar.
‘Over een half uur heb ik met onze draagmoeder afgesproken, we moeten haar toch ooit ontmoeten?’
We hadden haar namelijk al meerdere keren gesproken, maar nooit echt ontmoet. We dronken beiden nog even wat en daarna stapten we snel in de auto, op weg naar het restaurant.

Eenmaal aangekomen zat ze daar al. Ze herkende ons en liep naar ons toe.
‘Hoi, ik ben Jeniffer, Jeniffer Hill.’ Zegt ze en we geven haar een hand.
Samen lopen we naar het tafeltje waar zij al zat. We kletsen wat over koetjes en kalfjes en ik vind haar al meteen erg aardig.

Na een half uur zegt Lola dat ze moet gaan, ze heeft namelijk een optreden in het theater.
‘Zullen wij dan nog even naar het zomerfestival gaan?’ Vraag ik aan Jennifer.
‘Oké, lijkt me leuk!’ Zegt ze.
We nemen afscheid van Lola en stappen in mijn auto, op weg naar het zomerfestival.

Op het zomerfestival hebben we niet alleen veel lol samen, we kunnen ook goed met elkaar praten. Zij legt me uit waarom ze ervoor heeft gekozen om draagmoeder te worden, ze had namelijk geld nodig om haar droom van het hebben van een eigen huis en schildersatelier te verwezenlijken.
Na een tijdje zijn we gedwongen om naar huis te gaan, het begint namelijk al laat te worden en nog erger: het begint te regenen.

~~~~~~~~~

Inmiddels is het al weer een paar maanden later; en in die paar maanden is er veel veranderd. Alle papieren zijn getekend en Jeniffer is nu officieel onze draagmoeder. Ook woont ze nu bij ons omdat ze zelf geen goede woonruimte hebben en er bij ons toch een kamer vrij is.
We kunnen het allemaal goed met elkaar vinden en kunnen ook lekker onze eigen gang gaan. Jeniffer schildert veel en werkt vaak in het tuintje, Lola speelt vaak gitaar in het park om zo bekender te worden en als ik niet aan het werk ben hang ik ook wat rond in het park.

Maar hoe mooi dit ook allemaal klinkt, niet alles gaat goed. Hoe beroemder Lola wordt, hoe meer ze om zichzelf en hoe minder om anderen ze gaat geven. Nog steeds houdt ik zielsveel van haar maar ik begin steeds meer te twijfelen of we echt wel zo goed bij elkaar passen…

Ik ben weer helemaal terug in het verhaal, dus weet alles al weer Ik zal de komende up ook nog even lezen

Leuk dat je gewoon weer door gaat

Hoofdstuk 8

Na een aantal voorbereidende ziekenhuisbezoeken was vandaag de “grote dag” aangebroken. Vandaag zou Jennifer de Ivf-behandeling ondergaan. We wisten dat de kans groot was dat ze niet meteen zwanger zou worden en dat de behandelingen meerdere keren zou moeten worden uitgevoerd voordat ze zwanger zou raken. Ik was daarom ook erg zenuwachtig en gespannen. Lola niet, zij leek haar werk belangrijker te vinden dan dat wij samen een kind zouden krijgen.

De weken erna leefden we daardoor in spanning. Ik probeerde veel leuke dingen te doen, om zo de spanning een beetje weg te krijgen. Die leuke dingen deed ik vooral met Jennifer, zij was altijd vrolijk en bij haar voelde ik me altijd op mijn gemak. Lola was vaak weg en daardoor konden wij samen weinig tijd doorbrengen, wat mij weer het gevoel gaf dat we nog verder uit elkaar aan het groeien waren.

Op een mooie zomeravond was ik op de bank een boek aan het lezen, het was een drukke dag geweest op mijn werk dus ik had wel wat behoefte aan ontspanning.
Een aantal minuten later gaat Jennifer naast me op de bank zitten.
‘Hoi,’ zegt ze, ‘hoe ging het op je werk?’
‘Goed, druk maar het is altijd wel leuk.’ Zeg ik. ‘Heb jij vandaag nog wat gedaan?’
‘Een beetje zoals altijd.’ Antwoordt ze. ‘Tuinieren, schilderen en wat aan het zwembad gelegen.’

