Teamwork!

is er wel heel goed uitgekomen he? ;D

Leukk

Thankyouu all

;o
Snel een up! <3

Leuk dagboek :Laugh

Errrg spannend ;o
Meehr :3

Dank jullie Snel een up x

mooi!

AWESOME!! LOOOOOVEEITT MEER MEEER MEEEEER! xZombie

Thankyouu x

Ik ben benieuwd naar de volgende update. :3

Wanneer ga je verder?

Het is idd al een paar daagjes geleden, maar je moet zelf bepalen wanneer je updated

pipapanda13 schreef:Het is idd al een paar daagjes geleden, maar je moet zelf bepalen wanneer je updated

daar ben ik het mee eens

Update komt hopelijk morgen (:

Doe maar gewoon rustig aan Jimbo, als ze echte fans van je DB zijn dan wachten ze wel !:) t moet natuurlijk wel leuk blijven

Ik kan niet wachten tot de volgende de update, het is idd alweer een tijdje geleden maar doe maar rustig aan zolang de tijd ervoor is.

Hoofdstuk 3

Jenny luisterde aandachtig, met haar oor geleund tegen de houten deur. Tot haar grote opluchting hoorden ze hakken tikken tegen de houten vloer. ‘’Gelukkig.. het is hem niet.’’ zei ze geruststellend tegen Megan.





Voorlopig hoefde ze alle twee de deur niet uit, maar toch waren ze nieuwsgierig of Sergio er nog zat, en wat hij te melden had. Ze wisten alle twee dat het een lieve jongen kon zijn, maar vaak genoeg was hij dat niet. ‘’En toch..’’ begon Megan. ‘’Toch ben ik echt benieuwd.. Ik heb hem al zolang niet meer gezien of gehoord, zou hij echt zijn veranderd?’’.



Megan keek haar zus vragend aan, alsof zij het antwoord wist. ‘’Ik weet het niet, Megan.., het kan, maar aan de andere kant kan hij ook niet veranderd zijn.. Ik weet het echt niet..’’. Ze richt haar blik weer op de grond, de drang om nu naar buiten te lopen is groot, maar ze weet dat het geen goede beslissing is, niet nu..



‘’Ik denk dat ik toch even ga kijken, Jenny.’’. Megan kleed zich gehaast aan, en opende langzaam de houten deur. Het gekraak van de zware deur was in de gang goed hoorbaar. Snel keek ze door de gang, maar er was niemand aanwezig. Sluipend begint ze te zoeken naar Sergio, de zenuwen worden steeds ondragelijker.





Ze bleef maar lopen en lopen, nergens een teken van Sergio. Maar als ze hem uiteindelijk ziet, zittend in de hoek van de Lobby, maakt haar hart een sprongetje. “Megan?” vraagt hij verbaasd, met open mond gaapt hij haar aan.



‘’Wauw.. Je bent veranderd, laatste keer dat ik je zag was je al mooi, maar nu ben je werkelijk waar prachtig.’’. Niet wetend wat ze van al zijn woorden moet denken, ploft ze naast hem neer. “Daar zitten we weer Sergio..” zucht ze. Beelden van vroeger, beelden die ze liever wilde vergeten, schieten als foto’s door haar hoofd. Ze slikt, probeert haar tranen binnen te houden. “Wat je zegt..” antwoord hij. Hij ziet dat ze haar tranen nauwelijks kan bedwingen. ‘’Hey.. Je weet dat ik niet tegen een huilende Megan kan.. Wat is er?’’ vroeg hij met een twinkel in zijn ogen.





‘’En jij weet goed dat je mij alleen maar aan het huilen maakte vroeger, Sergio..’’ Sergio kijkt maar doelloos naar de grond. ‘’Dat spijt me Megan, maar die tijd is voorbij, ik ben veranderd nu.’’ Megan keek naar hem alsof ze hem niet geloofde.



‘’En hoe weet ik dat zo zeker dan?’’. Op die vraag kon hij geen antwoord geven, waarom, dat valt niet uit te leggen. “Ik kan het je niet vertellen, maar ik kan het je wel bewijzen.”. Een paar minuten zeggen ze geen van beide ook maar een woord, slechts het geluid van hun ademhalen klinkt. “Hoe wil je dat bewijzen?” vraagt Megan uit het niets, wachtend op het verlossende antwoord.



