Het is al een paar weken nadat Jayden het uitgemaakt heeft, waar ik nog steeds erg verdrietig over ben. Elke dag denk ik aan hem, ik denk het grootste deel van de tijd aan hem. Mijn moeder denkt dat mijn verdriet minder zal worden als ik bevallen ben, omdat ik dan volgens haar veel tijd aan de baby ga besteden en dan minder tijd heb om aan hem te denken. Volgens haar is dat bij haar ook zo gegaan, maar ik durf daar nog niet in te geloven.
Het duurt al een tijdje voordat mijn moeder komt dus ik bel haar maar. De telefoon gaat meerdere keren over en uiteindelijk krijg ik de voicemail.
‘Hoi mam, met Savannah. Ik vroeg me af waar je bleef want ik sta nu al een tijdje voor het ziekenhuis te wachten en mijn afspraak begint over tien minuten. Ik hoop dat je nog snel komt want ik wil echt niet alleen naar die echo.’
Ik was wel benieuwd naar die echo, weten welk geslacht het kindje is, of het er misschien meer zijn. Ik wrijf over mijn nek, eerst deed alleen mijn rug zeer van de zwangerschap maar nu begint ook mijn nek soms zeer te doen. Volgens zwangerschapsboeken moet je je dan laten masseren, wat ik tot nu toe nog niet heb gedaan. Misschien een goed idee om deze week een bezoekje te brengen aan het kuuroord, ik ben eigenlijk ook wel weer toe aan een pedicure.
‘Savannah, sorry dat ik zo laat ben.’ roept mijn moeder terwijl ze naar me toe rent. ‘Ik moest nog wat doen op het werk en ik lette niet op de tijd…’
Snel geeft ze me een knuffel.
‘Ik zal de volgende keer beter op de tijd letten.’ belooft ze.
‘Het is al goed.’ zeg ik ‘Laten we naar binnen gaan.’
‘Ben je zenuwachtig?’ vraagt ze. Ik knik alleen maar en loop richting de deur van het ziekenhuis en ze loopt achter me aan. Natuurlijk ben ik zenuwachtig, je krijgt te horen of je een gezond kindje hebt en welk geslacht, welke aanstaande moeder zou daar niet zenuwachtig voor zijn? Ik haal nog een keer diep adem en loop het ziekenhuis binnen. Ik weet al waar ik moet zijn dus ik liep meteen door naar de juiste afdeling.
Een jongetje, dat zou het worden. Mijn moeder was door het dolle heen.
‘Zag je dat hartje kloppen? Ik vond dat ook al zo bijzonder toen ik een echo had toen jij en je broer in mijn buik zaten.’
‘Mam, ik ben moe. Ik wil naar huis.’ zeg ik. Eerlijk gezegd ben ik niet blij met dit gesprek, ook al houd ik van het jongetje in mijn buik, het liefste was ik niet zwanger.
~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-~-
Eindelijk weer een update!! Had de foto's al wel gemaakt maar heb hem net pas geschreven. Heb deze verhaallijn beter uitgedacht en deze generatie gaat zeker langer worden dan de vorige
Extra screen
