Rylan is geweldig :3
Waarom is hij geen heir? Maar jah, snel updaten.
En had ik deze al een keer gelezen? ;o

Omdat ik die jou had gestuurd.. Omdat Rylan gay is :3

wat schattig ;P

Wat lief!

Hoofdstuk 3

Samen met Dahlia liep ik het strandje op. Toen we waren aangekomen maakte ik haar los en liep naar het strandhuisje, en ik kon alleen nog maar aan gisteren denken. Ja, ik wist dat het krankzinnig was om nu al te zeggen dat ik Joey leuk vond, al helemaal omdat ik hem niet kende. Hallo, ik wist zijn achternaam niet eens! Maar toch voelde ik iets.. Gisteren had hij me in verlegenheid gebracht, iets wat ik nog nooit met een jongen had meegemaakt.


Ik ging op een van de ligstoelen zitten en dacht na. Ja, ik had iets gevoeld. Het had gevoeld net alsof iets ons verbond.. Dat klonk natuurlijk belachelijk. Maar wat was het dan, liefde op het eerste gezicht? Er was beslist iets geweest, en ik vond hem al leuk zonder dat ik hem echt kende..


Toen zag ik dat Joey aankwam lopen, en sprong ik op. 'Hai' mompelde ik, en ik voelde me meteen zenuwachtig. De drang om te giechelen was in elk geval erg hoog. 'Hoi' zei Joey, die er net zo gespannen uitzag als ik me voelde. 'Eh.. nou.. wat wil.. eh.. wat wil je gaan doen?' perste ik eruit. Oh man, ik gedroeg me net als een verliefde puber. 'Wat dacht je van.. iets gaan eten?' Ik knikte als goedkeuring, en zag dat hij opgelucht ademhaalde.


En na ons eerste afspraakje volgden er nog meer. Na een jaar waarin we steeds hechter werden, vroeg Joey me ten huwelijk, en natuurlijk zei ik ja. Nog altijd had ik een speciaal gevoel bij hem, net alsof de puzzel compleet was als we samen waren.


Onze trouwdag was perfect. We wilden het echt hebben zoals bij ons paste, en daarom trouwden we op het strand in zomerkleding. Slechts met z'n tweeën en iemand die de bruiloft leidde. Maar ik had het gevoel dat het nog niet helemaal compleet was, en ik wist wat ik miste. Een klein lief kindje.


En toen we hoorden dat ik een kindje verwachtte, waren we ongelofelijk gelukkig. Want wat was er mooier dan zelf een gezinnetje stichten, samen met je zielsverwant? Op dat moment had ik het gevoel dat er niks mis kon gaan, want mijn leven was perfect. Natuurlijk had zwanger zijn zo zijn slechte kanten, maar samen met Joey zou ik eruit komen, en we zouden er een klein mooi kindje voor terugkrijgen.


Na negen maanden begonnen de weeën. Nooit had ik me kunnen voorstellen dat iets zo'n pijn kon doen, en omdat Joey en ik totaal niet wisten van wat we moesten doen, reden we naar het ziekenhuis.


En we kregen er een kleintje voor terug. Zijn naam was Seth, en Joey en ik waren nu al dol op hem. Ik had altijd kinderen gewild, maar ik had me nooit kunnen voorstellen dat het zo'n lief klein wondertje zou zijn, die gewoon van mij en Joey af kwam. Nadat ik Seth had gekregen, wist ik een ding zeker: Ik wilde nog meer kinderen.

- - - - - - - - - - - - - - - - - -
Nogal een saaie update, maarjaa, dat moet even voordat de drama kan beginnen
Wel ongelofelijk dat G7 alweer geboren is! ;o

Lief

niet saai D:
Wat schattig

G7 al ;o
En ik durf te wedden dat Seth schattig wordt, of anders verander je hem wel

Leuuk dagboek en schattig zo'n perfect leventjee

Hoofdstuk 4

'Goed zo Seth!' zei ik, en ik klapte voor hem. Glunderend keek de kleine peuter me aan, waarna hij nog een keer op de xylofoon sloeg. Ik zuchtte, uitgeput van deze laatste maanden, het was ook zo veel. Zo'n 3 maanden geleden had ik gehoord dat ik weer zwanger was, iets wat me ongelofelijk blij maakte, maar Seth groeide op, en was een wilde peuter die je geen seconde uit het oog kon verliezen. Daarbuiten moest ik ook nog het huishouden doen, en dat alles is voor een zwangere erg uitputtend.


Nadat ik er zeker van was dat Seth helemaal opging in zijn spelletje, keek ik achterom. Zoals gewoonlijk zat Joey voor zich uit te staren, en ik voelde een vlaag van bezorgdheid door me heen gaan. Ik wist dat er iets was, iets wat hij voor me verborg, maar ik had totaal geen idee van wat het was. De laatste tijd deed hij haast niets. Hij ging niet meer naar zijn werk, deed nooit meer iets aan het huishouden en deed niets meer met Seth en mij. Voor zover ik wist ging hij zelfs niet meer naar buiten, alleen als dat hoogst noodzakelijk was.


