Heel erg leuk weer! Ook supermooie foto's en ook leuk dat je er soms 2 hebt bij een verhaaltje. Ook superspannende verhaallijn enzo echt heel erg goed en origineel!
Hier een kleine update. Excuses voor de plaatjes, het was niet helemaal gegaan zoals ik wilde in het spel zelf.
---------------------------------------
Hoofdstuk 1. - Welkom.
De tijd die daarop volgde had ik mij voorgenomen zoveel mogelijk mijn houding te veranderen. Ik moest positief blijven en vooral gefocust. Ik was immers nog steeds zwanger en mezelf weer verliezen was geen optie. Ook moest ik het goedmaken met Kallu. Elke dag ging ik even naast hem zitten. Ik vertelde hem over ons kindje, hoe actief het al niet was en dat terwijl het nog niet eens geboren was. Af en toe greep ik zijn hand en legde die op mijn buik om de schopjes te laten voelen. Ik wist nu zeker dat hij me wel degelijk kon horen en voelen. Soms zou ik zelfs zweren dat hij glimlachte. Dat terzijde, had ik ook de dingen verbeterd in mijn leven. Ik had een tuintje aangelegd voor gezonder voedsel dat niet te dicht bij de stad lag. De afgelopen paar dagen was ik hier vaak te vinden want ik kon eindelijk oogsten. Zo ook vandaag; toch voelde vandaag anders.. op een positieve manier.
Het was een zonnige dag waardoor mijn humeur optimaal was. Tuurlijk, het leven zat nog steeds niet echt mee, maar dat komt allemaal nog wel goed. Daar geloofde ik heilig in. Ik besloot na mijn ontbijt in me tuintje te gaan werken. De planten moesten water krijgen, want door de sterkte van de zon op Lunar Lakes drogen de levensmiddelen al snel uit. Met mijn waterkannetje in mijn ene hand en de andere ondersteunend tegen me rug aan, loop ik naar buiten. Ik werp een blik op me kleine tuintje; het hangt er allemaal al redelijk slapjes bij, dus ik ging gauw aan de slag. Toch, een klein kwartiertje later begint me buik te steken. Het zal wel weer één van die voorweeén zijn. Met moeite ga ik rustig verder, maar dan ineens stroomt mijn broek vol met wat water leek te zijn. Is de tijd zo snel gegaan?
Ik wist al vrij snel wat er te gebeuren stond en ik had me er al een paar weekjes op voorbereid. Ik probeer nog naar binnen te lopen, maar het is al te laat. Ik moest gaan bevallen in de tuin. Nooit had ik adviezen gehad of gezien hoe mijn moeder dit deed en toch wist ik precies wat ik moest doen. Tweede natuur, misschien? Ik ging zitten op de grond, lichtelijk achterover geleund en rolde mijn broek omlaag. Het deed allemaal erg pijn, maar wetende dat er straks een wonderschoon kindje in mijn leven zou zijn hielp mij enorm. Ik begon te puffen en kracht te zetten. Het gebeurd niet vaak dat een vrouw in haar eentje een kind op de wereld moest zetten. Ik grijp met één van mij handen een stengel van mijn druivenplant. Ik moest ergens mijn pijn op afreageren. Ik bleef persen en persen.
De zon leek steeds heter te worden. Ik werd al een beetje licht in mijn hoofd. Blijkbaar had ik de moeite van een bevalling onderschat, maar het was nu al te laat. Ik moest doorzetten. Met alle kracht in mijn onderlichaam begin ik te persen. Langzaam maar zeker voelde ik dat het kind eraan kwam. Nog een paar keer put ik al mijn sterkte uit naar de onderkant van mijn lichaam en een ijzige schreeuw van pijn kwam vanuit mijn stembanden opzetten. De laatste pers was zo krachtig geweest dat het me gelukt was. Ik liet de plant los om het kind op te vangen en voor ik het wist keek ik in de oogjes van een prachtig pas geboren meisje. Ik kon mijn blijdschap en emoties niet te buiten. Het meisje begon vrijwel meteen te huilen en ik hield haar stevig tegen mijn aan. Zelfs huilend was ze prachtig. Ondanks dat ik me zwak voel en mijn lichaam bezweet is, is dit één van de mooiste dagen uit mijn leven. Ik lachte naar het mooie meisje, mijn dochter. Met mijn lippen plaatste ik een kusje op haar nog bebloede hoofdje. "Welkom, mijn lieve Prixa."