Even valt er een ongemakkelijke stilte. Voordat ik het weet leg ik een arm om haar heen, ik voel dat ze schrikt van deze plotselinge aanraking. Maar dan kijkt ze me aan en legt ze haar hoofd op mijn schouder.
Zo samen op de bank zitten voelt vertrouwd, en fijn. Ik weet dat dit verkeerd is en dat ik dit niet kan maken tegenover Lola. Maar toch, het voelt geweldig.

We kijken elkaar aan en ze kust me. En in plaats van haar weg te duwen, kus ik haar terug.
…

Vanaf hier nieuwe hoofdstukken!!!

Hoofdstuk 9

Ik vertelde Lola niks over wat er die nacht gebeurd was, net als Jennifer, die ook keurig haar mond hield.
Lola leek de laatste tijd meer om anderen te gaan geven, ze vroeg vaker aan mij hoe het met me ging en het leek dat ze in begon te zien dat de wereld niet meer om haar draaide. Toch ergerde ik me nog steeds aan veel dingen van haar, wat onze relatie vaak niet ten goede kwam.

Jennifer was inmiddels zwanger. Of het aan de IVF-behandeling lag, of aan die ene nacht, ik zou het niet weten.
Lola en ik waren beide erg blij dat ze zwanger was, alleen ik vroeg me toch telkens af of Lola’s blijdschap oprecht was, vaak wist ik het gewoon echt niet.

’s Avonds gaf Lola vaak feestjes, net zoals nu. Ik hield meestal niet van haar feestjes, er kwamen veel collega’s van haar en invloedrijke mensen in de muziekwereld. Al deze mensen hadden grote ego’s en ik voelde me bij hen alleen maar erg ongemakkelijk.
Nadat ik wat gerechten klaar had gemaakt op de barbecue ging ik zelf ook eten aan hetzelfde tafeltje waar Jennifer zat.
‘Wat vind je van het feest?’ Vraag ik aan haar.
‘Niet bijzonder leuk, het lijkt alsof die mensen alleen maar over hun werk kunnen praten, alsof ze niks beters te vertellen hebben.’ Zegt ze en we moeten beiden lachen.

Al snel hebben wij het wel gezien en we gaan samen boven op het ‘terras’ zitten. We horen dat Lola inmiddels haar nieuwe nummer aan de mensen laat horen en ik zucht, ze lijkt alleen maar bezig te zijn met haar carrière.
Als ik merk dat Jennifer het koud begint te krijgen sla ik een arm om haar heen en ik weet een ding zeker: Lola en ik passen niet meer bij elkaar, maar Jennifer en ik wel.
Het maakt me niet meer uit wat mensen van me gaan denken en dat ik Lola hier misschien mee kwets en ik druk mijn lippen op die van Jennifer. Het gestaar van een aantal gasten negeer ik, wat kan het mij nog allemaal schelen?

De volgende ochtend wil ik Lola gaan vertellen dat ik niet meer met haar verder wil maar met Jennifer, maar voordat ik begin te praten wordt ze razend.
‘Denk je dat je zo maar vreemd kan gaan? En dat nota bene op mijn feest! Weet je wel niet wat dat voor mijn reputatie betekent?’ En er komt een hele stortvloed van woorden uit haar mond, die zeker niet allemaal herhaald hoeven te worden.
‘Dat je vooral aan je reputatie denkt zegt waarschijnlijk al genoeg Lola. Wij passen gewoon niet meer bij elkaar.’ Zeg ik. Verder kan ik niet praten, want Lola rent de deur uit.

Inmiddels is het weer een maand later, Lola en ik hebben nauwelijks gepraat sinds onze ruzie maar ik ben gelukkiger dan ooit, met Jennifer. We zijn vastbesloten om samen ons kindje op te gaan voeden en al mijn vrije tijd besteed ik aan en met haar.
Ook begin je al te zien dat ze al een aantal maandjes zwanger is, het kindje trapt ook zo nu en dan en ik wil dan altijd aan haar buik voelen.

Natuurlijk voelde ik me nog altijd een beetje schuldig tegenover Lola, dus ik was blij toen ze eindelijk met me wilde praten.