Na een paar maanden kon ik het niet meer aanzien. Nadat ik Seth op bed had gelegd, ging ik naast hem op de bank zitten, en een tijd lang zwegen we allebei. Toen kon ik me niet meer inhouden, ik moest weten wat er in zijn hoofd omging. 'Joey.. Alsjeblieft, vertel me wat er aan de hand is..' Ik was zo bang voor het antwoord dat het er slechts als een gefluister uitkwam. Joey staarde nog steeds strak voor zich uit, en zei niets. 'Joey.. ik weet niet wat er is, maar zeg het me, we kunnen er samen uitkomen..'


'Nee, het komt niet goed, het kan niet meer goed komen!' sneerde Joey ineens, en ik schrok. Na zijn uitbarsting durfde ik niets meer te zeggen, dus staarde ik voor me uit, en de tranen prikten in mijn ogen. Wat hield hij voor me verborgen? Wat zou niet meer goed komen? Ik slikte, en raapte al mijn moed bij elkaar om het opnieuw te vragen. 'Joey.. Zelfs al is er geen oplossing, vertel het me, ik heb het recht om het te weten.' Ik zag hoe hij zijn ogen sloot, en diep adem haalde.


Hij opende zijn ogen, en mompelde: 'Ik ben ziek, ze hebben gecontstanteerd dat ik een tumor heb.. Een kwaadaardige tumor.'

NOOHW D:
Poor Joey ;o

Omg, wat zielig o:

Awhh ;o
Ik dacht eigenlijk in het begin dat hij vreemd was gegaan ofzo,
maar dus niet ;o
Dat is rot, zeker omdat Lullaby net weer zwanger is..

Hoofdstuk 5

'Nee.. Joey..' was het enige wat ik kon mompelen voordat ik in huilen uitbarsten. Een paar maanden hadden we het perfecte gezin geleken, en dat was ook maar het enige. Het had geleken net alsof we perfect waren, maar Joey was nu al maanden met een ziekte aan het stoeien. Ik wilde mijn armen om hem heen slaan, hem knuffelen voordat ik daar de kans niet meer voor kreeg. Stel dat hij over een maand weg was. Het was gewoon teveel, en ik kon alleen maar huilen. Joey had gelijk gehad, we hadden er niks aan kunnen doen, hier was geen oplossing voor. Ik weet niet hoe ik het wist, maar ik had het gevoel dat Joey al talloze behandelingen was ondergaan.


'Ik had het je moeten vertellen, maar wat maakt het nu nog uit? Je weet het nu, en er bestaat geen oplossing..' Joey wilde opstaan, maar ik pakte zijn pols. 'Joey.. Ga niet weg.. Alsjeblieft, blijf bij me, n-..' Ik snoerde mezelf de mond, maar Joey had al begrepen wat ik wilde zeggen. 'Nu het nog kan?' snauwde hij. Verdrietig liet ik hem los, niet meer wetend wat ik moest doen.


Nadat ik zijn pols had losgelaten, was Joey naar de veranda gelopen. Zwijgend liep ik hem achterna. Stel dat het waar was? Dat hij er over een jaar, of over een half jaar, of zelfs over een maand weg zou zijn? Nee, hij zou niet doodgaan, zei ik tegen mezelf. Hij zou nog jaren bij mij en Seth blijven, hij zou ons nu nog ongeboren kindje zien. 'Joey, we gaan naar de dokter..' mompelde ik. Ik wilde hem niet kwijt raken. Toen Joey me tegensprak, was zijn stem vervuld met wanhoop. Hij klonk zo wanhopig als ik voelde.


'Lullaby, dat heeft geen zin! Ik ben al zo vaak daar geweest, ben al zoveel behandelingen ondergaan! Het helpt gewoon niet!' Hij keek me nog steeds niet aan. 'Joey.. We moeten alles proberen.. Anders.. Anders.. ga je-' meer kon ik niet zeggen, er zat een brok in mijn keel. Na een paar keer diep ademhalen, fluisterde ik met schorre stem: 'Joey, we gaan naar de dokter..' En toen liep ik naar binnen, waar ik verderging met huilen. Stel dat ik Joey binnenkort echt kwijt zou zijn?

;O
Mooi geschreven!

Neeee, Joey moet blijven ;o En inderdaad, zoals Matthieu zei, vet mooi geschreven Elisa ;o
Misschien wel het mooiste hoofdstuk, maar dan moet ik eerst alles overnieuw lezen ^^

Wow, ik volg dit dagboek niet echt, maar dit is heel mooi geschreven. Ik denk dat ik het maar ga volgen!

Dankje allemaal !
dit is dus echt wel de zieligste generatie ;o

en het zal ook niet heel lang meer duren voor G7 aan de beurt is!

Goed geschreven

Joepy mag niet DOOD D:
Noohw TT-TT