(Er wordt nu een tijdssprong gemaakt van een aantal weken, voor het geval dat dit niet duidelijk mocht zijn melden wij dit even).

Weken vlogen voorbij alsof het uren waren, de tijd ging zo snel voorbij. ‘’Ser, ik moet je even iets belangrijks vertellen..’’. Megan leek hier bloedserieus over te zijn. ‘’En wat is dat dan, lieve..’’ zijn laatste woorden kon hij niet afmaken, daar kwam Jenny aangelopen, de angst, het verdriet, de woede, alles flitste aan hem voorbij.





‘’Jenny?!’’ Snel sprong hij van zijn stoel op. Alwetend dat hij haar aan wilde vallen, maar hij hield zich sterk in. ‘’Jenny ik moet echt met je praten.’’



Jenny keek Sergio diep in zijn ogen, als blikken konden doden was hij nou morsdood. ‘’Nee, ik hoef je niet te woord te staan, je hebt me al opgescheept met dat kind in mijn buik.’’. Tranen kwamen in de ogen van Sergio. ‘’Jenny, dat jij het kind niet wilt oké, maar laat mij op z’n minst er voor zorgen.’’.



Jenny wist nu zeker dat dit menens was, zij heeft hem nog nooit zien huilen, en nu stond hij daar, gebroken voor haar neus. Ze legt haar handen op haar buik, het kindje daarbinnen betekent alles voor hem.



“Ik zal er over nadenken..” zucht ze, en probeert weg te lopen. Maar als ze ook maar een stap probeert te zetten pakt hij haar arm vast. “Jenny?”. Ze staren elkaar recht in de ogen, even lijkt de tijd stil te staan. “Alsjeblieft.” zegt hij. Ze slaat haar ogen neer, rukt zich los en begint te lopen, zo snel als ze kan.Te neer geslagen, verraden, zo voelt Sergio zich.



Opeens fluistert Megan zacht iets in zijn oren. “Ze is boos, tuurlijk, dat was ik eerst ook, maar dit voelt anders, zo te zien is dat kindje echt alles voor je, of niet?’’. Hij hoeft niet eens te antwoorden, de blik zijn ogen zegt meer dan een duizend woorden zouden kunnen.



“Megan, jij wilde iets vertellen?” vraagt hij dan, om het onderwerp te vermijden, zijn tranen te onderdrukken, even aan iets anders te denken, maar de gedachte van Jenny blijven door spoken in zijn hoofd. “Ja, dat klopt.” zegt Megan angstig, haar handen trillen, het moet behoorlijk serieus zijn. “Sergio, ik, ik..” stottert ze. Aandachtig kijkt hij haar aan. “Ik.. Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen..’’. Sergio’s blik werd steeds aandachtiger, ‘’Zeg het maar liefje..’’ Voorzichtig brengt Megan de woorden over haar tong. ‘’Ik ben zwanger.”. Sergio gaat zitten op de stoel naast hen, even alles proberen te verwerken.





“Van.. van mij?” vraagt hij, maar het antwoord weet hij natuurlijk al. “Ja.” zegt Megan, en gaat naast hem zitten, met een arm over zijn schouder. “Sergio, ik wil dit kind. Ik hou van je.”. Zonder haar aan te kijken begint hij te praten. “Ja, ik ook van jou..” zegt hij afwezig,



‘’Maar is dit wel verstandig? ik bedoel, Jenny is ook al zwanger van mij, wat dan met haar kind?’’. Megan dacht even na, en kwam uiteindelijk tot een antwoord. ‘’Daar kunnen we dan toch ook voor zorgen? Vroeger laten we ver achter ons, en we beginnen een nieuw leven.’’. Hoewel ze het niet tegen elkaar zeiden, dachten ze het beide. Bij een nieuw leven hoort een nieuwe stad, een nieuw huis, een nieuwe start, maar waar.


En hoe bevalt deze update, verrassend, spannend, tegenvallend? Reactie´s graag ? Geschreven door Dennis & Jimmy.

Omg niet verwacht van Megan!
Dat vind ik niet zo lief van d'r
Meehr

maar ook weer

grrr: Stomme Megan! Ik denk dat Sergio haar geen goed gaat doen >: [