Deze up bevat wel wat minder tekst en meer foto's ;x
~~~~~~
Hoofdstuk 2
Mijn moeder en vader hadden gespaard voor een reisje naar Frankrijk, ik was natuurlijk helemaal blij, al moet ik wel zeggen dat het erg jammer is dat hun niet mee konden, maar ik was volwassen. Ik kan zoiets toch wel in mijn eentje aan?
Vandaag was de eerste dag in Frankrijk, en ik was van plan wat avonturen te doen.
Ik moest een verloren voorwerp van een vrouw uit de tombe halen, al vertelde ze me niet welk voorwerp het zou zijn. Lekker handig natuurlijk.
Nadat ik een scootertje had gehuurd ging ik op weg naar de aangewezen tombe. Veel weet ik er niet van, omdat die vrouw verder helemaal niks zei, en omdat mijn Frans ongelofelijk slecht is.
Toen ik aankwam zag ik een gat in de grond, dat moest de ingang zijn, bedacht ik.
Ik begon met wat simpels, wat stenen weghakken met de bijl die er lag, het was welles waar een zwaar werkje, maar het lukte me.
Er achter zat iets, iets dat een beetje leek op een deur, ik raakte het met mijn hand aan, het voelde aan als een stuk muur. Mijn handen gleden erover.
Met een hoop gekraak ging de deur open, erachter zat een donkere ruimte, ik kneep mijn ogen tot spleetjes.
Ik had letterlijk een hele dag van mijn vakantie besteed aan het vinden van het verloren voorwerp, en wat bleek, het was een stomme oude honkbal. Ik gromde woedend, heb ik voor niks al die schrammen op gelopen!
Hijgend stapte ik haar winkeltje in, 'hier, hier heb je de honkbal', hijgde ik en ik gooide hem naar haar toe, 'merci beaucoup', glimlachte ze, ik kreunde en zag dat het licht werd, het was mijn tweede dag en ik was doodop, 'is de markt al open?', vroeg ik, 'oui', zei ze.
Ik vroeg me af waarom ze eigenlijk mijn taal kon verstaan, maar het niet praten. Ach ja.
Ik had bijna alle winkeltjes gehad, behalve de boekenwinkel, terwijl ik wat rond neusde hoorde ik een prachtige franse stem achter me. 'Vous desirez?', ik schrok op en draaide me om, ik staarde in 2 paar prachtige groenen ogen, mijn hart stopte met kloppen. 'Excusez-moi?', vroeg ik dromerig terwijl ik in zijn ogen staarde. Hij was ongelofelijk knap.
'Vous desirez?', glimlachte hij. 'Uhhh, où sont les livres?', vroeg ik dommig. Hij lachte, 'vous n'êtes certainement pas ici?', vroeg hij, ik keek hem twijfelend aan, hij leek diep te denken.
'Vous niet hier van?', vroeg hij twijfelend, ik knikte en probeerde weer wat woorden te verzinnen, hij stak een woordeboek naar me toe. Simslish - Frans
Ik glimlachte opgelucht en begon te bladeren. 'Je ne suis pas vraiment ici', zei ik. 'Que dois-je faire pour vous?', vroeg hij snel. Mij iets te snel, 'huh?', was dan ook mijn briljante antwoord, hij schoot in de lach.
En voordat ik het wist had ik een ongelofelijk goede vriend. 'Je regrette de conclure, mais vous serez de retour demain?', zuchtte hij, 'je reviens demain', knikte ik. Hij drukte een kus op mijn voorhoofd en leidde me de winkel uit. Toen ik wegliep hoorde ik zijn zachte stem achter me. 'Je t'aime', klonk het.
~~~~~~
Laatst gewijzigd door Simmielove op vr 29 jul 2011, 13:00, 2 keer totaal gewijzigd.
De volgende ochtend knalde ik uit bed. Jean.. Ooo Jean, de knapste fransman ter wereld. Mijn hart begon al te bonzen als ik alleen al aan zijn naam dacht. Ik dook onder de douches en kleedde me aan.
'Jean!', riep ik toen ik de winkel binnenliep, Jean stond op en hield zijn armen open. Ik knuffelde hem, 'iek vous gemist hebu', zei hij in gebroken Simlish, ik schoot in de lach, 'ik heb jou ook gemist', fluisterde ik. 'Vous laatste dag?', vroeg hij twijfelachtig, ik knikte, hij drukte me dichter tegen zich aan. 'Vous hier blijven', fluisterde hij, ik zuchtte, 'ik wil ook hier blijven', mompelde ik.
Ik maakte me los en keek Jean aan, toen drukte ik mijn lippen zachtjes tegen de zijne, 'au revoir', prevelde ik tegen zijn lippen en liep met grote passen de winkel uit. Waarom moest ik persé zo'n dramatisch afscheid nemen?
Ik zuchtte en klom in de auto die mij naar het vliegveld zou brengen. Ik drukte mijn wang tegen het raam, 'het spijt me Jean', fluisterde ik en sloot mijn ogen, buiten begon het zachtjes te regenen, alsof mijn tranen de auto uitvlogen en op aarde landden.
Het is inmiddels al een maand geleden, en ik had nog steeds spijt en ik miste Jean heel erg. 'Lieverd', klonk mijn moeders stem, ik keek op, 'er staat een jongen voor de deur, een fransman, hij zegt dat hij Jean heet', haar stem klonk aarzelend, 'hij sprak gebroken Simlish', knikte mijn vader. 'Maar hij had wel een zwaar frans accent', voegde hij eraan toe.
Mijn hart begon te bonzen, stond Jean voor de deur?!
Sterre is raar geworden zeg 
maar Caitlin was toch al veel liever 
Al begreep ik niet zo veel van het Frans 