‘Het spijt me Austin, het spijt me dat ik alleen maar aan mezelf heb gedacht, het spijt me echt zo. Ik hoef je niet terug, ik denk inderdaad ook dat we niet bij elkaar passen, ik wil gewoon vrienden blijven, meer niet. Ik zal naar een ander huis in Lucky Palms verhuizen, maar ik hoop dat ik hier kan blijven wonen totdat ik een nieuw huis gevonden heb?’
‘Natuurlijk wil ik vrienden met je blijven en je bent hier altijd welkom, als je dat maar weet.’ Zeg ik en ik geef haar een knuffel.

Diezelfde avond heb ik een date met Jennifer, in onze tuin. Ik heb, al zeg ik het zelf, heerlijk voor ons gekookt en we zitten samen te eten. Nu ik alles met Lola heb uitgepraat voel ik me nog beter dan eerst. Ik heb geen zorgen en ik ben dolgelukkig met de vrouw die mijn kind draagt, wat wil ik nog meer?
‘Bedankt voor het eten Austin, het was heel erg lekker.’ Zegt Jennifer en we beginnen te zoenen.

Alleen onze zoen duurt niet lang, want ze begint weeën te krijgen. Meteen breng ik haar naar het ziekenhuis, we hadden namelijk afgesproken dat ze in het ziekenhuis zou bevallen.
Gelukkig gaat de bevalling goed en mogen we al snel weer naar huis…

…. met een prachtige en kerngezonde zoon, Lucas Reed.

Hoofdstuk 10

Zelfs Lola was helemaal gek op Lucas. Ze gaf hem vaak een flesje of verschoonde zijn luier. Lola leek te veranderen, nog steeds vond ze zichzelf erg belangrijk maar toch begon ze meer belangstelling voor anderen te hebben.
‘Austin, ik heb een huis gevonden, in het centrum van Lucky Palms. Ik kan er vanavond nog in.’ Zegt ze.
‘Dat is fijn, niet dat ik je wil weg hebben, maar…’
‘Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen, ik snap echt wel dat jij wat privacy wil.’ Zegt ze.

’s Avonds neemt ze afscheid van Jennifer en mij. Met Jennifer is ze ook goede vriendinnen geworden, ondanks dat ik met haar ben vreemd gegaan.
‘Je bent altijd welkom.’ Zeg ik nog een keer tegen haar.
‘En ik zal ook zeker weten vaak langskomen.’ Zegt ze en ze vertrekt naar haar nieuwe huis.

Nu Lola weg is hebben Jennifer en ik wat meer privacy, wat erg fijn is.
Vandaag heb ik een belangrijke vraag voor haar. Ik voel het doosje in mijn zak zitten. Nu is het moment, denk ik, nu moet ik het vragen.

Ik ga op mijn knieën zitten en Jennifer kijkt een beetje verbaasd.
‘Jennifer, onze relatie startte niet bepaald gemakkelijk en we hebben elkaar ook niet op de meest normale manier leren kennen. Ik hou ontzettend veel van je, we hebben samen een prachtige zoon en ik wil niets liever dan de rest van mijn leven samen met je delen. Dus mijn vraag is: wil je met me trouwen?’

‘Ja natuurlijk! Ik wil niks liever!’
Voorzichtig doe ik de ring om haar vinger en ze vliegt me bijna om de hals.

~~~~~~~~~~~~

~~~~~~~~~~~~

Hoofdstuk 11

Inmiddels was het weer een paar jaar later, Lucas was nu twee jaar.
Mijn vader en moeder waren beiden afgelopen jaar gestorven, wat dus best wel een emotionele en heftige tijd voor mij was en daardoor ook voor Jennifer. Hierdoor waren we nog steeds niet getrouwd, iets wat we nog graag wilden. Daarom gingen wij, Jennifer en ik, samen met mijn broer Aiden, zijn vriendin Emily en mijn zusje Alyssa naar Monte Vista voor ons huwelijk.

Al bij aankomst keken we onze ogen uit, het landschap was prachtig en de mensen waren ontzettend vriendelijk. Een taxi bracht ons naar het huis dat we voor een week gehuurd hadden, wat ontzettend mooi en groot was. Deze vakantie zou geweldig worden, dat wist ik zeker.