------------------------
Sorry! Geen jongetje, helaas!
Laatst gewijzigd door ChanCake op vr 24 feb 2012, 18:05, 1 keer totaal gewijzigd.
Nee Dat vond ik ook al vreemd.
Er verscheen dat het een meisje was. en ik dacht
en toen later zag ik de blauwe doek na de naam ingevuld te hebben en dacht echt "what the..f"
Denk een foutje in mijn spel?
Edit: Ik heb trouwens wel vaker probleempjes gehad met babies. Bugs; zoals dat ze maar bleven komen enzo.
Also! @deetui; Ik zal nu beginnen aan jou simmetje.
Laatst gewijzigd door ChanCake op vr 24 feb 2012, 18:17, 2 keer totaal gewijzigd.
De komst van Prixa was een geschenk uit de hemel. Het mooie meisje werd met de dag groter en verbazingwekkender. Ze was heel speels en at goed. Ik nam haar vaak mee naar buiten om met de dieren te spelen rond de meren. Ze leek meer op haar vader dan op mij. Uiteraard; aan ieder voordeel zit een nadeel. Ik was nog niet met Prixa in mijn slaapkamer geweest waar haar vader lag. Ik wist ook niet zeker wanneer de tijd juist was. Ik vertelde Kallu iedere avond wel over zijn beeldschone meisje, maar Prixa zou het niet snappen. Ze is nog te jong om het te begrijpen; laat staan om te snappen dat het haar vader is. Dit gevoel knaagde erg aan mij, maar ik moest hier nog mee wachten.
De jaren vlogen voorbij en al gauw was Prixa een peutertje. Ze was een snelle leerling; lopen en praten waren voor haar een eitje. Vandaag waren we in de tuin en ineens komt Prixa naar me toe gewaggeld. "Mamma?" begint ze stilletjes. "Ja, lieverd?" Ik kijk haar aan met een glimlach op mijn gezicht. "Waar is Pappa?" Ze stopte haar kleine vingertjes een klein beetje in haar mondje. Daar was het dan. De vraag die ik zo lang gevreesd had. Ik hurkte op de grond en klopte met me hand op mijn benen. Prixa kwam naar me toe lopen en ging lichtelijk op mijn benen zitten. Ik deed mijn armen om haar heen "Lieverd.. Hoe kom je ineens op die vraag?" Prixa haalde haar schouders op, terwijl ze aan het bandje van haar jurkje begon te kauwen. Ik slaakte een diepe zucht en trok het bandje uit haar mond. "Je pappa.. Ja.." Ze keek me aan met grote ogen. Ik kon haar niet weerstaan en misschien was het ook wel tijd om het haar te laten zien.
Ik tilde Prixa op; haar handjes krulde om mijn shirt heen. Als ik het huis binnenstap twijfel ik nog even en richt mijn blik op de slaapkamerdeur. "Kom op, Haryn. Je dochter verdient het haar vader te kennen." dacht ik in mezelf. Met lood in mijn schoenen loop ik richting mijn kamer. Prixa kijkt me nog steeds aan met haar grote lieve ogen. Zodra ik de deur opendoe word haar blik vrijwel gelijk naar het bed toe gericht. Haar grote ogen kijken ineens niet zo lief meer, maar een beetje angstig. Ik strijk me hand over haar zachte haren heen; "Rustig maar, meisje. Het is niet eng." Ik ga naast het bed staan, met Prixa nog steeds in mijn armen geklemd. "Lieverd.." Prixa keerde hij hoofdje naar mij toe. "Dit is pappa." Het meisje stopte weer één van haar vingertjes in haar mond en zei niks terug.