Nadat we de koffers naar onze kamers gebracht hadden kleedden we ons snel om. Onze kleren waren namelijk net iets te warm voor Monte Vista, waar het nu ongeveer 30 ˚C is! Daarna gaan we met zijn allen aan tafel zitten.
‘Wat zullen we vandaag allemaal gaan doen?’ Zegt Aiden.
‘Ik wil gewoon wat van de stad zien, een beetje naar musea, gemeentehuis en dat soort dingen.’ Zegt Alyssa.

Iedereen is het met Alyssa’s plan eens dus we zitten al snel met zijn allen in een (te kleine) taxi. We kijken onze ogen uit als we in het ommuurde deel van Monte Vista komen. Alle gebouwen zien er nog uit alsof we een aantal jaren terug in de tijd zijn gereisd.

Als eerste gaan we naar het gemeentehuis waar we een rondleiding krijgen van een lokale bewoner die gelukkig erg goed Engels spreekt. Daarna gaan we pizza eten, naar een bekend plein, naar de bibliotheek die van zichzelf al een bezienswaardigheid is en lopen we nog een leuk boetiekje binnen.

Maar we zijn natuurlijk een artistieke familie dus het kunst museum mogen we niet missen. Nadat we een half uurtje rond hebben gelopen komt Alyssa naar me toe.
‘Austin, kan ik even met je praten?’ Vraagt ze.
‘Natuurlijk, zullen we even op een terrasje gaan zitten?’
Ze knikt en we zeggen even tegen de rest dat we even weg zijn en lopen naar het terrasje.

‘Toen pap en mam overleden ben ik eerst in hun huis blijven wonen maar dat was te groot en te duur voor mij. Daarom ben ik toen naar een kleiner huisje verhuisd en ben ik een opleiding om dokter te worden te gaan volgen. Alleen ik had toen niet echt heel veel geld, en hoewel ik zuinig leefde heb ik dus heel mijn deel van de erfenis opgemaakt…’

‘En je hebt nu hulp nodig.’ Vraag ik, ik weet namelijk al welke kant dit opgaat en ik wil Alyssa zich niet onnodig schuldig laten voelen.
‘Eigenlijk wel, zou ik misschien een tijdje bij jou kunnen wonen? Totdat ik in Lucky Palms een goede baan heb en genoeg geld voor een huisje heb?’

‘Natuurlijk kan dat, dit had je al veel eerder moeten vragen! Je hoeft je echt niet schuldig te voelen ofzo, ik vind het juist hartstikke leuk dat je bij ons komt wonen, ik heb je namelijk heel erg gemist.’
‘Dankje Austin, je zult echt geen last van me hebben, dat beloof ik.’
‘Dat weet ik toch zusje van me, kom hier.’ Zeg ik en ik geef haar een dikke knuffel.

Hoofdstuk 12 ~ Wedding bells

De belangrijkste reden dat we met de hele familie naar Monte Vista gingen was de bruiloft, die vandaag plaats zou vinden. Foto’s zeggen waarschijnlijk meer dan woorden…


~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit was alles, sorry voor de grote hoeveelheid screens

Ik hoop dat jullie de nieuwe hoofdstukken leuk vonden

Echt super leuk! De bruiloft is super mooi, die jurk.

Ben benieuwd of ze altijd zo gelukkig blijven...

Die laatste screens zijn echt heel erg mooi en de bruid ziet er geweldig uit.
Hele mooie afleveringen die ik weer met veel plezier heb gelezen.

Slim van je om alle hoofdstukken opteslaan
Sommige (ik) zijn nu alles kwijt

Bedankt allemaal
@ Koen. Ik typ altijd eerst de hoofdstukken in word en die sla ik dan ook op, heb je ook meteen spelling- en grammatica controle Dus ik had alles nog, alle screens die ik al had gepost stonden nog op photobucket en die kon ik zo posten en de rest stond nog keurig in mapjes op mijn computer

In mijn spel is generatie 2 trouwens al afgelopen. Hoofdstuk 13 en 14 zullen uit tekst bestaan, hoofdstuk 15 t/m 18 zullen foto-updates zijn, daar komen veel verjaardagen in voor maar geen drama enzo dus niet echt belangrijk voor het verhaal maar wel leuk om te zien Het laatste hoofdstuk, hoofdstuk 19 zal wel weer uit tekst bestaan.
Ik heb dus alle screens al wel voor deze generatie, maar ik zal deze week niet veel tijd hebben, in de vakantie heb ik ook nogal een druk programma en daarna heb ik proefwerkweek dus ik zal niet heel veel tijd meer hebben voor dit dagboek Alles wordt daarom in stukjes gepost, zodat ik toch regelmatig kan updaten

Supppeerr! Mooie bruiloft en ups!
En ik ben benieuwd naar de komende update's.

Echt super al die screens en verhaaltjes achter elkaar. Ben weer helemaal bij. Hele leuke samenvatting en ups!

Leuk, dagboek

Ik ga je volgen.

Hele leuke hoofdstukken
De screens van de bruiloft zijn heel erg mooi en romantisch

Reageer ik hier bijna nooit?! Oh shit, ik reageer hier bijna nooit!

Hoe dan ook, ik vindt het echt een heel leuk dagboek! Het is een supermooie bruiloft, ik hoop dat ze erg gelukkig worden. Al twijfel ik daar niet echt aan, tenzij jij weer roet in het eten gooit Loungefan.

Ook een geluk dat je alles in Word had staan, best wel handig als er zoiets als een kapotte server gebeurd.

Wauw hele mooie screens!♥

Heel erg bedankt allemaal <3
@ abctje. Deze generatie is al bijna voorbij dus er zal niet veel drama meer inkomen, een heel klein beetje maar

Leuk om alles weer even terug te lezen. Mooie nieuwe hoofdstukken ook

Mooie samenvatting!!

Nog bedankt Bassie en Froos =D
Photobucket wil mijn screens niet meer uploaden sinds de vernieuwing dus ik heb ze voor deze up geüpload naar mijnalbum.nl
Weet iemand hier misschien een oplossing voor of een betere uploadsite? Mijnalbum.nl is namelijk niet zo'n fijne site, duurt nogal lang

Hoofdstuk 13



Na onze bruiloft leek het alleen maar beter te gaan tussen Jennifer en mij. We hielden elke dag meer van elkaar en van onze zoon Lucas.
Alyssa, die ook sinds kort bij ons woonde, kon het ook goed met Lucas vinden. Ze hielp vaak met Lucas leren praten, zindelijk maken en leren lopen.



Maar ze wilde niet lang zonder man blijven, daarom maakte ze een account aan op een dating site waar ze al snel veel berichtjes van mannen kreeg. Op maar een paar reageerde ze, en met die mannen had ze een paar leuke avonden gehad.



Jennifer bleef werken in het tuintje, waar ze erg van genoot. Ook nu ze weer zwanger was, dit keer van een meisje. We waren dolblij met het nieuws omdat we graag nog een kindje wilden, een broertje of zusje voor Lucas.



Natuurlijk kon ik het niet laten om heel vaak aan haar buik te voelen. Deze zwangerschap was immers heel anders dan de vorige. Bij de vorige was ik aan het begin van de zwangerschap nog samen met Lola en de zwangerschap was natuurlijk niet al te normaal verlopen.



En Alyssa’s dates waren succesvol, na een paar mislukte dates had ze eindelijk een leuke en erg romantische date, met Donnovan. Het duurde niet lang voordat ze ook daadwerkelijk wat kregen, Alyssa zag er gelukkiger uit dan ooit. Het zal dan ook niemand verbazen dat ze binnen no-time gingen samenwonen.



En Jennifer en ik leefden weer op een roze wolk toen Lucas een zusje had gekregen, Megan, die de prachtige oog- en haarkleur van haar moeder had geërfd. Ze huilt helemaal niet, wat ze ook niet als baby deed, en houdt ervan om met haar moeder in het park te lopen of om door mij in bad te worden gestopt.
Al met al, we zijn een grote, gelukkige familie.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~`

Ik wilde deze update al iets van 3 keer eerder posten, maar door het vernieuwde photobucket ging dat niet. Ik heb het volgende hoofdstuk ook al geschreven dus die komt dit weekend of begin volgende week