Ik ging naast het bed zitten met Prixa in mijn armen. Ze leek ineens niet zo bang meer voor Kallu en klom op het bed. "Pappa?" klonk het lief uit haar kleine mondje. Ze legde haar handjes op Kallu's gezicht. "Pappa!" Ik observeerde het hele geval. Haar handjes waren zo klein vergeleken met Kallu's gezicht. Prixa kroop dichterbij haar vader en schuift haarzelf onder de dekens dichtbij hem. Langzaam kwamen de tranen bij mij opzetten. Ze is zo lief en het ontroerde me hoe ze nu al zo vertrouwd was met Kallu. Prixa drukte haar kleine lipjes tegen Kallu zijn wang aan en tot mijn schrik draaide hij zijn gezicht richting Prixa. "Pappa!" klonk het blij vanuit het meisje. Kallu zijn ogen opende lichtjes en uit schok druk ik mijn handen tegen mijn mond aan. Zou het kunnen? Dat dit kleine meisje haar vader uit een diepe slaap heeft kunnen ontwaken? Kallu merkte mij nog niet eens op, maar de glimlach op zijn gezicht was breed. "Prixa.." klonk het zacht en schor vanuit hem. Ik kon geen woord uitbrengen, maar Prixa leek wel alsof ze naar een pretpark toe mocht. Ze sprong gelijk bovenop haar vader. "Kom spelen, pappa!" Kallu draaide zich om en zag mij zitten, nog steeds verstijfd. "Nee, Prixa.. Pappa komt zo." en hij streek zijn hand moeizaam over haar wangetje heen. Prixa rende eigenlijk vrijwel de kamer uit om zich ergens te gaan verstoppen.
Kallu ging rechtop zitten in bed en pakte mijn handen. Ik keek hem nog steeds vol ongeloof aan. "Ze is mooi." en hij keek me recht in mijn ogen aan. Ik begon te huilen en spring bijna op hem. "Ik heb je zo gemist!" roep ik door mijn tranen heen. Hij doet zijn armen stevig om mij heen en drukt mij tegen hem aan. "Ik jou ook, lieverd." Het was zo vreemd, maar ik wou niet praten over hoe en waarom. Het was genoeg voor mij dat mijn gezin herenigd was. Kallu en ik praatte nog even met elkaar over Prixa. Hij was zo trots op dat kleine meisje, al was dit de eerste keer dat hij haar zag. Hij vertelde me dat hij mij wel degelijk kon horen al die tijd en voelen. We knuffelden en kuste elkaar, maar toen kwam Prixa ineens de kamer binnen. "Pappa! Kom nou!" riep ze een beetje teleurgesteld dat ze nog steeds alleen buiten was. Ze rende naar hem toe en trok aan zijn hand. Hij moest lachen en keek mij aan. "Oké Oké!" Hij ging met haar mee. Ik bleef achter in de kamer, nadenkend over hoe magisch Prixa wel niet was. Één bezoek aan haar vader en ik had gelijk mijn gezin weer terug. Vanaf nu zouden we gelukkig zijn, met elkaar en voor altijd.
Einde Haryn Xila: Generatie 1.
(Familiefoto komt nog.)
---------------------------------------
Dit was Generatie 1: Haryn Xila. Zoals jullie kunnen lezen, was deze generatie best goed verlopen. De volgende update begint waarschijnlijk met een Proloog. (Ja, een tweede proloog!) Deze proloog zal gaan over Prixa haar jeugd en opgroeiing en de persoon die ze nu is! Het kan voelen alsof Haryn plots geëindigd was, maar wie weet komt ze later nog terug in het verhaal?
Ook superspannende verhaallijn enzo echt heel erg goed en origineel! 
Dat vond ik ook al vreemd. 
